LOGINShare
เจ็บตัว
Last Updated:
2025-06-25 18:15:55ข้าวฟ่าง...
ถ้าจะถามว่าพอพ่อกับแม่เสียฉันเอาเงินที่ไหนใช้ในตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา คือพ่อกับแม่ของฉันท่านก็ถือว่ามีฐานะระดับนึงถึงจะไม่ได้ร่ำรวยมากมายอะไรแต่ก็ถือว่าพอมีพอกินมันเลยทำให้ฉันไม่ลำบากอะไรมากไม่ต้องดิ้นรนหาเงินใช้หาเงินเรียนแต่ถึงแม้ว่าฉันจะมีเงินที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้ฉันก็ต้องใช้จ่ายอย่างประหยัดเพราะเงินต่อให้มีมากมายขนาดไหนแต่ใช้ทุกวันมันก็ย่อมมีวันหมดแล้วยิ่งตอนนี้ฉันมีลูกถึงสองคนที่ต้องเลี้ยงดูด้วยแล้วมันยิ่งทำให้ฉันต้องหาเงินหารายได้เพิ่ม ฉันตัดสินใจไปเรียนออกแบบตัดเย็บเสื้อผ้าสำหรับเด็กในช่วงที่ฉันท้องจนฉันสามารถออกแบบเสื้อผ้าขายออนไลน์มีรายได้พอกินพอใช้มันทำให้ฉันภูมิใจในตัวเองที่สามารถหาเงินได้ด้วยตัวเองไม่ได้ใช้แต่เงินพ่อกับแม่ ตอนนี้เสื้อผ้าที่ฉันขายกำลังไปได้ดีมีออเดอร์เข้ามาตลอดเพราะมีพรีเซ็นเตอร์ตัวน้อยสุดน่ารักเป็นนายแบบนางแบบให้เงินที่ขายได้ฉันก็เก็บเอาไว้ให้พวกแกนั่นแล่ะ
ปื๊ดดดด!!!! ปี๊ดดดด!!!! ปี๊ดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!
"น้องๆ ปีหนึ่งทุกสาขา นี่คือประกาศจากรุ่นพี่ พี่ขอให้น้องๆ ทุกคนรีบวิ่งมาเข้าแถวรวมกันตรงลานกิจกรรมพี่ให้เวลา15นาทีนะครับถ้าน้องๆ มาเข้าแถวไม่ทันน้องๆ จะต้องโดนทำโทษโดยการวิดพื้นเป็นจำนวน100ครั้ง!!!!
ฉันถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงตามสายเป็นเสียงนกหวีดที่เป่าดังลั่นมหาลัยกับเสียงของรุ่นพี่ที่ประกาศเรียกรุ่นน้องปีหนึ่ง ฉันมองซ้ายมองขวาก็เห็นเด็กปีหนึ่งวิ่งกันจ้าละหวั่นเพื่อไปเข้าแถวให้ทันเวลาที่โดนบังคับฉันที่กำลังจะวิ่งอีกคนก็ต้องล้มลงไปอย่างไม่ทันตั้งตัว
ตุบ!!!
"โอ๊ะ" ฉันอุทานออกมาแล้วทรุดตัวล้มลงไปกองกับพื้นเพราะโดนชนอย่างแรงพอฉันเงยหน้าขึ้นก็เจอกับหญิงสาวสองคนยืนกอดอกมองหน้าแล้วท่าไม่พอใจฉันอย่างแรงทำเอาฉันงง
"นี่แกเดินยังไงไม่ดูตาม้าตาเรือห๊ะ!!! "
"ฉันเนี๊ยะนะเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ" ฉันเอานิ้วชี้ไปที่ตัวเองเมื่อถูกผู้หญิงตรงหน้าต่อว่าหาว่าฉันเดินไม่ดูทั้งที่ตัวเธอคนนั้นวิ่งมาชนฉันเองทั้งที่ฉันก็เดินของฉันอยู่ดีๆ
"ก็ใช่ไงไม่ใช่เธอแล้วจะใครที่ทำให้ฉันต้องมาเสียเวลาอยู่ตรงนี้คนยิ่งรีบๆ อยู่"
"แต่เธอเดินมาชนฉันก่อนนะจะมาโทษว่าเป็นความผิดฉันได้ยังไง" ฉันคิดว่าตัวเองไม่ผิดก็เลยตอบกลับยัยนั่นไป
