เปิดร้านอาหาร

เมื่อฟางหรงแนะนำอาหารและพูดคุยกับท่านลุงนายอำเภอและท่านหลงจู๊ได้สักพักก็ขอตัวออกมาทานข้าวกับครอบครัวอีกห้องหนึ่ง และแนะนำน้ำอ้อยกับชามะนาวให้กับทั้งสามท่านก่อนมารับอาหารเที่ยงกับครอบครัว

"อ้อ ข้าขอแนะนำน้ำอ้อยกับชามะนาวให้แก่ท่านทั้งสามด้วยนะขอรับ"

"อืม อันนี้รสชาติหวานมาก นี่มีรสเปรี้ยวหวาน อืมชุ่มคอแปลกใหม่น้ำทั้งสองอย่างนี้ อร่อยรสชาติดีทีเดียว" เสียงท่านลุงอู๋เจ๋อเอ่ยขึ้นเมื่อลองชิมครั้งแรก

"อืม โอ้ ข้าไม่เคยกินน้ำอะไรอร่อยเช่นนี้มาก่อน"

ท่านหลงจู๊เอยชิมครั้งแรกและอุทานขึ้นมาด้วยสายตาเป็นประกายและเอ่ยถามขึ้นว่า

"น้ำชามะนาวกับน้ำอ้อยนี่ท่านนำมาขายด้วยหรือไม่"

"ข้านำมาให้ลูกค้าดื่มเฉพาะในร้านเท่านั้นขอรับ"

"อ้อ ดี ๆ ข้าจะมาซื้ออาหารทุกวันเลย"

"ขอบพระคุณทุกท่านมากขอรับ งั้นข้าขอตัวก่อนเชิญทุกท่านกินให้เต็มที่ขอรับ"

"ได้ ๆ เชิญ ๆ"

ฟางหรงก็เดินมารับประทานอาหารกับครอบครัว ฮุ่ยเหมยจึงรีบแนะนำ ส้มตำปูปลาร้า ที่ยังไม่เคยใส่ปูดองให้ท่านพ่อชิม

"ท่านพ่อลองทานส้มตำปูปลาร้าดูเจ้าค่ะ"

"รสชาติอร่อยมากเหมยเอ๋อร์"

แล้วทุกคนก็เริ่มทานอาหารกัน ทุกคนที่ได้ชิมล้วนชื่นชอบส้มตำปูปลาร้ากันมาก พนักงานที่จ้างมาล้วนกินกันอย่างอร่อยรู้สึกดีใจที่ได้มาทำงานที่นี่ เมื่อกินอาหารเที่ยงเสร็จทุกคนจึงแยกย้ายกันไปทำงานต่อ

ยาวโหย่ว (17.00-18.00น.) เป็นเวลาที่ทุกคนเลิกงานและท่านพ่อก็นับเงินจ่ายลูกจ้างคนละ 50 อีแปะ และแจ้งกำหนดเวลามาทำงานคือยามซื่อถึงยามโหย่ว

"ทุกท่านวันพรุ่งนี้มาทำงานวันพรุ่งนี้ยามซื่อ มาทำงานเปิดร้านก่อนครึ่งชั่วยาม" เมื่อฟางหรงจ่ายเงินค่าแรงให้ทุกคนเสร็จจึงเอ่ยบอกกับทุกคน

"เจ้าค่ะ"

พนักงานหญิงทั้ง 10 คนที่จ้างมาเอ่ยตอบตกลงเป็นคนที่ท่านพ่อจ้างมาจากหมู่บ้านทั้งหมดเพื่อที่ชาวบ้านในหมู่บ้านป่าท้อมีรายได้ล้วนเป็นคนที่รู้จักคุ้นเคยกันดี ทุกคนเมื่อเห็นว่ามีคนจ้างงานก็ตอบตกลงที่จะมาทำงานที่เหลาอาหารกับครอบครัวหลิน พนักงานในร้านทั้งหมดมี 20 คน ผู้หญิง 12 คนผู้ชาย 8 คนมีพนักงานเสิร์ฟ 10 คน เก็บโต๊ะ 5 แม่ครัว 2 ผู้ช่วยแม่ครัวอีก 1 คน อีก 2 คนล้างจาน

"พรุ่งนี้เจอกันนะหนิงหลง ฮุ่ยเหมย"

