ตอนที่ 20 จุดเริ่มต้นของแผนร้าย

ตอนที่ 20 จุดเริ่มต้นของแผนร้าย

ข่าวการคว้ารางวัลชนะเลิศของลลินแพร่สะพัดไปทั่วงานอย่างรวดเร็ว ไม่นานนัก บรรดาแขกเหรื่อและเพื่อนไฮโซในแวดวงสังคมของคุณหญิงประภาก็เริ่มเข้ามาทักทายท่านด้วยหัวข้อสนทนาใหม่ที่ท่านไม่เคยเตรียมใจจะรับมือมาก่อน

“คุณพี่ประภาคะ ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ ไม่นึกเลยว่าคุณลลินคนเก่งจะเป็นคนในครอบครัวของคุณพี่” คุณหญิงท่านหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม

คุณหญิงประภาฝืนยิ้มรับอย่างเจื่อนๆ “ขอบคุณค่ะ”

“ตอนแรกดิฉันก็ยังแปลกใจอยู่เลยค่ะว่าทำไมถึงใช้นามสกุล ‘วงศ์สุวรรณ’ เหมือนกัน” อีกคนเสริมขึ้น “ตกลงว่าคุณลลินเป็นอะไรกับคุณพี่หรือคะ”

คำถามตรงไปตรงมานั้นทำให้คุณหญิงประภาหน้าชาไปชั่วขณะ ในใจอยากจะปฏิเสธออกไปว่าไม่รู้จัก แต่หลักฐานมันทนโท่ ทั้งชื่อและนามสกุลที่ประกาศก้องไปทั่วทั้งงาน อีกทั้งตอนนี้ลลินยังกลายเป็นดาวเด่นที่สื่อทุกสำนักจับจ้อง การจะโกหกออกไปมีแต่จะทำให้ตัวเองกลายเป็นตัวตลก

ท่านจำใจต้องยอมรับความจริงอย่างเลี่ยงไม่ได้ “...เป็นลูกสะใภ้ของดิฉันเองค่ะ”

“ว้าย จริงเหรอคะ! มิน่าล่ะคะถึงได้เก่งขนาดนี้ คุณพี่โชคดีจริงๆ เลยนะคะที่มีลูกสะใภ้มีความสามารถ ช่วยเชิดหน้าชูตาให้วงศ์ตระกูลได้ขนาดนี้”

คำยินดีที่หลั่งไหลเข้ามานั้นไม่ได้ทำให้คุณหญิงประภารู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย มันกลับเหมือนเป็นการตบหน้าท่านฉาดใหญ่ การแต่งงานของธามกับลลินไม่เคยมีการจัดงานใหญ่โต มีเพียงการจดทะเบียนสมรสเงียบๆ เพื่อ ‘แสดงความรับผิดชอบ’ เท่านั้น ท่านไม่เคยยอมรับลลิน ไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตา

แต่มาวันนี้ ท่านกลับต้องมาอาศัยความสำเร็จของคนที่ท่านเคยดูแคลนเพื่อรักษาหน้าตาทางสังคมของตัวเอง มันช่างเป็นเรื่องที่น่าอัปยศสิ้นดี

ธนาธร มาถึงงานในสภาพที่หัวใจร้อนรุ่มและสับสนไปหมด เขาก้าวเข้ามาในห้องบอลรูมที่ยังคงมีแสงแฟลชสาดส่องอยู่ไม่ขาดสาย และภาพแรกที่เขาเห็นคือ ภาพของลลินที่ยืนอยู่เคียงข้างคีรินทร์ ทั้งสองคนกำลังพูดคุยและยิ้มให้กันอย่างสนิทสนม รอยยิ้มของลลินในตอนนั้นดูมีความสุข

เขาไม่เคยเห็นรอยยิ้มที่มีความสุขของลลินอีกเลย ตั้งแต่วันที่ทานอาหารเย็นที่คฤหาสน์

ความน้อยใจถาโถมเข้ามาในอกจนจุก เขาเป็นสามี แต่กลับเป็นคนสุดท้ายที่รู้เรื่องราวสำคัญที่สุดในชีวิตของภรรยา เขาก้าวเดินตรงเข้าไปหาเธอทันที ไม่สนใจสายตาของใครอีกต่อไป

“ลิน”

เสียงเรียกที่คุ้นเคยทำให้ลลินหันขวับ เธอตกใจเล็กน้อยที่เห็นเขามายืนอยู่ตรงนี้ แต่เมื่อได้สบเข้ากับแววตาที่เต็มไปด้วยความตัดพ้อและเสียใจของเขา หัวใจของเธอก็รู้สึกผิด

“คุณธาม...มาได้ยังไงคะ”

“ทำไมผมจะมาไม่ได้ หรืองานฉลองความสำเร็จของภรรยาตัวเอง ผมไม่มีสิทธิ์มางั้นเหรอ” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความน้อยใจ

