54: หน้าด่านฉู่เจียง [1]

หลังจากพักอยู่เมืองเจียงเป่ยหนึ่งคืน รุ่งสางคนทั้งสี่ก็ได้ออกเดินทางกลับเมืองหน้าด่านฉู่เจียงทันที เมื่อรู้แล้วว่าผู้ใดคือหนอนบ่อนไส้ คอยแฝงตัวได้อย่างแนบเนียน เรื่องนี้สำคัญมากซิงเยี่ยนจึงสั่งให้จิ้งกังเป็นผู้ส่งสารให้ถึงมือฝ่าบาทด้วยตนเอง

อนึ่งเพื่อให้ฝ่าบาทได้วางแผนตั้งรับได้ทันท่วงที พร้อมกับเสนอให้แสร้งทำเป็นเห็นดีเห็นงาม เมื่อได้โอกาสจึงค่อยตลบหลังพวกแคว้นฉู่ในตอนที่พวกมันชะล่าใจ

หลังจากจิ้งกังตะบึงม้าแยกตัวมุ่งหน้าสู่เมืองหลวง คนที่เหลือจึงกลับไปรอที่เมืองหน้าด่าน ทว่ากว่าจะไปถึงไป๋เหลียนก็ถึงกับโอดครวญ เป็นครั้งแรกที่นางอยู่บนหลังม้ากว่าครึ่งค่อนวัน ร้าวระบมไปหมดโดยเฉพาะก้นของนาง ที่ต้องกระแทกกับอานม้าเป็นเวลานาน

ดีที่การเดินทางครั้งนี้นางอ้อนขอให้หลี่มู่กวาสอนขี่ม้า เพื่อว่าในภายภาคหน้าจะได้ไม่ต้องคอยเป็นภาระผู้อื่น ซิงเยี่ยนเห็นว่ายังพอมีเวลาไม่ต้องเร่งรีบ จึงอนุญาตให้สหายสอนภรรยาขี่ม้าตามต้องการ ด้วยทั้งสองเมืองห่างกันไม่ไกลนัก หากปล่อยม้าเดินเอื่อย ๆ อย่างมากก็ใช้เวลาหนึ่งวันเต็ม หรือถ้าวิ่งเหยาะ ๆ ก็คงถึงเมืองหน้าด่านค่ำพอดี

เมื่อมาถึงเมืองหน้าด่านฉู่เจียง ทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับไปพักผ่อนที่เรือนของตน หลังจากมีเวลาส่วนตัวแม่ทัพหนุ่มมีหรือจะปล่อยผ่าน เขายังมีอีกเรื่องที่ยังคงค้างคาใจ กระนั้นก็ไม่อาจถามไป๋เหลียนต่อหน้าผู้คนได้ จึงต้องรอให้อยู่ด้วยกันสองต่อสองเท่านั้น

กายหนาปรี่เข้าไปสวมกอดหญิงสาวทันทีที่ประตูถูกปิดลง ในเมื่อทั้งสองฝ่ายต่างก็ใจตรงกัน ไม่จำเป็นต้องปิดบังความรู้สึกอีกต่อไป ต่อไปนี้อยากใกล้ชิดนางอย่างไรเขาก็จะไม่เกรงใจอีกแล้ว

“ไป๋เหลียนเจ้ามาที่นี่เพื่อข้าจริงหรือ รู้ไหมข้าดีใจมากแค่ไหนตอนเจ้าบอกว่าต้องการมาหาข้า แม้จะมีทางเลือกที่ดีกว่าแต่เจ้าก็เลือกข้า”

“ท่านยังจะอยากฆ่าข้าอยู่หรือไม่เจ้าคะ”

“เหตุใดเจ้าถึงได้ถามเช่นนั้นเล่า ข้าน่ะหรือจะฆ่าเจ้า ยอมรับคราแรกตั้งใจเพื่อการนั้นก็จริง แต่ว่าเมื่อได้พบเจ้าข้าก็เปลี่ยนใจทันที สาบานได้ที่พูดมาไม่ได้เพื่อเอาใจเจ้าแต่อย่างใด” ยอมรับว่าเขาตกใจไม่น้อย ไม่คิดว่าไป๋เหลียนยังเข้าใจผิดเรื่องนี้อยู่อีก ทั้งที่ตนก็ไม่ได้เคยเอ่ยปากแท้ ๆ กระนั้นกลับปฏิเสธไม่ได้ว่าเคยคิดเช่นนั้นจริง

