(32)เธอไปแล้ว

เธอไปแล้ว

ตอนนี้สถานการณ์ค่อนข้างตึงเครียด เมื่อฉันตัดสินใจสารภาพทุกอย่างเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเทมโปที่มันลึกซึ้งเกินคำว่าเพื่อน ในขณะที่ต้องปกปิดเรื่องนี้ไว้จนกระทั่งฉันเกิดพลาดตั้งท้องลูกของเขา

พ่อนั่งนิ่งขบกราม กำหมัดแน่นด้วยสีหน้าที่ตึงเครียดแฝงไปด้วยอารมณ์โกรธ ในขณะที่แม่คอยเอามือลูบที่หลังฉันด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า ทำให้ฉันรู้สึกสะเทือนใจเป็นอย่างมาก ที่ทำให้ท่านทั้งสองต้องมาเสียใจ ที่เกิดเรื่องแบบนี้แต่กลับไม่ปริปากบอกพ่อกับแม่

"ทำไมเทมโปจึงทำกับลูกแบบนี้ ฮึก..."แม่เอ่ยพึมพำด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

"...."ฉันได้แต่นั่งก้มหน้าด้วยน้ำตาที่ไหลริน

"เทมโปใช่ไหมคือคนที่ลูกรัก?"เป็นพ่อที่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบขรึม

"...."ฉันผงกหัวรับแต่ยังคงก้มหน้าอยู่

"เพราะแบบนี้ลูกถึงยอมให้เขาทำร้าย?"ฉันเอ่ยหน้าขึ้นมองไปที่ท่านแล้วยกมือปาดน้ำตา

"แกน..."ยังไม่ได้พูดอะไรต่อพ่อก็แทรกพูดขึ้นซะก่อน

"พ่อขอโทษที่ทำให้..."ฉันไม่รอให้ท่านพูดจบ ก็ลุกจากโซฟาแล้วลุกเข่าต่อหน้าพ่อกับแม่แล้วพนมมือกราบเท้าท่าน

"แกนต้องเป็นคนขอโทษมากกว่า..แกนขอโทษ ฮืออออ"พ่อเห็นแบบนั้นก็พยุงฉันขึ้นมานั่งบนโซฟาข้าง ๆ ท่านก่อนจะยกมือลูบที่หัว

"เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว...."ท่านลอบหายใจออกมาแล้วก็พูดต่อ

"....มันคงจะต้องจบสักทีสำหรับการตอบแทนบุญคุณ"

พ่อตัดสินใจที่จะพาฉันและแม่ไปตั้งรกรากที่ต่างประเทศ และไม่คิดจะกลับมาที่นี่อีก โดยมีภิสิงห์คอยสนับสนุน ทางหว่าหวาก็ดีใจมากกับการตัดสินใจของพ่อครั้งนี้ เราต่างปรึกษาหารือกันว่าจะขายบ้าน แล้วจะไปอย่างเงียบ ๆ

เราต่างดำเนินชีวิตตามปกติ ในระหว่างที่เตรียมตัวทุกอย่าง เพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าพวกเราจะย้ายไปอยู่ที่อื่น โดยเฉพาะเทมโป ซึ่งตอนนี้พ่อกับแม่รู้สึกโกรธแค้นเขามาก ขนาดที่ไม่อยากจะเห็นหน้า แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะคำว่าบุญคุณมันยังค้ำคออยู่

"ลูกแน่ใจนะว่าจะไปทำงานที่ผับไหว"แม่เอ่ยถามเมื่อฉันบอกกับท่านว่าจะต้องไปทำงานเพื่อทำตัวให้ปกติเพราะกลัวเทมโปจะสงสัย

"ไหวค่ะ"

"ถ้าเกิดอะไรขึ้น แกนรีบบอกหว่าหวาเลยนะ..."เพื่อนที่แสนดีเอ่ยด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่ดูเป็นห่วงเป็นใยฉัน

"...หว่าหวากลัวว่าเจ้าตัวน้อย.."

