ตอนที่ 11 ไม่ควรอวดดีกับฉัน

ขวับ! ทั้งไมเนอร์และฝันดีหันขวับไปมองยังที่มาของเสียงอย่างพร้อมเพรียง ร่างสูงของใครบางคนเดินยิ้มมาหยุดตรงหน้าคนตัวเล็ก ซึ่งเป็นคนที่เธอนั้นรู้จักเป็นอย่างดี ส่วนไมเนอร์นั้น...มันเป็นใคร?

“คุณแผ่นดิน?” เสียงหวานเอ่ยเรียกคนมาใหม่ด้วยความตกใจ เธอไม่คิดว่าจะมาเจออีกคนที่นี่ แม้จะอดสงสัยไม่ได้แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป

“มาคุณอะไรกัน” แผ่นดินดีดนิ้วลงที่หน้าผากมนเบา ๆ อย่างไม่แรงนัก บอกหลายครั้งแล้วแต่เธอก็ไม่เคยจำว่าอยู่ข้างนอกให้เรียกเขายังไง

“แหะ~ พี่แผ่นดิน” แผ่นดินเคยบอกกับเธอไว้ตั้งเจอกันช่วงแรก ๆ เขาขอให้เธอเรียกพี่แทนเรียกคุณ ฝันดีได้ยินแบบนั้นก็ปฏิเสธทันที แผ่นดินคือเพื่อนสนิทของฟินิกซ์ คนที่เป็นถึงประธานบริษัทเจ้านายเธอเลยนะ จะให้มาเรียกเหมือนคนสนิทกันมันคงจะเป็นไปไม่ได้ แผ่นดินเห็นหญิงสาวมีท่าทีลำบากใจจึงยื่นข้อเสนอใหม่ให้นั่นก็คือ.. เวลาอยู่ข้างนอกให้เรียกเขาพี่ตามที่บอกไปตอนแรก ส่วนคุณให้เรียกเฉพาะตอนที่อยู่ในที่ทำงานเท่านั้น ฝันดีคิดจะค้านแต่สุดท้ายก็ต้องรับปากในที่สุดเมื่อเขาใช้ไม้เด็ด

“แล้วนี่มาเที่ยวเหรอ” เขามองดูเธอก่อนที่สายตาจะไปสะดุดเข้ากับรอยแดงบริเวณลำคอหญิงสาว แม้มันจะถูกปกปิดด้วยคอนซีลเลอร์ตัวแพงก็ตาม แต่มันก็ไม่อาจหลุดพ้นสายตาเขาไปได้ แผ่นดินละสายตาจากรอยนั้นไปมองหน้าเธอแทน เขาทำเป็นไม่เห็นแล้วคุยตอบปกติ

“ใช่ค่ะ ฝันมากับแม่” คนตัวเล็กตอบกลับใบหน้ายิ้มแย้ม

“แล้วแม่ไปไหนล่ะ” พลางกวาดสายตามองหาแม่คนตัวเล็ก

“แม่นอนพักอยู่โรมแรมค่ะ ฝันเบื่อ ๆ เลยออกมาเดินเล่น”

“อ๋อ..แล้วกินอะไรหรือยัง” เขาเองก็เพิ่งมาถึง ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยถามดูเผื่อเธอยังไม่ได้กินจะได้ชวนไปด้วยกัน

“ยังค่ะ รอช่วงค่ำจะพาแม่ไปหาอะไรเด็ด ๆ กิน” เห็นคนรีวิวร้านอาหารที่นี่เยอะมาก เธอจะพาแม่ตะลอนกินให้พุงแตกไปเลย

“ถ้าฝันไม่ว่าอะไรพี่ขออาสาพาทัวร์ได้ไหม พี่รู้จักร้านเด็ด ๆ เยอะเลย” แผ่นดินอาสาที่จะพาคนตัวเล็กทัวร์หาของอร่อย ๆ กินระหว่างที่มาเที่ยว เขาชอบเวลาที่เธอกินที่สุด มันดูน่ารักมากสำหรับเขา

“พี่แผ่นดินไม่ได้ทำงานเหรอคะ” เธอนึกว่าเขามาทำงานซะอีก แค่บังเอิญมาเจอกันเท่านั้น

“พี่มาเที่ยว” จะว่าอย่างนั้นก็ได้ เขามาเที่ยวนั่นแหละถูกแล้ว

“แต่ฝันพาแม่มาด้วยนะคะ มันจะรบกวนพี่เปล่า ๆ”

“ไปคิดแบบนั้นได้ยังไง พี่เต็มใจต่างหาก”