ลลินรู้สึกผิดขึ้นมาจับใจ เธอไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังเขา เพียงแต่เธอคิดว่าเขาคงไม่ได้สนใจเรื่องงานของเธอเหมือนเช่นเคยที่ผ่านมา

“ลินขอโทษค่ะ...ลินไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังนะคะ ลินแค่คิดว่ามันอาจจะไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับคุณ”

“ไม่สำคัญเหรอ...” ธามทวนคำนั้นด้วยความเจ็บปวด “ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับคุณมันสำคัญสำหรับผมเสมอ...ลิน”

คำพูดนั้นทำให้ลลินพูดอะไรไม่ออก เธอรู้ว่าเธอทำผิดไปแล้วจริงๆ เธอหันไปหาคีรินทร์ที่ยืนมองสถานการณ์อยู่เงียบๆ

“พี่คีย์ ลินฝากไปส่งลิษาที่บ้านก่อนได้ไหม พอดีมีเรื่องต้องคุยกับสามี”

คีรินทร์พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ “ได้สิ ไม่มีปัญหา ไว้คุยกันนะ”

คีรินทร์เดินมาส่งลิษาที่หน้าบ้านของเธอตามที่ลลินฝากฝังไว้

“ขอบคุณมากนะคะพี่คีรินทร์ที่มาส่ง”

“ไม่เป็นไรครับ เรื่องเล็กน้อย” เขายิ้มอย่างอ่อนโยน

แต่ยังไม่ทันที่ลิษาจะได้บอกลา พ่อกับแม่ของเธอก็เปิดประตูบ้านออกมาพอดี เมื่อเห็นชายหนุ่มหน้าตาดี แต่งตัวภูมิฐานยืนอยู่กับลูกสาว ดวงตาของทั้งสองก็เป็นประกายขึ้นมาทันที

“อ้าว! พาลูกสาวแม่มาส่งเหรอจ๊ะพ่อหนุ่ม เข้ามาดื่มน้ำดื่มท่าในบ้านก่อนสิ” สร้อย ผู้เป็นแม่รีบเอ่ยชวนอย่างกระตือรือร้น

“ไม่เป็นไรดีกว่าครับคุณน้า ผมต้องรีบไปแล้ว” คีรินทร์พยายามปฏิเสธอย่างสุภาพ

“อย่าเพิ่งรีบไปเลยน่า ไหนๆ ก็มาแล้ว แวะเข้ามาคุยกันก่อน” แสง ผู้เป็นพ่อก็ช่วยเสริมอีกแรง

ลิษารู้สึกอึดอัดกับท่าทีของพ่อแม่ “พ่อคะ แม่คะ พี่เขาจะรีบกลับแล้วค่ะ”

“เอาน่าลิษา แขกมาถึงบ้านแล้วนะลูก”

คีรินทร์ตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก สุดท้ายก็จำต้องยอมเดินตามเข้าไปในบ้านอย่างเสียไม่ได้ เมื่อเข้าไปนั่งในบ้านแล้ว แสงกับสร้อยก็ยิ่งแสดงท่าทีสนใจในตัวเขาราวกับกำลังสัมภาษณ์ลูกเขยในอนาคต

“พ่อหนุ่มทำงานอะไรเหรอจ๊ะ ท่าทางดีเชียว”

“ผมทำบริษัทออกแบบภายในครับ เป็นเจ้านายของคุณลลิน”

“โห! เป็นถึงเจ้าของบริษัทเลยเหรอ เก่งจริงๆ” ทั้งสองคนยิ่งตาโต

หลังจากพูดคุยถามไถ่อยู่สักพัก คีรินทร์ก็ขอตัวกลับ แต่สร้อยกลับยกแก้วน้ำส้มมาเสิร์ฟให้ตรงหน้าเสียก่อน

“ดื่มน้ำส้มให้ชื่นใจก่อนสิจ๊ะพ่อหนุ่ม”

คีรินทร์ไม่อยากเสียมารยาทไปมากกว่านี้ จึงจำใจยกแก้วน้ำส้มขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด แต่ทันทีที่น้ำสีสวยไหลผ่านลำคอลงไป เขาก็รู้สึกถึงรสชาติที่ขมปร่าเล็กน้อยติดปลายลิ้น แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก จนกระทั่งเวลาผ่านไปไม่ถึงห้านาที...

ความรู้สึกร้อนวูบวาบก็เริ่มแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกายอย่างรวดเร็ว เหงื่อเริ่มผุดขึ้นตามไรผมและกรอบหน้า หัวใจเต้นแรงขึ้นจนผิดปกติ และร่างกายของเขาก็เริ่มรู้สึกต้องการอะไรบางอย่างขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล...เขามองหน้าพ่อแม่ของลิษาที่กำลังส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้...