(33)ตามหาคนหาย

ตามหาคนหาย

05.00 น.

ตอนนี้ยังและครอบครัวรวมถึงภิสิงห์และหว่าหวากำลังรอขึ้นเครื่อง ที่สนามบินสุวรรณภูมิ ฉันนั่งเหม่อลอยลอบหายใจเบา ๆ ด้วยจิตใจที่ค่อนข้างว้าวุ่น มือพลางลูบไปที่หน้าท้องตัวเอง

"เขาจะเป็นยังไงบ้างนะ" 'เขา'ที่ฉันพึมพำถึงนั่นก็คือ 'เทมโป' พ่อของลูกในท้องของฉัน ถึงแม้ว่าตัดสินใจที่จะหายจากเขาไปอย่างเงียบ ๆ แต่ทว่าในหัวใจดวงน้อยก็ยังคงมีแต่เขาที่ยังรักอยู่ตลอด

หลายวันที่ผ่านมาช่วงเวลาที่ไปทำงานที่ผับของเขา ฉันพยายามนิ่ง และไม่ใส่ใจถึงแม้ว่าภายในใจจะรู้สึกสั่นวูบ น้อยใจ เสียใจ ที่เขามักจะพาหญิงสาวเขามาทำเรื่องอนาจารต่อหน้า ฉันไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าเขาทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร อยากให้ฉันเจ็บ? ในเมื่อยังมีเวลาก็ทำให้ฉันเจ็บจนเขาพอใจล่ะกัน

พอรู้ว่าฉันจะไม่ได้เจอกับเขาอีกก็รู้สึกห่อเหี่ยวหัวใจ ความรู้สึกสับสนไปหมด หรืออาจจะเป็นเพราะฉันพาลูกในท้องซึ่งเกิดจากเขามาด้วย

"ไม่ต้องห่วงนะ แม่จะเป็นทั้งพ่อและแม่ให้ลูก" ฉันก้มลงพูดเบา ๆ แล้วเอามือลูบอย่างทนุถนอม

จุดหมายที่เราจะไปกันนั้นคือประเทศอิตาลี ซึ่งเป็นประเทศที่ฉันกับหว่าหวาคิดจะมาเรียนต่อกันที่นี่ด้วย และประเทศแห่งนี้ก็ยังมีบ้านของครอบครัวภิสิงห์ที่ซื้อเอาไว้สำหรับมาเที่ยวพักผ่อน

ภิสิงห์จึงให้ครอบครัวของฉันได้เข้ามาอยู่ก่อนที่พวกเราจะหาทางขยับขยายต่อไป

"เราต้องเดินทางอีกหลายชั่วโมง แกนไหวใช่ไหม"ภิสิงห์เอ่ยถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง.

"ไหวค่ะ"ภิสิงห์ร่วมเดินทางมากับพวกเราด้วยเพราะอยากจะมาส่งให้ถึงที่

"ขอบคุณทุก ๆ อย่างนะคะ"ฉันกล่าวแล้วคลี่ยิ้มให้กับรุ่นพี่ชายหนุ่มที่หน้าตาหล่อเหลา สุภาพ

"...."เขาไม่พูดอะไรได้แต่คลี่ยิ้มกลับมา

มิลาน - อิตาลี

"เย้..ถึงสักที"นั่นเป็นเสียงสดใสของหว่าหวาที่มีสีหน้าดีใจ ฉีกยิ้มกว้าง

ภิสิงห์ติดต่อคนขับรถมารับพวกเราที่สนามบินไปยังบ้านพัก ระหว่างทางอากาศที่นี่ค่อนข้างดี ฉันรู้สึกชอบมาก รวมถึงพ่อกับแม่ฉันก็ดูโอเคเป็นอย่างมา ท่านยิ้มออกมาด้วยสีหน้าที่มีความสุข หลังจากที่ไม่ได้ยิ้มแบบนี้มาเป็นอาทิตย์ และฉันก็รู้เหตุผลนั้นดี

"พ่อยื่นใบลาออกให้คุณทอยไปแล้วล่ะ"พ่อพูดจบแล้วลอบหายใจเบา ๆ

"แล้วพ่อบอกเหตุผลที่ลาออกว่ายังไงคะ"

"อยากพักผ่อน"ท่านตอบกลับสั้น

"เอ่อ...พ่อไม่ได้บอกใช่ไหมว่าพวกเรา..."