เสียงลี่จูเอ่ยลาเพื่อน ๆ เพราะพ่อแม่ของตนตกลงมาทำงานที่นี่ พ่อเป็นหลงจู๊ แม่เป็นแม่ครัว ทำให้ลี่จูต้องอยู่เล่นด้วยกัน

"พรุ่งนี้เจอกัน" และเด็กทั้งสามก็โบกไม้โบกมือลากันก่อนกลับ

"เดี๋ยวพ่อกับหลงเอ๋อร์จะนอนเฝ้าโรงเตี๊ยม"

"เจ้าค่ะ/ขอรับ"

"เย่วเทียนฝากฮูหยินกับเหมยเอ๋อร์ด้วย นั่งรถกลับบ้านกันปลอดภัย"

"ข้าจะดูแลทุกคนด้วยชีวิต นายท่านไม่ต้องห่วง" เย่วเทียนเอ่ยรับปากและเดินไปขับเกวียน

และทั้งสี่คนก็นั่งเกวียนกลับบ้าน โดยมีเยว่เทียนขับเกวียน เยว่ฉีนั่งข้างหน้า ฮุ่ยเหมยและลี่หลินนั่งข้างใน เมื่อถึงบ้านก็มืดแล้ว เยว่ฉีจึงจุดคบไฟและช่วยลี่หลินทำอาหารเย็น อาหารเย็นมีแค่ข้าวต้มปลา กินข้าวเสร็จก็พากันดับไฟเข้านอน

ยามเช้าแล้วทุกคนจึงรีบตื่นขึ้น ฮุ่ยเหมยค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและไปล้างหน้าล้างตา เมื่อมาถึงที่ห้องโถงท่านแม่ยกหมั่นโถวให้ทุกคนกินระหว่างเดินทาง

ใช้เวลาเดินทาง 1 ชั่วยามก็เดินมาถึงเหลาอาหารที่มีป้ายหน้าร้านอักษรสีทองสลักว่า ฮว๋าหง ทุกคนเดินลงจากเกวียนและเดินเข้าไปในร้าน ส่วนเย่วเทียนนำวัวเทียมเกวียนเข้าไปเก็บไว้ในโรงจอดเกวียน

ตอนนี้พนักงานยังไม่มา ฟางหรงกับหนิงหลงกำลังจัดโต๊ะเก้าอี้ และช่วยกันปัดกวาด ท่านแม่เข้าไปตรวจสอบวัตถุดิบกับเยว่ฉี ฮุ่ยเหมยก็นั่งเล่นที่โต๊ะรับออร์เดอร์และใส่ผ้ากันเปื้อนสีชมพูกับผ้าโพกผมสีฟ้า

วันนี้เด็กน้อยใส่ชุดสีฟ้าให้ท่านแม่ปักดอกเดซีสีขาวเล็ก ๆ ให้ด้วยทำให้วันนี้เด็กน้อยแต่งตัวน่ารักกว่าทุกวัน เมื่อผูกผ้าโพกผมเสร็จก็ส่องคันฉ่องสีเหลืองดู ก็พบว่ามันผูกสวยแล้ว

'ถ้าโตกว่านี้คงแต่งหน้าแต่งตัวจัดเต็มกว่านี้แน่'

ลี่หลินเมื่อตรวจสอบวัตถุดิบว่าไม่มีปัญหาก็เดินมานั่งข้างๆ ลูกสาวที่เริ่มเตรียมตัวใส่ผ้ากันเปื้อนเป็นคนแรก

"ท่านแม่"

"หืม มีอะไรหรือลูก"

"ท่านแม่ทำไมไม่แต่งหน้าสวย ๆ ล่ะเจ้าคะ"

เด็กน้อยเมื่อเห็นท่านแม่ของตนไม่แต่งหน้า แม้ว่าท่านแม่จะโครงหน้าดีอยู่แล้วก็ควรแต่งสักหน่อย

"แม่จะแต่งหน้าไปทำไมกัน"

"วันนี้เป็นวันแรกที่เปิดร้านท่านแม่ต้องแต่งตัวสวย ๆ สิเจ้าคะ"

"คุณหนูพูดถูกนะเจ้าคะ ฮูหยิน"

"นี่ใกล้จะเปิดร้านแล้วคงไม่ได้แต่งแล้วล่ะลูก"

"ท่านแม่ข้าจะแต่งหน้าให้ท่านดีไหมเจ้าคะ"