"แกนสัญญาว่าจะดูแลลูกในท้องให้ดี"ฉันแทรกพูดแล้วคลี่ยิ้มหวานให้

"ยังมีพี่อีกคนนะ ที่เป็นห่วงแกน"ภิสิงห์เอ่ยพร้อมกับคลี่ยิ้มบาง ๆ

"ขอบคุณค่ะ"

หนึ่งทุ่มตรง

หว่าหวาเป็นคนอาสามาส่งฉันที่ผับ ระหว่างที่กำลังจะลงจากรถก็มีรถยนต์คันหรูที่คุ้นเคยขับมาจอดอยู่ข้าง ๆ เจ้าของรถคันดังกล่าวรีบลงจากรถแล้วเดินมาดักหน้าฉันกับหว่าหวา

"นี่เธอยังไม่ไปอีกเหรอ"ชายหนุ่มร่างสูงเอามือล้วงกระเป๋าแล้วเลิกคิ้วถามอย่างไม่จริงจัง ก่อนจะตวัดสายตามองมาที่ฉัน

"ทำไมต้องทำตัวเป็นภาระให้คนอื่นมาส่ง.."

"ฉันเต็มใจที่จะมาเอง...ทำไมพนักงานที่นี่เขาห้ามมีคนมาส่งด้วยเหรอ"หว่าหวาพูดแทรกขึ้นแล้วเอ่ยถามประโยคสุดท้ายอย่างกวน ๆ

"หึ"เทมโปแค่นหัวเราะเบา ๆ แล้วหันมาที่ฉัน

"ฉันคงไม่เห็นว่าเป็นไอ้ภิสิงห์ที่มาส่งเธอนะ...."เขาโน้มมากระซิบเบา ๆ ที่ข้าง ๆ หูฉัน

"...รู้ใช่ไหมว่าเธอจะต้องเจอกับอะไรถ้าฉันเห็นมันมากับเธอ"พูดจบก็ยกยิ้มมุมปากก่อนจะหมุนตัวเดินไป ท่ามกลางสายตาฉันและหว่าหวาที่ยืนมองแผ่นหลังเขา

"หมาบ้าชัด ๆ"เพื่อนฉันพึมพำเบา ๆ ด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ ฉันก็ได้แต่คลี่ยิ้มบาง ๆ ให้ก่อนจะพูดขึ้น

"ขอบใจนะหว่าหวาที่มาส่ง แล้วยังจะมารับอีก เกรงใจจัง"ใช่ หว่าหวาอาสาที่จะเป็นคนมารับมาส่งฉันเพราะว่าเธอเป็นห่วงฉันกับลูกในท้อง คือจริง ๆ แล้วภิสิงห์ก็ขับรถตามมาด้วย แต่เลือกที่จะไม่เข้ามาในผับเพราะถ้าเทมโปเห็นแล้วจะเป็นเรื่อง

"จะมาเกรงใจอะไรกันอีก..เราเหมือนครอบครัวเดียวกันแล้วนะ"หว่าหว่าเอ่ยพลางเอามือลูบที่ท้องฉันก่อนจะลอบหายใจ

"แกน"ฉันเลิกคิ้วมองเธอด้วยใบหน้าสงสัย

"แน่ใจนะว่าจะไม่บอกเทมโปเรื่องลูกในท้อง"จริง ๆ แล้วหว่าหวาก็อยากให้ฉันพูดกับเทมโปเรื่องที่ฉันท้อง แต่ฉันเลือกที่จะไม่บอกเพราะกลัวคำตอบของเขา ที่อาจจะทำร้ายจิตใจตัวเองไปมากกว่านี้

"ในเมื่อเขาเคยบอกว่าแกนไม่ใช่ผู้หญิงที่จะมาเป็นแม่ของลูก..."ฉันก้มหน้างุดแล้วพูดเบา ๆ ที่มันรู้สึกน่าเวทนาตัวเอง

"...เขาก็ไม่ควรจะรู้ว่าเด็กในท้องแกนเป็นลูกของเขา"

หลังจากหว่าหวากลับไป ฉันก็เดินขึ้นมาบนออฟฟิศ แต่ระหว่างที่กำลังขึ้นบันได หูฉันก็เกิดได้ยินเสียงแปลก ๆ ในมุมมืดมุมหนึ่ง

"อื้อออ อ่า"เป็นเสียงผู้หญิงที่ครางออกมาในลำคอ ด้วยความอยากรู้จึงชะโงกหน้าไปดู ก็ต้องเบิกตาโตยกมือปิดปาก แล้วก้าวขาขึ้นบันไดทันที

