เปิดร้านวันแรก

เมื่อเปิดร้านเสร็จทุกคนก็เริ่มไปประจำที่ ที่ได้รับมอบหมาย นอกจากท่านนายอำเภอแล้วก็มีลูกค้าเพียง 2-3 โต๊ะเท่านั้นตอนนี้ทุกคนล้วนว่างงานโดยเฉพาะไม่ใช่พนักงานที่บริการห้องพิเศษ

ฮุ่ยเหมยอยู่กับท่านแม่ที่โต๊ะรับออร์เดอร์ชั้นสองที่บริการลูกค้าห้องพิเศษ ที่ตอนนี้มีเพียงหนึ่งห้อง เมื่อเสิร์ฟอาหารเสร็จก็เหมือนจะไม่มีงานทำ

"ท่านแม่ข้าขอไปข้างล่างนะเจ้าค่ะ" เด็กน้อยนั่งเล่นกับท่านแม่ก็รู้สึกเบื่อ ๆ จึงคิดว่าจะไปเรียกลูกค้าให้ท่านแม่เยอะ ๆ ดีกว่า

"ได้ ไปเล่นกับพี่ชายเจ้ากับลี่จูอย่าซนกันนักละ"

"เจ้าค่ะ"

ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าของเด็กน้อยเดินลงมาข้างล่างมันเงียบมากจนได้ยินเสียง ถึงแม้ว่าก่อนหน้านั้นที่ได้ขายไป 7 วันจะขายดีมากแต่เหมือนว่าจะบอกลูกค้าว่ามาขายที่นี่แต่บางทีผู้คนอาจจะไม่รู้จักมากนัก ดังนั้นจึงคิดว่าต้องทำอะไรสักอย่างไม่งั้นไม่มีเงินจ่ายค่าแรง ค่าเช่าโรงเตี๊ยมแน่ ๆ

“อ้าว เหมยเอ๋อร์ เจ้าไม่อยู่กับท่านแม่หรือไง?” เสียงหนิงหลงเอ่ยขึ้นถามขณะที่กำลังนั่งหยิบหอยเชอร์รี่เสียบไม้

“ข้าจะมาเรียกลูกค้าเข้าร้านนะสิ”

ฮุ่ยเหมยเอ่ยตอบและเห็นว่าพี่ชายกับลี่จูช่วยกันเสียบหอยกันอยู่ จึงคิดว่าพวกเขาจะทำปิ้งหอยกินกันแน่ ๆ

“นี่พวกท่านจะปิ้งหอยกินหรือเจ้าคะ?”

“ใช่แล้วฮุ่ยเหมย แต่พวกข้าว่าจะทำขายกันน่ะ” ลี่จูเอ่ยขึ้นตอบขณะที่เสียบหอยไปด้วย

“นี่เหมยเอ๋อร์ เจ้ามาชิมน้ำจิ้มให้พี่ดูหน่อยสิรสชาติเหมือนที่ท่านแม่ทำหรือไม่”

หนิงหลงให้น้องสาวชิมน้ำจิ้มที่ตนเป็นคนทำ แม้ว่าจะทำกินเป็นประจำอยู่แล้ว แต่ด้วยกลัวลูกค้าไม่อร่อยจึงให้ฮุ่ยเหมยชิมอีกคน

“อืม รสชาติใช้ได้ท่านนำขายได้เลยแต่จะขายไม้ละเท่าไร่ดีล่ะ”

“ข้าว่าจะขายไม้ละ 15 อีแปะ”

หนิงหลงเอ่ยตอบไม้ละเท่านี้ถือว่าไม่แพง ด้วยที่ยังไม่มีใครทำขายและบางคนก็ไม่ค่อยกินหอยนี้เท่าไหร่ จึงคิดว่าขายราคาถูกๆ ไว้ก่อนดีกว่า

“อืมได้ ข้าจะช่วยท่านขายเอง”

ตอนนี้ก็ยามอู๋เป็นเวลาที่ทุกคนกินข้าวเที่ยงกันร้านฮุ่ยเหมยยังคงมีลูกค้าเข้าร้านอยู่ 5 โต๊ะมากกว่าเดิมนิดหน่อยนางจึงเดินออกไปหน้าร้านเรียกลูกค้าด้วยตัวเองกับพี่เยว่ฉีที่ยืนเรียกลูกค้าด้านหน้า

“นายท่านเชิญทานข้าวที่ร้านก่อนเจ้าค่ะ”

“ไม่ล่ะแม่นางข้าจะไปกินที่โรงเตี๊ยมจางเหว่ย”

คุณชายท่านนี้เลือกที่จะปฏิเสธเพราะเลือกที่จะไปทานอาหารที่โรงเตี๊ยมขึ้นชื่อของเมืองนี้ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงเตี๊ยมของที่นี่นัก ด้วยเพราะพึ่งเปิดใหม่และยังไม่เป็นที่รู้จักสำหรับคนชั้นสูงนัก

