เมนูใหม่ ๑

ยามเซิน (15.00-16.59 น.) ในตอนนี้ในร้านยังคงมีลูกค้าที่นั่งทานอยู่เต็มร้าน แต่เนื่องจากตอนนี้วัตถุดิบในการทำอาหารหมดแล้ว มีมะละกอ หอยเชอร์รี่และกุ้งฝอย ที่เริ่มหมดและให้พี่เย่วเทียนไปเก็บจากในป่าท้ายตลาดที่ชาวบ้านสามารถเก็บของมาขายได้และนำมากินได้

ดังนั้นจึงต้องให้ลูกค้ารอหรือบางคนก็เลือกทานเมนูอื่นแทน ท่านพ่อที่ช่วยกันรับออร์เดอร์กับลุงหาน

เมื่อเห็นว่าใกล้ยามโหย่ว (17.00-18.59 น.) ที่กำหนดเป็นเวลาปิดร้านจึงตกลงกับลุงหานว่าจะหยุดรับออร์เดอร์สำหรับวันนี้

"ข้าคิดว่าจะหยุดรับรายการอาหารวันนี้ไว้ก่อน นี่ใกล้ยามโหย่วแล้ว"

"อืมได้ ข้าจะแจ้งให้ลูกค้าทราบ"

ลุงหานเอ่ยตอบตกลงจึงให้ลูกค้าที่มาสั่งอาหารทีหลังสั่งจองไว้กินวันพรุ่งนี้ ลูกค้าก็เข้าใจจึงตกลงสั่งจองไว้พรุ่งนี้ เมื่อมีคนรู้ว่าสามารถสั่งจองได้จึงรีบต่อแถวสั่งจองอาหารไว้

แต่ทั้งสองคนไม่คาดคิดว่ายอดสั่งจองจะมากถึง 45 คิวและแต่ละคนสั่งกัน 8-9 อย่าง ท่านพ่อจึงคิดว่าวัตถุดิบที่นำมาขายในวันพรุ่งนี้ต้องหาให้ได้มากที่สุด

"พี่หานข้าวานท่านไปรับซื้อ ปลา หอย ปู กุ้ง จากชาวบ้านในหมู่บ้านให้ด้วยนะ"

"ได้สิ"

"ขอบคุณท่านมาก นี่เงิน 500 อีแปะข้าให้ไว้เผื่อ"

ท่านพ่อหยิบเงินในลิ้นชักใต้โต๊ะให้กับลุงหาน ลุงหานก็ขมวดคิ้ว ตาโต อ้าปากเหวอเนื่องจากไม่เคยจับเงินเยอะขนาดนี้มาก่อน แล้วจึงเอ่ยขึ้นว่า

"นี่ นี่มันเยอะเกินไปแล้ว ข้าคงรับไว้ไม่ได้"

“ข้าให้ไว้เผื่อมีคนนำมาขายเยอะไง ท่านรับไว้เถอะ”

เมื่อเห็นท่าทีคะยั้นคะยอของฟางหรงจึงตกลงหยิบเงินเข้าไปในเสื้อ

ทางด้านเด็กน้อยทั้งสามที่พากันขายปิ้งหอยกำลังนั่งนับเงินกันอยู่เมื่อหอยเชอร์รี่ขายหมดแล้ว หนิงหลงหยิบเงินอีแปะมานับที่เต็มกระเป๋าผ้ากันเปื้อน

เมื่อห้าขวบท่านแม่กับท่านพ่อสอนการนับเลขกับอ่านหนังสือให้ทำให้พอรู้หนังสืออยู่บ้างเล็กน้อยและลี่จูที่พอนับเลขได้บ้างจึงช่วยกันนับเงินที่หามาได้ฮุ่ยเหมยทำทีเป็นว่านับเลขไม่ได้จึงให้หนิงหลงสอน จึงสอนให้น้องสาวนับถึงสิบก่อน และจากนั้นฮุ่ยเหมยจึงนับเป็นกองไว้ 10 อีแปะ

