Chapter 10 : ตัวปัญหา (?)

“กาแฟมั้ยครับ”

เสียงที่ดังขึ้นมาไม่ได้ทำให้คนที่เพิ่งเปิดประตูออกมาจากห้องนอนรู้สึกตกใจหรือแปลกใจอะไร

ไนต์มองไปที่เจ้าของคำถามอย่างธันย์แล้วพยักหน้าให้เป็นคำตอบ ก่อนจะเดินไปนั่งรอที่โซฟา เอื้อมมือหยิบไอแพดขึ้นมาเปิดดูเอกสารงานต่างๆ ที่เขาต้องทำในวันนี้

“เรื่องที่สั่งทำรึยัง”

“เรียบร้อยแล้วครับ กุญแจวางอยู่ตรงนั้น” ธันย์ตอบพร้อมกับชี้ไปที่โต๊ะข้างโซฟาเดี่ยว

สายตาคมมองตามที่คนสนิทชี้ให้ดู ก่อนจะเห็นกุญแจรถคันที่เขาขับกลับมาเมื่อคืนวางอยู่ที่โต๊ะข้างโซฟาอีกตัว

เมื่อคืนหลังจากที่ขับรถหาร้านขายยาที่เปิดตลอดเวลาได้ เขาก็ขับรถไปส่งเจ้าของรถที่คอนโดก่อนจะขับรถเธอวนกลับมาที่เพนท์เฮาส์ เช้ามาเลยสั่งให้ลูกน้องนำรถไปจอดคืนเจ้าของ

“กาแฟครับ”

ไนต์วางไอแพดในมือลงที่เดิม หยิบแก้วกาแฟดำร้อนๆ ขึ้นจิบด้วยท่าทางนิ่งๆ

“ตารางงานวันนี้มี…”

“เห็นแล้ว” ไนต์รีบยกมือห้ามเมื่อคนสนิทกำลังจะรายงานสิ่งที่เขาต้องทำวันนี้

“ยังมีอีกงานที่ผมยังไม่ได้เพิ่มเข้าในตารางครับ”

“อะไร”

“ตอนเย็นคุณเฉินนัดคุยเรื่องธุรกิจที่คลับ”

“หึ” เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นทันทีที่ได้ยินแบบนั้น รู้สึกนึกสมเพชกับคนที่ใช้คำว่าคุยงานเป็นข้ออ้างเพื่อจะให้ตัวเองได้เข้าไปที่คลับของเขาได้

อย่างที่รู้ว่าคลับเขาเป็นระบบสมาชิก แต่ก่อนที่จะเป็นสมาชิกได้ต้องถูกตรวจสอบประวัติย้อนหลังอย่างละเอียด หากเคยก่อเหตุทะเลาะวิวาทแม้แต่เล็กน้อยก็จะถูกปฏิเสธทันที ต่อให้จะมีเงินมากขนาดไหนก็ตาม และเฉิน เจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์คนนี้ก็เป็นหนึ่งในคนที่ถูกปฏิเสธการเป็นสมาชิกของคลับ ถึงได้ใช้เล่เหลี่ยมเอาเรื่องธุรกิจมาเป็นข้ออ้างเข้าไป

“ให้ปฏิเสธไหมครับ”

“ไม่เป็นไร นัดเลยจะได้จบๆ เสียเวลามามากแล้ว” เขาเจรจาธุรกิจนี้กับเฉินมายืดเยื้อจนน่ารำคาญแล้ว อยากจะรีบคุยให้เสร็จเหมือนกัน จะได้รู้ว่าควรเดินหน้าลงทุนต่อไหม

“ได้ครับ”

หลังจากที่ดื่มกาแฟเสร็จไนต์ก็ออกไปทำงานของตัวเองพร้อมกับลูกน้องคนสนิทอย่างธันย์

ธุรกิจหลักๆ ของเขาที่ไทยมีเพียงอย่างเดียวคือคลับหรูที่ตั้งอยู่ในย่านการค้าทำเลทอง สถานที่ที่มีเงินอย่างเดียวไม่สามารถเข้าได้ และยิ่งเข้ายากผู้คนยิ่งสนใจอยากจะเข้าไปสัมผัสกับบรรยากาศด้านในดู ส่วนงานอื่นๆ ก็เป็นการลงทุนร่วมกับนายทุนที่ดูมีอนาคตพาเติบโตได้ หรือไม่ก็พวกคนโง่ที่บริหารงานไม่เป็น เพราะนั่นจะทำให้เขาได้เปรียบสามารถที่จะถือหุ้นสูงสุดในการร่วมทุนได้

