41: เวลาเดินเร็วขึ้น [2]

“อืม... นี่ก็เป็นหนึ่งในข้อร้องขอของแคว้นฉู่เช่นกัน เสด็จพ่อเห็นว่าไม่ใช่สิ่งที่ขอมากไปจึงตอบตกลง” ที่เขาไม่ชอบใจเลยก็ตรงที่พวกมันทำราวกับแคว้นเป่ยเป็นเพียงหมูในคอก คิดอยากทำอะไรก็ทำ เรียกร้องจะเอานั่นเอานี่ไม่รู้จักเกรงใจ กระนั้นจะทำอย่างไรได้ในเมื่อกำลังพลยังไม่พร้อมจะรับศึกหนักตอนนี้ได้ ช่างน่าเจ็บใจนัก

“พวกมันเหิมเกริมขึ้นทุกวัน เรายอมรับการประนีประนอมมิใช่ยอมแพ้เสียเมื่อไรกัน ไอ้พวกสุนัขลอบกัด” คราวที่แล้วแม้จะรู้ว่าเป็นพวกมันสร้างสถานการณ์ขึ้นมา ทว่าพวกเขากลับหาหลักฐานไม่ได้ทำให้เรื่องทั้งหมดกลายเป็นว่าท่านอ๋องถูกโจรป่าดักปล้น ยังดีที่สามารถเอาชีวิตรอดกันมาได้

“ข้าน้อยว่าการขอพักขบวนที่เมืองหน้าด่านมิใช่เรื่องปกติขอรับ แม้คณะทูตจะเดินทางไกลก็จริง หากจะต้องพักแค่สามวันก็น่าจะพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องรั้งอยู่นานถึงสิบวัน”

“ข้าก็เห็นด้วยกับจิ้งกัง เป็นเช่นนี้ไม่ดีแน่”

“เพราะแบบนี้เราถึงได้มาหาเจ้า เราก็ไม่อยากจะขัดความสุขของเจ้ากับภรรยาหรอกนะ แต่อย่างไรคงต้องรีบกลับหน้าด่านให้เร็วที่สุด จะล่าช้าต่อไปไม่ได้แล้ว จะพานางไปด้วยหรือให้รอที่นี่ก็คุยกันให้รู้เรื่องเสีย อีกสามวันเราต้องออกเดินทาง”

“เรื่องนี้ข้าคิดไว้แล้วขอรับ” ส่วนตัวเขานั้นแน่นอนอยู่แล้ว อย่างไรก็ไม่อาจจะปล่อยให้ไป๋เหลียนอยู่ที่นี่เพียงลำพังได้

“แล้วร่างกายของเจ้าเล่า เป็นเช่นไรบ้าง”

“ดีขึ้นมากแล้วขอรับ ส่วนพละกำลังอีกไม่นานก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงขอรับ” หลี่มู่กวาเปิดรอยแผลขนาดใหญ่ที่หัวไหล่ให้คนทั้งสองดู บัดนี้กลายเป็นเพียงรอยตกสะเก็ด ผิวหนังสมานกันดีแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าแค่เดือนเดียวจะหายเร็วถึงเพียงนี้

“เป็นไปได้อย่างไร หมอหลวงบอกข้าว่าอย่างน้อยก็ครึ่งปีถึงจะดีขึ้น”

ชายทั้งสองต่างก็ตกใจคาดไม่ถึง ก่อนจะมองไปทางห้องครัวเป็นตาเดียวกัน คำถามที่ไม่ได้เอื้อนเอ่ยแค่มองหน้าก็รู้ความหมายได้ทันที คำตอบที่ได้จากการพยักหน้าเป็นเครื่องยืนยันจากแม่ทัพหนุ่ม ทว่ายังไม่ทันได้ถามสิ่งใดต่อ เสียงจากห้องครัวดังขัดขึ้นเสียก่อน พวกเขาจึงหยุดการสนทนาไว้เพียงเท่านั้น

“อาหารพร้อมแล้วเจ้าค่ะ จะกินตอนนี้เลยหรือไม่” ไป๋เหลียนเห็นว่ารอจนพวกเขาคุยเรื่องสำคัญกันเสร็จนางจึงกล้าขัด เรื่องทั้งหมดที่พวกเขาพูดกันนางได้ยินหมดแล้ว ทุกอย่างยังคงเหมือนฉบับนิยาย ต่างก็แค่เวลาเดินเร็วขึ้นสินะ

แล้วนางจะหาโอกาสไหนเตือนหลี่มู่กวาให้ระวังได้เล่า นี่มันปัญหาระดับชาติเชียวนะ

“พวกเราคุยกันเสร็จพอดี แม่นางไป๋เหลียนจัดการได้เลย” ซิงเยี่ยนปรับสีหน้าให้เป็นปกติทันที ก่อนจะกล่าวอย่างนุ่มนวลให้ไป๋เหลียนจัดการตามแต่นางต้องการได้เลย พวกเขานั้นหมดธุระจะคุยแล้ว

หลังจากนั้นทั้งสามก็ได้หยุดการปรึกษาหารือกันลงเพียงเท่านั้น เมื่อมื้ออาหารพร้อมสำรับพร้อมทานถูกนำมาวางเต็มโต๊ะ บรรยากาศตึงเครียดเมื่อครู่ได้หายไปสิ้น

เมื่อของอร่อยเข้าปากบุรุษทั้งสามต่างก็เงียบไม่พูดไม่จา พวกเขาแข่งกันคีบอาหารเข้าปาก ราวกับอดอยากมานานอย่างไรอย่างนั้น คนทำมีหรือจะไม่ดีใจที่มีคนชื่นชอบอาหารที่ตนทำ

โดยเฉพาะต้มยำกุ้งน้ำข้น หลี่มู่กวาค่อนข้างตักบ่อยกว่าอาหารจานอื่น ทำให้อีกสองคนต้องตักตามด้วยความอยากรู้และสงสัยในรสชาติ จึงกลายเป็นสงครามแย่งอาหารย่อม ๆ ขึ้นภายในมื้ออาหาร กระนั้นกลับเรียกเสียงหัวเราะได้เป็นอย่างดี