เยว่ฉีอยากจะเรียกลูกค้าเข้าห้องพิเศษให้ได้เยอะ ๆ เพราะราคาของอาหารที่ห้องพิเศษราคาจะแพงกว่าถึงจานละ 30-50 อีแปะเลยทีเดียว อาหารจะตกแต่งอย่างดีและพิถีพิถันเป็นพิเศษ หวังว่าจะหาเงินให้เจ้านายของตนมากที่สุดเหมือนว่าจะไม่ง่ายเท่าไหร่นัก

“พี่เยว่ฉีข้าจะมาช่วยเรียกลูกค้าเองเจ้าค่ะ”

“คุณหนูให้เป็นหน้าที่บ่าวเองเจ้าค่ะ”

ด้วยความที่คุณหนูของตนยังเด็กนักจึงไม่อยากให้คุณหนูลำบาก แม้ว่าคุณหนูจะเก่งกว่าเด็กทั่วไปมาก

“ไม่เป็นไรข้าอยู่ว่าง ๆ ก็เบื่อ ๆ อยากเห็นเม็ดเงินไหลมาเทมาบ้าง”

ฮุ่ยเหมยจึงให้เยว่ฉีนำส้มตำใส่จานเล็กมาให้ลูกค้าชิมกับยำกุ้งเต้น ปลาเผาที่พนักงานเริ่มเผาให้กับลูกค้ามา 1 ตัวให้ลูกค้าชิมก่อนเป็นอันดับแรก ที่นี่ผู้คนเริ่มเดินกันพลุกพล่านด้วยเพราะใกล้กับโรงหมอและโรงเตี๊ยมที่ขึ้นชื่อหลายร้านที่มีผู้คนเข้าไปใช้บริการ

“นายท่านเชิญชิมอาหารที่ร้านก่อนเจ้าค่ะ ข้าไม่คิดเงิน ถ้าอร่อยเชิญข้างในมีห้องพิเศษให้ท่านด้วยนะเจ้าคะ”

ฮุ่ยเหมยเอยขึ้นบอกกับคุณชายท่านหนึ่งดูท่าทางมีเงินใส่ผ้าไหมชั้นดีแม้ว่าจะมีหน้าตาที่เข้มขรึมอยู่บ้าง ด้วยความอยากได้เงินก็ใจกล้าทำได้

“นายท่านเชิญชิมดูเจ้าค่ะ ข้าไม่คิดเงินจริง ๆ”

“เอ่อ แม่หนูนายท่านของข้ากินยากยิ่งของกินแปลก ๆ อย่างนี้ยิ่งกินไม่ลง”

ผู้ติดตามเอ่ยขึ้นบอก ด้วยความที่ยังเด็กนายท่านของตนจึงไม่ถือสา ถ้าไม่ใช่เด็กน้อยนายท่านคงเตะกระเด็นเป็นแน่

“งั้นท่านลองชิมดูก็ได้เจ้าค่ะ” เด็กน้อยไม่ละความพยายาม

“อืม ๆ งั้นข้าชิมดูก็ได้”

เขาเห็นแก่ความพยายามของเด็กน้อยจึงตัดสินใจที่จะลองกินดูก็ไม่เสียหายอะไร จากนั้นเขาจึงตักเข้าปากอย่างช้า ๆ อย่างแรกที่กินเข้าไปคือปลาเผา

“รสชาติไม่คาว เนื้อปลาหวานอร่อย จิ้มน้ำจิ้มนี่ยิ่งอร่อยเข้าไปอีก”

“อืม ทั้งสองจานนี้รสชาติจัดจ้านอร่อย ๆ”

อย่างที่สองและสามเขาชิมส้มตำและยำกุ้งเต้นก็พบว่าอร่อยมากเหมือนกันจึงรีบบอกให้นายท่านลองชิม เผื่อว่าเขาจะได้เข้าไปกินในร้าน

“นายท่านขอรับ ข้าชิมดูพบว่าอร่อยมากเลยขอรับ”

เมื่อเห็นว่าลูกน้องของตนทำหน้าตาอร่อยแบบนั้น จึงลองชิมดูบ้างก็พบว่าอร่อยมากจริง ๆ จึงตกลงที่จะทานข้าวเที่ยงที่นี่

“นายท่านเป็นอย่างไรบ้างทานได้หรือไม่”

“รสชาติพอใช้ได้ ข้าตกลงจะทานอาหารที่นี่ก็ได้”

เมื่อได้ชิมคำแรกก็พบว่าอร่อยมากจริง ๆ จึงตกลงที่จะทานข้าวเที่ยงที่นี่

‘แหมเห็น ๆ ว่าทานจนจะหมดจานแล้ว กลับว่ารสชาติพอใช้ได้นะนายท่าน’

