ตอนที่ 19  รางวัลที่ว่างเปล่า  

ตอนที่ 19  รางวัลที่ว่างเปล่า

ลลินกลับมาทำงานในเช้าวันต่อมาด้วยสภาพจิตใจที่บอบช้ำเกินกว่าจะเยียวยาได้ เธอพยายามฝังตัวเองลงในกองงานออกแบบที่สุมอยู่เต็มโต๊ะ ใช้ความวุ่นวายเป็นเกราะกำบังจากความทรงจำอันเลวร้ายที่คฤหาสน์หลังนั้น เสียงหัวเราะเยาะและสายตาดูแคลนยังคงตามหลอกหลอนเธอไม่หยุดหย่อน

“ลิน! พี่มีข่าวดีจะบอก!”

เสียงของผู้จัดการฝ่ายที่ดังขึ้นอย่างตื่นเต้น ทำให้เพื่อนร่วมงานทุกคนหันมามองเป็นตาเดียว ลลินเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ด้วยความงุนงง

“ข่าวดีอะไรเหรอคะพี่ตา”

“งานออกแบบโปรเจกต์ ‘The Urban Oasis’ ที่เราส่งเข้าประกวดของ ‘แกรนด์ดีไซน์ อวอร์ด’ น่ะ...กรรมการประกาศผลมาแล้วนะ” พี่ตาเว้นจังหวะ พูดพลางยิ้มกว้าง “เราได้รางวัลชนะเลิศ!!!”

สิ้นเสียงประกาศ เสียงเฮและเสียงปรบมือก็ดังขึ้นรอบตัวเธอ ทุกคนต่างเข้ามารุมล้อมแสดงความยินดีกับเธออย่างจริงใจ เพราะรู้ดีว่าลลินคือหัวเรือใหญ่ของโปรเจกต์นี้ เธอทุ่มเทแรงกายแรงใจให้กับมันมาตลอดหลายเดือน

“สุดยอดไปเลยลิน!”

“เก่งมากเลยค่ะพี่ลิน!”

ลลินยกมือไหว้ขอบคุณทุกคนอย่างนอบน้อม ริมฝีปากของเธอฉีกยิ้มออกมา แต่เป็นรอยยิ้มที่เศร้าสร้อย แม้ว่านี่จะเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตการทำงานของเธอ แต่ความยินดีกลับไม่สามารถแทรกซึมผ่านความเจ็บปวดที่เกาะกุมหัวใจของเธอได้เลยแม้แต่น้อย

ช่วงค่ำของวันเดียวกัน ณ โรงแรมหรูใจกลางเมือง

งานประกาศรางวัล ‘แกรนด์ดีไซน์ อวอร์ด’ ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่สมเกียรติ แขกเหรื่อในงานล้วนเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในแวดวงธุรกิจ สังคม และเหล่าไฮโซที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี แสงไฟจากสปอตไลท์และแสงแฟลชจากกล้องนักข่าวกระจายไปทั่วทั้งห้องบอลรูม

คุณหญิงประภาคือหนึ่งในแขกคนสำคัญที่ได้รับเชิญมาร่วมงาน เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะ VIP ร่วมกับเพื่อนสนิทในแวดวงสังคมชั้นสูง พูดคุยและจิบไวน์ด้วยท่าทีสง่างามตามแบบฉบับ

จนกระทั่งพิธีกรบนเวทีได้ประกาศมาถึงรางวัลที่สำคัญที่สุดของค่ำคืนนี้...

“และรางวัลชนะเลิศ โครงการออกแบบเชิงสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งปี ได้แก่...โปรเจกต์ ‘The Urban Oasis’ จากบริษัท อินสไปร์ ดีไซน์ ครับ! ขอเรียนเชิญหัวหน้าทีมผู้ออกแบบ คุณลลิน วงศ์สุวรรณ ขึ้นรับรางวัลบนเวทีด้วยครับ!”

