ตอนที่ 8. ปัญหาทางความคิด

            หลังจากทุกคนจากไปแล้ว เหลือเพียงคนในครอบครัว แม่ทัพหนุ่มได้ลุกขึ้น ก่อนจะเดินไปนั่งอีกฝั่ง เพื่อจะได้เห็นสายตาของคู่แฝดอย่างชัดเจน

            “มิทันแต่งเข้าจวนข้า เจ้าก็กล้าที่จะหยาบคายต่อคนสกุลจ้าวเสียแล้ว”

            “หึ ๆ ข้าหรือหยาบคาย คนเราย่อมต้องรู้จักที่จะตอบโต้บ้าง หากสิ่งที่ถูกกระทำมันล้ำเส้นจนเกินไป ยิ่งกับคนที่มิรู้จักคำว่ามารยาท เราก็ไม่ควรที่จะทนจนเกินจำเป็น”

            “ข้ายังทนฟังเจ้าโต้เถียงผู้อื่นได้เลย”

            “นั่นเพราะไม่มีผู้ใดด่าทอมารดาของท่าน ครั้งแรกข้าเงียบ ครั้งต่อ ๆ มาข้าก็ยังนิ่งเงียบ แต่การให้โอกาสคนนั้น มิควรมากจนอีกฝ่ายมิเกรงใจเรา ถึงข้าจะเป็นเพียงหญิงบ้านนอกแล้วอย่างไร ไม่มีใครในโลกนี้ควรถูกหยามเกียรติทั้งสิ้น ต่อให้คนผู้นั้นจะเป็นเพียงคนวิปลาสหรือยาจกข้างถนนก็ตามที”

            “หึ ๆ เจ้าช่างมากด้วยเล่ห์มารยาเสียจริง เจ้ากลัวไปไยว่าท่านพ่อท่านแม่ของข้าจะไม่รับเจ้าเป็นสะใภ้ ในเมื่อทุกคำของข้าพวกท่านยังมิใคร่ใส่ใจ เจ้าไม่จำเป็นที่เจ้าต้องมาเสแสร้งพูดให้สวยหรูหรอก”

            “นั่นคือปัญหาทางความคิดของท่าน มิใช่ปัญหาที่ข้าต้องนำมาคิดให้รกสมอง มีสิ่งใดอยากจะพูดก็เชิญกล่าวมาให้หมด วันหน้าจะได้ไม่ต้องสนทนากันให้เมื่อยปาก”

            สองสามีภรรยาและแม่ทัพสาว ต่างพากันนั่งดื่มกินกันอย่างเงียบ ๆ โดยปล่อยให้สองหนุ่มสาว ฟาดฟันกันด้วยสายตาและคำพูด นี่นับเป็นสัญญาณอันดี ที่พวกเขาจะเริ่มผูกสัมพันธ์กัน ภายหน้าจะได้ครองคู่กันจนแก่เฒ่า

            หยวนไป่หลินไม่ได้เดือดร้อนอันใด กับการถกเถียงกันระหว่างพี่สาวกับว่าที่พี่เขย เพราะอย่างน้อยท่านแม่ทัพจ้าว ก็มิหยาบคายด่าทอหรือแสดงความต่ำช้าทางวาจาเช่นญาติของเขา

            เรื่องของสองคนนี้ไหนเลยจะเทียบกับนาง หญิงสาวรู้สึกว่าของที่นางเก็บไว้ในอกเสื้อ มันราวของร้อน ที่นางไม่รู้จะเริ่มต้นบอกแก่ครอบครัวอย่างไร สิ่งเดียวที่ทำได้ในตอนนี้ คือรอให้พี่สาวเสร็จสิ้นเรื่องตรงหน้าเสียก่อน ค่อยหารือว่าจะทำเช่นไรต่อไปกับเรื่องของนาง

            “ไม่มีสิ่งที่จะพูดแล้วใช่ไหมลู่เชียน เช่นนั้นแม่จะขอพูดบ้าง นับตั้งแต่วันนี้ หลิงเอ๋อร์จะพักอยู่ร่วมเรือนกับเจ้า อย่าได้ปฏิเสธเป็นอันขาด เพราะเจ้าที่ไม่รีบจัดการกับท่านปู่รอง จนทำให้ฐานะของหลิงเอ๋อร์เปิดเผย เจ้ารู้ใช่ไหมว่าผลที่ตามมาจะเป็นเช่นไร ถ้าคู่แข่งทางการค้า รู้ว่านายหญิงของมวลเมฆาคือใคร เรื่องนี้เจ้าจะปัดความรับผิดชอบมิได้เป็นอันขาด และนี่คือคำสั่งของข้าที่เป็นใหญ่ในบ้าน”

            แม่ทัพหนุ่มหันไปหาบิดา เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ผลที่ได้คือบิดาที่เมื่อครู่ยังนั่งอยู่ ตอนนี้กลับเอนกายพิงเก้าอี้หลับไปเสียอย่างนั้น

            “หลินเอ๋อร์เรื่องนี้เจ้าคงไม่ขัดข้องใช่หรือไม่ ป้าแค่ห่วงพี่สาวของเจ้าเกรงจะเป็นอันตราย”

            “ตามที่ท่านป้าเห็นสมควรเจ้าค่ะ”