และจากนั้นทั้งสองท่านจึงเดินเข้าไปที่ร้านจึงพบว่าเป็นร้านที่แสนธรรมดาจริง ๆ เขาเห็นว่ารสชาติอร่อยหรอกนะจึงมาทานที่นี่

“เชิญนายท่าน นี่เมนูอาหารของร้านข้าขอรับ ที่นี่มีห้องพิเศษที่ชั้นสองนายท่านสนใจไหมขอรับ”

ลุงหานเอ่ยขึ้นแนะนำลูกค้าที่ดูมีฐานะที่เดินเข้ามาในร้าน

“อืมตกลง”

“งั้นเชิญนายท่านที่ชั้นสองเลยขอรับ”

เมื่อมาถึงชั้นสองลี่หลินก็มาต้อนรับพร้อมกับแนะนำเมนูของร้านให้กับเขา

“นายท่านเชิญด้านในเลยเจ้าค่ะ”

เมื่อเข้ามาด้านในห้องอาหารก็พบว่าตกแต่งอย่างสวยงามเลยทีเดียว ลี่หลินก็ยื่นเมนูอาหารให้กับคุณชายทันที

“นี่เจ้าค่ะ รายการอาหารของเรา ข้าแนะนำส้มตำปูปลาร้าที่เป็นที่ชื่นชอบของทางร้านแล้วก็กินกับข้าวเหนียวไก่ย่างอร่อยมากเจ้าค่ะ”

“อืม ข้าเอาอันนี้แหละ เอาปลาเผาด้วย”

เมื่อคุณชายเปิดดูเมนูอาหารไปเรื่อย ๆ ก็ชี้และถามว่ารสชาติเป็นเช่นไร ลี่หลินก็อธิบายถึงความอร่อยของแต่ละเมนูให้เขาฟัง จากนั้นจึงตัดสินใจสั่งทั้งหมดที่มีขายในร้าน และบ่าวของเขาก็ขอตัวออกไปทานด้านนอก

ข้างหน้าร้านก็เห็นเด็กน้อยเชื้อเชิญให้ลูกค้าชิมนั่นชิมนี่อยู่ ทำให้เริ่มมีผู้คนเข้ามาในร้านเรื่อย ๆ และเริ่มมีลูกค้าที่จำได้ว่าเคยเปิดร้านขายส้มตำจึงตัดสินใจเดินเข้าไปกินข้าวในร้านทันที

“ท่านน้าชิมปิ้งหอยดูเจ้าค่ะ ขายแค่ไม้ละ 15 อีแปะเจ้าค่ะ”

ฮุ่ยเหมยเอ่ยขึ้นให้ลูกค้าที่เดินผ่านไปชิมหอยปิ้งที่พี่ชายยังขายไม่ได้ เมื่อลูกค้าเห็นว่าชิมฟรีจึงหยิบขึ้นมากินไปคำหนึ่ง ก็พบว่าอร่อยมากจึงขอซื้อไป 10 ไม้

หนิงหลงที่เห็นว่ามีลูกค้าเข้าร้านจึงรีบย่างหอยอย่างรวดเร็ว

“ท่านน้ารอสักครู่นะขอรับ”

เมื่อปิ้งหอยเริ่มมีคนรู้จักและเข้ามาชิมก็ทำให้หนิงหลงต้องรีบย่างกับลี่จูที่มาเป็นผู้ช่วย ฮุ่ยเหมยเมื่อได้มอบหมายงานเรียกลูกค้าให้เยว่ฉีจึงเดินออกมาไปหาพี่ชายที่กำลังย่างหอยให้กับลูกค้า เด็กทั้งสามต่างพากันขายปิ้งหอยให้กับลูกค้ากันอย่างรวดเร็ว

ทางร้านตอนนี้ที่ผ่านไป 1 ชั่วยามแล้วก็มีลูกค้าเข้ามาเรื่อย ๆ จนตอนนี้เริ่มเต็มร้าน พนักงานในร้านล้วนทำงานด้วยความรวดเร็ว ทั้งเดินเสิร์ฟกันแทบไม่ทัน

จนตอนนี้โต๊ะข้างล่างกับชั้นสองล้วนถูกลูกค้าจับจองกันหมด พนักงานในร้านเมื่อถึงเวลาพักกินข้าวต้องรีบกินและรีบมาช่วยงาน

ท่านแม่และท่านพ่อก็พากันจดรายการอาหารจากลูกค้าจนมือสั่น จากที่เริ่มแรกไม่มีลูกค้าก็เริ่มมีเข้ามาในร้านเรื่อย ๆ ไม่หยุดแม้ว่าจะเหนื่อยแต่ก็ดีใจที่ลูกค้าเข้าร้านมากมายขนาดนี้