"เทมโป..ฮึก"พอเดินมาถึงหน้าประตูออฟฟิศ ฉันก็เอ่ยเบา ๆ น้ำเสียงสั่น ๆ รู้สึกหัวใจสั่นวูบ เจ็บจี๊ด ๆ เมื่อเห็นพ่อของลูกกำลังนัวเนียกับหญิงสาวอยู่

"ทำไมนายใจร้ายแบบนี้นะ ฮึก ฮือออ"ฉันยืนร้องไห้ด้วยอารมณ์ที่อ่อนไหว อยู่ที่หน้าประตูออฟฟิศคนเดียว

"เป็นอะไร"ฉันสะดุ้งโหย่งเมื่อได้ยินเสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังเข้ามา ตามด้วยฝีเท้าหนัก ตึก ตึก ฉันรีบยกมือเช็ดน้ำตาอย่างลวก ๆ

"ร้องไห้ หือม์?"ชายร่างสูงเอ่ยพร้อมกับย่นคิ้วเข้มจ้องมาที่ฉันด้วยสีหน้าสงสัย

"เปล่า"ฉันปฏิเสธแล้วเบือนหน้าหนี

"ออร์แกน..เธอคิดว่าจะโกหกฉันได้งั้นเหรอ"

"..."ฉันยืนนิ่งเอามือกำชายกระโปรง

"เธอเห็นใช่ไหม"เขาเอ่ยถามแล้วเอาลิ้นกระพุ้งที่แก้ม

"ก็แค่เล่น ๆ ไม่มีอะไรหรอก"คนตัวโตพูดต่อแล้วเบือนหน้าไปแค่นหัวเราะ 'หึหึ'

"เข้าไปทำงานได้แล้ว"มือหนาเอื้อมไปเปิดประตูแล้วสะบัดหน้าให้ฉันเข้าไปก่อน

เทมโปจัดแจงหน้าที่ที่ฉันต้องทำเรียบร้อยก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะประจำตำแหน่งของตัวเองซึ่งอยู่ภายในห้องเดียวกัน ระหว่างที่ฉันทำงานอยู่

"วันนั้นเธอพูดเรื่องครอบครัว เรื่องลูกขึ้นมาทำไม"ฉันชะงักเสี้ยววินาที ก่อนจะพูดตอบกลับ

"แกนก็แค่อยากรู้"

"เธอยังคิดที่อยากจะอยู่ในสถานะมากกว่าเพื่อนกับฉันอีกเหรอ"ฉันเม้มปากทั้งสองเข้ากันแน่น แล้วลอบหายใจเบา ๆ

"แกนไม่ได้คิดแล้ว...."แล้วหันไปที่เจ้าของใบหน้าหล่อที่จ้องมาที่ฉันอยู่

"...เป็นเพื่อนกันแบบนี้ก็ดี"พูดจบฉันก็ฝืนฉีกยิ้มกว้างให้เขาแล้วก้มหน้าทำงานต่อ

"ฮึ!"เสียงแค่นออกมาจากลำคอเชิงหงุดหงิด พร้อมกับเสียงคนตัวโตลุกจากเก้าอี้ดังขึ้น แล้วตามด้วยเสียงฝีเท้าหนักที่กำลังเดินเข้ามา

"เธอชอบไอ้ภิสิงห์?"เทมโปเดินมาเอามือทั้งสองค้ำที่โต๊ะแล้วขบกรามเอ่ยถามฉันน้ำเสียงทุ้มต่ำ

"แกนไม่ได้ชอบใครทั้งนั้น"

"ก็ดี"เขาพูดสั้น ๆ แล้วเดินเปิดประตูออกจากห้องไป

TemPo

ชายหนุ่มผมสีทองเดินออกมาจากห้องด้วยอารมณ์หงุดหงิด เขายืนท้าวเอวหลวม ๆ แล้วหันไปมองที่ประตูห้อง

"ไม่ชอบใครทั้งนั้น?"เขาพึมพำอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนที่จะเดินไปเตะถังขยะจนล้ม จนกระจัดกระจาย

