เก็บกวาดสำเร็จ

ชาวบ้านฮือฮา อะไรนะอย่างไรนางก็แต่งงานกับผู้เฒ่าหลี่ แต่จะให้บุตรชายไปเอาบุตรสาวเขาทำเมียน้อยหรือ ไม่ว่าอย่างไรนางก็คือน้องสาวนะ หลิวเหอที่ยังกระอักเลือดไม่หยุด เพราะหลี่ต้าหยางนั้นเท้าหนักไม่น้อย นางหลิวร้องไห้จะพาไปหาหมอ พอนางเดินเข้าบ้านเพื่อไปหยิบถุงเงินก็เจอกับหลิวเหยาเหยา เด็กน้อยหยิบถุงเงินวิ่งมาหามาให้หลี่ต้าหยางก่อนจะเอ่ย

"ท่านปู่ เงิน เงินให้ท่านหมดเลย ไม่ให้ ไม่ให้นาง ทะ ท่านย่า ท่านย่า จะ จะ ใจร้ายข้าเกลียด ข้าเกลียด เกลียดนางกับ ทะ ทานพ่อ ฮือ ท่านย่า ท่านพ่อ ย่ะ อย่าตี อย่าตี อย่าตีข้า อย่าตีท่านแม่"

"ไอ้หยา...เหยาเหยาอย่าร้องนะ นี่ยายเฒ่าเจ้าทำอะไรสะใภ้กับหลานสาวหรือ ปกติเจ้าบอกว่าเว่ยหรานเป็นคนเลวข้าเชื่อเจ้านะเพราะนางชอบขโมย แต่หวังซื่อกับบุตรสาวเรียบร้อยนิสัยดีเจ้ายังหาเรื่องอีกหรือ"

"ใช่ๆๆ ยายเฒ่าเจ้าเป็นโจรแต่มาร้องจับโจรหรือ น่ารังเกียจจริง"

ซูเว่ยหราสะอึก  แหม่โว้ยต้องมาเปรียบเทียบกับฉันด้วยหรือไงช่างเถอะๆ  หิวจะตายอยู่แล้วตั้งแต่ฟื้นมายังไม่ได้มีอะไรตกถึงท้องเลย  ร่างนี้ก็กินเก่งเสียด้วยก่อนจะเอ่ย

"ข้าไปทำมื้อเช้าก่อนนะหิวจะตายแล้ว  คนจะกินอิ่มนอนหลับหน่อยก็ไม่ได้ต้องมากวดตีหมาแก่แต่เช้า  น่ารำคาญจริงๆ"

นางหลิวหันไปหาซูเว่ยหราน นางยิ้มให้ก่อนจะยักคิ้ว หลี่จื่อหานสังเกตเห็นนางหลิวปล่อยร่างบุตรชายและตรงเข้าไปจะทำร้ายนาง   แต่หลี่จื่อหานคว้าแขนเหี่ยวย่นเอาไว้แล้วเหวี่ยงไปกระแทกกับกำแพงบ้านก่อนจะเอ่ยเสียงเข้ม

"อย่าแตะต้องเมียข้า รวมถึงลูกๆ ข้ากับอาเล็กข้าอีก ที่ผ่านมาเพราะท่านปู่ข้าถึงยอมเจ้าจำไว้"

หลี่ต้าหยางเอ่ยกับเฉียวเฟิงเพราะเขาเป็นผู้ใหญ่บ้านที่เพิ่งจะมาถึงเพราะมีคนไปตาม

"ผู้ใหญ่บ้าน....ข้าต้องการปลดภรรยารบกวนท่านจัดการให้ได้ไหมขอรับ"

"ปลดภรรยา   เรื่องใหญ่นะแน่ใจหรือเหล่าหลี่"

"ขอรับ เลี้ยงสุนัขยังรู้คุณ เป็นคนหากเลี้ยงไม่เชื่องก็เทียบไม่ได้กับเดรัจฉาน   อ้อหลี่ถงบุตรสาวเจ้าห้ามใช้แซ่หลี่ของข้าอีก  กลับไปใช้แซ่หลิวของเจ้าเสีย"

เมื่อเอ่ยจบก็หันมาทางบุตรสาวก่อนจะเอ่ยกับหลี่เย่าฟางด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

"อาฟางขอโทษที่พ่อไม่ได้ใส่ใจเจ้า เข้าบ้านกันเถอะ"

"เจ้าค่ะ ต้องขอบคุณหลานสะใภ้ หากไม่ใช่นางช่วยไว้ถึงสองครั้ง ข้าคงแขวนผ้าขาวตายนานแล้ว ฮึกๆๆ"

"อืม...หลานสะใภ้ข้าขอบใจเจ้ามากนัก"

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านปู่    หลานสะใภ้ก็แค่ทำในสิ่งที่ควรทำเท่านั้น"

