ตอนที่9. ท่านมันเลือดเย็น !

“ท่านปล่อยคนตายโดยไม่คิดจะทำอะไรเลยเนี่ยนะ ท่านมันเลือดเย็น ! ” เซน่าตำหนิเขา ลิโป้กลับตอบว่า

“นี่มันสงคราม คนตายเป็นเรื่องปกติ” เซน่าทนฟังไม่ได้อีกแล้วเธอเอาธนูกับลูกศรออกมาและแผลงศรออกไป ลูกธนูพุ่งมาทางทีโบนโดนเขาเหล็กของมัน เสียงดังก้อง มันมองไปที่ทิศทางที่ธนูถูกยิงออกมา เมื่อเห็นลิโป้ความแค้นต่อลิโป้ยิ่งมีมากขึ้น มันวิ่งมาทางลิโป้ เหล่าโดวาฟกำลังจะคุ้มกันเขา แต่ลิโป้กลับบอกว่า

“ไม่ต้องแค่มดปลวก ข้าจัดการพวกเจ้าไปช่วย เจ้าชายรบได้แล้ว” เมื่อได้ยินเช่นนั้นเหล่า โดวาฟก็ไปช่วยรบทันที ลิโป้ควบม้าเข้าหาทีโบน  ทีโบนชนม้าอย่างแรง ลิโป้กระโดดลงจากหลังม้าก่อนและตั้งท่าเตรียมพร้อม

“เข้ามาเลย คราวนี้ข้าจะเอาหนังแกมาปูหน้าห้องน้ำซะเลย ไอ้เขาด้วน” ได้ยินแบบนี้มีหรือ               เจ้ามิโนทอร์จะไม่โกรธมันฟาดอาวุธมาอย่างบ้าคลั่ง แต่ลิโป้กลับหลบได้และโจมตีสวนไป วงพระจันทร์ที่ติดอยู่ตรงปลายทวนตัดข้อเอ็นมือขวาของมัน ทำให้มันถือลูกตุ้มไม่ได้ ทีโบนร้องลั่น และถอยออกไป มันหันมาทางวากิวที่สังเกตการณ์อยู่มันรู้ดีว่าตอนนี้มันแพ้ไม่ได้เด็ดขาด ทีโปนวิ่งเข้ามาหมายจะใช้เขาเหล็กขวิดให้กระเด็น แต่ว่าลิโป้ตั้งท่าและเหวี่ยงทวนสวนไป

“สุดขอบฟ้า” ร่างทีโปนลอยขึ้นไปฟ้าและ เป็นจังหวะให้ลิโป้ใช้ท่าต่อเนื่อง

“ทะลุฟ้า”  ทวนกระหน่ำแทงกลางอากาศ ร่างของทีโบนถูกแทงทะลุเลือดไหลทะลัก ทำให้มันขาดใจตายก่อนที่จะถึงพื้นด้วยซ้ำ เมื่อหัวหน้าใหญ่ตาย เหล่ามิโนทอร์ก็เริ่มเสียขวัญ วากิวกลับตะโกนว่า

“ไอ้หน้าไหนคิดหนีตาย !” เมื่อพูดจบมันก็ร่ายมนตร์ กระทิงที่เทียมรถศึกกลายเป็นกระทิงหิน และวิ่งพุ่งชนอยู่อย่างที่ขวางหน้า มันวิ่งมาถึงลิโป้แล้ว ลิโป้ไม่ทันระวังตัวเลยโดนชนกระเด็น เขารู้สึกเหมือนกระดูกจะแหลกไปทั้งตัว เจ้ากระทิงหินยังไม่หยุดการโจมตี ลิโป้แข็งใจแทงทวนไปแต่ว่า คมทวนไม่ระคายผิวที่เป็นหินของมัน มันวิ่งชนอีกครั้งลิโป้กระโดดสูง และแทงทวนเข้าไปอีก แต่ผลคือมันทำให้เกิดรอย    เล็ก ๆ เท่านั้น ลิโป้รวมพลังที่ไปเท้าทั้งสองข้าง และกระโดดถีบ

“ทะลวงภูผา” สองเท้าของลิโป้กระแทกกับหัวของเจ้ากระทิงหิน เกราะหินของมันแตกเป็นชิ้น ๆ    ลิโป้เซไปหลายก้าว เขากระหน่ำทวนทันที

