ตอนที่5ข้ามาแล้วอาจารย์

หลังจากเมื่อคืนวางแผนเปลี่ยนเส้นเรื่องอย่างลับๆ หลี่หว่านชิงก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่าทันทีที่เช้าตรู่มาเยือน แสงแดดอ่อนโยนส่องลอดหน้าต่างเงาไม้โยกไหว หว่านชิงก็ตื่นมาแต่งกายอย่างประณีต

ชุดผ้าไหมสีขาวสะอาดปักลาย ทอเส้นเงินระยิบระยับเมื่อแสงกระทบ ผมดำยาวถูกรวบครึ่งศีรษะด้วยปิ่นหยกประดับดอกเหมย ดวงหน้าแต่งแต้มบางเบาด้วยสีชมพูระเรื่อ ริมฝีปากชมพูอย่างธรรมชาติ ทุกองค์ประกอบบอกถึงความสุภาพนุ่มนวลขององค์หญิงใหญ่...เวอร์ชันเรียบร้อย (จอมปลอม) 

【ภาพลักษณ์ใหม่: ผ่าน…10/100】

‘นั้นเรียกผ่านเรอะ’

"ซื่อซื่อ เจ้ามานี่สิ" หว่านชิงหันมากล่าวเรียบๆ ขณะสวมกำไลหยก

"เพคะองค์หญิง?"

"เจ้าไปจับตาดูไว้เลยว่าเมื่อไรแม่ทัพไป๋เหวินหลงจะเข้าวัง ข้าต้องรู้ทันทีที่เขาเหยียบลานพระราชวัง"

"เจ้าค่ะ" ซื่อซื่อรีบก้มหัวแล้วหายตัวไปอย่างว่องไว

หลี่หว่านชิงยิ้มมุมปาก เดินออกจากตำหนักอย่างมั่นใจ เพื่อไปยังสถานที่เรียนของเหล่าราชนิกุล ตำหนักเหวินเซียน

ที่ตั้งอยู่ทางด้านตะวันออกของวังหลวง ท่ามกลางสวนไม้ใหญ่ แทรกเสียงนกร้องแว่วไกลกับกลิ่นดอกไม้หอมอ่อนๆ ลมพัดโชยเอื่อยพาให้เงาไม้ลู่ไหว ดูสงบ เย็น และร่มรื่น ราวกับถูกออกแบบมาเพื่อกล่อมจิตใจดื้อรั้นของเหล่าราชวงศ์หนุ่มสาวโดยเฉพาะ

ขณะกำลังเดินเข้าสู่ลานหินด้านหน้า หว่านชิงหยุดก้าวเพียงครึ่งฝีเท้า เมื่อสายตาเธอปะทะกับร่างสูงโปร่งของบุรุษผู้หนึ่งที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ แม้จะอยู่ไกลแต่แผ่นหลังนั้นกลับโดดเด่นในกลุ่มอาจารย์ ด้วยผมดำยาวที่มัดไว้ครึ่งศีรษะ เสื้อคลุมสีน้ำเงิน ท่วงท่ายืนอย่างสงบนิ่ง แต่กลับให้ความรู้สึกกดดันแปลกประหลาด

‘ไม่ผิดแน่...พระรอง’

หว่านชิงเพ่งมองเขา ราวกับเจอตัวละครจากโปสเตอร์ละครที่หลุดมาจากโลกจริง ใบหน้าขาวเรียบ หล่อเหลาดูดีราวกับของแบนด์เนม

ดวงตาคู่คมแฝงความเฉยชาและดูถูกบางเบา ริมฝีปากบางเฉียบไม่เคยแต้มยิ้ม ที่เอวของเขาห้อยป้ายหยกสลักคำว่า “โม่ชิงเหยียน” อย่างประณีต ในมือเขาถือพัดงดงามสีเงินขาวประดับลายไผ่พลิ้วปลาย คล้ายอาวุธลับของเทพ

เมื่อเขาเดินตรงเข้ามา หว่านชิงก็ก้มตัวเล็กน้อย แสร้งเป็นเด็กดีมีชาติตระกูลแบบคูณสิบทันที

“องค์หญิงใหญ่หลี่หว่านชิง?” เสียงกระแอมเบาๆ ของชิงเหยียนแทรกขึ้นอย่างเย็นชา 

“เพคะ ข้าเองเจ้าค่ะ รู้สึกเป็นเกียรติที่ได้เรียนกับท่านราชครูโม่” ยิ้มละไมอย่างลูกศิษย์ดีเด่นในสายงานต้อนรับบนสายการบิน

แต่ดวงตาของเขายังคงสงบและเรียบเฉย 

“ข้าได้ยินมาว่า ท่านเคย...สร้างสีสันไม่น้อยในตำหนักหลวง”

คำว่า สีสัน ของเขานั้นเย็นเฉียบราวคำเตือนกลายๆ แน่นอนนางร้ายก็ต้องเป็นตัวเพิ่มสีสันสินะ

“ที่นี่คือสถานศึกษาสำหรับการเรียนรู้ ข้ามิประสงค์ให้เกิดความวุ่นวายหรือความไม่เหมาะสมโดยไม่จำเป็น” เสียงของเขาไม่ดุทว่าเฉียบคมยิ่งกว่าดาบทิ่มแทงตรงกลางใจ

“แน่นอนเจ้าค่ะซือฟู” หว่านชิงยิ้มหวาน 

“ข้าเองก็หวังเช่นนั้นและจะตั้งใจศึกษาให้สมกับที่ได้รับโอกาสล้ำค่าเช่นนี้เจ้าค่ะ” หว่านชิงก้มศีรษะอย่างอ่อนน้อมในขณะที่ในใจกำลังคิดว่า...

‘ฮึ...แสดงว่าข้าต้องเปลี่ยนภาพจำเสียใหม่ให้พระรองผู้เป็นราชครูหน้านิ่งเห็น ว่าข้าคือองค์หญิงใหญ่คนใหม่ที่เรียบร้อยน่ารักน่าเอ็นดูให้ได้’