“เอ่อ..” ฝันดีลำบากใจเล็กน้อย เธอเกรงใจคนตรงหน้าด้วยแหละ

“ห้ามปฏิเสธพี่ด้วย” เขาบอกยิ้ม ๆ ทุกการกระทำของทั้งสองได้ตกอยู่ในสายตาของร่างสูงอีกคน ไม่รู้ทำไมเขาต้องรู้สึกไม่พอใจที่เห็นชายหนุ่มอีกคนเข้ามาวุ่นวายกับหญิงสาว ทั้งที่มันไม่เกี่ยวกับเขาเลยสักนิด ไมเนอร์ทำทียืนนิ่งรอดูปฏิกิริยาของทั้งสองว่าจะเป็นยังไงต่อไป

“งั้นก็ได้ค่ะ” คลี่ยิ้มหวานจนตาหยี แล้วคำตอบของเธอเผลอทำใครบางคนร้อนรุ่มอยู่ในใจ มือหนากำเข้าหากันแน่นด้วยความหงุดหงิด ซึ่งไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม

“เหอะ!” รอยยิ้มที่เธอส่งให้อีกคนทำเขาแค่นหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยัน โดนเอาจนสลบยังกล้ามายืนยิ้มให้คนอื่นหน้าตาเฉย ไม่ละอายใจบ้างเลยหรือยังไง เขาตัดสินใจหมุนตัวเดินกลับห้องตัวเองไปในทันที ไม่อยากดูอะไรที่มันเกะกะสายตาสักเท่าไหร่ น่ารำคาญ

 

และแล้วก็ถึงเวลาที่ทั้งสามจะออกไปตะลอนทัวร์หาร้านอาหารเด็ด ๆ โดยมีแผ่นดินอาสาเป็นไกด์นำทางให้กับทั้งสอง ฝันดีแนะนำชายหนุ่มให้กับแม่ตัวเองได้รู้จัก และเหมือนว่าทั้งสองจะเข้าขากันได้ดีด้วยสิ หญิงวัยกลางคนลอบมองชายหนุ่มที่ชวยคุยไม่หยุดตลอดทางด้วยรอยยิ้มเอ็นดู เพลงพิณเลือกจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องของหนุ่มสาว ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของเด็กไป เธอเป็นแม่ที่ทำได้เพียงเฝ้ามองลูกอยู่ห่าง ๆ เท่านั้น

ณ ร้านอาหารริมทะเล

“เชิญนั่งครับคุณป้า” แผ่นดินดึงเกาอี้ออกเล็กน้อยเพื่อให้หญิงวัยกลางคนได้นั่ง เพลงพิณยิ้มให้ก่อนจะนั่งลงพร้อมกับเอ่ยขอบคุณ

“ขอบคุณจ้ะ”

“อยากทานอะไรสั่งเลยนะครับผมขอเลี้ยงเอง”

“ได้ไง พี่พาฝันกับแม่มาแล้ว ฝันขอเป็นเจ้ามือนะคะ” เขาอุส่าห์พามาทั้งยังแนะนำอะไรหลาย ๆ อย่างให้อีก เรื่องเลี้ยงข้าวปล่อยให้เป็นหน้าที่เธอเถอะ

“แต่ว่า..”

“ให้ฝันเลี้ยงนะคะ”

“เอางั้นก็ได้ครับ” เขาตามใจเธอ

เมื่อตกลงกันได้แผ่นดินจึงทำการสั่งอาหาร เขาเลือกเมนูที่เด็ดที่สุดของทางร้านมาให้ทั้งสองได้ลิ้มลอง แล้วมันดันถูกปากเพลงพิณและฝันดีจนเขารู้สึกปลื้มที่ทั้งสองชอบมัน หลังจากทานมื้อค่ำเสร็จเขาก็แนะนำร้านขนมหวานต่อทันที กินคาวแล้วต้องตบท้ายด้วยของหวานสิจะได้ล้างปาก แล้วแผ่นดินก็ยังรู้มาอีกว่าคนตัวเล็กนั้นกำลังมองหารถสักคัน เขาจึงแนะนำเธอให้ไปออกที่โชว์รูมเพื่อนของเขา ฝันดีเห็นว่าเป็นคนรู้จักของชายหนุ่มเธอจึงตอบตกลงที่จะให้เขาช่วยอีกครั้ง ไม่ว่าเธอจะเอ่ยอะไรออกมาเขาก็พร้อมที่จะยื่นมือเข้าไปช่วย หลังจากที่ทานกันจนอิ่มทั้งสามจึงกลับมายังที่พักตัวเอง เพลงพิณขอตัวเข้าห้องก่อน ปล่อยให้วัยรุ่นเขาคุยกันไป เธอไม่อยากเป็นก้างขวางคอ