@NIGHT’s Club

หลังจากที่เสร็จงานในช่วงบ่ายไนต์ก็ตรงเข้ามาที่คลับ นั่งทำงานต่อจนลืมดูเวลา รู้ตัวอีกทีคนสนิทอย่างธันย์ก็มาตามเมื่อได้เวลานัดที่ให้ไว้กับเฉิน

“ขอโทษที่ทำให้รอนานครับ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมกำลังเพลิดเพลินเลย ไม่แปลกใจว่าทำไมใครๆ ก็อยากจะเข้ามาเป็นสมาชิกของที่นี่” เฉิน ชายวัยกลางคนรูปร่างท้วมเอ่ยอย่างคนอารมณ์ดี เพราะหากเจรจากันสำเร็จเขาคงได้สิทธิ์เข้ามาใช้บริการที่นี่

“คุยเรื่องธุรกิจของเราก่อนดีกว่าครับ เรื่องอื่นเอาไว้ทีหลัง” ไนต์รีบตรงเข้าประเด็น อย่างที่บอกว่าเขาไม่ต้องการให้ยืดเยื้ออีกแล้ว อีกอย่างจะได้รีบส่งคนนอกออกไปจากคลับเขาสักที

“ได้สิครับ”

เมื่อเฉินตอบรับไนต์ก็หันไปพยักหน้าให้กับลูกน้องคนสนิท ก่อนที่ธันย์จะเดินออกไปจากห้องวีไอพี ตามมาด้วยลูกน้องของเฉินที่จะต้องออกไปรอด้านนอกเช่นกัน ทำให้ตอนนี้ภายในห้องมีเพียงแค่ไนต์กับเฉินเท่านั้น

โครงการอสังหาริมทรัพย์ที่คุยกันค้างไว้มาหลายรอบแต่ยังไม่ได้ข้อสรุปที่ถูกใจทั้งสองฝ่าย ทำให้การเจรจาร่วมลงทุนในธุรกิจนี้ยืดเยื้อมานาน ก่อนที่จะเริ่มถูกพูดคุยเจรจากันอีกครั้ง

“คุณเองก็ต้องการเงินทุนไม่ใช่เหรอครับคุณเฉิน”

“เรื่องนั้นมันก็ใช่ แต่ห้าสิบห้าสิบผมว่ามันมากไปนะครับ”

“หึ ผมเองก็ต้องแน่ใจสิว่าลงทุนไปแล้วจะไม่ขาดทุน อีกอย่างผมคือเจ้าของเงินถ้าคุณให้ไม่ได้ผมก็คงไม่มีอะไรต้องคุยกับคุณอีก” ไนต์กระตุกยิ้มมุมปากจ้องไปที่คนนั่งตรงข้ามไม่วางตา

เฉินนั่งนิ่งจ้องมองใบหน้าของเด็กหนุ่มรุ่นลูกยกยิ้มมุมปากต่อรองกับตัวเองราวกับว่ากำลังถือไพ่เหนือกว่า

“ว่าไงครับคุณเฉิน” ไนต์เร่งเร้าเพื่อกดดันอีกฝ่ายให้รีบหาคำตอบให้เขา

“ผมรู้สึกว่าเราจะเครียดกันไปนิดนะครับ หาอะไรที่มันผ่อนคลายสมกับเป็นสถานบันเทิงหน่อยดีมั้ย?” เฉินเลือกที่จะดึงเวลาเพื่อหาข้อต่อรอง ก่อนจะลุกขึ้นถือแก้วไวน์เดินไปยืนใกล้กับผนังกระจกใสที่มองลงไปเห็นด้านล่างได้ชัดเจน “ได้ข่าวมาว่าที่นี่สาวๆ สวยๆ ทั้งนั้น จากที่ผมเห็นนี่แทบจะเป็นพื้นที่ของนางฟ้าเลยนะครับ สวยสมคำร่ำลือจริงๆ”

ไนต์ลุกตาม เดินไปยืนข้างๆ สายตาคมเหลือบมองไปที่มุมห้องก่อนที่ภาพความเร่าร้อนเมื่อคืนที่ผ่านมาจะปรากฏขึ้นในหัว เพราะห้องที่เขาใช้เจรจาธุรกิจคือห้องวีไอพีหนึ่งที่เขาเพิ่งจะทำเรื่องตื่นเต้นในนี้ไปเมื่อคืน

“ผู้หญิงคนนั้นน่ะ เรียกขึ้นมาหน่อยได้ไหมครับ”

