มิตรภาพกลางทะเลทราย

การเผชิญหน้าระหว่างสองอารยธรรมที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ได้ถูกตัดสินด้วยเงื่อนไขที่แปลกประหลาดที่สุด นั่นคือ "อาหาร" เหม่ยหลินไม่รู้สึกหวาดหวั่นเลยแม้แต่น้อย เธอมองไปยังไป๋เฟิงและคุณหมอชลธีด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ ส่วนหัวหน้าหินทมิฬและพรรคพวกของเขาก็จ้องมองเธอด้วยความสงสัยระคนดูถูก

"ท่านหัวหน้าหินทมิฬ" เหม่ยหลินกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สงบ "ก่อนที่ข้าจะเริ่มทำอาหาร ข้าอยากจะขอให้ท่านแสดงน้ำใจแก่พวกข้าเสียก่อน โปรดนำน้ำมาให้พวกข้าสักเล็กน้อยเพื่อใช้ในการปรุงอาหาร และถ้าท่านอนุญาต...ข้าอยากจะขอให้พวกท่านช่วยนำทางพวกเราไปหาวัตถุดิบบางอย่างในพื้นที่ของท่านเพคะ"

หัวหน้าหินทมิฬหัวเราะในลำคอ "เจ้ากล้าขอของจากข้าอย่างนั้นรึ! ก็ได้! แต่ถ้าเจ้าปรุงอาหารให้ข้าไม่พอใจ...เจ้าจะต้องถูกโยนลงไปในทะเลทรายที่ร้อนระอุจนกลายเป็นอาหารของสัตว์ร้าย!"

เขาสั่งลูกน้องให้นำน้ำมาให้เหม่ยหลินเพียงน้อยนิด และให้ชายหนุ่มคนหนึ่งนำทางเธอไปหาวัตถุดิบ เหม่ยหลินรับน้ำมาด้วยรอยยิ้ม แล้วเดินนำไป๋เฟิงและคุณหมอชลธีออกไปพร้อมกับผู้ช่วยจากเผ่าหินทมิฬ

การล่าวัตถุดิบในแดนทุรกันดาร

การเดินทางไปหาวัตถุดิบในดินแดนของเผ่าหินทมิฬนั้นเต็มไปด้วยความท้าทาย แสงแดดแผดเผาจนแทบจะละลายร่างกาย พื้นดินที่แห้งแตกระแหงไร้ซึ่งร่องรอยของสิ่งมีชีวิต แต่เหม่ยหลินกลับสังเกตเห็นสิ่งที่ไม่ธรรมดา

"ไป๋เฟิง! คุณหมอชลธี! ดูสิคะ!" เหม่ยหลินชี้ไปที่ต้นไม้สูงใหญ่ต้นหนึ่งที่ยืนต้นอยู่ในพื้นที่แห้งแล้งที่สุด "นั่นคือ 'ต้นไม้แห่งหยาดน้ำค้าง'! ข้าเคยอ่านเจอในตำราโบราณ มันสามารถดูดซึมความชื้นจากอากาศในยามค่ำคืน และเก็บไว้ในผลของมันได้! ผลของมันเป็นสีเขียวมรกต มีรสชาติหวานละมุนและให้ความสดชื่นอย่างที่สุด!"

พวกเขาช่วยกันเก็บผลไม้จากต้นไม้แห่งหยาดน้ำค้างอย่างระมัดระวัง แม้จะเต็มไปด้วยหนามแหลมคม แต่ทุกคนก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

"สุดยอดไปเลยคุณเหม่ยหลิน!" คุณหมอชลธีกล่าวด้วยความทึ่ง "นี่มันคือพืชที่สามารถเอาชีวิตรอดได้ในสภาพแวดล้อมที่โหดร้ายที่สุดเลยนะ!"

นอกจากผลไม้แห่งหยาดน้ำค้างแล้ว เหม่ยหลินยังค้นพบพืชอื่นๆ ที่สามารถใช้เป็นวัตถุดิบได้อีกด้วย เช่น "ใบกระบองเพชรสายรุ้ง" ที่สามารถนำมาทำเป็นน้ำซุปใสๆ ได้ และ "ดอกไม้แห่งทะเลทราย" ที่มีกลิ่นหอมและสามารถใช้เป็นเครื่องปรุงรสได้

ในขณะที่พวกเขากำลังเก็บวัตถุดิบอยู่ ผู้ช่วยนำทางจากเผ่าหินทมิฬก็เดินมาหาเหม่ยหลินด้วยท่าทีสงสัย "พวกเจ้าเป็นใครกันแน่! ทำไมถึงรู้จักพืชเหล่านี้!"