“เราดูไว้หรือยังว่าอยากได้รุ่นไหน” แผ่นดินเอ่ยถามขณะที่พวกเขานั่งเล่นอยู่ริมชายหาด

“ที่คิดไว้ฝันอยากได้ตัวที่ราคาไม่แรงมากค่ะ”

“ราคาไม่แรงเหรอ..” ชายหนุ่มทำท่าครุ่นคิดว่ารุ่นไหนที่มันไม่แรงบ้าง เพราะขึ้นชื่อว่ารถยนต์มันต้องหลักแสนอยู่แล้ว

“แค่เอามาไว้ขับไปทำงานและพาแม่ไปเที่ยวเท่านั้นค่ะ ฝันเลยไม่อยากซื้ออะไรที่มันเกินตัว” เธอพูดโดยที่สายตาก็ทอดมองท้องทะเลที่มีแสงไฟจากเรือประมงจนดูสวยงาม แผ่นดินมองเสี้ยวใบหน้าหญิงสาวทำเขาชะงักไปเล็กน้อย มันไม่อาจละสายตาจากใบหน้าสวยนั้นได้เลย

“เราดูรักแม่มากเลยนะ” กระทั่งเขาเอ่ยประโยคนี้ออกไป

“ใช่ค่ะ ฝันมีแค่แม่ แม่ที่เป็นทุกอย่างให้กับฝันในตอนนี้” เธอเอ่ยพลางหันมายิ้มให้กับเขา ทว่า..

“เอ๊ะ!” คนตัวเล็กมองรอยสักบริเวณลำคออีกคนแววตาลุกวาวเหมือนกับว่ามันคือสิ่งแปลกใหม่อย่างไรอย่างนั้น

“มีอะไรเหรอ” แผ่นดินเห็นว่าเธอเอาแต่จ้องที่คอของตนจึงเลื่อนมือไปจับดูว่ามีอะไรหรือเปล่า

“พี่สักด้วยเหรอคะ”

“อ่า.. ใช่ พี่ชอบ”

“ผีเสื้อด้วย” รอยสักที่คอเขาเป็นรูปผีเสื้อสองตัวที่กำลังโบยบิน ซึ่งมันสวยมาก ๆ ไม่เล็กหรือใหญ่จนเกินไป

“ทำไม ชอบเหรอ”

“ใช่ค่ะ^^” เธออาจจะตอบมันออกมาอย่างไม่ใส่ใจอะไรมากนัก แต่เธอจะรู้ไหมว่าคำตอบของเธอมันทำให้ใครอีกคนรู้สึกดีใจแทบเก็บอาการไม่อยู่

“...” แผ่นดินเงียบแล้วเบื่อนหน้าไปมองยังคลื่นทะเล ก่อนจะชวนเปลี่ยนเรื่อง

“พี่มีรุ่นหนึ่งแนะนำ” เมื่อนึกได้ว่ากำลังคุยเรื่องรถอยู่เขาจึงตัดบทแล้ววนกลับมาที่เรื่องรถอีกครั้ง แผ่นดินหยิบมือถือขึ้นมาพร้อมกดเปิดรูปรถยนต์ให้ฝันดีดู

“โห ตัวนี้ฝันสู้ไม่ไหวค่ะ” เพราะรถที่เขาเอาให้เธอดู คือรถBMWยังไงล่ะ สำหรับเธอถือว่าราคาแรงเอาเรื่องอยู่นะ เธอตั้งใจจะซื้อเงินสด เพราะไม่อยากเป็นหนี้ รุ่นที่เขาให้ดูเธอไปศึกษาราคามาหมดแล้ว มันเกินงบที่ตั้งไว้เยอะมาก คงไม่ไหวถ้าจะเอา

“เรามีงบเท่าไหร่”

“ฝันตั้งไว้แค่สี่แสนค่ะ” เป็นเงินเก็บที่เธอเก็บไว้ซื้อรถโดยเฉพาะ

“คันนี้สองแสน”

“ฮะ?!” เธอไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม

“พี่ถามเพื่อนแล้ว มันขายขาดทุน รอคนไปซื้ออยู่” เขาบอกกับเธอน้ำเสียงจริงจังไม่มีทีท่าว่าจะเล่นแต่อย่างใด ฝันดีแทบไม่เชื่อหูตัวเอง มันจะเป็นไปได้ยังไง รุ่นนี้ตัวท็อปออกใหม่เลยนะ

“พี่โกหกฝันอยู่หรือเปล่า ถ้าคิดจะช่วยไม่ต้องเลยนะฝันไม่เอาค่ะ” ฝันดีเอ่ยอย่างรู้ทัน

“ไม่ได้โกหก มันซื้อให้เมียแต่เมียมันอยากได้อีกสีมันเลยขายทิ้ง ตอนแรกมันจะเอาให้พี่เฉย ๆ แต่พี่เห็นว่าเรากำลังหารถพอดีเลยแนะนำคันนี้ เอาไง? สนใจไหม”

“มะ..มัน”

“ถ้าสนพี่จะบอกมันไม่ให้ขายให้คนอื่น” ขายให้คนอื่นอย่างนั้นเหรอ ถ้ามันจริงตามที่พูดเธอก็ไม่ลังเลที่จะซื้อมัน เพราะราคานี้ไม่ได้หากันง่าย ๆ นะ ป้ายแดงด้วย

“ตกลงค่ะ!”