"แต่ฉันเป็นรุ่นพี่ส่วนแกเป็นแค่เด็กปีหนึ่งหัดมีสัมมาคารวะบ้างไม่ใช่มาพูดกับรุ่นพี่แบบนี้" หึฉันอยากจะบอกว่าถ้าฉันไม่หยุดเรียนไปป่านนี้ฉันเรียนอยู่ปีสี่แล้ว
"มันไม่เกี่ยวหรอกว่าจะเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องถ้าทำผิดก็ความยอมรับผิดไม่ใช่มาพูดให้ตัวเองเป็นฝ่ายถูก"
"นี่แกกล้ามาสอนฉันเหรอห๊ะ!!! "
"เกลอย่ามัวเสียเวลากับยัยเด็กนี่เลยแกรีบไปหาพี่เตอร์เถอะพี่เค้านัดแกไว้ไม่ใช่เหรอ" เพื่อนยัยนี่เข้ามาพูดจนยัยนี่ถอยออกไป
"เออนั่นสิฉันลืมไปเลยว่าพี่เตอร์ให้ฉันไปหา ส่วนแกคราวนี้ฉันจะไม่เอาเรื่องที่แกทำให้ฉันเสียเวลาละกัน"
"ห๊ะ!!! เอาเรื่อง?? ฉันต้องเป็นฝ่ายเอาเรื่องเธอมากกว่ามั้ยที่เดินมาชนฉันจนหัวเข่าฉันถลอกแบบนี้น่ะห๊ะ เธอควรจะรับผิดชอบฉันถึงจะถูก"
"เรื่องอะไรฉันต้องรับผิดชอบในเมื่อแกเดินไม่ดูทางเองล้มเอง"
"หน้าตาก็ดีนิสัยแย่"
"นี่แก!!! " ยัยคนที่ชื่อเกลไม่พอใจที่ฉันพูดแต่สักพักเสียงมือถือยัยนั่นก็ดังขึ้น
ตี๊ดดด ตี๊ดดด ตี๊ดดดด
"พี่เตอร์โทรหาฉันแล้วงั้นฉันไปก่อนนะส้ม ฝากไว้ก่อนเถอะ" ยัยนั่นพูดกับเพื่อนก่อนจะหันมาพูดจาอาฆาตฉัน
ยัยคนที่ชื่อเกลรีบเดินไปทันทีเมื่อได้ยินเสียงมือถือของตัวเองดังส่วนเพื่อนนางก็หันมามองหน้าฉันด้วยสายตาไม่เป็นมิตรก่อนจะเดินไปอีกทาง สรุปมาเรียนวันแรกฉันก็เจ็บตัวฟรีเลยสินะถูกชนจนล้มหัวเข่าถลอกยังไม่พอยังโดนต่อว่าว่าเดินไม่ดูทางอีก อะไรจะซวยขนาดนี้ฉันหวังว่าจะไม่มีอะไรที่มันจะซวยไปกว่านี้แล้วนะ ฉันพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วปัดเศษฝุ่นออกจากตัว
"นี่เธอเป็นอะไรหรือเปล่ามีอะไรให้ช่วยมั้ย" ฉันเงยหน้าขึ้นมองคนที่เดินเข้ามาทักเขาเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีมากคนนึงออกตี๋ๆ เกาหลีนิดๆ ดูจากการแต่งตัวที่ถูกระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้าก็เดาได้ว่าเขาน่าจะเรียนปีหนึ่งปีเดียวกับฉัน
น้องฟิวของไรท์จะมาทำให้ใครบางคนหัวร้อน อิอิ
Latest chapter
ก็แค่เมียเก่า คุณพ่อลูกแฝด NC++ (ตอนจบ)
วันต่อมา...ข้าวฟ่าง...