โจร

ความรุ่งเรืองของแคว้นที่ฟื้นคืนชีพจากวิกฤตภัยธรรมชาติ เป็นดั่งแสงสว่างที่ดึงดูดสายตาจากทุกทิศทุกทาง ชื่อเสียงของ "ซุปแห่งชีวิตอมตะ" และความอุดมสมบูรณ์ที่กลับคืนมาอย่างรวดเร็วภายใต้การนำของ เชฟหลวงเหม่ยหลิน ไม่ได้สร้างความชื่นชมยินดีไปทั่วทุกสารทิศเสมอไป ในดินแดนที่ห่างไกลออกไป ความโลภ กำลังเริ่มคืบคลานเข้าปกคลุมจิตใจของผู้คนบางกลุ่ม

เสียงกระซิบของความมั่งคั่งและแผนการร้ายจากแดนเถื่อน

ทางทิศตะวันออกไกลโพ้นจากแคว้นที่กำลังฟื้นฟู มีกลุ่มโจรขนาดใหญ่ที่เรียกตัวเองว่า "หมาป่าทมิฬ" อาศัยอยู่ พวกมันเป็นที่หวาดกลัวของผู้คนในแถบนั้น ด้วยความโหดเหี้ยม ป่าเถื่อน และความสามารถในการปล้นสะดมอย่างรวดเร็วราวกับฝูงหมาป่าที่หิวโหย

หัวหน้ากลุ่ม คือชายร่างยักษ์ผู้มีใบหน้าดุร้ายและรอยแผลเป็นพาดผ่านดวงตา "ไคเฟิง" เขาได้ยินข่าวลือเรื่องความมั่งคั่งของแคว้นที่ฟื้นคืนชีพ รวมถึงเรื่องอาหารวิเศษที่ทำให้ผู้คนมีพละกำลังและสุขภาพดี

"พวกแกได้ยินข่าวลือเรื่องแคว้นทางตะวันตกนั่นรึไม่!" ไคเฟิงคำรามเสียงดังในค่ายโจรที่เต็มไปด้วยกองไฟและเสียงเอะอะโวยวาย "มันว่ากันว่าแคว้นนั้นมีอาหารวิเศษที่ทำให้คนไม่เจ็บไม่ป่วย! และตอนนี้พวกมันก็มีอาหารเหลือเฟือหลังจากพ้นภัยพิบัติมาได้!"

"จริงหรือขอรับนายท่านไคเฟิง!?" ลูกน้องคนหนึ่งถามตาเป็นประกายด้วยความอยากอาหาร "ถ้าได้กินอาหารวิเศษนั่น เราคงแข็งแกร่งขึ้นอีกเป็นกอง!"

"หึ! ไม่ใช่แค่แข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น!" ไคเฟิงยิ้มเยาะ "เราจะได้เสบียงอาหารมหาศาล! ทองคำ! และทรัพย์สินมีค่ามากมาย! พวกมันคงอ่อนแอหลังจากเจอพายุหิมะมา! นี่แหละคือโอกาสของเรา!"

ไคเฟิงเริ่มวางแผนการปล้นครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเขา เขาสั่งให้ลูกน้องรวบรวมกำลังพล ตรวจสอบอาวุธ และเตรียมพร้อมสำหรับการเดินทางไกล สู่แคว้นที่กำลังรุ่งเรืองภายใต้แสงแห่งความหวัง

การตรวจจับภัยคุกคามและปฏิกิริยาของราชสำนัก

ในขณะที่กลุ่มหมาป่าทมิฬกำลังเคลื่อนไหวอย่างลับๆ นั้นเอง สายลับของ หัวหน้าหมา ผู้ซึ่งตอนนี้เป็น แม่ทัพองครักษ์ และดูแลความมั่นคงของแคว้น ได้ส่งข่าวรายงานเข้ามายังวังหลวงอย่างรวดเร็ว

"ฝ่าบาท! แม่ทัพหัวหน้าหมาขอเข้าเฝ้าด่วนพะย่ะค่ะ!" ท่านราชครูจ้าวรายงาน

"มีอะไรหรือหัวหน้าหมา!?" องค์จักรพรรดิรับสั่งด้วยพระสุรเสียงเคร่งเครียด เมื่อเห็นสีหน้าของแม่ทัพองครักษ์

