18- เสียสติ

@เพนท์เฮ้าส์ไบรอันต์

"อื้อ~" พริบพราวค่อยๆ ขยับร่างกายบิดขี้เกียจภายใต้ผ้าห่อมผืนหนา เธอรู้สึกหนักหัวเป็นอย่างมากเมื่อตัวเองเผลอดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปเยอะพอสมควร ก่อนที่หญิงสาวจะลืมตาที่หนักอึ้งปรือตามองฝ้าเพดานสีขาวที่คุ้นเคยอย่างงัวเงีย

ไบรอันต์และเซนที่อยู่ในสภาพเปลือยกายยืนจ้องมองสาวน้อยบนเตียงที่ดิ้นดุ๊กดิ๊กบนเตียง ก่อนที่พริบพราวจะค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่งอย่างทุลักทุเลและดวงตาสวยก็ประกายลุกวาวราวกับเจอทองคำตรงหน้า

"อื้อ...มะเขือยาว..."

“.....”  / “.......”

"ใหญ่จัง~ งื้อ...เหมือนในหนังฝรั่งที่พราวดูเลย.." พริบพราวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงยืดยาวอย่างคนชวนฝัน เมื่อมันยังคงมีฤทธิ์แอลกอฮอล์หลงเหลืออยู่

“มึงเอายาอะไรให้เธอกิน” ไบรอันต์เอ่ยถามเซนขึ้นทันที ที่เห็นหญิงสาว พรั่งพรูคำพูดออกมาอย่างคนเพ้อๆ ไหนจะอาการยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว แถมนัยน์ตาที่หวานจ้องมองท่อนเอ็นของเขาตาแทบไม่กะพริบราวกับคนเสียสติ

“กูใส่แค่ยานอนหลับเองนะ” คิ้วเข้มขมวดเป็นปม เขาก็ไม่เข้าใจในท่าทีที่แสดงออกของเธอ ว่าทำไหมสาวน้อยตื่นขึ้นมาแล้วถึงไม่รู้สึกตื่นตกใจหรือประหลาดใจเลย

"นี้พราวกำลังอยู่ในความฝันเหรอคะ มันเป็นฝันดีที่ดีมากๆ เลย..อึก.." พริบพราวเพ่งดวงตาหวานไปยังเบื้องหน้าก่อนจะค่อยๆ คลานเข้าไปหาด้วยหัวใจที่ปรารถนา ด้วยนิสัยที่ชอบดูหนังผู้ใหญ่เป็นเรื่องปกติทำให้เธอเก็บไปฝันถึงเรื่องราวแบบนี้อยู่เรื่อยไป

พริบพราวมองท่อนเอ็นยักษ์ใหญ่สีชมพูทั้งสองแท่งตรงหน้าด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย ก่อนที่มือเล็กทั้งสองข้างจะซุกซนเอื้อมไปจับดุ้นยักษ์นั้นพร้อมกัน

"ซี๊ด! / ซี๊ด!"

"อ๊ะ...แข็งจัง~ " มือเล็กยังคงทำหน้าที่ลูบไล้และสำรวจท่อนเอ็นตรงหน้าอย่างชอบใจเพราะนี้คือความใฝ่ฝันของเธอที่อยากจะมีโอกาสได้จับท่อนเอ็นใหญ่สักครั้ง

"พราวจะชิมอันไหนก่อนดีนะ อันซ้ายหรืออันขวาดี~" ด้วยความเมาและความคึกคะนอง เพราะตอนนี้เธออยู่ในความฝัน เธอ....จะทำอะไรกับมันก็ได้...

"แน่ใจนะ ว่าเธออยากชิม" ไบรอันต์

"อือออ พราวอยากชิมค่ะ~"พริบบพราวยังพูดตอบกลับไปอย่างเหม่อลอย

"หึ พูดออกมาแล้วนะ เธอ.....จะมาเปลี่ยนใจที่หลังไม่ได้แล้ว" เซนกล่าวเสริม

"เอ๊ะ? ทำไม....เสียงในความฝันมันชัดจังนะ ทำไม...รู้สึกคุ้นๆน้ำเสียงจัง..."

"ใครว่าความฝันล่ะ!"