วันนี้ฉันกับเตอร์เราตื่นกันแต่เช้าเพราะเตอร์จะพาฉันไปหาหมอที่โรงพยาบาลคือพักนี้ฉันเป็นอะไรก็ไม่รู้มันรู้สึกหดหู่เศร้าๆ แปลกๆ และมักจะเป็นช่วงค่ำๆ ด้วยนะ พอพระอาทิตย์ตกดินปุ๊บฉันจะเริ่มมีอาการทันทีมันเป็นเองโดยอัตโนมัติจนฉันกลัวว่าตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้าเพราะคิดถึงลูกตอนนี้เราพาเด็กๆ มาที่บ้านของเตอร์เพราะตอนนี้เราสองคนได้จ้างใบบัวให้เป็นพี่เลี้ยงเด็กๆ ซึ่งใบบัวก็ทำได้ดีมากเธอเลี้ยงเด็กเก่งมากจนฉันแปลกใจถ้าบอกว่าเคยมีลูกมาก่อนฉันก็เชื่อนะแต่คงเป็นไปไม่ได้เพราะใบบัวยังไม่เคยมีแฟนจะมีลูกได้ยังไงแถมเธอก็อยู่ที่นี่มาหลายปีฉันไม่เห็นเธอท้องเลยแล้วเธอจะไปมีลูกตอนไหนฉันคงคิดมากไปเอง"บัวไปไหนปกติเวลานี้ต้องมารอรับเด็กๆ แล้วนะ" เตอร์พูดพร้อมกับมองไปรอบๆ บ้านเพราะปกติเวลานี้ใบบัวจะมารอเด็กๆ อยู่หน้าบ้านแต่วันนี้ไม่เห็นเธอออกมาเลยหรือเธอจะไม่สบาย"หรือว่าบัวไม่สบาย""อืมอาจจะเป็นไปได้ งั้นเอาไงดี เตอร์ไม่อยากพาเด็กๆ ไปโรงพยาบาลเลยอ่ะเชื้อโรคมันเยอะ""ถ้างั้นฝากฟิวก็ได้นะแต่ไม่รู้จะตื่นหรือยัง" เพราะเด็กๆ ทั้งสองคนจะสนิทกับฟิวเหมือนกันฉันเลยคิดว่าถ้าใบบัวไม่สบายจริงๆ คนที
ก็แค่เมียเก่า โรคซึมเศร้า??
ฮันเตอร์..."ขอพ่อกอดแม่หน่อยไม่ได้เหรอค๊าบลูกพ่อก็คิดถึงแม่ฟ่างเหมือนกันนะ>ลูกชายจอมแสบทั้งสองคนที่หวงแม่ยิ่งกว่าอะไรทุกวันนี้ผมกับฟ่างแทบไม่มีเวลาได้จู๋จี๋กันเลยเพราะเจ้าตัวแสบทั้งสองไม่ยอมแยกไปนอนห้องตัวเองผมกับฟ่างก็เลยต้องซื้อเตียงมาไว้ในห้องนอนของเราเพื่อให้เด็กๆ ได้นอนด้วยกัน แต่รู้มั้ยว่าใครที่ต้องไปนอน ผมเองครับเพราะเจ้าตัวแสบจะงอแงไม่ยอมนอนที่นอนของตัวเองบอกอยากนอนกอดแม่ผมก็เลยต้องเนรเทศตัวเองไปนอนเตียงลูกแทน อยากจะบอกว่าตั้งแต่เด็กๆ รู้ความ พูดเป็นพูดได้ก็พูดจ้อไม่หยุดพูดจนลิงหลับส่วนเรื่องความแสบความซนไม่ต้องห่วง ทั้งดื้อทั้งแสบจนผมอยากจะจับไปปล่อยสวนสัตว์วันละหลายร้อยรอบแต่ผมก็มีวิธีกำราบของผมเพราะผมเลี้ยงมาเองกับมือทำไมผมจะไม่รู้ว่าเด็กๆ นิสัยเป็นยังไงชอบอะไรไม่ชอบอะไร และตั้งแต่เจ้าตัวแสบโตโอกาสที่ผมจะได้นอนกอดเมียหรือทำกิจกรรมเข้าจังหวะกับเมียมันช่างเป็นอะไรที่ยากเย็นสุดๆ ทุกวันนี้นะถ้าไม่แอบอุ้มเมียออกมานอนห้
ก็แค่เมียเก่า แฝดน้อยจอมแสบ
ฮันเตอร์..."ทำไมเตอร์มองไม่เห็นอะไรเลยฟ่าง" พอผมพูดแบบนั้นออกไปทุกคนก็ทำหน้าเศร้าจนผมรู้สึกผิดที่ผมโกหกว่าตัวเองมองไม่เห็นแต่อันที่จริงแล้วผมมองเห็นทุกอย่างได้ชัดเจนโดยเฉพาะผู้หญิงตรงหน้าที่ผมเรียกว่าเมีย"........" ใบหน้าของฟ่างซีดลงทันทีจนผมอดสงสารไม่ได้ ในตอนแรกที่ผมค่อยๆ ลืมตาผมเห็นแววตาของเธอสดใสและมีความหวังแต่พอผมบอกว่ามองไม่เห็นแววตาของเธอก็เปลี่ยนไปในทันทีมันบ่งบอกได้ว่าเธอเศร้าและเสียใจมากแค่ไหนที่ผมบอกว่ามองไม่เห็น"คุณเตอร์...