"โธ่เว้ย!"เขาไม่รู้ว่าทำไมคำพูดของหญิงสาวทำให้ต้องรู้สึกหงุดหงิดแบบนี้

เทมโปเดินลงมาที่ชั้นล่าง ระหว่างที่กำลังจะไปยังบาร์เครื่องดื่ม ก็มึหญิงสาวสวยมาขวางทางเขาด้วยสายตาและท่าทีที่ยั่วยวน ชายหนุ่มร่างสูงยกยิ้มมุมปากภายในใจก็นึกบางอย่างขึ้นมา

เขาพาหญิงสาวเข้ามาในห้องทำงานที่มีออร์แกนซึ่งนั่งทำงานอยู่ เธอมองเขาและหญิงสาวด้วยสายตานิ่ง ๆ โดยไม่พูดอะไรออกมา

"มานั่งบนตักพี่สิ"เทมโปพาหญิงสาวไปนั่งยังโซฟากลางห้องแล้วดึงเธอไปนั่งบนตักแกร่งของเขา

"หอมจัง"เขาแสดงความรักใคร่อย่างออกนอกหน้าออกตาทั้งที่มีออร์แกนยังนั่งทำงานอยู่ แต่เธอพยายามไม่สนใจ กลับกลายเป็นเทมโปเองที่รู้สึกหงุดหงิดซะเอง.

"ออกไปได้แล้ว"เขาผลักหญิงสาวออกจากตัก แล้วเอ่ยน้ำเสียงแข็ง

"ทำไมล่ะคะ เรายังไม่ได้.."

"ออกไป..วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์"ชายหนุ่มลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ประจำตำแหน่ง

หลายวันที่ผ่านมา เทมโปมักจะพาหญิงสาวไม่ซ้ำหน้าเข้ามาในห้องทำงานแล้วกอดจูบกันต่อหน้าออร์แกนอยู่เป็นประจำจนกระทั่ง...วันนี้เขานั่งมองนาฬิกาที่ข้อมือสลับกับประตูห้องเพื่อรอออร์แกนที่จะต้องมาทำงานตามปกติ แต่ทว่าเวลาผ่านไปร่วมชั่วโมงเธอก็ยังไม่มา จึงทำให้ชายหนุ่มกระวนกระวายใจ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดหาออร์แกนทันที

'หมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้'

"โธ่เว้ย!"เขารู้สึกหงุดหงิดใจเป็นอย่างมากที่ติดต่อออร์แกนไม่ได้ จึงเลือกจะโทรหาคนเป็นพ่อของเธอ

'หมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้...'

"เกิดอะไรขึ้น"ชายหนุ่มรีบคว้ากุญแจรถแล้วรีบขับไปยังบ้านออร์แกนทันที ด้วยความกังวลและรู้สึกเป็นห่วง แต่พอมาถึงเทมโปก็ต้องแปลกใจที่บ้านเงียบมาก เขาลงจากรถเพื่อจะกดกริ่งก็พบว่าประตูรั้วถูกล็อกโดยโซ่ที่แน่นหนา เขาขมวดคิ้วจนเป็นปม ภายในใจรู้สึกหวิว ๆ ขึ้นมา ก่อนจะล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาโทรสอบถามใครบางคนที่พอจะรู้

(ว่าไงเทมโป)ปลายสายกดรับทันที

"พี่ทอย..."เขาโทรหาพี่ชายต่างมารดาที่เป็นรองประธานบริษัทที่พ่อของหญิงสาวทำอยู่

"....ผมมาที่บ้านออร์แกนแต่ไม่เจอใครเลยพี่ทอยรู้ไหมว่าพวกเขาไปไหนกัน"

(คุณอาเพิ่งจะส่งใบลาออกมาให้พี่วันนี้น่ะ)

"ลาออก?..."เทมโปรู้สึกตกใจและสั่นวูบก่อนที่จะเอ่ยถามถึงหญิงสาว

"...แล้วออร์แกนอยู่ไหน"

(เธอไปแล้ว...ไปทั้งครอบครัว)

"ปะ ไปไหน"คนเป็นน้องเอ่ยถามเสียงตะกุกตะกัก

(คุณอาไม่ได้บอกไว้น่ะ)

"โธ่เว้ย!"