หมับ!

เซนส่งมือหนาบีบเข้าที่คางมนอย่างแรง เชยใบหน้าสวยขึ้นมาสบตากับเขาตรงๆ ต้องการให้ผู้หญิงตัวเล็กเลิกเพ้อฝันสักที

"อ๊ะ! จะ..เจ็บ เอ๊ะ? นะ..นะ.นี่ เรื่องจริงเหรอเนี่ย!" มือเล็กตามมาประกบลงที่มือหนา พยายามแกะคีบเหล็กออกจากปลายคางเรียวสวย

“คะ...คุณ..คุณเซน และนะ..นี่..คุณไบรอันต์” พริบพราวแกะมือหนาออกจากปลายคางได้สำเร็จ จ้องมองใบหน้าของผู้ชายทั้งสองคนสลับไปมาอย่างอึ้งๆ

“ดีใจนะที่จำชื่อพวกฉันได้...” ไบรอันต์ยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ

“ทำไมพวกคุณถึงอยู่ในห้องนอนของฉัน!” เมื่อได้สติพริบพราวจึงตะเบ็งเสียงใส่ จ้องมองผู้ชายสองคนตรงหน้าตาเขม็ง

"เธอควรแหกตาให้ดีกว่านี้ว่านี้ห้องใคร หรือถนัดแหกยังอื่นให้ฉันดูมากกว่า" ไบรอันต์เอ่ยเสียงเย็นก่อนที่นิ้วแกร่งจะชี้ต่ำไปยังใจกลางความเป็นสาว

"อ๊ายยยย นี่หยุดพูดเลยนะ! วะ...ว๊ายยย นี่ใครถอนเสื้อผ้าของฉัน!” พริบพราวร้องออกด้วยความตกใจ มือบางรีบตะครุบผ้าห่มผืนหนามาห่อหุ้มร่างกายที่เปลือยเปล่าของตัวเองทันที

สองมาเฟียหนุ่มยืนกอดอกมองหญิงสาวตรงหน้าที่แสดงอาการตื่นกลัว และดูตกใจเป็นพิเศษแตกต่างจากตอนแรกเสียเหลือเกิน

"พะ...พวกคุณ จับพราวมาทำไม พวกคุณรู้ได้ยังไง..วะ...ว่าพราวอยู่ไหน... ครั้งที่แล้วคุณก็รู้ว่าพราวจะถูกข่มขืน....พวกคุณรู้ได้ยังไงกัน!" นานนับนาทีกว่าที่พริบพราวจะหาเสียงตัวเองเจอ และถามสิ่งที่ค้างคาใจออกมา

“พริบพราว....ไม่มีเรื่องไหนที่จะรอดพ้นสายตาของฉันไปได้แม้กระทั่ง....ม้าพยศอย่างเธอ"

“อึก...คุณสะกดรอยพราวทำไม...” พริบพราวลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เมื่อเจอแววตาของไบรอันต์และน้ำเสียงที่เยือกเย็น

“คงเป็นเพราะความแซ่บของเธอมั่ง....ทำให้ฉันอยากลอง....” ไบรอันต์

“ตะ..แต่ บ้านเมืองมีกฎหมาย คุณจะอุ้มฉันมาแบบนี้ไม่ได้ แล้วเพื่อนฉันล่ะ? เพื่อนฉัน! ตอนแรกฉันยังอยู่กับยัยลินนี่!”

“มิลินเพื่อนของเธอ...เพื่อนฉันเอาไปดูแลให้แล้วเธอไม่ต้งเป็นห่วง คาร์เตอร์ไงเธอ...รู้จักไหม?”