มองไม่เห็นอะไรเลยเหรอครับ" คุณหมอทำท่าทางแปลกใจก่อนจะถามผมซึ่งผมก็บอกไปตามความจริงว่า"ใช่ครับคุณหมอทำไมผมถึงมองไม่เห็นอะไรเลย....นอกจากความสวยของเมีย^~^" ผมพยายามยิ้มเพื่อให้ฟ่างรู้สึกดีแต่เปล่าเลยครับ"0-0" แม่"??? " ป๊า"ว่าไงนะ!!! " ไอ้ฟิว".........." ฟ่าง"ทำไมทุกคนทำหน้าแบบนั้นกันล่ะครับ ผมก็แค่พูดว่าผมมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากเมียของผมที่ยืนอยู่ตรงหน้า ผมเห็นแค่เธอคนเดียว คนสวยของผม^^" พอผมพูดจบประโยคมือเล็กๆ ของฟ่างก็เงื้อสูงขึ้นทันทีพร้อมอารมณ์โกรธผมรู้เลยว่าเธอกำลังจะทำอะไรเธอไม่ได้จะตบยุงแต่เธอจะตบผม มือผมไวกว่าเลยรีบคว้ามือของเธอไว้ได้ทัน
ก็แค่เมียเก่า มองไม่เห็น
ฮันเตอร์....ตอนนี้ตาของผมยังถูกปิดไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เนื่องจากเพิ่งผ่าตัดตามาแต่ก็ดีใจที่พอผมตื่นขึ้นมาแล้วมีฟ่างอยู่ข้างๆ เธออยู่กับผมไม่ไปไหนมันทำให้ผมอุ่นใจขึ้นมาก"ฟ่าง" ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่เพราะเธอเงียบมาก หรือเธอจะหลับ"หื้มมม" เสียงเหมือนงัวเงีย"ทำอะไรอยู่ หลับอยู่หรือเปล่า""อื้ม""ขอโทษนะที่ปลุกถ้าง่วงก็หลับต่อเถอะ" ผมรู้สึกผิดที่เรียกหาเธอทั้งที่เธอกำลังหลับอยู่"ไม่ง่วงแล้วล่ะ ว่าแต่เตอร์เป็นอะไรปวดตาเหรอ""เปล่าหรอกแค่อยากกอดฟ่างอยากอยู่ใกล้ๆ ""ก็เพิ่งกอดไปเมื่อกี๊เองนะจะกอดอีกแล้วเหรอ""กอดทั้งชีวิตก็กอดได้""รู้สึกจะปากหวานขึ้นนะตั้งแต่ผ่าตัดมาเนี๊ยะ""ก็อยากพูดจาเพราะๆ กับเมียบ้างไม่ได้เหรอ"หมับ!! เสียงกอด"อ่ะกอดแล้วพอใจยังคะ" ฟ่างเดินมากอดผมผมก็เลยเอื้อมมือไปโอบเอวฟ่างเอาไว้ในท่าที่ตัวเองยังนอนอยู่ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของผมก็ซบลงที่หน้าท้องของฟ่างพอดีครืดดดด ครืดดดด"หืมมม?? เสียงอะไร" ผมพูดออกมาเพราะจู่ๆ ผมก็รู้สึกได้ถึงหน้าท้องของฟ่างที่มีเสียงครืดๆ และไม่รู้ว่าผมหูแว่วหรือคิดไปเองหรือเปล่าว่าท้องของเธอมันเหมือนมีอะไรเคลื่นไหวอยู่ข้างใน"ฟ่าง ฟ่า
ก็แค่เมียเก่า ผัวโง่ๆ
ข้าวฟ่าง...."เตอร์....ฟ่างมีข่าวดีจะบอกกับเตอร์ด้วยนะ" ฉันลุกขึ้นยืนขึ้นแล้วจับมือของเขามาวางไว้ที่หน้าท้องของฉันแล้วจับมือเขาลูบเบาๆ ตรงบริเวณหน้าท้องที่นูนขึ้นมาเล็กน้อย"ฟ่างท้องได้สามเดือนแล้วนะเตอร์เตอร์ดีใจมั้ยเรากำลังจะมีลูกด้วยกันอีกแล้วนะ" ฉันบอกข่าวดีให้เขารู้เผื่อว่าถ้าเขาได้ยินเขาจะรีบฟื้นขึ้นมา