"จะดีหรือลูก" ท่านแม่เอ่ยขึ้นด้วยความไม่มั่นใจในตัวลูกสาว

"งั้นท่านแม่ไม่อยากให้ข้าแต่งให้ ท่านต้องแต่งหน้านะเจ้าคะ"

"เดี๋ยวข้าจะให้พี่เยว่ฉีไปซื้อเครื่องประทินผิวให้"

"อืม ได้แม่ตกลง" เมื่อท่านแม่ตกลงฮุ่ยเหมยจึงขอไปกับเยว่ฉีด้วย

ทั้งสองคนเดินออกจากร้าน ตอนนี้มีผู้คนเดินจับจ่ายซื้อสินค้ากันอยู่เรื่อย ๆ เมื่อถึงร้านขายเครื่องสำอางก็มีพนักงานมาต้อนรับ

"คุณหนูสนใจสินค้าแบบใดแจ้งแก่ข้าได้เลยเจ้าค่ะ"

"ข้าขอเดินดูก่อนนะ" เยว่ฉีเอ่ยบอกกับพนักงานและจูงคุณหนูน้อยเข้าร้าน

ในร้านมีชาดทาปากหลายสี มีแป้งทาหน้าสีขาวสีเดียว มีดินสอเขียนคิ้วสีดำสีเดียว ฮุ่ยเหมยจึงเลือกลิปสีแดง ชมพูและซื้อแป้ง 1 ตลับ ดินสอเขียนคิ้ว 1 แท่ง และนับเงินจ่ายแก่พนักงาน ในยุคนี้นับว่ายังไม่มีเครื่องสำอางที่ผลิตมาหลากหลายรูปแบบนัก

'งั้นเวลาว่างข้าจะลองทำ ลิปสติกสีใหม่ ๆ ออกมา'

เมื่อมาถึงเหลาอาหารพนักงานก็มากันครบแล้ว ท่านพ่อเริ่มแจกผ้ากันเปื้อนและผ้าโพกผมให้กับทุกคน ท่านแม่สอนวิธีการใส่ที่ถูกต้องกับพนักงานหญิงอยู่

"อ้าวเหมยเอ๋อร์ไปไหนมารึ" หนิงหลงเอ่ยถามน้องสาวที่ตอนนี้กำลังใส่ผ้ากันเปื้อนอยู่

"ไปซื้อเครื่องประทินผิวให้ท่านแม่"

"อ้อ ท่านแม่อยู่ที่โต๊ะรับรายการอาหารนู่นน่ะ" หนิงหลงชี้ไปที่โต๊ะรับออร์เดอร์ที่ทุกคนกำลังผูกผ้ากันเปื้อนกับผ้าโพกผมอยู่

“ท่านแม่มาแต่งหน้ากันเจ้าค่ะ” เด็กน้อยเรียกท่านแม่มาแต่งหน้า และจูงมือท่านแม่มาแต่งหน้าที่โต๊ะรับออร์เดอร์ห้องพิเศษที่สำหรับพวกคุณหนูคุณชายมาใช้บริการ

“ท่านแม่นั่งลงแต่งหน้าเลยเจ้าค่ะเหลือเวลาอีกตั้งครึ่งชั่วยาม”

ฮุ่ยเหมยจับท่านแม่นั่งลงและหยิบกระจกทองเหลืองให้ท่านแม่ขึ้นมาส่อง และเยว่ฉีก็หยิบเครื่องสำอางที่ซื้อมาให้กับฮูหยิน

“นี่เจ้าค่ะฮูหยิน”

เมื่อเยว่ฉีให้เครื่องสำอางมาแล้วลี่หลินก็หยิบเครื่องสำอางมาแต่งหน้าทันที เมื่อท่านแม่แต่งเสร็จทำให้ลูกสาวอึ้งทันที อึ้งในความสวยนะหรือคงไม่ใช่เพราะคิดว่าท่านแม่จะมาเล่นงิ้วแน่ ๆ นี่ๆ คนสมัยนี้นิยมแต่งหน้าขาววอกแก้มแดงอย่างกับก้นลิงอย่างงั้นสิ เมื่อเห็นลูกสาวของตนเองอ้าปากเหวอก็เอ่ยถามลูกสาวขึ้นว่า

“เหมยเอ๋อร์เจ้าเป็นอะไร?”

