42: เวลาเดินเร็วขึ้น [3]

ยามห้าย (21.00-22.59 น.)

ไป๋เหลียนได้แต่นอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียง ฝืนตนเองเอาไว้ไม่ให้หลับไปเสียก่อนรอว่าหลี่มู่กวาจะกลับมาเมื่อไร ถึงแม้เขาจะบอกไว้ก่อนแล้วให้เข้านอนก่อนก็ตาม

“ข้าจะทำอย่างไรให้ท่านแม่ทัพพาข้าไปด้วยดีนะ”

ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็ไม่มีหนทางไหนที่เขาจะยอมให้นางติดตามไปด้วยได้เลย ยิ่งตนมีชนักติดหลังอยู่ด้วย การที่จะทำให้เขายอมตกลงจึงเป็นเรื่องยากยิ่ง

แต่ไม่ว่าอย่างไรนางก็จะต้องตามเขาไปด้วยให้ได้ ไม่มีวิธีที่ดีไปกว่าการลองขอเขาไปตามตรง ไม่แน่ว่าหลี่มู่กวาอาจจะใจอ่อน ต่อให้นางไปในฐานะสาวใช้หรือทาสก็ยอม

“เมื่อไรจะกลับมาเสียที ไม่ใช่ว่าแอบกลับไปเมืองหน้าด่านแล้วหรอกนะ” ร่างบางลนลานลุกขึ้นนั่งทันที เขาบอกว่าจะไปช่วยหาโรงเตี๊ยมให้ท่านอ๋องได้พักในระหว่างที่อยู่ที่นี่ เดินทางเข้าเมืองกว่าชั่วยามยังไม่กลับมา รู้เช่นนี้นางน่าจะขอให้ทั้งสองคนนอนพักที่นี่เสียก็ดี

แต่แล้วเสียงดังกุกกักจากด้านนอกทำเอาไป๋เหลียนใจชื้นขึ้นไม่น้อย ภาวนาให้เป็นหลี่มู่กวาด้วยเถอะ อย่าได้เป็นผีหรือไอ้ติงเฉิงหน้าหม้อนั่นเลย สองสิ่งนี้ทำให้นางรู้สึกหลอนและเข็ดขยาดขึ้นสมอง อย่างไรเสียต้องหาอะไรไว้ป้องกันตัว หญิงสาวรีบควานหาดาบสั้นใต้หมอน พร้อมกับกำมันไว้แน่นจ้องไปที่ประตูห้องไม่วางตา

“เหตุใดยังไม่นอนอีก”

“ท่านกลับมาแล้ว” ดียิ่ง ไม่คิดว่าเขาจะกลับมา หญิงสาวยิ้มกว้างทันทีเมื่อคนที่เข้ามานั่นคือหลี่มู่กวา

“ไม่กลับมาที่นี่แล้วจะให้ข้าไปที่ใด”

แม้คำพูดเล็กน้อยของไป๋เหลียนที่เหมือนรอให้กลับมา เพียงเท่านี้ก็ทำเอาหลี่มู่กวาใจเต้นระส่ำ แต่ก็ต้องวางท่าทำหน้านิ่งเฉย ถอดรองเท้าขึ้นเตียงเตรียมตัวเข้านอนดั่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เพื่อเอาใจหวังให้แม่ทัพหนุ่มเห็นใจ ยอมรับปากให้ตนตามไปที่เมืองหน้าด่านด้วยกัน ไป๋เหลียนจึงดูแลอีกฝ่ายอย่างเต็มที่ ขยับเข้าด้านในสุดของเตียงรอห่มผ้าให้ปรนนิบัติอย่างดี อีกใจหนึ่งก็คิดว่าหรือตนจะนวดเอาใจเขาดีนะ แล้วเขาจะชอบมันหรือไม่

