ตอนที่ 41 เล่าความจริง

เขาต้องการหาเสื้อตัวที่ดีที่สุดให้เสี่ยวเหอใส่ จึงค้นดูเสื้อผ้าทั้งหมด และเขาก็พบจดหมายน้อยของนางในที่สุด เขาไล่สายตาผ่านตัวอักษรที่เขียนว่าคิดถึง ก่อนจะมองไปทางตัวคนเขียนที่ยังคงนอนสั่นระริก

‘ข้ารักนางมาก รักมากเหลือเกิน เสี่ยวเหอของข้า’

เขามองคนรักแล้วรู้สึกอบอุ่นใจ ก่อนจะวางจดหมายไว้ที่เดิม เตรียมเสื้อผ้าให้เสี่ยวเหอใส่ ตัวเขาลงไปจุดกองไฟข้างล่างห้าง เพราะกลัวว่ายิ่งดึกอากาศจะยิ่งหนาว หญิงสาวอาจจะไม่สบายได้

เมื่อจุดกองไฟได้แล้ว ชิงถิงก็ไปช่วยเสี่ยวเหอใส่เสื้อผ้า อุ้มนางลงมานั่งผิงไฟด้วยกัน เพียงแต่..เขาไม่ยอมให้นางนั่งพื้น เขาเป็นคนอุ้มนางไว้บนตัก ราวกับนางเป็นเด็กน้อย

เสี่ยวเหอไม่ทักท้วงเบียดซุกตัวเองกับอกกว้างของเขาอย่างสบายใจ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับเป็นห่วงเกินไปของเขา

“เจ้าหลับได้เลย ข้าจะดูแลเจ้าเอง หากใกล้เช้า ข้าจะปลุก..หรือเจ้าจะให้ข้าอุ้มไปส่งที่บ้านก็ได้” ชิงชิงของเสี่ยวเหอพูดเบาๆ คล้ายอยากจะเอาใจนาง หลังจากที่กระทำรุนแรงกับนางจนพอใจ น้ำเสียงผ่อนคลายและรักใคร่

เสี่ยวเหอเงยหน้าขึ้น มองหน้าเขา เห็นว่าชิงถิงอารมณ์ดีมาก จึงตัดสินใจว่าตอนนี้เขาคงจะยอมรับฟังสิ่งที่นางพูดแล้ว

“ข้ามีเรื่องสำคัญมากๆ จะคุยกับเจ้า ยังนอนไม่ได้”

เขาจุมพิตหน้าผากเสี่ยวเหออย่างรักใคร่

“เรายังมีเวลาอีกมาก เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาเล่าให้ข้าฟัง วันนี้เจ้า..เหนื่อยมากแล้ว” เขาเสียงอ่อน คล้ายจะรู้ว่าที่นางแทบขยับตัวไม่ได้ เป็นเพราะใคร

“พรุ่งนี้อาจไม่ใช่ข้าอีกแล้ว..”

“..เจ้า..หมายความว่าอย่างไร” ชายหนุ่มไม่เข้าใจ

เสี่ยวเหอเริ่มเล่าความจริงให้เขาฟัง นางไม่ต้องการให้เขาเข้าใจผิดอีก

“ข้าไม่รู้ว่าตัวเองจะตื่นไปที่ใดหรือเวลาใด ครั้งนี้ข้าคิดว่าต้องพูดความจริงให้ได้ ไม่เช่นนั้นเจ้าจะเข้าใจผิดไปตลอด และเราสองคนอาจจะไม่ได้แต่งงานกัน อาจต้องคลาดจากกันชั่วนิรันดร์” เพราะนางทำหน้าจริงจังมาก เขาจึงได้แต่พยักหน้า

เสี่ยวเหอแกะด้ายแดงผูกรักทุกชาติภพจากข้อมือของตัวเอง แบ่งออกเป็น 2 เส้น ผูกใส่ข้อมือของเขาหนึ่งเส้น อีกเส้นยื่นให้เขาผูกให้ตัวเอง เสร็จแล้วนางก็กอดคอเขา หอมแก้มเขาไปอีกหนึ่งครั้ง ก่อนจะเริ่มเล่าความจริง

“นี่เป็นของหมั้น เจ้าจะต้องรีบหาทางไปขอข้าแต่งงาน เข้าใจหรือไม่?”

“ข้าพอจะหาทางเพื่อขอเจ้าแต่งงานได้ เจ้าไม่ต้องกังวล จะรีบไปสู่ขอก่อนที่คุณชายตระกูลหยวนจะมาตัดหน้า” ชิงถิงยิ้มดีใจ นัยน์ตามีความสุขที่สุด

เสี่ยวเหอพยักหน้าพอใจ

“ที่จริงแล้ว ข้ามาจากอีกภพหนึ่ง หรืออีกช่วงเวลาหนึ่ง ข้าเองก็ไม่รู้ว่าควรเรียกว่าอย่างไรดี แต่ข้าก็มาที่นี่แล้ว มาเพื่อตามหาเจ้า” นางส่งยิ้มหวานให้เขาก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง

เสี่ยวเหอได้เล่าตั้งแต่พ่อค้าวาณิชมาสู่ขอ ไปจนถึงช่วงที่เขาถูกฆ่า เล่าไปก็ยังร้องไห้เสียงสั่น แต่ก็พยายามเล่า นางบอกว่าตกน้ำและมาที่นี่โดยไม่รู้ตัว เล่าถึงความกลัวตอนที่เห็นเขาถูกแม่น้ำพัดในความฝัน

เล่าถึงเรื่องตลกที่ไปพบเขาช่วงอายุมากแล้ว แต่กลับคิดว่าเป็นคุณตาของเขาเสียอย่างนั้น เล่าเรื่องเขาตอนเด็ก ทั้งน่ารักน่าชัง และเรื่องที่พบเขาในค่ายทหารครั้งแรก เล่าถึงความดีใจที่ได้รู้ว่าเขายังไม่ตาย