“ท่านแม่ทำไมแต่งเช่นนี้ล่ะเจ้าคะ”

“ทำไมรึไม่สวยหรือลูกแม่”

“ท่านแม่ข้าว่าท่านทาหน้าขาวไปหรือไม่เจ้าคะ?”

“คุณหนูเจ้าคะ พวกฮูหยินตระกูลใหญ่แต่งยิ่งกว่านี้อีกเจ้าค่ะ”

เยว่ฉีอธิบายให้คุณหนูฟังเมื่อก่อนเคยเห็นพวกคุณหนู ฮูหยินจวนตระกูลใหญ่ล้วนแต่งหน้าจัดกันเช่นนี้

“จริงหรือ งั้นข้าลองแต่งให้ท่านดูบ้างไหมพี่เยว่ฉี”

ฮุ่ยเหมยเอ่ยขึ้นขอลองแต่งหน้าให้กับเยว่ฉี ทำให้ทั้งสองคนเห็นว่าแต่งหน้าแบบใดที่ว่าสวยงามของจริง

“เอ่อ คุณหนูข้าไม่แต่งหรอกเจ้าค่ะ”

“นะ นะ นะ พี่เยว่ฉีข้าขอลองแต่งบ้าง”

เมื่อนางสบตาใสแป๋วของคุณหนูก็เริ่มจะใจอ่อนและคิดถึงวันแรกที่คุณหนูพยายามช่วยเหลือด้วยใจเมตตาก็พยักหน้าตกลง แม้ว่าตนจะแต่งออกมาแบบใดก็จะไม่ล้างหน้าเด็ดขาด

‘เพื่อคุณหนูข้าจะยอมรับมัน’ เยว่ฉีคิดในใจและเอ่ยตอบตกลง

“ข้าตกลงเจ้าค่ะ คุณหนู”

เมื่อฮุ่ยเหมยได้ยินเสียงตอบตกลงก็ยิ้มกว้างด้วยความดีใจ แม้ว่าทั้งสองคนจะมีสีหน้ากระอักกระอ่วนอยู่ก็ตาม อย่างแรกฮุ่ยเหมยลงแป้งแบบบาง ๆ ให้

ขั้นต่อไปนำแป้งมาจุ่มน้ำให้มันคล้ายๆ กับคอนซีลเลอร์ลงจุดที่ใต้ตา ที่รอยสิวเพื่อความปกปิด และต่อมาก็กันคิ้วเขียนคิ้วเล็ก ๆ แบบสไตล์เกาหลี และนำนิ้วเล็ก ๆ ของตนค่อยๆ ปัดแก้มเป็นสีชมพูอ่อน และทาลิปสีชมพูทับด้วยสีแดงข้างในและขั้นสุดท้ายก็ทาเปลือกตาด้วยสีชมพูบาง ๆ และกรีดอายไลเนอร์ด้วยพู่กันที่หางตาเล็กน้อยเป็นอันเสร็จ

หน้าตาของเยว่ฉีนับว่าอยู่ระดับพอใช้ได้ เมื่อได้ฮุ่ยเหมยแต่งหน้าให้ก็กลายเป็นสาวงามคนหนึ่งเลยทีเดียว เมื่อท่านแม่ได้เห็นก็ต้องตกตะลึงในความสวยของเยว่ฉีทันทีเมื่อแต่งเสร็จ

“นี่ นี่ เยว่ฉีนี่ใช่เจ้าหรือไม่ เจ้าสวยมากจริง ๆ”

“จะ จริงหรือเจ้าคะ ฮูหยิน”

“จริงนะสิ เจ้าลองส่องคันฉ่องดูสิ”

ลี่หลินก็ให้เยว่ฉีส่องคันฉ่องดู เมื่อนางได้เห็นก็อุทานขึ้นว่า

“นี่ข้าจริง ๆ หรือเนี่ย คุณหนูช่างมีความสามารถจริง ๆ เจ้าค่ะ”

“งั้นท่านแม่ให้ข้าแต่งให้ใหม่นะเจ้าคะ”

เมื่อเห็นว่าลูกสาวมีความสามารถลี่หลินจึงตอบตกลง ฮุ่ยเหมยจึงแต่งให้ท่านแม่ใหม่ และลบเครื่องสำอางที่แต่งออกจนหมด

เมื่อแต่งเสร็จแล้วท่านแม่ก็สวยงามขึ้นมาก ปกติโครงหน้าก็สวยหวานอยู่แล้วยิ่งแต่งหน้าอย่างสาวสมัยใหม่อย่างฮุ่ยเหมยแล้วจึงเปรียบเทียบท่านแม่ได้ว่า สาวงามล่มเมือง

