10- ออกเดท

“นี่อย่ามาว่าพี่ตั้มนะ! ก็แล้วไงถ้าฉันกับพี่ตั้มจะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน เพราะกีก็กีของฉัน ถ้าฉันอยากให้พี่หมอกระแทกแล้วมันจะทำไมห๊ะ?” พริบพราวตอบโต้ฝีปากกับวาโยเป็นอย่างดุเดือด เธอก็แค่อยากลองศึกษาใครสักคน เพราะชีวิตที่ผ่านมาเธอก็นกมาโดยตลอด

“อะไรกันพราว สรุปแกจะไปออกเดตกับพี่ตั้มเหรอ” มิลินที่เดินตามเข้ามาที่หลังพอจะทันได้ยินพริบพราวกับวาโยทะเลาะกัน

“อะ...เอ่อ..ใช่...ก็พี่เขาชวนไปกินข้าวน่ะ”

“แกนี้ไม่เข็ดเลยนะ เช็คประวัติพี่เขาดีหรือยัง ครั้งที่แล้วแกก็เกือบโดนแฟนพี่จัสตินตบเลยนะ” มิลินกล่าวเตือนเพื่อนรักที่ไม่ค่อยรอบคอบกับความรักสักเท่าไหร่

“ก็ครั้งที่แล้วมันพลาดนี่...ฉันดันเชื่อคำของพี่เขาสนิทใจเลยอะ แต่รอบนี้ฉันตรวจสอบประวัติพี่เขาเรียบร้อยแล้วนะ พี่ตั้มเขาเป็นคนดีมาก เรียนก็เก่งด้วยอะ”

“มึงมันโง่อีพราว สมองมึงเทียบเท่ากับเด็กห้าขวบอ่ะ”วาโย

“นี่! หยุดด่าฉันเลยนะ อะ...ไอ้...”

“นี่พราวป่วยเหรอทำไมปากซีดเชียว” ไม่ทันที่พริบพราวจะพูดจบ คิวก็เอ่ยแทรกถามเธอด้วยความเป็นห่วงเป็นใหญ่

“ฮ่าๆ ฮ่าๆ” วาโยระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดัง เมื่อคิวเพื่อนชายของเข้าอีกคนเดินเข้ามาทักพริบพราวด้วยแววตาที่ใสซื่อ ต่างจากคนฟังอย่างพริบพราวที่อยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ

“คิว!ฉันไม่ได้ป่วย ฉันแค่ไม่ได้ทาลิปสีแดง”

“อ้าวเหรอ...ขอโทษทีนะ คิวนึกว่าพราวป่วยจริงๆ” 

“ฮ่าๆ ฮ่าๆ” / “คิก..คิก...” 

“ไอ้บ้าวาโย หยุดขำเดี๋ยวนี้นะ / นี่ยัยลินแกก็เอากับเขาด้วยเหรอห๊ะ”

“ขอโทษทีแก ฮ่าๆ แต่พอแกไม่ทาปากแดงก็ดูป่วยขึ้นมาจริงๆ” มิลิน

“ฮ่าฮ่าฮ่าโคตรขยี้ ฮ่าๆๆๆๆๆ” วาโย

“ไอ้บ้าวะ..วา...”

“น้องพราวครับ”

“อุ๊บ!” มือบางรีบตะครุบปากตัวเองทันที เมื่อได้ยินเสียงชายหนุ่มที่นัดหมายเธอไว้ เมื่อกี้เธอเกือบหลุดคำหยาบออกมา

“สวัสดีค่ะ..พี่ตั้ม” พริบพราวค่อยๆหมุนตัวกลับมาอย่างช้าๆ บีบเสียงเล็กเสียงน้อยพร้อมพนมมือไหว้ทาบอกอย่างจริตแบบนางสาวไทย ตั้งใจโชว์มารยาทอันดีงามของเธอให้ชายหนุ่มตรงหน้าได้รู้