“ทำอะไรของเจ้า” แม้จะแปลกใจที่อยู่ ๆ คนข้างกายดูแปลกไป ทว่านางเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เขาจึงไม่ได้เอ่ยปากห้ามแค่แสร้งถามเพื่อไม่ให้เงียบเกินไป หากนางอยากนวดก็ปล่อยให้นวดไปด้วยตนเองก็รู้สึกผ่อนคลายเช่นกัน

“เมื่อกลางวันข้าได้ยินพวกท่านพูดว่าอีกสามวันจะกลับหน้าด่านฉู่เจียงหรือเจ้าคะ”

“อืม...แล้วอย่างไร เจ้าอยากจะอยู่ที่นี่ต่อหรือไง” ชายหนุ่มยังคงหลับตามพูดด้วยท่าทางสบาย เขาตัดสินใจแล้ว ถึงนางจะไม่ยอมไปด้วยกัน เขาก็จะใช้วิธีบังคับอยู่ดี

“ไม่ใช่เช่นนั้นเจ้าค่ะ ข้าจะขอตามไปด้วยได้หรือไม่ ให้ข้าไปในฐานะสาวใช้ของท่านก็ได้ หรือจะให้ข้าเป็นทาสข้ายอมทุกอย่างเลย” หากนางไม่ไปขัดขวางความรักระหว่างหลี่มู่กวาและฉู่หรง การมาที่นี่ก็เท่ากับสูญเปล่าน่ะสิ ข้าจะฝืนชะตาฟ้าลิขิตเอง

“ก็ได้ แต่มีข้อแม้” บัดนี้ในใจหลี่มู่กวากำลังลิงโลด ไม่ใช่นางไม่ยอมไปแต่นางกำลังอ้อนวอนร้องขอให้เขาพาไปด้วย ที่แท้นางก็ไม่อาจจะห่างเขาได้นี่เอง

“ข้อแม้อะไรหรือเจ้าคะ ถ้าจะเอาชีวิตข้าขอให้ท่านละเว้นไว้สักปีได้หรือไม่” ถึงคราวนั้นเรื่องราวทั้งหมดก็คงจบแล้ว นับว่าได้ทำสิ่งที่ต้องการได้สำเร็จลุล่วงถ้าจะตายก็ไม่มีอะไรให้เสียดาย

“ผู้ใดจะให้เจ้าตายกัน คิดว่าข้าเป็นอะไรเอะอะก็จะฆ่าเจ้าอย่างเดียวน่ะ หรือว่าเจ้าจะปัดความรับผิดชอบ” ชายหนุ่มจ้องไม่วางตาพร้อมกับชี้หน้าอย่างจับผิด ได้ไปแล้วจะมาทิ้งขว้างอย่างของไร้ค่าใช้ได้ที่ไหนกัน

“ไม่ ๆ เจ้าค่ะ ท่านอย่าเข้าใจผิด ให้ข้ารับผิดชอบอย่างไรข้ายินดีทุกอย่าง พาข้าไปด้วยนะเจ้าคะ”

“ก็ได้ ถือว่าคำตอบของเจ้าก็พอฟังเข้าหูอยู่บ้าง เช่นนั้นหลังจากนี้เจ้าต้องเชื่อฟังข้า ห้ามดื้อห้ามซนเข้าใจหรือไม่”

“เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” เพียงเท่านี้นางก็ได้ติดตามพระรองไปหน้าด่านฉู่เจียงแล้ว ไม่คิดว่าจะง่ายดายเช่นนี้ ในเมื่อภารกิจสำเร็จดึกมากแล้วเข้านอนดีกว่า

“นวดต่อไป ถ้าหยุดข้าจะไม่ให้เจ้าไป”

ทว่ายังไม่ทันจะได้ล้มตัวลงนอน ก็ต้องดีดตัวกลับประจำที่อีกครั้ง หญิงสาวถึงกับยกกำปั้นตีลมลับหลัง พูดเช่นนั้นใครมันจะไปกล้านอน