“ฮูหยินงามมากเจ้าค่ะ ข้าไม่เคยเห็นใครงามเท่านี้มาก่อน”

“ท่านแม่สวยมากเจ้าค่ะ”

เด็กน้อยเอ่ยชมท่านแม่เมื่อแต่งหน้าเสร็จแล้ว และลี่หลินเมื่อเห็นคนชมก็เขินอายขึ้นมา และส่องคันฉ่องดูก็ปรากฏว่าลูกสาวแต่งหน้าได้สวยงามมากทีเดียว คิดว่าลูกสาวคงมีพรสวรรค์อย่างมาก

“งั้นพวกเราไปเตรียมตัวเปิดเหลาอาหารกันเถอะ”

และทั้งสามคนก็เดินออกไปเตรียมตัวต้อนรับท่านนายอำเภอที่มาถึงแล้ว เมื่อเดินมาพบกับทุกคน ล้วนตะลึงในความสวยของสองสาวกันมาก

"ท่านแม่งามมากขอรับ" หนิงหลงเอ่ยขึ้นเป็นคนแรก

"ใช่ฮูหยินกับเยว่ฉีไปแต่งหน้ามางามมากทั้งสองคนเลยเจ้าค่ะ" เสียงพนักงานหญิงเอ่ยขึ้นและพยักหน้าเห็นด้วย และเมื่อได้เห็นพนักงานชายมองมาที่ฮูหยินของตัวเองก็เกิดอาหารหึงหวงจึงรีบไปกอดฮูหยินของตนเองแสดงความเป็นเจ้าของ และถลึงตาใส่ เมื่อเห็นเถ้าแก่มองพวกตนจึงรีบหลบสายตาทันที

ยามอู่ (คือ 11.00 - 12.59 น.) ถึงเวลาที่นัดหมายเปิดร้านฮว๋าหง ท่านนายอำเภอก็มาตรงเวลาพอดี

"คารวะท่านนายอำเภอ ฮูหยินใหญ่ ฮูหยินรอง คุณชายใหญ่ คุณหนูรอง เจ้าค่ะ/ขอรับ"

ทุกคนคารวะท่านนายอำเภออย่างพร้อมเพรียงกัน ท่านนายอำเภอมาพร้อมกับคุณชายใหญ่วัย 10 หนาว และคุณหนูรองลูกสาวฮูหยินรองวัย 4 หนาว

" อืม ไม่ต้องมากพิธี" ท่านนายอำเภอเอ่ยขึ้น

เมื่อท่านายอำเภอมาถึงสักพักเถ้าแก่ร้านขายยากับหลงจู๊ ท่านทั้งสองคนก็เดินเข้ามาในร้านและทักทายกัน จากนั้นก็เชิญท่านนายอำเภอก็เปิดป้ายร้าน เสียงปรบมือก็ดังขึ้นพร้อมกัน

แปะ แปะ แปะ

เมื่อมองรอบๆ ร้านแล้วร้านนี้แม้ว่าจะเป็นร้านใหญ่โต แต่วัสดุที่ทำนั้นเป็นเพียงไม้ไผ่ธรรมดาๆ และโต๊ะที่ตัวยาวที่ไม่เหมือนใครเท่านั้น

ฮูหยินรองที่เป็นลูกสาวฮูหยินเอกคหบดีค้าขายเกลือแห่งเมืองผิงเหยา ที่มีแต่เข้าร้านอาหารที่จัดแต่งอย่างหรูหราจึงคิดว่า

'ถ้าท่านพี่ไม่ชวนมายังที่นี่ด้วยกันคงไม่ยอมมาอีกแน่'

"ท่านพี่ เอ่อ...ท่านจะทานอาหารที่นี่จริงรึเจ้าคะ" นางเอ่ยถามขึ้นทำให้ทุกคนหันมามอง

"จริงสิ หรือเจ้ามีปัญหาอะไร" ท่านนายอำเภอเอ่ยถามฮูหยินรอง

"เอ่อ ไม่มีเจ้าค่ะ"

นางเอ่ยตอบ แม้ว่าจะทำทีปฏิเสธแต่แววตาแสดงความรังเกียจออกมาชัดเจน แม้ว่าจะเห็นท่าทีของฮูหยินรอง แล้วน่าหมั่นไส้ทุกคนจึงทำทีเป็นไม่สนใจเพราะมาเป็นลูกค้าที่นี่