ไนต์มองตามมือที่ชี้ลงไปด้านล่าง ก่อนจะพบว่าเป้าหมายคือพีอาร์สาวสวยสุดฮอตประจำคลับอย่างจัสมินที่ยืนคุยกับผู้จัดการอยู่

“บอกตรงๆ ว่าผมถูกใจเธอมาก อยากได้”

“ที่นี่ไม่ได้ขายบริการ” ไนต์ตอบกลับเสียงเรียบ

“หึๆๆ ไม่เอาน่า ข้อเสนอห้สิบห้าสิบที่คุณเสนอมาก็น่าสนใจนะครับ หากได้พีอาร์สาวคนนั้นมาดูแลแบบส่วนตัวสองต่อสองในห้องนี้สักครู่ใหญ่ๆ ผมอาจจะมีคำตอบที่คุณพอใจก็ได้นะครับ” เฉินเอ่ยด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

ใบหน้าหล่อเหลาของไนต์ยังคงเรียบเฉยต่อคำพูดของคนตรงหน้า โดยไม่ได้แสดงออกทางสีหน้าแต่อย่างใด แต่ทว่ามือทั้งสองข้างนั้นกำลังกำแน่นด้วยความไม่พอใจ

“ทำไมล่ะครับ หรือว่า...เก็บไว้กินเอง” เฉินเหยียดยิ้มหันมองเด็กหนุ่มรุ่นลูกที่ดูจะเคร่งเรื่องกฎเกณฑ์มากพอตัว

“อย่างที่บอกว่าที่นี่ไม่ได้ขายบริการ” เหมือนว่าเขาจะได้คำตอบของการเจรจาธุรกิจในครั้งนี้อย่างชัดเจนแล้วสิ

“ถ้างั้นผมเองก็คงต้องพิจารณาข้อเสนอดูใหม่”

“คงไม่ต้องพิจารณาให้เสียเวลาหรอก”

“หมายความว่ายังไง”

“คุณเฉินเห็นประตูมั้ยครับ?” คิ้วหนาเลิกขึ้นสูง เอียงคอเล็กน้อยใช้สายตามองไปที่ประตูห้อง ก่อนจะยกยิ้มมุมปากด้วยความร้ายกาจ

เฉินที่เห็นแบบนั้นก็ถึงกับหน้าเสียเข้าใจได้้ทันทีว่าแหล่งเงินทุนก้อนใหญ่ของตัวเองกำลังจะหลุดมือไปต่อหน้าต่อตา

ไนต์กดปุ่มส่งสัญญาณที่ฝังอยู่บนนาฬิกาข้อมือ ก่อนที่ประตูห้องจะถูกเปิดเข้ามาภายในไม่กี่วินาที ธันย์ที่เป็นคนเปิดประตูเข้ามารีบเดินตรงมาหาเจ้านายหนุ่มอย่างเร่งรีบ

“มีอะไรรึเปล่าครับ”

“ส่งแขกหน่อย” พูดจบไนต์ก็เดินตรงออกไปที่ประตูห้องทันที ก่อนจะมีเสียงเรียกตามหลังมาอย่างร้อนรน

“คุณไนต์เดี๋ยวก่อนครับ!”

เสียงเรียกที่ดังตามหลังมานั้นไร้ประโยชน์ ไนต์เดินต่ออย่างไม่คิดสนใจ เขาไม่จำเป็นต้องมาเสียเวลากับคนเจ้าเล่ห์เหลี่ยมจัดแบบนั้นอีกแล้ว ต่อให้อีกฝ่ายจะตอบตกลงกับข้อเสนอเขาก็ไม่สนใจ เพราะคนอย่างเขาพูดคำไหนคำนั้น

ไนต์เดินลงมาที่ชั้นล่างของคลับ กวาดสายตามองหาเป้าหมายที่น่าจะอยู่แถวๆ นี้ ทว่ากลับไม่เจอ ทั้งที่เมื่อไม่กี่นาทีก่อนเธอยังยืนอยู่ตรงนี้

สายตาคมกวาดมองไปรอบๆ เพื่อหาพีอาร์สาวสวยสุดฮอตประจำคลับ ตัวปัญหาที่ทำให้การเจรจางานของเขาล่มไม่เป็นท่า ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้ฮอตนักหนา ขนาดคนนอกอย่างเฉินที่ไม่เคยเข้ามายังล็อกเป้าไปที่เธอ ทั้งที่เธอเองก็ไม่ได้มีอะไรที่พิเศษโดดเด่นจากคนอื่นๆ เท่าไหร่เลย แต่กลับฮอตขึ้นทุกวันจนน่าหงุดหงิด