"ฝ่าบาท! หม่อมฉันได้รับรายงานจากสายลับว่ามีกลุ่มโจรขนาดใหญ่จากทางทิศตะวันออก กำลังรวมกำลังพลเพื่อบุกเข้ามาในแคว้นของเราพะย่ะค่ะ! พวกมันคือกลุ่ม 'หมาป่าทมิฬ' ที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยมพะย่ะค่ะ!" หัวหน้าหมากล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

ข่าวการบุกของกลุ่มโจรทำให้บรรยากาศในท้องพระโรงตึงเครียดขึ้นทันที ขุนนางบางคนเริ่มแสดงสีหน้าหวาดกลัว

"มันคิดจะบุกมาในยามที่เรากำลังฟื้นฟูแคว้นอย่างนั้นรึ!" แม่ทัพใหญ่ผู้แข็งแกร่งคำรามด้วยความโกรธ "พวกมันต้องเจอดีแน่!"

"ฝ่าบาท" ท่านราชครูจ้าวกล่าว "หม่อมฉันเกรงว่าพวกมันจะได้ข่าวเรื่องความอุดมสมบูรณ์ของเราพะย่ะค่ะ"

องค์จักรพรรดิทรงพยักหน้า พระองค์ทรงรู้ดีว่าความรุ่งเรืองที่เพิ่งเริ่มต้นขึ้น อาจกลายเป็นดาบสองคมได้

"เราจะรับมือกับพวกมันอย่างไรดี!" องค์จักรพรรดิรับสั่ง "เราเพิ่งฟื้นตัวจากภัยพิบัติ! กองทัพของเรายังไม่พร้อมสำหรับการรบครั้งใหญ่!"

แผนรับมือจากเหม่ยหลิน: กลยุทธ์แห่งปัญญาและอาหาร

ในขณะที่เหล่าแม่ทัพและขุนนางกำลังปรึกษาหารือกันถึงยุทธวิธีการรบ เหม่ยหลินก็ก้าวออกมาข้างหน้า เธอไม่ได้มีความรู้ด้านการทหาร แต่เธอกลับมีความรู้ด้าน จิตวิทยา และ อาหาร ที่สามารถพลิกสถานการณ์ได้

"ฝ่าบาทเพคะ" เหม่ยหลินกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่หนักแน่น "หม่อมฉันมีแผนที่อาจจะสามารถขับไล่พวกโจรได้ โดยไม่ต้องเสียเลือดเนื้อพะย่ะค่ะ!"

ทุกคนในท้องพระโรงต่างหันมามองเหม่ยหลินด้วยความประหลาดใจ พวกเขาไม่คิดว่าเชฟหลวงจะมีแผนการใดๆ ในเรื่องการรบ

"เจ้ามีแผนอะไรอย่างนั้นรึท่านแม่เจียง!?" แม่ทัพใหญ่ถามด้วยความไม่เชื่อ

"หม่อมฉันจะใช้ 'อาหาร' ในการต่อสู้กับพวกมันเพคะ!" เหม่ยหลินตอบ ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความมั่นใจ

เธอเริ่มอธิบายแผนการที่ดูเหมือนจะบ้าบิ่น แต่ก็แฝงไปด้วยความแยบยล:

1. กลยุทธ์ "ดินแดนแห่งความอดอยากจอมปลอม": เหม่ยหลินเสนอให้กองทัพและประชาชนแสร้งทำเป็นว่าแคว้นยังคงอดอยากและบอบช้ำจากภัยพิบัติ พวกเขาจะจัดแสดงอาหารที่ดูน่าเบื่อหน่ายและไม่น่ากินในที่สาธารณะ รวมถึงการแสดงท่าทีที่อ่อนแอและสิ้นหวัง เพื่อให้กลุ่มหมาป่าทมิฬประเมินสถานการณ์ผิดพลาด และบุกเข้ามาอย่างประมาท

2. กลยุทธ์ "อาหารล่อหลอกและอาหารสะท้อนความจริง": เหม่ยหลินจะปรุงอาหารสองชนิด ชนิดแรกคือ "อาหารล่อหลอก" ซึ่งเป็นอาหารที่ดูน่ากินแต่ไร้ประโยชน์ หรือมีรสชาติแปลกประหลาด เพื่อให้พวกโจรตายใจและอ่อนกำลังลงโดยไม่รู้ตัว ส่วนชนิดที่สองคือ "อาหารสะท้อนความจริง" ซึ่งจะปรุงในปริมาณจำกัด เป็นอาหารที่ดูเรียบง่ายแต่เปี่ยมด้วยคุณค่าและพลังงาน เพื่อแสดงให้เห็นถึงความอุดมสมบูรณ์ที่แท้จริงของแคว้น