"ไม่ได้บอก" ก่อนหน้าพ่อกับแม่ปรึกษากันแล้วว่าจะไม่เอาเรื่องเทมโป และจะไม่บอกเรื่องที่เขาทำฉันท้องกับครอบครัวทางนั้น เพราะไม่อยากให้มึปัญหา อย่างน้อยเทมโปก็เป็นคนเดียวที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือครอบครัวของเรา จนลืมตาอ้าปากได้

คนขับเลี้ยวเข้ามาในรั้วบ้านที่มีพื้นที่กว้างขวาง ตัวบ้านใหญ่โตมาก พอจอดรถสนิทก็มีคนออกมาจากบ้านจัดแจงช่วยยกกระเป๋าของพวกเราเข้าไป

"หว่าหวา พาแกนไปพักก่อน"ภิสิงห์เอ่ยบอกลูกพี่ลูกน้องสาวที่เดินเคียงคู่มากับฉัน

"ค่ะพี่สิงห์....."เธอขานรับแล้วหันมายิ้มหวานให้ก่อนจะพูดขึ้น

"...ไปแกน หว่าหวาจะพาแกนไปที่ห้อง"ว่าแล้วก็คว้ามือฉันเดินขึ้นบันไดไปที่ชั้นสอง ในขณะที่พ่อกับแม่ และภิสิงห์ต่างพากันพูดคุยปรึกษาหารือธุรกิจที่พ่อตั้งใจที่จะทำ แต่อาจจะเป็นแค่ธุรกิจเล็ก ๆ

TemPo

"โธ่เว้ย.."ชายหนุ่มสบถใส่ไปในสายที่พูดคุยอยู่กับพี่ชายต่างมารดาอย่างไม่สบอารมณ์

"...แล้วพี่ทำไมไม่ถามหะ?"

(ไอ้เทมโป!)คนเป็นพี่สบถเอ็ดคนเป็นน้องที่มีนิสัยเอาแต่ใจตั้งแต่เด็ก ตอนนี้โตแล้วก็ยังไม่หายสักที

"แล้วพี่พอจะรู้ไหมว่า..พวกเขาย้ายไปอยู่กันที่ไหน"เทมโปรู้สึกร้อนรนใจมาก ที่อยู่ ๆ เพื่อนสาวที่มีสัมพันธ์ลึกซึ้งก็หายตัวไป

(ฉันไม่รู้...แล้วแกจะมาอยากรู้ไปทำไม..)ทอย รองประธานบริษัทที่ดูสุขุมเอ่ยถามน้องชายแล้วยกยิ้มมุมปากสีหน้าดูสะใจ

(...ก็แค่เพื่อนไม่ใช่เหรอ ออร์แกนจะไปไหนก็ไม่เกี่ยวอะไรกับแกหนิ)แล้วพูดประชดประชันน้องชายในสายที่หัวร้อนสุด ๆ

"มันก็ไม่กี่ยวอะไรกับผมหรอก จะไปไหนก็ไป!"ว่าจบ เทมโปก็กดวางสายทันที ในขณะที่คนเป็นพี่จ้องไปที่หน้าจอแล้วกลั้วหัวเราะออกมา

"หึหึ"แล้วส่ายหัวอย่างเอือมระอาน้องชายที่ไม่รู้ใจตัวเองสักที จนหญิงสาวได้หายจากเขาไป

หลังจากวางสายจากพี่ชายแล้ว เทมโปก็กดเบอร์หาใครอีกคน

'เลขหมายปลายทาง...'

"พากันหายหัวไปไหนว่ะ"เขากดวางสายแล้วพึมพำด้วยความโกรธที่ไม่สามารถติดต่อหว่าหวาที่เป็นเพื่อนดูจะสนิทกับออร์แกนมากที่สุดในตอนนี้

"ไอ้ภิสิงห์!"เทมโปสบถชื่อชายหนุ่มที่ไม่ชอบหน้าขึ้นพร้อมกับกัดฟันกรอด ๆ ก่อนจะขึ้นรถขับไปยังบริษัทของชายหนุ่มรุ่นพี่ทันที

"คุณภิสิงห์ไม่อยู่ครับ"พอมาถึงชายหนุ่มผมสีทองก็ลงจากรถแล้วเดินปรี่เข้าไปถาม ร.ป.ภ ที่ประตูเข้าออก

"แล้วรู้ไหมว่ามันอยู่ไหน"ชายกลางคนจ้องมองชายหนุ่มรุ่นหลานอย่างไม่ชอบใจ ที่เรียกสรรพนามเจ้านายของเขาแบบนั้น

"คุณภิสิงห์ ไปไหน แล้วจะมาเมื่อไหร่"เขาเห็นสีหน้าชายหนุ่มวัยกลางคนที่สวมเครื่องแบบ ร.ป.ภ จึงรีบเปลี่ยนคำถามให้ดูดีขึ้น

"เห็นว่าท่านไปต่างประเทศ กลับอาทิตย์หน้าครับ"