“สวัสดีครับน้องพริบพราว พี่ขอโทษด้วยครับ ที่มารับน้องพราวช้า” ตั้มชายหนุ่มนักศึกษาแพทย์ปีสี่ หนุ่มผู้หน้าตาดีดีกรีเป็นถึงเดือดคณะ

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ” มือเล็กยกขึ้นมาจับปอยผมทัดหูอย่างเหนียมอายตามสไตล์กุลสตรีไทย

“ฮ่าฮ่าฮ่า กูชอบพราวเวอร์ชันนี้” วาโยมองภาพตรงหน้าอย่างขบขัน หัวเราะดังลั่นไม่หยุด

“เพื่อนโยอย่าหัวเราะเสียงดังสิคะ กรุณาช่วยปิดปากด้วยค่ะ เดี๋ยวเชื้อโรคจะกระเด็นออกมา” พริบพราวพยายามกัดฟันพูดอย่างข่มอารมณ์ สายตาสวยจ้องมองเพื่อนชายอย่าคาดโทษ

“ได้ครับ คุณเพื่อนพริบพราว” วาโย

“น้องพราวไปกันเถอะครับ เดี๋ยวรถจะติด” ตั้มเอ่ยขึ้นแทรกพลางมองดูนาฬิกาเครื่องหรู

“ค..คะ....”

“เดี๋ยว!” เสียงวาโยพูดแทรกขึ้นมา เมื่อพริบพราวกำลังจะตอบลงไปนักศึกษาแพทย์หนุ่มไป

“อะ..อะไร ตกใจหมดเลย”

“อีพราว ถ้ามึงไปกินข้าวกับไอ้หมอนี่ แล้ว...มีอะไรผิดปกติ มึงโทรหากูได้ตลอดเลยนะ และทางที่ดีมึงช่วยส่งโลเคชั่นที่มึงไปกินข้าวกับมันมาให้กูด้วย...เผื่อมีอะไรกูจะได้ช่วยมึงได้ทัน”

“โอ้ว..เพื่อนโย พูดอะไรออกมาแกนี่เล่นตลกใหญ่แล้ว ฮ่าๆ” พริบพราวหัวเราะกลบเกลื่อนพยายามแก้สถานการณ์ตรงหน้า เธอรู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่วาโยแสดงอาการจริงจังแบบนี้ออกมา

“น้องพราวไม่ต้องไปกินข้าวกับพี่ก็ได้นะครับ ถ้าเพื่อนน้อง...จะไม่สนิทใจแบบนี้”

“พี่ตั้มใจเย็นๆนะคะ วาโยมันก็แค่พูดเล่นค่ะ เอ่อ...เราไปกันเถอะนะคะพี่ตั้ม”

ทันทีที่พูดจบพริบพราวรีบจูงมือตั้มนักศึกษาแพทย์หนุ่มออกมาจากตรงนั้น ก่อนจะหันกลับไปมองวาโยเพื่อส่งซิก ‘เดี๋ยวส่งไลน์’ พริบพราวขยับปากแบบไม่มีเสียง สำหรับเธอแล้วถึงวาโยจะเป็นคนปากร้ายมาก แต่จริงๆแล้วเพื่อนคนนี้ก็คอยเป็นห่วงเป็นใยเธอมากเช่นเดียวกัน 

@คอนโดตั้ม

“ไหนว่าเราจะไปกินข้าวที่ร้านGGไงคะ” พริบพราวเอ่ยถามขึ้นทันทีที่รถยนต์จอดสนิทใต้คอนโดหรู พลางสวยสอดส่ายสายตาไปนอกกระจกอย่างสงสัย

“พี่ลืมบอกพราวไปเลย ว่าพี่ดันจองโต๊ะร้านนี้ไว้ไม่ทัน เลยคิดว่าจะสั่งอาหารมากินที่ห้องดีกว่า”

“...เหรอคะ แล้ว...ห้องพี่ตั้มใหญ่ไหม”

“ใหญ่ซิครับ”

“อ่อ....คอนโดนี้แพงมากเลย พี่ตั้มอยู่ชั้นไหนเหรอคะ ห้องเบอร์อะไรใช่เลขตองด้วยรึเปล่า”

“ห้องพี่อยู่ชั้น31 ห้อง 3107ครับ...”