"อี เอ้อร์ ซาน ซื่อ …. "

เสียงนับเงินของเด็กน้อยทั้งสามคนที่นับเงินอยู่โต๊ะด้านหน้าเหลาอาหารเมื่อขายของเสร็จ ผ่านไป 1 เค่อทั้งสามคนก็นับเสร็จขายได้ทั้งหมด 1825 อีแปะ

"หนิงหลงพวกเราขายได้เยอะมาก นี่ได้ตั้ง 1 ตำลึงเงินเกือบ 2 ตำลึงเลย"

ลี่จูเอ่ยขึ้นเมื่อนับเสร็จไม่คิดว่าเด็กน้อยอย่างพวกเขาหาเงินได้เยอะขนาดนี้

"เดี๋ยวพวกเราแบ่งกันเป็น 3 ส่วน"

"ข้าไม่เอาหรอกหนิงหลง นี่มันของของพวกเจ้าที่ซื้อมาขาย"

"พี่ลี่จูงั้นพวกข้าหักต้นทุนแล้วที่เหลือก็แบ่งให้คนละ 3 ส่วนดีหรือไม่"

"ใช่ ๆ ลี่จูเจ้าช่วยพวกเราทำจนมือพองหมดแล้ว ถ้าเจ้าไม่รับพวกข้าเสียใจแย่"

"ใช่พี่ลี่จู"

"อืมได้"

เมื่อลี่จูตกลงหนิงหลงจึงไปให้ท่านแม่ใช้ลูกคิดคำนวณเงินค่าแรงให้

"ท่านแม่นี่คือเงินที่เข้ากับน้องและลี่จูได้ทั้งหมด 1 ตำลึงเงิน 825 อีแปะขอรับ ข้าจะให้ท่านคิดให้แบ่งเป็น 3 ส่วนขอรับท่านแม่"

"ได้เดี๋ยวแม่คิดให้"

ลี่หลินตอบตกลงและหยิบลูกคิดคิดเงินให้กับลูกชายได้คนละ 608 อีแปะ

"ได้คนละ 608 อีแปะจ้ะ"

"ขอรับท่านแม่ลูกขอตัวไปแบ่งเงินกันก่อนนะขอรับ"

หนิงหลงก็เดินมาที่ข้างล่างที่ตอนนี้ฮุ่ยเหมยกับลี่จูกำลังช่วยกันเก็บจาน เช็ดโต๊ะ เก้าอี้ ที่ตอนนี้ลูกค้าเริ่มทยอยออกจากร้านเพราะว่าตอนนี้ไม่รับออร์เดอร์จากลูกค้าและพนักงานทุกคนกำลังช่วยกัน ล้างจานทำความสะอาดโรงเตี๊ยมเตรียมตัวจะปิดร้าน

"นี่ลี่จูเงินที่ช่วยกันขายของวันนี้"

"ทำไมเหมือนมันเยอะอย่างนี้ล่ะ"

เมื่อลี่จูรับเงินจากหนิงหลงนำมาให้รู้สึกว่ามันเยอะเกินไป ปกติจะให้เงินไม่เกิน 10 อีแปะแค่นั้น

"นี่เงินอะไรนะลี่จู"

"ท่านแม่หนิงหลงให้ข้าเจ้าค่ะ วันนี้ข้าไปช่วยปิ้งหอยขายเจ้าค่ะ"

ซิงเยียนเดินเข้ามาหาลูกสาวเพราะว่างานในครัวไม่มีอะไรทำแล้ว เมื่อเห็นว่าพวกเด็ก ๆ ให้เงินกันจึงเดินเข้ามาถาม และหยิบเงินมาดูพบว่าเป็นเงินจำนวนมากกว่าค่าแรงตนเองอีก

"หนิงหลงนี่มันมากเกินไปนะ แม้ว่าลี่จูจะช่วยทำก็เถอะงั้นข้าจะรับไว้เพียงค่าแรง 50 อีแปะเท่านั้น"