"เรามาที่นี่เพื่อเรียนรู้จากธรรมชาติ และนำความรู้นี้ไปช่วยเหลือผู้คนเพคะ" เหม่ยหลินตอบด้วยรอยยิ้ม

การรังสรรค์ "ซุปแห่งทะเลทราย" และ "ขนมปังแห่งความหวัง"

เมื่อกลับมาถึงค่ายของเผ่าหินทมิฬ เหม่ยหลินก็เริ่มการปรุงอาหารทันที เธอมีน้ำเพียงน้อยนิดและวัตถุดิบที่ดูไม่น่ากิน แต่ด้วยความรู้และจินตนาการ เธอก็เริ่มรังสรรค์เมนูที่ดูเหมือนจะบ้าบิ่นที่สุดในชีวิตของเธอ

เธอใช้ "ใบกระบองเพชรสายรุ้ง" มาเป็นวัตถุดิบหลักในการทำน้ำซุปใสๆ ที่ให้ความสดชื่น จากนั้นเธอก็นำ "ผลไม้แห่งหยาดน้ำค้าง" มาทำเป็นลูกชิ้นเล็กๆ ที่เมื่อกัดเข้าไปจะรู้สึกถึงความชุ่มชื่นและหวานละมุน และเธอใช้ "ดอกไม้แห่งทะเลทราย" มาเป็นเครื่องปรุงรส ทำให้ซุปมีกลิ่นหอมและรสชาติที่ซับซ้อน

เมนูนี้มีชื่อว่า "ซุปแห่งทะเลทราย"

นอกจากนี้ เหม่ยหลินยังใช้เมล็ดพืชที่เธอค้นพบระหว่างทาง มาทำเป็นแป้งเพื่อปรุง "ขนมปังแห่งความหวัง" ซึ่งมีลักษณะเป็นขนมปังแห้งๆ ที่ดูไม่น่ากิน แต่เมื่อเคี้ยวเข้าไปแล้ว จะรู้สึกได้ถึงความหวานและพลังงานที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย

ในขณะที่เหม่ยหลินกำลังปรุงอาหารอยู่ หัวหน้าหินทมิฬก็ยืนจ้องมองเธออยู่ไม่ไกล ดวงตาของเขาฉายแววดูถูก แต่ก็แฝงด้วยความสงสัย

"เจ้าจะทำอาหารจากของไร้ค่าพวกนี้อย่างนั้นรึ!" เขาเยาะเย้ย

"สิ่งที่ไร้ค่าในสายตาของท่าน...อาจจะเป็นขุมทรัพย์ในสายตาของผู้อื่นเพคะ" เหม่ยหลินตอบ โดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง

เมื่อปรุงอาหารเสร็จแล้ว เหม่ยหลินก็ยกซุปแห่งทะเลทรายและขนมปังแห่งความหวังไปเสิร์ฟหัวหน้าหินทมิฬและลูกน้องของเขา ทุกคนมองอาหารตรงหน้าด้วยสายตาที่ไม่เชื่อ

"กินมันเข้าไปเถอะเพคะ" เหม่ยหลินกล่าวด้วยรอยยิ้ม "มันจะช่วยให้ท่านรู้สึกสดชื่นและมีพลังงานขึ้นเพคะ"

หัวหน้าหินทมิฬมองซุปที่ใสราวกับน้ำเปล่าด้วยความลังเล แต่ด้วยความอยากรู้ เขาจึงลองดื่มมันเข้าไป และทันใดนั้นเอง!

ความสดชื่นก็แล่นเข้าสู่ร่างกายของเขา! ความร้อนระอุที่เคยปกคลุมร่างกายราวกับหายไปในพริบตา! และรสชาติของซุปก็หอมหวานและซับซ้อนเกินกว่าที่เขาจะจินตนาการได้

"นี่มัน...อะไรกัน!?" เขาอุทานด้วยความตกใจ "ทำไมมันถึงให้ความสดชื่นได้ถึงเพียงนี้!"

ลูกน้องของเขาต่างลองกินขนมปังแห่งความหวัง และพวกเขาก็รู้สึกถึงพลังงานที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายเช่นกัน

"ท่านหัวหน้า...ข้ารู้สึกว่าร่างกายของข้ามีพลังขึ้นมาอย่างน่าประหลาด!" ลูกน้องคนหนึ่งกล่าว

การเปิดเผยความลับและการทำข้อตกลง

หลังจากที่ทุกคนได้ลิ้มลองรสชาติของอาหารแล้ว หัวหน้าหินทมิฬก็มองเหม่ยหลินด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง จากความดูถูกเป็นความเคารพ

"เจ้า...เจ้าทำได้อย่างไรกัน!" เขาถามด้วยความทึ่ง "เจ้าปรุงอาหารวิเศษจากของไร้ค่าพวกนี้ได้อย่างไร!"