ท่านแม่เป็นผู้ดูแลห้องพิเศษเมื่อไม่มีปัญหาอะไรแล้วก็เอ่ยเชิญแขกทุกท่านขึ้นมารับอาหารที่ชั้นสอง

"ทุกท่านเชิญตามข้ามาเจ้าค่ะ" ลี่หลินเอ่ยเชิญแขกทุกท่านมายังห้องพิเศษที่จัดไว้ เมื่อมาถึงก็เปิดห้องเข้าไป

"เชิญทุกท่านด้านในเจ้าค่ะ"

เมื่อเปิดประตูห้องออกมาก็พบว่าในห้องนี้แตกต่างจากข้างล่างอย่างสิ้นเชิง ในห้องตกแต่งผ้าม่านสีเหลืองสลับสีขาวที่เข้ากันอย่างสวยงาม และผ้าปูโต๊ะที่จัดแต่งอย่างประณีตจับจีบลายผีเสื้อ เบาะนั่งที่ได้นั่งแล้วสบายอีก ทำให้ท่าทีที่มีแต่สายตาดูแคลนของฮูหยินหายไปทันที

"เอาทุกอย่างที่มีขายในร้านและก็น้ำอ้อยและชามะนาวมาให้ด้วย" ท่านลุงอู๋เจอเป็นคนสั่งอาหาร

"ได้เจ้าค่ะ ทุกท่านโปรดรอสักครู่" ท่านแม่เอ่ยขึ้นและออกมาสั่งพนักงานที่ดูแลห้องพิเศษนำน้ำมาบริการให้กับลูกค้า

"พวกเจ้านำน้ำมาให้พวกท่านได้ชิมก่อน"

"เจ้าค่ะ"

เมื่อลี่หลินเอ่ยสั่ง พนักงานจึงรีบนำน้ำชาที่เตรียมไว้ให้กับลูกค้าพิเศษ

"นายท่านน้ำชาเจ้าค่ะ นี่เป็นน้ำอ้อยและชามะนาวที่เหลาอาหารของเรานำมาให้ลูกค้าได้ชิมได้ตลอดเจ้าค่ะ หรือท่านไม่ชอบจะทานน้ำชาก็ได้เจ้าค่ะ" นางจึงรินน้ำชาให้ชิมคนละสามถ้วยให้แก่ทุกคน

"ท่านแม่น้ำนี่หวานอร่อย ข้าชอบมากเจ้าค่ะ"

ซูเม่ยเอ่ยขึ้นบอกท่านแม่ก็คือ ฮูหยินรองนั่นเอง

"จริงหรือ งั้นแม่ลองชิมดูบ้าง"

นางลองชิมพบว่าหวานอร่อยมากจริง ๆ แต่ก็ต้องเก็บอาการไว้และชิมชามะนาวต่อพบว่านี่รสเปรี้ยวหวานอร่อยมากเลย ทำให้นางชอบกินมากจนหมดกาไปคนเดียว ทำให้ท่านหลงจู๊ที่ชอบกินชามะนาวต้องจ้องตาเขม็ง แต่ด้วยเป็นฮูหยินรองจึงไม่กล้าตำหนิ จึงเรียกพนักงานมาเติมน้ำเพิ่มมากเป็นพิเศษ

จากนั้นไม่ถึง 1 เค่ออาหารก็ทยอยมาเสิร์ฟ มีส้มตำปูปลาร้า ยำกุ้งเต้น ก้อยหอย ยำมะม่วง ที่มาเสิร์ฟก่อนเพราะใช้เวลาไม่นาน

ท่านลุงอู๋เจ๋อจึงคีบตะเกียบกินเป็นคนแรก และทุกคนก็เริ่มจับตะเกียบกิน กินคำแรกคนที่ยังไม่กินก็พบว่า

'อร่อยมาก'

จึงรีบกินกันอย่างรวดเร็วและยื้อแย่งกันกินกลัวว่าจะกินหมดก่อน จึงลืมไปว่ายังสั่งใหม่ได้ ทำให้ฮูหยินรองต้องเปลี่ยนความคิดใหม่ว่าจะไม่มาที่นี่กลับเปลี่ยนมาที่จะมาที่นี่ทุกวันให้ได้