"ใช่หนิงหลง ข้าขอรับไว้ตามที่ท่านแม่บอก ที่เหลือเจ้าเก็บไว้เถอะ"

"อืมได้ตกลง"

เมื่อตกลงกันได้แล้วหนิงหลงก็นำเงินที่ได้จากการขายปิ้งหอยไปเก็บไว้ที่ท่านพ่อแล้วท่านพ่อก็จะเก็บไว้ที่ลิ้นชักใต้โต๊ะรับออร์เดอร์

"ท่านพ่อวันนี้ข้านำเงินที่ขายได้มาให้ท่านเก็บไว้ขอรับ"

"เก่งมากลูกพ่อ วันนี้ยุ่งมากพ่อไม่ได้ไปช่วยดูลูก ๆ เลย ได้เท่าไหร่ล่ะ"

"ข้าขายได้ทั้งหมด 1 ตำลึงเงิน 825 อีแปะ ให้ค่าแรงลี่จู อีก 50 อีแปะขอรับ"

"ได้เยอะมากเลยลูกพ่อ"

เมื่อฟางหรงรู้ว่าลูกของเขาขายได้เยอะก็รู้สึกภูมิใจในตัวลูกของตัวเองมาก ที่รู้จักหาเงินช่วยครอบครัว และก็หยิบเงินจำนวน 100 อีแปะไว้ให้ลูกชายซื้อของที่อยากได้

"หลงเอ๋อร์นี่เงิน 100 อีแปะพ่อให้เจ้าไว้ใช้"

"ขอบคุณขอรับท่านพ่อ"

หนิงหลงรับเงินจากท่านพ่อเก็บไว้ในเสื้อ และนำแบ่งให้กับน้องสาวคนละครึ่ง

“เหมยเอ๋อร์ นี่คนละ 50 อีแปะเอาไว้ซื้อขนมดีรึไม่”

หนิงหลงหยิบเงินให้น้องสาว 50 อีแปะ

“งั้นพรุ่งนี้พี่พาข้าไปเดินเล่นตลาดนะ”

เมื่อได้รับเงินจากพี่ชาย ฮุ่ยเหมยจึงคิดว่าอยากเดินเที่ยวตลาด และซื้อของที่อยากได้เมื่อมีเงินเอาไว้ใช้ด้วยตัวเองแล้ว

“ได้สิ”

“ข้าไปด้วย”

ลี่จูเอ่ยขอไปด้วยเมื่อได้รู้ว่าทั้งสองพี่น้องจะไปเที่ยวตลาด เมื่อท่านแม่ของตนให้เก็บเงินค่าแรงไว้ด้วยตัวเอง

“ได้ไปด้วยกันพรุ่งนี้ เราสามคน” หนิงหลงเป็นคนเอ่ยกับเด็กหญิงทั้งสองคน

“ตกลง”

“ตกลง”

ทั้งสองคนตอบตกลงพร้อมกันและลี่จูก็ขอตัวกลับบ้านเมื่อร้านทำความสะอาดเก็บทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว

“พวกเจ้าข้ากลับก่อนนะพรุ่งนี้ไปเดินเล่นที่ตลาดด้วยกันนะ”

ลี่จูเอ่ยขึ้นบอกกับเพื่อนต่างวัยทั้งสองที่นัดหมายว่าจะไปตลาดด้วยกันและทั้งสามคนก็โบกมือลากันกลับบ้าน

วันรุ่งขึ้นท่านพ่อและลุงหานตื่นแต่เช้าไปรับซื้อวัตถุดิบมาทำอาหารมาบางอย่างที่สามารถเก็บได้ก็ไปหามาก่อนที่จะถึงเวลาเปิดร้าน และไปรับสมัครคนงานมาเพิ่มด้วยเนื่องจากเมื่อวานคนเยอะมาก และคิดว่าจะหาคนมาย่างหอยแทนลูกชายตัวเองด้วย