3. กลยุทธ์ "กับดักแห่งความโลภ": เหม่ยหลินเสนอให้วาง "อาหารล่อหลอก" ไว้ในเส้นทางที่คาดว่ากลุ่มโจรจะผ่านมา รวมถึงในหมู่บ้านบางแห่งที่ถูกจัดฉากให้ดูเหมือนถูกทอดทิ้ง เพื่อให้พวกโจรหลงเข้าไปในกับดักและเสียเวลาไปกับการปล้นอาหารที่ไร้ประโยชน์

4. กลยุทธ์ "การส่งสารผ่านอาหาร": เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม เหม่ยหลินจะปรุงอาหารพิเศษ ที่เรียกว่า "ซุปแห่งสัจธรรม" ซึ่งจะนำไปมอบให้หัวหน้าไคเฟิงโดยตรง ซุปนี้จะปรุงจากสมุนไพรบางชนิดที่เหม่ยหลินได้เรียนรู้มาจากไป๋เฟิง ซึ่งมีฤทธิ์ในการทำให้ผู้ดื่ม รู้สึกผิดและสำนึกในบาป นอกจากนี้ รสชาติของซุปจะสะท้อนถึงความทุกข์ยากที่แคว้นเคยเผชิญ และความมุ่งมั่นในการฟื้นฟู

5. การร่วมมือกับไป๋เฟิงและหัวหน้าหมา: ไป๋เฟิงจะใช้ความรู้ด้านการทหารและภูมิประเทศในการวางแผนการซุ่มโจมตี และการเคลื่อนไหวของกองทัพ ส่วนหัวหน้าหมาจะใช้เครือข่ายสายลับของเขาในการส่งข้อมูลและข่าวลวงให้แก่กลุ่มโจร

แผนการของเหม่ยหลินนั้นดูแปลกประหลาด แต่ด้วยความเชื่อมั่นในตัวเธอ องค์จักรพรรดิก็ทรงอนุมัติแผนการนี้

"ข้าเชื่อในตัวท่านแม่เจียง!" องค์จักรพรรดิรับสั่ง "จงดำเนินการตามแผนของเจ้า! และขอให้สวรรค์คุ้มครอง!"

การตั้งรับและการปรากฏตัวของ "อาหารล่อหลอก"

แผนการเริ่มดำเนินไปอย่างรวดเร็ว กองทัพจัดฉากการป้องกันเมืองให้ดูอ่อนแอ ชาวบ้านแสร้งทำเป็นอดอยากและสิ้นหวัง เหม่ยหลินและเหล่าพ่อครัวหลวงเริ่มปรุง "อาหารล่อหลอก" เช่น ข้าวต้มที่ดูจืดชืดไร้รสชาติ หรือผักที่ดูเหี่ยวเฉาไม่น่ากิน และนำไปวางไว้ตามจุดต่างๆ ที่คาดว่ากลุ่มโจรจะผ่านมา

ไม่นานนัก ข่าวการเคลื่อนไหวของกลุ่มหมาป่าทมิฬก็มาถึง พวกมันเคลื่อนทัพเข้ามาในแคว้นอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นสภาพของเมืองและผู้คนที่ดูอ่อนแอ พวกมันก็หัวเราะเยาะอย่างลำพองใจ

"ฮ่าฮ่าฮ่า! พวกมันคงใกล้จะตายกันหมดแล้ว!" ไคเฟิงคำราม "ดูสิ! อาหารที่พวกมันทิ้งไว้ก็ดูน่าสมเพชสิ้นดี!"