“โอเค พรุ่งนี้พี่ให้มันเอารถมาส่ง”

“แล้วเงินต้องจ่ายยังไงคะ สัญญาด้วย”

“เดี๋ยวมันมาพี่จัดการเอง เราโอนแค่เงินเข้าบัญชีให้พี่ก็พอ”

“ได้ค่ะ”

“เข้าห้องเถอะดึกมากแล้ว”

“งั้นแยกกันตรงนี้ก็ได้ค่ะ” เห็นแผ่นดินบอกว่ามีเพื่อนนัดดื่ม สงสัยแยกกันเขาคงไปต่อกับเพื่อน เธอจึงแยกกับเขาตรงนี้เลย

“ขึ้นห้องเถอะ” เขารอส่งเธอก่อนถึงจะไป

“เที่ยวกับเพื่อนให้สนุกนะคะ”

“พี่ไปแป๊บเดียวก็กลับแล้ว”

“พี่ไปเถอะค่ะ”

“เราปะ..”

“โรมแรมอยู่แค่นี้เอง” เพราะจุดที่ทั้งสองนั่งอยู่มันคือฝั่งตรงข้ามกับโรมแรม ไม่ได้ไกลกันสักนิดไม่จำเป็นต้องอยู่รอส่ง

“พรุ่งนี้เดี๋ยวพี่พาเที่ยวอีกนะ” เขาเอ่ยน้ำเสียงใจดี

“ฝันเกรงใจจัง”

“ไม่ต้องคิดมาก ไว้เจอกันพรุ่งนี้ ฝันดีนะตัวแสบ”

“ฝันดีค่ะ^^” แผ่นดินส่งยิ้มอบอุ่นให้ก่อนจะหมุนตัวหันหลังเดินจากไป ฝันดีมองร่างสูงที่ค่อย ๆ ห่างออกไปกระทั่งหายไปในที่สุด หลังจากที่อีกคนไปแล้วเธอจึงเตรียมตัวจะกลับโรมแรมเพื่อไปพักผ่อน ทว่า..

ตึก!

“ไง”

“คะ คุณ” ดวงตาคู่สวยเปิดกว้างเมื่อพบกับใครบางคน

“จำฉันได้ด้วยเหรอ” เขาเลิกคิ้วถามพลางมองต่ำไปยังหน้าอกและลำคอที่มีรอยนิ้วมือที่เกิดมาจากฝีมือของเขาเอง

“มีอะไรหรือเปล่าคะ?” ทว่าคำพูดของเธอทำเขาขมวดคิ้วทันที เมื่อครู่เธอยังดูตกใจที่เจอเขา ทำไมตอนนี้กลับทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน

“ว่าไงนะ”

“ถ้าไม่มีอะไรฉันขอตัว” สำหรับผู้ชายคนนี้เธอไม่อยากให้ค่า เพราะสิ่งที่เขาทำมันโคตรทุเรศ ฝันดีเลี่ยงไปอีกทางเพื่อหนีผู้ชายตรงหน้า

หมับ!

“เธอกล้าเมินฉันเหรอ?” ไม่มีใครกล้าเมินเขาสักคน แล้วเธอเป็นใครถึงกล้าทำ ไมเนอร์ออกแรงบีบแขนเล็กจนเธอนิ่วหน้าเจ็บ

“ปล่อย” แม้จะเจ็บแค่ไหนเธอก็สู้กลับไป

“ทำไม? แค่ทิ้งให้นอนคนเดียวถึงกลับวิ่งหาผู้ชายคนใหม่เลยเหรอ” คำพูดของเขามันกำลังดูถูกเธอ

“ใช่ อะไรที่มันอร่อยฉันก็พร้อมเข้าหา” แต่มีหรือคนที่ไม่ยอมคนอย่างเธอจะยอมแพ้

“หึหึ ปากเก่ง” แสยะยิ้มเหี้ยม

“รบกวนปล่อยด้วยค่ะ” ส่งสายตาบอกให้เขารู้

“สงสัยต้องทวนความจำ..”

“!!”

“..ว่าไม่ควรอวดดีกับฉัน”