“อ๋า...สูงจังเลยนะคะ”

“ป่ะ..ไปเถอะไปกินข้าวกัน พี่เตรียมสั่งอาหารไว้แล้ว”

“อ่อ...ค่ะ” พริบพราวตอบผู้ชายข้างกายออกไป ก่อนที่เธอจะมองตั้มเดินออกไปจากรถ พริบพราวใช้จังหวะนี้รีบกดแชร์โลเคชั่นตำแหน่งที่ตั้งของตัวเองเข้าไปในกลุ่มไลน์เพื่อนทันที

‘ตำแหน่งที่ตั้ง....’

‘ชั้น 31 ห้อง 3107’

พริบพราวรีบกดส่งที่อยู่และพิมพ์ข้อความไว้แค่นั้น เมื่อตั้มกำลังจะเปิดประตูรถให้กับเธอ

“เชิญครับน้องพราว”

“ขอบคุณค่ะ”

พริบพราวฉีกยิ้มหวานตอบกลับชายหนุ่มที่ส่งรอยยิ้มเป็นมิตรมาให้กับเธอ หญิงสาวลงมาจากรถและเดินตามหนุ่มศึกษาแพทย์เข้าไปยังคอนโดหรูอย่างว่าง่าย เธอสอดส่ายสายตามองด้วยความแปลกใจ ว่าทำไมที่นี่ถึงดูเงียบผิดปกติแบบนี้

“ไปครับ” พริบพราวเดินตรงเข้าไปในลิฟต์ตามคำเชิญของตั้ม ก่อนที่เขาจะกดเลข 31 ชั้นที่พักของตัวเอง..

ติ้ง....

เสียงประตูลิฟต์เปิดออกเมื่อมาถึงชั้นเป้าหมาย พริบพราวตั้งท่าที่จะเดินออกไปแต่ทว่า..

“เดี๋ยวครับน้องพราว” ตั้มคว้าเข้าที่แขนเล็กเรียกพริบพราวที่กำลังก้าวเท้าเดินออกไปจนหญิงสาวต้องหยุดชะงัก

“ทำไมคะ?” พริบพราวหันกลับมามองตั้มด้วยความมึนงง

“พี่เบลอน่ะ ดันกดชั้นห้องตัวเองผิด”

“คะ? ชั้นผิด?”

“ครับ...จริงๆ...มันต้องชั้น35” ตั้มออกแรงกระชากแขนเล็กให้เข้ามายืนข้างกายทันทีที่พูดจบประโยค ซึ่งมันยิ่งให้พริบพราวไม่พอใจ

“เอ๊ะ ไหนพี่ตั้มบอกว่าชั้น31ไงคะ” พริบพราวโวยวายเสียงดัง เมื่อมือหนาเอื้อมไปกดเข้าที่เลข35ใหม่

“อ้าวเหรอ? พี่บอกเราว่าพี่อยู่ชั้น31ด้วยใช่ไหม โทษทีพี่บอกเราผิดไป”

“.....” พริบพราวไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เธอเพียงจ้องไปหน้าชายหนุ่มอย่างโกรธเคือง

“มีอะไรรึเปล่าครับน้องพราว ทำไมมองพี่อย่างนั้น”

“พี่ตั้มนั่นแหละค่ะ มีอะไรจะบอกพราวรึเปล่า”

“ฮ่าๆ พี่ยังจะไม่บอกน้องพราวตอนนี้ครับ...พี่อยากจะให้เราเซอร์ไพรซ์...”

“พราวจะกลับ พราวไม่กินข้าวแล้วค่ะ”

“หืม...”

ติ้ง!  ‘ชั้น35’