สิ้นเสียงประกาศชื่อ คุณหญิงประภาถึงกับชะงักค้างไปในทันที ดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่หูตัวเองได้ยิน ‘ลลิน วงศ์สุวรรณ’ ชื่อของลูกสะใภ้ที่ท่านแสนชิงชังดังชัดเจนไปทั่วทั้งฮอลล์

แล้วท่านก็ได้เห็น...ร่างระหงในชุดเดรสยาวสีน้ำเงินเข้มที่ดูเรียบหรูและสง่างาม ก้าวขึ้นไปบนเวทีท่ามกลางเสียงปรบมือที่ดังกึกก้อง แสงไฟทุกดวงจับจ้องไปที่เธอเพียงคนเดียว ภาพของลลินในตอนนั้นดูมั่นใจและเปล่งประกายอย่างที่คุณหญิงไม่เคยเห็นมาก่อน

มันคือภาพของผู้หญิงที่มีความสามารถและได้รับการยอมรับจากคนในแวดวงสังคม ไม่ใช่ภาพของลูกสะใภ้จนๆ ที่เอาแต่เกาะลูกชายของท่านกินเหมือนที่เคยตีตราไว้ ความคิดที่เคยเชื่อมั่นมาตลอดสามปีเริ่มสั่นคลอนอย่างรุนแรง

หลังรับรางวัลเสร็จ ลลินก็ถูกนักข่าวรุมล้อมเพื่อขอสัมภาษณ์ เธอตอบทุกคำถามด้วยท่าทีที่เป็นมืออาชีพ โดยมีคีรินทร์ เจ้านายของเธอคอยยืนอยู่เคียงข้างอย่างภาคภูมิใจ

“ลินเก่งที่สุดเลย” คีรินทร์กระซิบบอก

“ขอบใจมากค่ะพี่คีย์ ที่ให้โอกาสลิน” ลลินยิ้มบางๆ

ในจังหวะนั้นเอง ลิษาก็ฝ่าวงล้อมนักข่าวเข้ามาพร้อมกับช่อดอกลิลลี่สีขาวช่อใหญ่ “ยินดีด้วยนะคะพี่ลิน!”

ลลินรับช่อดอกไม้จากน้องสาว “ขอบใจนะ” ก่อนจะดึงมือน้องสาวมาถ่ายรูปด้วยกัน

นักข่าวกดชัตเตอร์กันไม่หยุด แต่สำหรับคุณหญิงประภาที่มองมาจากไกลๆ มันกลับเป็นภาพที่ดูขัดตาและทำให้ท่านรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก ท่านหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดโทรออกหาลูกชายของตัวเองทันที

ธามเพิ่งกลับมาถึงบ้านด้วยความเหนื่อยล้า เขาทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาในห้องนั่งเล่นที่เงียบสงบ แต่ความเงียบนั้นกลับทำให้เขารู้สึกเหงาและโดดเดี่ยวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้เขาหลุดจากภวังค์

“ครับคุณแม่”

“แกอยู่ที่ไหนธาม!” น้ำเสียงที่ลอดผ่านสายมานั้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“ผมเพิ่งกลับถึงบ้านครับ มีอะไรรึเปล่าครับ”

“มีอะไรเหรอ...แม่ต่างหากต้องถามว่าทำไมแกไม่อยู่ที่นี่กับลลิน!”

ธามขมวดคิ้วด้วยความงุนงง “เรื่องอะไรกันแน่ครับคุณแม่”

คุณหญิงประภาแค่นเสียงหยันในลำคอ “ก็เรื่องที่เมียแกเพิ่งขึ้นรับรางวัลชนะเลิศการออกแบบบนเวทีใหญ่โตน่ะสิ! คนทั้งงานเขารู้กันหมด สื่อทุกสำนักก็ทำข่าว มีแต่แกสินะ...สามีของเขาแท้ๆ แต่กลับไม่รู้อะไรเลย!”

คำพูดของแม่เหมือนค้อนปอนด์ที่ทุบลงกลางใจของธาม ลินได้รับรางวัลชนะเลิศงั้นเหรอ ทำไมเขาถึงไม่รู้ ทำไมเธอถึงไม่เคยบอกเขาสักคำ

ความรู้สึกน้อยใจแล่นปราดเข้าโจมตีหัวใจของเขาอย่างรุนแรง ทำไมเธอถึงเลือกผลักไสเขาออกมาเป็นคนนอกได้อย่างเลือดเย็น

“รีบมาที่งานเดี๋ยวนี้เลยนะธาม!”

คุณหญิงประภาพูดจบก็ตัดสายไปทันที ทิ้งให้ธามนั่งนิ่งอยู่กับความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งน้อยใจ เสียใจ และโกรธตัวเอง เขาหยิบกุญแจรถบนโต๊ะ แล้วรีบออกจากบ้านไปทันที