“ห๊ะ? นี่เพื่อนฉันโดนคุณคาร์เตอร์จับตัวไปเหรอ พวกคุณเป็นใครกัน พวกคุณเป็นเพื่อนกันใช่ไหม พวกคุณรวมหัววางแผนกันเหรอ ทำไมกล้าทำเรื่องแบบนี้ ฉันไม่ยอมหรอกนะถ้าคุณข่มขืนฉันและเพื่อน ฉันจะไปแจ้งความเอาผิดพวกคุณทุกคน” พริบพราวร่ายยาวอย่างคนสติแตก เมื่อรู้ว่าตัวเองกับเพื่อนรักกำลังมีอันตรายโดนคนโรคจิตจับตัว

"เธอ....พร้อมแล้วใช่ไหม?" ไบรอันต์รู้สึกเสียเวลาไปมากแล้ว ตอนนี้แก่นกายใหญ่เขาปวดหนึบเกินจะทนได้

"พะ..พร้อมอะไร?" พริบพราวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ติดขัด มือบางกำผ้าห่มไว้แน่นทำราวกับว่ามันจะเป็นป้อมปราการสุดท้ายที่จะสามารถปกป้องตัวเธอได้

"หึๆ ก็พร้อมที่จะเป็นเมียของฉันไง..." ท่าทีของหญิงสาวสร้างความขบขันให้มาเฟียหนุ่มอย่างเซนอยู่ไม่น้อย เพราะปกติก็เห็นเธอจะดูมั่นใจไปหมดทุกเรื่อง

"มึงพูดแบบนั้นก็ไม่ถูกนะ" เมื่อเซนจะพูดจบ ไบรอันก็เอ่ยแย้งเสียงเรียบ ก่อนจะเบนสายตาไปจ้องมองใบหน้าของหญิงสาวที่โผล่พ้นออกมาจากผ้าห่มพื้นหนา ที่นั่งมองพวกเขาอยู่กลางเตียงใหญ่

".อึก..!" พริบพราวลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เมื่อมองใบหน้าร้ายกาจที่เว้นว่างให้เธอลุ้นคำพูดของผู้ชายตรงหน้า

"มึงต้องพูดว่า....เธอพร้อมที่จะเป็นเมียพวกเราแล้วหรือยัง?"

" อะ..อะไร? ..มะ..ไม่นะ! กรี๊ดดดดดดดดดดด " พริบพราวกรีดร้องด้วยความตกใจ เมื่อเซนพุ่งตรงเข้ามาขึ้นคร่อมที่ตัวเธอ พร้อมพลักเธอให้นอนราบไปกับเตียงอย่างแรง

“อย่านะไอ้คุณเซน” เธอร้องห้ามเสียงหลง มือเล็กพยายามปัดป้องพันลวัน เมื่อมือหนาพยายามกระชากผ้าห่มที่คลุมร่างเปลือยเปล่าของเธอออกไป

“อ๊ะ! คุณไบรอันต์ จะ...จะทำอะไร”

ในจังหวะเดียวกันไบรอันต์เดินขึ้นเตียงไปนั่งอยู่เหนือศีรษะหัวทุยและ และล็อกแขนเล็กทั้งสองข้างกดไปกับเตียงนอน เพื่อให้เซนจัดการผ้าห่มได้ถนัดขึ้น

“กรี๊ดดดดดดดดด!!!” พริบพราวร้องอย่างสุดเสียง พยายามดีดดิ้นอย่างสุดแรงเมื่อเซนดึงผ้าห่มออกจากตัวเธอได้สำเร็จ จึงทำให้ต่อนนี้ร่างบางไร้ซึ่งอาภรณ์ปกปิดกายปรากฏสู่สายตาของหน้ามาเฟียหนุ่มทั้งสองคนอีกครั้ง

เซนและไบรอันต์มองสำรวจไปทั่วร่างกายที่ขาวผ่อง พวกเขาจ้องมองเนินเนื้อสาวที่โหนกนู้นที่เรียบเนียนอย่างหลงใหล ก่อนที่ทั้งสองคนจะเพ่งสายตาไปให้ความสนใจที่หน้าอกอวบใหญ่คู่สวยขนาดราวๆ คัพDได้

“ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า บอกให้ปล่อยไง!” พริบพราวถลึงตามองอย่างเอาเรื่องเมื่อผู้ชายสองคนจ้องมองหน้าอกเธอตาเป็นมัน

“เก็บเสียงไว้ร้องตอนกระแทกเถอะนะ ฉันรับรองเธอจะร้องจนหาเสียงไม่เจอเลย” เซนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน เขาอยากจะจัดการผู้หญิงฤทธิ์เยอะอย่างเธอจะแย่แล้ว

“ไอ้!...”

งับ! / งับ!