กว่านางจะรู้ว่าตัวเองเดินทางข้ามเวลาไปมา ก็ใช้เวลาไปหลายวัน ทั้งหวาดกลัวและสับสน นางยังเล่าเรื่องที่ช่วงแรกนางกลัวการไปตื่นในที่แปลกๆ มาก จนต่อมาเขาเป็นฝ่ายให้สัญญาว่าจะอยู่ทุกที่ที่นางตื่นและเขาก็รักษาสัญญาเช่นนั้นได้จริงๆ

“เพราะเป็นเช่นนี้ บางครั้งข้าจึงทำเหมือนเรื่องระหว่างเราไม่เคยเกิดขึ้น เพราะคนผู้นั้นต่อให้จะหน้าตาคล้ายข้าแต่ก็ไม่ใช่ข้า จะบอกว่าคนผู้นั้นมีร่างกายของข้า ข้าเพียงเข้าไปอาศัยร่างของนาง แต่ก็คล้ายว่าไม่ได้เป็นเช่นนั้น

เพราะว่ากำไลที่เจ้าให้ข้า ก็อยู่ที่ข้าเท่านั้น เชือกด้ายแดงที่ข้าใส่มาตั้งแต่ภพก่อนก็ติดอยู่ที่ข้าตลอดเวลา ข้าก็ไม่เข้าใจว่าข้าเดินทางข้ามเวลาอย่างไร และไม่เข้าใจว่าเวลาที่ข้าไปโผล่ที่นั่น ไม่รู้ว่าตัวข้าอีกคนไปไหน”

นางเล่าไปเขาก็ตกตะลึงไป แต่ก็นิ่งเงียบตั้งใจฟัง และเริ่มเข้าใจเรื่องราวที่ได้พบเจอ

“เจ้า..เชื่อข้าหรือไม่” เสี่ยวเหอถามอย่างไม่แน่ใจ เพราะเรื่องราวน่าเหลือเชื่อเกินไป

“อือ..เป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อเกินไปจนไม่มีใครคิดว่าจะเกิดขึ้นได้ แต่หากบอกว่าเรื่องราวเป็นเช่นที่เจ้าเล่ามา ทุกอย่าง ทุกเรื่องราวแปลกๆ และเรื่องที่บางครั้งเจ้าทำเหมือนไม่รู้สิ่งใดเลย หรือบางครั้งที่ข้ารู้สึกว่าเจ้าไม่ใช่คนเดิมนั้น ทุกอย่างก็จะลงตัวพอดี

บางครั้ง..ข้ายังเผลอคิดว่าเจ้าอาจจะมีสองคน” ชิงถิงอยากจะเชื่อเช่นนี้ ต่อให้นางปั้นแต่งเรื่องมาหลอกเขา เขาก็ยินดีให้นางหลอก ยามนั้นเขาคิดเท่านั้นจริงๆ แม้ในภายภาคหน้าเขาจะประสบพบเจอเรื่องเช่นที่นางเล่าก็ตาม

เมื่อเสี่ยวเหอปรับความเข้าใจกับชิงถิงแล้ว ก็ตกลงว่าให้เขาอุ้มนางกลับบ้านคืนนี้ดีกว่า พรุ่งนี้ตื่นมาตัวนางอีกคนจะได้ไม่ตกใจและเขาจะต้องรีบหาทางมาขอนางแต่งงานให้เร็วที่สุด

ชิงถิงอุ้มเสี่ยวเหอพานางไปส่งบ้าน หญิงสาวพยายามไม่หลับระหว่างอยู่บนหลังของเขา จนกว่าตัวเองจะได้เข้าไปนอนในห้อง

ระหว่างที่กำลังปีนขึ้นหน้าต่างเข้าห้อง เสี่ยวเหอก็ได้พบท่านแม่นั่งรออยู่ในห้อง นางไม่ต้องพูดอะไร เพียงท่านแม่เห็นนางใส่ชุดทหารของต้าจื่อก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หนุ่มสาวสองคนคงจะทำเรื่องผิดประเพณีเสียแล้ว!!

ชิงถิงไม่รู้ว่าท่านแม่รออยู่ในห้อง เขาส่งนางขึ้นห้องเสร็จก็รีบกลับไปนอนที่บ้านตัวเอง ในขณะที่เสี่ยวเหอเห็นท่านแม่นั่งอยู่ก็ไม่กล้าพูดอะไร ได้แต่ยืนรอคอยการทำโทษ

แม่เลี้ยงหวั่นใจ ว่าเด็กสองคนนี้อาจจะรักกัน แต่ไม่กล้าคิดว่าจะไปไกลถึงขั้นนั้น เพราะลูกสาวคนรองผู้นี้ ปกติจะรู้ความ เป็นเด็กดี ไม่กล้าทำผิดศีลธรรม ถึงแม้สายตาของต้าจื่อนั้นจะชัดเจนมากว่ารัก ส่วนลูกสาวของนางยังมีบ้างบางวันที่ทำคล้ายไม่ได้รัก แต่บางวันแทบจะตามหาเขาตลอดทั้งวัน

“เจ้ารักต้าจื่อหรือไม่”

“ข้ารักเขาผู้เดียว ชาตินี้จะแต่งให้เขาเท่านั้นเจ้าค่ะ” เสี่ยวเหอตอบตามที่คิด

ท่านแม่ก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ แต่ก็ยังต้องสั่งสอนเรื่องที่นางแอบไปทำเรื่องเช่นนั้น สั่งสอนเสร็จก็พูดเรื่องสำคัญ