“พิรุณโปรยฟ้าคำราม”  หัวของเจ้ากระทิงถูกแทงนับครั้งไม่ถ้วนร่างของมันล้มไป วากิวเห็นแล้วก็ตกใจไม่น้อย ไม่คิดว่าจะมีใครทำอะไรแบบนี้ได้ วากิวเลยร่ายมนตร์บทใหม่ เกิดลูกไฟจำนวนมากพุ่งลงมาจากฟ้า เหล่าทหารฝ่ายไวโอเล็ตโรสโดนลูกไฟทั้งบาดเจ็บและล้มตาย ขวัญทหารเริ่มเสียแต่ลิโป้หาได้หวาดกลัวไม่ใช้ทวนปัดดวงไฟแล้ว ตะโกนว่า

“อย่าได้กลัวไป เหล่าทหาร ข้าจะไปเอาหัวมันมาเอง” ลิโป้วิ่งฟาดฟันไป ขวัญเหล่าทหารเริ่มดีขึ้น ยังไม่ทันไร ร่างของทหารทุกนายก็เปล่งแสงออกมาไฟทำอะไรไม่ได้ ลิโป้แปลกใจไม่น้อย

“นี่เป็นพลังเวทย์มนตร์ของวีโต้” เซน่าพูด เธอยิงธนูใส่มิโนทอร์ ตัวหนึ่งลิโป้หันมองเธอย่างแปลกใจ

“อยากจะไปเอาหัวมัน เจ้าบุกเดียวไม่ได้หรอก ข้าจะเปิดทางให้” ลิโป้ควงทวนแล้วพูดว่า

“ไม่จำเป็นหรอกได้พวกนี้ข้า กวาดมันทีเดียวก็เกลี้ยงแล้ว” เขารวมพลังกระโดดหมุนตัวฟาดทวนไปรอบทิศทางคมทวนสังหารพวกมิโนทอร์ได้จำนวนมาก

“ฟ้าหลังฝน” เวลาเพียงชั่วพริบตา ! มิโนทอร์มากมายก็ล้มตายราวกับใบไม้ร่วง วากิวชักใจเสีย ลิโป้กับเซน่าเริ่มใกล้เข้ามาแล้ว แต่มันก็ยังแผนการอีกอย่าง มันดีดนิ้ว มิโนทอร์พาชายคนหนึ่งเข้ามา เขาเป็นชายวัยหกสิบเศษ รูปร่างผอมสูง ผมและหนวดเป็นสีดำเริ่มมีผมหงอกแซม ถูกตีตรวน เมื่อเซน่าเห็นเขาเธอก็อุทานออกมาว่า

“พระราชาโฮกัส” โฮเซ่ได้ยินก็รีบหันมาดูเขาหน้าชีดเผือดคนตรงหน้าคือ โฮกัส พ่อของเขา ตอนนี้มีบาดแผลเต็มตัว วากิวชูมือขึ้นเกิดไฟลุกขึ้นมามันเอาไปจับตัวของโฮกัสเขากัดฟันไม่ส่งเสียงร้องออกมาแต่สีหน้าและแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“ยอมแพ้เดียวนี้ ไม่งั้นราชาของเจ้าตาย” แต่ลิโป้หาได้สนใจไม่เขายังคงพยายามตีฝ่ายไป โฮเซ่รีบวิ่งขวางหน้าเขาเอาไว้

“ถอยไปโฮเซ่” ลิโป้ตวาด โฮเซ่เลยตะโกนสวนกลับว่า

“แกหูแตกหรือไงวะ ไอ้หนวดแมลงสาบ ก็เห็นว่ามันจับพ่อข้าเป็นตัวประกันแบบนี้ เจ้ายังคิดจะบุกอีกหรือไง” ลิโป้กลับมองด้วยตาแข็งกร้าวแล้วพูดว่า

“ข้าไม่สนหรอก ข้าจะต้องจัดการกับพวกมันเพื่อไปสู่ความยิ่งใหญ่ของข้า และจะไม่มีอะไรมาขวางได้” โฮเซ่กับเซน่าตะลึงไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้

“แต่นั่นมันพ่อข้านะ ข้าไม่ยอมให้ท่านตายหรอก” โฮเซ่ตั้งท่าเตรียมพร้อม แต่ลิโป้ถีบร่างของเขากระเด็น

“เคลื่อนศิลา!”  

เซน่ารีบประคองให้เขายืนขึ้น

“เพื่อความยิ่งใหญ่ต้องมีการเสียสละพ่อเจ้า ยินดีที่จะตายเพื่อให้พวกเราชนะศึกคราวนี้เพื่อนำสันติสุขมาสู่แผ่นดิน” เมื่อได้ยินเช่นนั่น โฮกัสยิ้มออกมาก่อนจะตะโกนบอกว่า