"ท่านแม่วันนี้ข้าขอไปเดินตลาดนะเจ้าค่ะ"

"ได้สิ จะไปตอนไหนหรือเหมยเอ๋อร์"

"ก่อนเปิดร้านก็ได้เจ้าค่ะ ข้าจะไปกับพี่ลี่จูด้วยนะเจ้าคะ"

"มีเงินแล้วหรือยัง ถ้าไม่มีเดี๋ยวแม่ให้เจ้า"

"ข้าได้มาแล้วเจ้าค่ะ 50 อีแปะ ท่านพ่อให้พี่หนิงหลง 100 อีแปะแบ่งกันคนละครึ่งเจ้าค่ะท่านแม่"

"พอหรือไม่ถ้าไม่พอมาขอแม่เพิ่มนะลูก"

"พอเจ้าค่ะ ท่านแม่ตกลงแล้วนะเจ้าค่ะ"

"จ้า ลูกสาวของแม่"

เมื่อท่านพ่อกลับมาจากหาวัตถุดิบกับคนงานทั้ง 10 คน เป็นชาย 5 หญิง 5 คนจึงรีบขึ้นเกวียนไปโรงเตี๊ยมทันที เมื่อถึงโรงเตี๊ยมท่านพ่อจึงแบ่งหน้าที่ให้อีกสองคนมาก่อไฟปิ้งหอยให้กับลูกค้า

ทำให้เด็กน้อยทั้งสามคนไม่ได้ทำงาน เมื่อรับอาหารเช้าเสร็จแล้วทั้งสามคนจึงขอท่านแม่ของแต่ละคนมาเดินตลาด และมีเยว่ฉีคอยติดตามมาด้วย

เมื่อได้มาเดินตลาดก็ซื้อขนมจนเต็มไม้เต็มมือไปหมด และแวะซื้อเสื้อผ้าใหม่มาด้วย เมื่อเดินมาถึงซอยท้ายตลาดที่เป็นป่ากล้วยก็เจอกับชาวบ้านที่มาตัดใบตอง นำกล้วยสุกไปกินบ้าง เมื่อฮุ่ยเหมยเห็นชาวบ้านไม่กินกล้วยดิบจึงถามพี่ชายว่า

"พี่หนิงหลง ชาวบ้านที่นี่ไม่กินกล้วยดิบกันหรือเจ้าคะ?"

"ใช่เขาไม่กินกันหรอกนะเหมยเอ๋อร์"

"ใช่ฮุ่ยเหมยมันฝาดมาก ๆ เลยล่ะ" เมื่อลี่จูเห็นฮุ่ยเหมยมองด้วยสายตาเป็นประกายก็เอ่ยขึ้นว่า

"นี่อย่าบอกนะว่าเจ้าจะนำมันไปกินนะ"

"ใช่แล้ว"

"ไอ้หยา นี่น้องเจ้าวิปลาสแน่ ๆ หนิงหลง"

"มันกินได้จริง ๆ นะทุกคนถ้าไม่เชื่อข้าจะทำให้ทุกท่านเห็นว่ามันกินได้"

"ก็ได้พี่จะเก็บไปให้เจ้าเอง"

เมื่อเห็นว่าน้องสาวบอกว่ากินได้ด้วยพบว่าสิ่งที่น้องสาวบอกนั้นเป็นจริงเสมอจึงจะเก็บไปให้น้องสาว

"ข้าจะช่วยด้วยเจ้าค่ะ"

เยว่ฉีเอ่ยขึ้นบอกอีกคนด้วยความเชื่อใจว่าคุณหนูของตนจะทำอาหารอร่อยอีกแน่ ๆ

"ได้ข้าเชื่อเจ้า"

ลี่จูเมื่อเห็นทุกคนเชื่อในตัวฮุ่ยเหมยจึงตอบตกลงที่จะเชื่อใจในตัวของเด็กน้อย จึงช่วยกันเก็บกล้วยดิบและมีกล้วยสุกเอาไปกินด้วย