            แม่ทัพสาวตอบรับอย่างไร้ข้อโต้แย้ง เรื่องนี้มันคือสิ่งที่ต้องเกิดขึ้นอยู่แล้ว เพราะการหมั้นหมายมีมาตั้งแต่พวกนางยังเล็ก ไม่ช้าก็เป็นสามีภรรยากัน จึงไม่มีสิ่งใดที่นางต้องไปขัดขวาง

            “หลิงเอ๋อร์ แม่อยากให้เจ้าเข้าใจแม่ได้หรือไม่”

            จ้าวฮูหยินเกรงว่าที่สะใภ้จะเข้าใจผิด นางผ่านสังคมหน้ากากมามาก กว่าที่จะยืนอยู่ตรงนี้ได้จนผมจะสองสี ย่อมต้องมองสายตาของแขกที่มิได้รับเชิญนั้นออกทั้งหมด

            “ข้าเข้าใจเจ้าค่ะ”

            “แต่ข้า...เอ่อ! เข้าใจขอรับ”

            แม่ทัพหนุ่มจำต้องหยุดคำพูดที่กำลังคิดเอาไว้ ก่อนจะตอบรับมารดาอย่างจำยอม เมื่อสบเข้ากับสายตาที่ตวัดมาของมามารดา ซึ่งมันหาได้อ่อนโยน เช่นที่มองคู่หมั้นของเขาแม้แต่น้อย มันคือความลำเอียงอย่างชัดเจนในความรู้สึกของเขา

            ทางด้านคนที่เมามายหลับ ทำเพียงเหยียดยิ้มน้อย ๆ เขารู้อยู่แล้วว่าภรรยาต้องจัดการทุกอย่างได้ และที่น่าพอใจคือว่าที่สะใภ้ใหญ่ของเขา แสดงศักยภาพของผู้นำได้เป็นอย่างดี เก่งกาจแค่ไหนนางก็รู้จักที่จะไว้หน้าครอบครัวของเขา ทุกวาจาแม้จะด่าทอ ทว่าล้วนสุภาพมิหยาบช้า

            ‘การเดินหมากที่สนุก คู่ต่อสู้ต้องมีฝีมือทัดเทียมกัน หึ ๆ’

            ท่านมหาอำมาตย์หัวเราะร่าอยู่ภายในใจ คนที่เขาต้องการกำราบหาใช่บุตรชาย แต่เป็นสกุลสายรอง ที่เขาจะทำอันใดมากไม่ได้ ด้วยความเป็นญาติจำต้องอดทนมาโดยตลอด คงถึงเวลาเปลี่ยนแปลงเสียที

            หลังจากสองพี่น้องมาถึงห้องพัก หยวนไป่หลิงรีบจูงมือน้องสาวมานั่งตรงหน้าในทันที แค่แววตาที่ไม่สุกใสเช่นเคยของคู่แฝด นางก็รู้ได้ในทันที ว่าน้องสาวกำลังมีเรื่องทุกข์ใจ

สองพี่น้องนั่งสบตากันนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่แม่ทัพสาวจะถอนหายใจออกมาหนัก ๆ หยวนไป่หลินล้วงเข้าไปในอกเสื้อ ก่อนจะนำม้วนผ้าสีทองออกมาวางบนโต๊ะต่อหน้าพี่สาว

            “สถานการณ์ไม่ดีเอาเสียเลยพี่ใหญ่ ข้าอาจต้องมีสามีก่อนท่านแล้วกระมัง ฝ่าบาทมีพระราชโองการ ให้ข้าแต่งแก่บุตรชายสกุลกั๋ว”

แม่ทัพสาวพูดด้วยน้ำเสียงเนือย ๆ นางไม่คิดฝันว่าตนเองจะมาถึงจุดนี้ได้ แม้จะเคยได้ยินมาบ้าง ว่าราชสำนักเต็มไปด้วยเขี้ยวแหลมคมของเหล่าพยัคฆ์ชรา ที่ไม่ยอมวางมือจากอำนาจ และคมเขี้ยวนั้นกำลังขบลงมาบนกายนาง เพื่อบางหวังควบคุมหรือทำลายหากยืนคนละฝั่ง

            “ไม่ชอบใจก็ปฏิเสธเสีย”

ไป่หลิงเอ่ยกับน้องสาวด้วยน้ำเสียงเนิบช้า นางรู้อยู่แล้วว่าสักวันต้องเกิดเรื่องแบบนี้ เพราะในชีวิตเก่าที่นางเคยรุ่งโรจน์ในฐานะแม่ทัพ จุดจบคือการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ และสิ้นสุดด้วยลมหายใจ

            “หากทำเช่นนั้น ขุนนางที่แปรพรรคคงไม่ตกหลุมพรางเรา”

            “หากเจ้าทำเพื่อหน้าที่ ก็จงรักษาระยะของหัวใจให้ดี พวกเขามิว่าฝ่ายใด ล้วนมองเจ้าเป็นเพียงหมากตัวหนึ่งเท่านั้น”

“ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะ แต่ถ้าเมื่อใดที่ทุกอย่างสงบลง ข้าเกรงว่าความสัมพันธ์จะยุติลงเช่นกัน ข้า...ข้าห่วงความรู้สึกของท่านแม่”

            แม่ทัพสาวมีสีหน้าติดกังวลอยู่ไม่น้อย มารดาของพวกนางต้องฝ่าฟันกับคำของผู้คนมาไม่น้อย หากวันหน้านางเกิดมีชะตาเยี่ยงมารดา ไหนเลยสตรีผู้เป็นดั่งดวงใจของนางจะทานทนต่อมันได้