เหม่ยหลินยิ้ม "ข้าไม่ได้ใช้เวทมนตร์อะไรหรอกเพคะท่านหัวหน้า ข้าเพียงแค่ใช้ความรู้เรื่องคุณสมบัติของพืชพรรณต่างๆ ที่มีอยู่รอบตัวเรา และนำมาผสมผสานกันให้เกิดประโยชน์สูงสุด"

เธอเริ่มอธิบายให้เขาฟังถึงคุณสมบัติของพืชแต่ละชนิด และวิธีการใช้ประโยชน์จากมัน หัวหน้าหินทมิฬและพรรคพวกของเขาต่างตั้งใจฟังอย่างจริงจัง พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าพืชที่พวกเขาเห็นมาทั้งชีวิตจะสามารถนำมาทำอาหารที่วิเศษเช่นนี้ได้

"และที่สำคัญที่สุดเพคะ" เหม่ยหลินกล่าวต่อ "หากท่านสามารถนำความรู้นี้ไปใช้ประโยชน์ได้ ท่านก็จะไม่ต้องมาแย่งน้ำจากผู้อื่นอีกต่อไป ท่านจะสามารถสร้างแหล่งอาหารและแหล่งน้ำของท่านเองได้ และชนเผ่าของท่านก็จะอยู่รอดได้ในทุกสภาพอากาศเพคะ"

คำพูดของเหม่ยหลินทำให้หัวหน้าหินทมิฬรู้สึกผิดในใจ เขาหันไปมองไป๋เฟิงและคุณหมอชลธีด้วยความรู้สึกละอาย

"ข้า...ข้าขอโทษที่เคยดูถูกพวกท่าน" หัวหน้าหินทมิฬกล่าว "ข้าเข้าใจแล้ว...ความมั่งคั่งที่แท้จริง ไม่ได้อยู่ที่การช่วงชิงจากผู้อื่น แต่อยู่ที่การเรียนรู้และการแบ่งปัน"

เขาเสนอที่จะทำข้อตกลงกับแคว้นของเหม่ยหลิน "ข้าจะยอมเป็นพันธมิตรกับแคว้นของท่าน! ข้าจะนำน้ำและพืชทนแล้งในพื้นที่ของข้าไปแบ่งปันให้กับแคว้นของท่าน! และข้าจะขอให้ท่าน...มาสอนวิธีการปรุงอาหารวิเศษนี้ให้แก่ชนเผ่าของข้าได้หรือไม่!"

เหม่ยหลินยิ้มกว้าง "แน่นอนเพคะ! ข้ามาที่นี่เพื่อแบ่งปันความรู้อยู่แล้ว"

การก่อสร้างระบบชลประทานและความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่

หลังจากทำข้อตกลงกับเผ่าหินทมิฬแล้ว ไป๋เฟิงและคุณหมอชลธีก็เริ่มดำเนินการสร้าง ระบบคลองชลประทานใต้ดิน ตามแผนของเหม่ยหลิน โดยได้รับการช่วยเหลือจากเผ่าหินทมิฬที่เชี่ยวชาญด้านการขุดและก่อสร้างในพื้นที่แห้งแล้ง

พวกเขาทำงานกันอย่างหนักท่ามกลางความร้อนระอุของแสงแดด แต่ทุกคนก็เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและพลังงานที่ได้จาก "อาหารแห่งทะเลทราย" ของเหม่ยหลิน

ภายในเวลาไม่กี่เดือน ระบบคลองชลประทานใต้ดินก็เสร็จสมบูรณ์ น้ำจากแหล่งน้ำที่ซ่อนอยู่ได้ไหลไปหล่อเลี้ยงแปลงเกษตรที่แตกระแหงทั่วทั้งแคว้น แผ่นดินที่เคยแห้งแล้งก็เริ่มกลับมาชุ่มชื่นอีกครั้ง

ความสำเร็จนี้ไม่ใช่แค่การเอาชนะภัยแล้ง แต่เป็นการพิสูจน์ให้เห็นว่า ปัญญา ความร่วมมือ และการแบ่งปัน สามารถเปลี่ยนแปลงโลกได้

เหม่ยหลินไม่ได้ช่วยแค่แคว้นของเธอเท่านั้น แต่ยังได้ช่วยชนเผ่าหินทมิฬให้รอดพ้นจากความอดอยาก และเปลี่ยนพวกเขาจากศัตรูมาเป็นมิตรแท้ หัวหน้าหินทมิฬกลายเป็นพันธมิตรคนสำคัญที่คอยปกป้องแนวชายแดน และแบ่งปันความรู้เรื่องการเอาตัวรอดในทะเลทรายให้กับทหารในแคว้น

วิกฤตภัยแล้งสิ้นสุดลงแล้ว และแคว้นของเหม่ยหลินก็ไม่ได้แค่ฟื้นคืนชีพ แต่ยังแข็งแกร่งกว่าเดิมด้วยมิตรภาพที่แน่นแฟ้นและปัญญาที่ล้ำเลิศ

แต่ในขณะที่ทุกคนกำลังเฉลิมฉลองชัยชนะ เหม่ยหลินและคุณหมอชลธีก็ยังคงรู้สึกถึง พลังงานลึกลับ ที่กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ราวกับมันกำลังรอคอยเวลาที่เหมาะสมที่จะปรากฏตัว... และนำพาพวกเขาไปสู่การผจญภัยครั้งสุดท้ายที่อาจจะหมายถึงการกลับไป... หรือการจากไปตลอดกาล