ลูกน้องของไคเฟิงเริ่มเข้าไปปล้นอาหารล่อหลอกที่ถูกจัดวางไว้ พวกมันกินอาหารเหล่านั้นด้วยความหิวโหย แต่หลังจากกินเข้าไปได้ไม่นาน พวกมันก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ ร่างกายอ่อนเพลียลงอย่างเห็นได้ชัด บางคนเริ่มมีอาการปวดท้อง หรือรู้สึกคลื่นไส้ แต่พวกมันก็ไม่ได้เฉลียวใจ คิดว่าเป็นเพราะอาหารคุณภาพต่ำ

ในขณะเดียวกัน กองทัพของแคว้น นำโดยหลี่เฟยหลงและหัวหน้าหมา ก็เริ่มเคลื่อนไหวอย่างลับๆ ไปประจำตำแหน่งที่ซุ่มซ่อนไว้ตามแผนของไป๋เฟิง

การเผชิญหน้า ณ ประตูเมืองและ "ซุปแห่งสัจธรรม"

ในที่สุด กลุ่มหมาป่าทมิฬก็เดินทางมาถึงประตูเมืองหลวง พวกมันยังคงดูมีกำลังวังชา แต่ความจริงแล้วร่างกายของพวกมันเริ่มอ่อนแอลงจาก "อาหารล่อหลอก" ที่เหม่ยหลินปรุงขึ้น

"เปิดประตู!" ไคเฟิงคำราม "ไม่เช่นนั้นพวกเจ้าจะต้องตายทั้งหมด!"

แต่ประตูเมืองยังคงปิดแน่น องค์จักรพรรดิเสด็จมาปรากฏพระองค์บนกำแพงเมือง พร้อมด้วยเหม่ยหลิน ไป๋เฟิง หลี่เฟยหลง และหัวหน้าหมา

"เจ้าไคเฟิง!" องค์จักรพรรดิรับสั่งด้วยพระสุรเสียงก้องกังวาน "เจ้าไม่ควรที่จะเข้ามาในแคว้นของเราในยามที่เรากำลังฟื้นฟู! จงถอยทัพไปเสีย! ไม่เช่นนั้นเจ้าจะต้องเจอดีแน่!"

"ฮ่าฮ่าฮ่า! เจ้าจักรพรรดิแก่! เจ้าคิดจะขู่ข้างั้นรึ!" ไคเฟิงหัวเราะอย่างดูถูก "พวกเจ้าอ่อนแอเกินกว่าที่จะต่อสู้กับพวกข้าได้! ส่งตัวเชฟหลวงผู้นั้นออกมา! และส่งเสบียงทั้งหมดมาให้ข้า! ไม่เช่นนั้นข้าจะบุกเข้าเมืองและเผาทุกอย่างให้วอดวาย!"

ในขณะนั้นเอง เหม่ยหลินก็ก้าวออกมาข้างหน้า เธอยกหม้อซุปขนาดเล็กขึ้นมาในมือ

"ท่านไคเฟิง" เหม่ยหลินกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่แฝงไปด้วยความหนักแน่น "ข้าคือเหม่ยหลิน เชฟหลวงแห่งแผ่นดิน ข้าได้เตรียมอาหารพิเศษสำหรับท่านโดยเฉพาะ! นี่คือ 'ซุปแห่งสัจธรรม' ที่จะช่วยให้ท่านมองเห็นความจริง และตัดสินใจได้อย่างถูกต้อง!"

ไคเฟิงมองซุปในมือของเหม่ยหลินด้วยความลังเล เขายังคงมั่นใจในความแข็งแกร่งของตนเอง แต่ก็รู้สึกประหลาดใจกับความกล้าหาญของสตรีผู้นี้

"ฮึ! เจ้าคิดจะวางยาข้าอย่างนั้นรึ!" ไคเฟิงแค่นเสียง

"ไม่เลยเพคะ" เหม่ยหลินตอบ "ซุปนี้ไม่มีพิษ แต่จะช่วยให้ท่านเห็นสิ่งที่ท่านมองข้ามไป"

ด้วยความอยากรู้และมั่นใจในกำลังของตน ไคเฟิงตัดสินใจที่จะลองดื่มซุปนั้น เขาสั่งให้ลูกน้องเตรียมพร้อมสำหรับการโจมตี หากซุปนั้นมีพิษจริง

ไคเฟิงดื่มซุปแห่งสัจธรรมเข้าไปช้าๆ รสชาติของมันซับซ้อนอย่างประหลาด มันมีทั้งความขมขื่นของความอดอยาก ความอบอุ่นของความหวัง และความหอมหวานของการฟื้นคืนชีพ

ทันใดนั้นเอง ภาพเหตุการณ์ต่างๆ ก็ฉายวนในสมองของไคเฟิงอย่างรวดเร็ว ภาพความทุกข์ยากของชาวบ้านที่กำลังอดอยาก ภาพการต่อสู้ของพวกเขาเพื่อฟื้นฟูแคว้น ความร่วมมือของสองแคว้น และความมุ่งมั่นของเหม่ยหลิน เขารู้สึกถึงความผิดบาปที่กำลังจะกระทำ และความไร้สาระของความโลภที่เข้าครอบงำจิตใจ