“ข้ายังมีเรื่องที่ติดค้างท่าน ความจริงแล้วตัวข้าไม่ได้มีตัวตนอยู่ที่นี่จริง เป็นเพียงวิญญาณที่เข้ามาสวมร่างไป๋เหลียน แต่ว่านางมีชะตาชีวิตสั้นนัก เป็นอีกตัวละครหนึ่งที่ออกมาไม่กี่บทก็ต้องตายเจ้าค่ะ”

“มิใช่ว่า คนที่ฆ่าเจ้าก็คือข้าหรอกนะ” การพยักหน้าของคนในอ้อมแขนคือเครื่องยืนยันได้เป็นอย่างดี นั่นยิ่งทำให้เกิดความรู้สึกละอายใจ

“หลังจากผ่านคืนนั้นไปไม่นาน ท่านก็ตามมาฆ่าล้างแค้นเจ้าค่ะ แต่ว่าดูเหมือนเนื้อเรื่องจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย ตัวละครที่ข้าเป็นเมื่อถึงเวลาที่ควรจะตายก็ไม่ได้ตาย ทั้งเหตุการณ์หลาย ๆ อย่างก็เกิดเร็วขึ้นกว่าเวลาจริงเจ้าค่ะ” นางนั้นไม่ได้รู้สึกโกรธแค้นหรือไม่พอใจหากหลี่มู่กวาจะคิดเช่นนั้น ในทางกลับกันตนรู้สึกเห็นใจเสียมากกว่า อย่าว่าแต่เขาเลยแม้แต่นางหากตกในสถานการณ์เช่นเขา เป็นนางนางก็แค้น

“เดี๋ยวก่อนนะ ข้ายังมีเรื่องไม่สบายใจและยังต้องการความกระจ่าง” หลี่มู่กวาปล่อยมือจากคนตัวเล็ก ก่อนจะถอยจากนางเล็กน้อย พลางมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเคลือบแคลงใจ

“เรื่องอะไรหรือเจ้าคะ”

“ข้าอยากรู้ว่าคนที่วางยาปลุกกำหนัดข้าคือผู้ใด” ภาวนาขออย่าให้เป็นดั่งที่คิดไว้เลย ไม่เช่นนั้นคงรู้สึกผิดต่อนางเป็นแน่

“แน่นอนว่าต้องเป็นไป๋เหลียนผู้นี้อยู่แล้วเจ้าค่ะ”

“ละ... แล้วผู้ใดที่ลงมือกระทำข้า”

“เป็นข้าเองเจ้าค่ะ ขอโทษที่ยับยั้งชั่งใจไม่ได้ ยานั่นแรงนักทำให้ข้าหน้ามืดตามัวไปชั่วขณะ” ตอนที่นางเข้ามาสวมร่างนั้น เป็นตอนที่ไป๋เหลียนยังไม่ทันจะได้ทำอะไรด้วยซ้ำ แต่นางกลับหัวใจวายไปก่อนเพราะดื่มยาเกินขนาด ทว่าด้วยฤทธิ์ยาทำให้ตนที่มาทีหลังเป็นคนลงมือขืนใจเขาเอง

“เฮ้อ... ได้ยินเช่นนี้ข้าก็โล่งใจ หากไม่ใช่เจ้าในตอนนั้น ข้าคงมองเจ้าด้วยร่างกายนี้ต่อไปไม่ได้แน่”

“สักครู่นะเจ้าคะ” ร่างบางควานหาอายไลเนอร์ในมิติวิเศษ ก่อนจะแต้มจุดไฝเหนือปลายริมฝีปากข้างซ้าย “ข้ากับไป๋เหลียนก็ไม่ได้ต่างกันนักหรอก ข้าในโลกก่อนก็มีหน้าตาเช่นนี้ต่างกันก็แค่มีไฝเจ้าค่ะ”

“ที่แท้ใบหน้าจริงเจ้าก็เป็นเช่นนี้”