ข้าจะเป็นหินลับมีดเล่มนี้เอง

ทางด้านจ้าวเหวินที่อุ้มร่างมารดาที่อ่อนแรงดีดตัวมายังทิศตะวันออกของเมืองหลวง กระทั่งมาหยุดอยู่ที่หนึ่งเขานั่งคุกเข่าลง คนด้านในออกมาสอบถามเขาแจ้งความประสงค์ไป กระทั่งประตูจวนเปิดออกให้เขาเข้าไปได้

ร่างของมารดาถูกวางลงบนเตียง นางกระอักเลือดออกมาเพราะไม้นั้นของจ้าวเฉิงไม่เบาเลย เวลาผ่านไปพักใหญ่ร่างที่ถูกฝังเข็มทั่วตัวก็ลืมตาขึ้น นน้ำตาไหลออกมาก่อนจะเอ่ย

"เหวินเอ๋อร์ ลูกเจ็บตรงไหนหรือไม่ นายท่านตีลูกหรือเปล่า แม่ ฮือๆแม่ไม่ดีเองปกป้องเจ้าไม่ได้"

จ้าเหวินจับมือมารดามาแนบที่แก้ม ก่อนจะส่ายหน้าบอกนางว่าเขาไม่เป็นอะไร จูไห่เฉามองหน้าชายชราที่ยืนสงบนิ่งก็เอ่ยกับบุตรชาย

"เหวินเอ๋อร์ ลูกพาแม่มาที่ไหน กลับจวนเถอะหากนายท่านไม่พอใจจะทุบตีลูกอีก เด็กดีอย่ามีเรื่องกับคุณชายใหญ่อีกเลย หากเขาต้องการแม่ๆ...."

"หากเขาต้องการท่านก็จะยอมให้เขาย่ำยีเช่นนั้นหรือ ท่านคิดว่านี่เป็นทางปกป้องบุตรชายจริงๆหรือ ท่านน้าไห่เฉาที่จ้าวเฉิงทำเช่นนี้มีใช่เพราะต้องการเยาะเย้ยบุตรชายของท่านหรอกหรือ"

เสียงหวานๆที่ดังมาพร้อมกับร่างระหงในชุดสีชมพูหวานส่งให้ดวงหน้างดงามยิ่งละมุนขึ้นไปอีก จูไห่เฉาล