"ไปต่างประเทศ?..รู้ไหมว่าประเทศอะไร"เทมโปถามต่อทันทีด้วยความอยากรู้

"ประเทศ..."ร.ป.ภ ยกมือเกาหัวราวคิดอะไรบางอย่าง

"...ประเทศอังกฤษครับ"เทมโปย่นคิ้วหน้าแล้วพูดขึ้น

"พอจะรู้ไหมว่า หว่าหวาน้องสาวภิสิงห์ไปเรียนต่อที่ไหน"

"เรื่องนั้นผมไม่รู้เลยครับ"ได้ฟังแบบนั้นชายหนุ่มผมสีทองก็ทำสีหน้าไปพอใจ

"ขอบใจ"เขากล่าวน้ำเสียงห้วน ๆ ก่อนที่จะเดินไปที่รถ แล้วขับออกไป

เทมโปขับรถกลับมาที่ผับแล้วรีบขึ้นไปบนออฟฟิศ เปิดคอมพิวเตอร์ค้นหาข้อมูลของภิสิงห์ทันที

"มันเรียนจบที่อังกฤษ...."เขาอ่านเจอประวัติคร่าว ๆ ของภิสิงห์

"...เป็นไปได้ที่มันจะไปอังกฤษแต่มันไปทำอะไร"เจ้าของใบหน้าหล่อยกมือกุมขมับราวกับใช้ความคิด

ครอบครัวออร์แกนเป็นคนกรุงเทพ ไม่มีบ้านพักอยู่ต่างจังหวัดเลย แล้วครอบครัวย้ายไปอยู่ไหนกัน เขานั่งวนเวียนคิดถึงแต่ออร์แกนทั้งคืนจนเช้า

แอ๊ดดดดด เสียงประตูเปิดเข้ามาทำให้เทมโปค่อย ๆ หันไปด้วยสีหน้าห่อเหี่ยว เพราะคนที่เข้ามานั่นคือพี่ชายต่างมารดาของเขาเอง

"มาทำไม"เขาพูดขึ้นน้ำเสียงห้วน ๆ แล้วเบือนหน้าไปทางอื่น

"อยู่ที่นี่ทั้งคืน?"คนเป็นพี่เอามือล้วงกระเป๋าแล้วเดินมาที่โต๊ะทำงานน้องชายแล้วมองไปที่จอคอมที่เปิดอยู่

"ตามหาคนหาย"ใช่ น้องชายของเขาประกาศตามหาคนหายในทางโซเซียล โดยที่ใครพบเจอเขาจะมีรางวัลให้ในจำนวนไม่น้อยเลย

"ถึงขั้นประกาศตามหา หึหึ...."ทอยเอามือออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วตบที่บ่าน้องชายเบา ๆ

"...ไหนบอกไม่ต้องการออร์แกนไง"พี่ชายต่างมารดานึกถึงคำพูดที่น้องชายเคยพูดไว้ แล้วเอ่ยออกมาล้อเลียน

"อย่ามายุ่งได้ไหม"คนเป็นน้องพูดใส่พี่อย่างไม่สบอารมณ์ ด้วยใบหน้าที่ดูอ่อนล้า

"อุตส่าห์จะมาบอกว่ามีคนเห็นออร์แกน..."

"ที่ไหน"เทมโปแทรกพูดขึ้นด้วยใบหน้ามีความหวัง.

"สนามบิน"สิ้นเสียง เทมโปก็นึกอะไรขึ้นมาบางอย่าง.

"พี่ทอย ผมจะไปอังกฤษ"ทอยขมวดคิ้วเข้มจ้องมองไปยังน้องชายต่างมารดา

"แกจะไปทำไม"

"ผมคิดว่าไอ้ภิสิงห์ต้องพาออร์แกนและครอบครัวไปที่นั่นแน่"

"หึ.."คนเป็นพี่แค่นหัวเราะในลำคอแล้วส่ายหน้าก่อนจะพูดขึ้น

"...แล้วไงจะไปตามกลับมา?"

"...."ชายหนุ่มผมสีทองมีสีหน้าที่สลดลง ดูสิ้นหวัง ในหัวสับสน ปั่นป่วนไปหมด

"มึงจะไปตามเธอกลับมาในฐานะอะไร"สิ้นเสียง น้องชายเงยหน้ามองคนพี่ด้วยดวงตาแดงก่ำ

"ผะ ผมไม่รู้..."เขาเอ่ยน้ำเสียงสั่น หัวใจแกร่งวูบไหวไปหมด

"...พี่ทอยทำไมผมรู้สึกเจ็บปวดจังว่ะ"ทอยตบที่บ่าน้องชายแล้วเอ่ยขึ้น

"ก็เพราะมึงรักออร์แกนไง"เทมโปฟุ่บนั่งลงที่พื้นราวคนไร้เรียวแรง