ฉันเพิ่งรู้ว่าตัวเองท้องเมื่อไม่กี่วันนี่เองหลังจากที่ฉันกับฟิวพาเตอร์มาส่งโรงพยาบาลเนื่องจากว่าวันนั้นเตอร์บ่นปวดหัวมาตลอดทั้งวันแม้เขาจะบอกว่าเขาไหวไม่เป็นไรแต่ฉันไม่เชื่อฉันก็เลยแอบโทรไปหาฟิวขอให้ฟิวมาหาที่คอนโดเพื่อที่จะพาเตอร์ส่งโรงพยาบาล โชคดีที่วันนั้นเด็กๆ ไปนอนที่บ้านป๊าเพราะไมงั้นเด็กๆ อาจจะตกใจจนร้องไห้ที่เห็นพ่อไม่สบาย ซึ่งตอนนั้นฟิวกับทุกคนยังไม่รู้ว่าเขาป่วยเพราะเขากลัวว่าทุกคนจะเป็นห่วงเขา พอฟิวมาถึงเขาก็ถามว่าเตอร์เป็นอะไรกันแน่ฉันจึงต้องยอมบอกความจริงกับฟิว รู้ไหมว่าพอฟิวรู้ฟิวด่าเตอร์ไปชุดใหญ่ ส่วนเตอร์ก็เถียงอะไรไม่ออกเพราะตัวเองก็ลุกไม่ไหว หลังจากนั้นฟิวก็ขับรถพาฉันกับเตอร์มาที่โรงพยาบาลคุณหมอเจ้าของไข้ของเตอร์รีบพาเขาเข้าห้องตรวจทันทีฉันกับฟิวนั่งรออยู่หน้าห้อ
ก็แค่เมียเก่า ข่าวดี
ข้าวฟ่าง.....ตอนนี้เตอร์กำลังขับรถมาส่งฉันที่มหาลัยหลังจากที่เราพาเด็กๆ ไปฝากไว้กับแม่เฟื่องที่บ้านเพราะที่โรงเรียนของเด็กๆ ปิดเทอม ฉันก้มมองดูแหวนที่นิ้วตลอดทางดูไปก็ยิ้มไปมันบรรยายความรู้สึกไม่ถูกเหมือนมันฝันไป เตอร์ขอฉันแต่งงานจริงๆ แหวนที่นิ้วคือหลักฐานยืนยันได้ว่ามันคือเรื่องจริงมันคือความจริง"ชอบใช่มั้ย" เตอร์หันมาถามฉัน"ชอบสิชอบมากเลยขอบคุณนะ^^" ฉันตอบเขาพร้อมกับส่งยิ้มไปให้อย่างอารมณ์ดี"ดีใจนะที่ฟ่างชอบถ้าไม่ชอบเตอร์จะได้พาไปดูวงใหม่" หืมมมพ่อสายเปย์ ฉันคิดคนเดียวในใจ แต่เอาจริงๆ นะต่อให้แหวนที่เขาขอฉันแต่งงานมันจะไม่มีค่าไม่มีราคาอะไรเลยฉันก็พร้อมที่จะแต่งงานกับเขาอยู่ดีเพราะฉันรักเขา"ไม่ต้องหรอกเพราะแหวนวงนี้คือแหวนที่เตอร์เลือกให้แล้วก็เป็นแหวนขอแต่งงานต่อให้มันเป็นแค่แหวนวงละร้อยเก้าสิบเก้าฟ่างก็ชอบมันอยู่ดี""ใครจะไปซื้อแหวนร้อยเก้าเก้ามาขอเมียแต่งงานบ้าป่าวฟ่าง ระดับเตอร์ต้องไม่ต่ำกว่าล้าน""จ้าาาพ่อสายเปย์ พ่อคนรวย""ก็เปย์ให้แค่ลูกกับเมียเท่านั้นแล่ะค๊าบบบบบ""ก็ลองให้ผู้หญิงอื่นดูสิ""ใครจะกล้า ตอนนี้เตอร์มีแค่ฟ่างคนเดียว""แค่ตอนนี้เหรอ""ตลอดไปสิ นับจากวันนี้เป
You may also like
ไลฟ์สดสยองขวัญ
เด็กสาวผู้กลืนกินวิญญาณ34.0K viewsคู่หมั้นสุดหวงของท่านอ๋องกระหายเลือด
ชาไทยเย็น37.4K viewsเรื่องสั้นอีโรติก HOT NC 25+++
C39.9K viewsท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน
เจียงจื่อหยา138.9K viewsเผลอใจรัก เมียชั่วคืน
โอชิม่อน71 viewsแค่เมียในนาม
เม็ดขนุน122 viewsStart Up เล่ห์ร้ายเดิมพันรัก
BlueSoda1.0K viewsแอบรัก แอบร้าย
SS.WONDER176 views