หลี่จื่อหานมองหน้าซูเว่ยหราน นางหันกลับไปหาชาวบ้านก่อนจะเอ่ย

"เงินที่ข้าติดค้างข้าจะหามาคืนแล้วกัน ขอบอกก่อนข้าเป็นคนความจำดี   ข้าจะคืนคนที่ข้าไปเอามาเท่านั้น หากใครมั่วนิ่มมาทวงละก็ข้าจะทุบให้หลังหักเหมือนยายแก่นี่เลย เหอะ"

ร่างอวบอ้วนเดินไปทันที   ชาวบ้านตกตะลึง  ยายหมูตอนขี้เกียจนี่บอกว่าจะคืนเงินที่ขอยืมกับข้าวขอบงที่เคยขโมยไป   พระอาทิตย์จะเปลี่ยนทิศขึ้นฟ้าหรอกหรือ  ส่วนเฉียวเฟิงที่เป็นผู้ใหญ่บ้านอาศัยชาวบ้านที่มารวมกันวันนี้ประกาศออกไป

"ทุกคน อีกสามวันทางการจะมาเกณฑ์คนไปเป็นทหาร ข้าเองก็ไม่รู้ว่าพวกเขาต้องการกี่คน หากใครไม่อยากไปก็หาเงินมาจ่ายสามสิบตำลึง   ส่วนเจ้านางหลิว  ไปอยู่ที่ศาลเจ้าร้างก่อน  หากมีที่ไปค่อยว่ากัน  ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเจ้าทำตีัวเองทัท้งสิ้น  ไปๆๆ  แยกย้ายกันได้แล้ว""

จาากนั้นชาวบ้านก็พากันแยกย้าย  ตุบ!! เสื้อผ้าเก่าๆ ขาดๆ รุ่งริ่งถูกหอบมาโยนให้สองแม่ลูกนั่นก่อนที่ซูเว่ยหรานจะเอ่ย

"ไสหัวไปได้แล้ว อ้อ..ส่วนแม่หม้ายหวังเจ้าอยู่ต่อได้ท่านปู่อนุญาต  ต่อไปเจ้าจะไม่มีสามีแล้วเรียกเจ้าเช่นนี้แต่เนิ่นๆ จะได้ชิน บ๊ายบายยายเฒ่า"

ซูเว่ยหรานบอกกับอดีตสะใภ้ใหญ่ของบ้านหมาดๆ  ก่อนจะยักคิ้วให้สองแม่ลูกที่บุตรชายนั้นสลบไปแล้ว  ส่วนนางหลิวก็วานคนไปตามบุตรสาวที่บ้านบุตรเขยมาช่วย ผู้ใหญ่บ้านจึงให้ไปอยู่ที่ศาลเจ้าร้างชั่วคราวจนกว่าหนังสือรับรองปลดภรรยาจะออกมา  นางหลิวและชาวบ้านบางส่วนพยุงหลิวเหอไปยังศาลบรรชนเพื่อพักที่นั่นก่อนรอบุตรชายนางฟื้นก็ให้ไปที่ศาลเจ้าร้างที่ชายฝั่ง 

 เมื่อคนไปหมดแล้วหลิวเหยาเหยายิ้มให้พี่สะใภ้เป็นครั้งแรก  พี่สะใภ้บอกว่าอีกสักพักหากท่านย่าทุบตีอาเล็กอีก  อาศัยตอนที่ท่านปู่มาถึงแล้วจัดการท่านย่า  ก็ให้นางไปหยิบถุงเงินมาจากที่ซ่อนแล้วเอามาให้ท่านปู่จึงจะมีบ้านอยู่  ไม่เช่นนั้นจะถูกไล่ออกไปนอนกลางถนนนางจำได้พี่สะใภ้บอกกับนางว่า

ก่อนหน้าจะมีเรื่อง

"เสี่ยวเฮยสุนัขของลุงจางยังมีบ้านหลังเล็กๆอยู่   ไม่ต้องเปียกฝน  ไม่ต้องหนาวเพราะหิมะ  ไม่ต้องร้อนเพราะแดดเผา   หากเเจ้านอนกลางถนนไม่อายเสี่ยวเฮยหรือ"

"แล้วเหยาเหยาต้องทำเช่นไรเจ้าคะพี่สะใภ้"

"เอาหูมาพี่จะบอกให้"

เมื่อซูเว่ยหรานกรอกหูแม่หนูน้อยวัยเจ็ดขวบเรียบร้อยก็จัดแจงจงใจใส่เกลือจนหมดเพื่อให้นางหลิวมาเห็นและหาเรื่อง  และประกอบกับวันนี้หลี่เย่าฟางไม่สามารถที่จะส่งปลาได้จึงไม่มีเงินมาให้  นางหลิวยิ่งอาละวาดเป็นสองเท่า    หลิวเหยาเหยาทำตามที่พี่สะใภ้บอกทุกอย่าง  นางหลิวจึงจากไปโดยที่ไม่มีเงินสักอีแปะ