ไคเฟิงทรุดตัวลงนั่ง เขาเงยหน้าขึ้นมองเหม่ยหลินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและความสำนึกผิด

"ไม่...ไม่จริง...ข้ากำลังจะทำอะไรลงไป..." ไคเฟิงพึมพำ

ลูกน้องของไคเฟิงต่างมองหน้ากันด้วยความตกใจ พวกมันไม่เคยเห็นนายท่านของพวกมันเป็นแบบนี้มาก่อน

"ท่านไคเฟิง" เหม่ยหลินกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ความมั่งคั่งที่แท้จริง ไม่ได้อยู่ที่การช่วงชิงจากผู้อื่น แต่เป็นการสร้างขึ้นมาด้วยสองมือ และการแบ่งปันซึ่งกันและกันเพคะ"

คำพูดของเหม่ยหลินราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจของไคเฟิง เขาเข้าใจแล้วว่าอะไรคือสิ่งที่เขาต้องการจริงๆ

สันติภาพที่มาพร้อมการเปลี่ยนแปลง

ไคเฟิงเงยหน้าขึ้นมององค์จักรพรรดิและเหม่ยหลิน เขาคุกเข่าลงอย่างช้าๆ

"ฝ่าบาท...และท่านแม่เจียง..." ไคเฟิงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง "ข้า...ข้าสำนึกผิดแล้วพะย่ะค่ะ...โปรดอภัยให้ข้าด้วย..."

ลูกน้องของไคเฟิงต่างตกตะลึง พวกมันไม่เคยเห็นนายท่านของพวกมันคุกเข่าให้ใครมาก่อน

"ลุกขึ้นเถอะท่านไคเฟิง" องค์จักรพรรดิรับสั่ง "หากเจ้าสำนึกผิดจริง ข้าก็พร้อมที่จะให้อภัย แต่เจ้าจะต้องชดใช้ความผิดของเจ้า ด้วยการช่วยเหลือแคว้นของเราในการฟื้นฟู! และเจ้าจะต้องไม่กลับไปเป็นโจรอีกต่อไป!"

ไคเฟิงพยักหน้าด้วยความมุ่งมั่น "ข้าขอรับปากพะย่ะค่ะ! ข้าจะขอเป็นผู้รับใช้แคว้นของพระองค์! และจะช่วยเหลือประชาชนทุกคนให้กลับมามีชีวิตที่ดี!"

ไป๋เฟิง หลี่เฟยหลง และหัวหน้าหมา ต่างมองหน้ากันด้วยความทึ่ง พวกเขาไม่คิดว่าแผนการของเหม่ยหลินจะประสบความสำเร็จถึงเพียงนี้ การต่อสู้ด้วยอาหารและสติปัญญาสามารถยุติสงครามได้โดยไม่ต้องเสียเลือดเนื้อ

หลังจากเหตุการณ์นั้น ไคเฟิงและลูกน้องของเขาได้เข้าร่วมในการฟื้นฟูแคว้น พวกเขาใช้ความแข็งแกร่งและประสบการณ์ในการเดินป่า ช่วยเหลือชาวบ้านในการสร้างบ้านเรือนใหม่ และเพาะปลูกพืชผลทางการเกษตร ไคเฟิงเองก็กลายเป็นผู้ช่วยคนสำคัญของหัวหน้าหมา ในการดูแลความปลอดภัยและลาดตระเวนตามแนวชายแดน

แคว้นแห่งนี้ ไม่เพียงแต่กลับมาอุดมสมบูรณ์อีกครั้ง แต่ยังแข็งแกร่งขึ้นด้วยมิตรภาพที่แน่นแฟ้นยิ่งกว่าเดิม ผู้คนจากสองแคว้นเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกัน และความสงบสุขก็กลับมาปกคลุมแผ่นดินอีกครั้ง ภายใต้การนำของ เชฟหลวงเหม่ยหลิน ผู้ซึ่งพิสูจน์ให้โลกเห็นว่า พลังแห่งอาหารและปัญญา สามารถเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งได้ แม้กระทั่งจิตใจของเหล่าโจรร้าย