กองไว้ตรงนั้นแหละ

ซูเว่ยหรานยิ้มให้กับน้องสามีตัวน้อยที่ผอมแห้งจนน่าสงสาร    จะว่าไปก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกันเลยเพราะหลิวเหอเป็นลูกติดยายแก่หลิว  แต่อย่างไรเล่าเด้กน่าสงสาร  สะใภ้ใหญ่อย่านางหวังก็ถูกหลิวเหอทำให้มีมลทินจึงต้องแต่งเข้ามา ซูเว่ยหรานได้แค่ตำหนิร่างเดิม

"ยายอ้วนซูเว่ยหราน   หล่อนทนยายแก่น่าตายนี่มาได้ไงตั้งหกปี  ดูค่ะดู  หล่อนดูฉันวิญญาณหล่อนอยู่ที่ไหนเบิกตามองซะ  นี่จร้า...เจ๊หรานนี่มาไม่ถึงวันทำซะบ้านแตกไปผัวทิ้งเมียไปเลย   จะเก็บไว้ทำไมแค่ฉันตื่นมาต้องเจอกับเสียงแปดหลอดก็อยากจะะเอาหมอนไม้ทุ่มให้หัวแตกตายตั้งแต่เจอหน้าแล้ว  เหอะ... เหลือหลี่ถงนางโคมเขียวนั่นอีกคน เป็นคนวางยาหลี่จื่อหานเพื่อจะขึ้นเตียงเขาแท้ๆ  สุดท้ายกรรมมาตกที่ฉัน   ถ้าหล่อนไม่หยุด   เจ๊จะทำให้ถูกใส่กรงหมูถ่วงน้ำเลย  คบชู้แล้วยังปากดี หึ ถุ้ย"

หลี่จื่อหานมาทันได้ยินคำว่าหลี่ถงวางยาเขาและคบชู้ก็ได้แต่สงสัย  เรื่องคืนนนั้นนางไม่ได้เป็นคนทำจริงๆหรือ   แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็เสียชื่อเสียงไปแล้ว  จะสอบขุนนางคงไม่ได้  ถึงจะล้างมลทินได้แต่เส้นทางขุนนางของเขาคงไม่ราบรื่นเท่าไหร่  ไม่สู้ตัดใจเสียดีกว่า  แต่วาจานางดูปะหลาดไปไม่น้อย  

ซูเว่ยหรานไม่สนใจนางเดินไปหลังบ้านจัดการย่างปลาที่ทาเกลือเอาไว้  ส่วนปลาที่หมักเกลือก็ใช้ตอกไม้ไผ่ที่หลี่ต้าหยางจักเอาไว้มาร้อย  นางเดินหาไม้ไผ่ท่อนยาวเพื่อมาทำราวสำหรับตากปลา  หลี่จื่อหานถามนางว่าต้องการอะไรเห็นนางเดินวนรอบบ้าน

"จะเอาอะไร  ข้าเห็นเจ้าเดินวนไปวนมาหลายรอบแล้ว"

"มีไม้ยาวๆสักท่อนไหมข้าจะเอามาทำราวตากปลา"

"มี   รอสักครู่"

จากนั้นเขาก็เดินไปด้านหลังแล้วกลับมาพร้อมไม้ไผ่ท่อนยาวสองจั้งหนึ่งท่อน  ซูเว่ยหรานนำมาวางพากกำแพงบ้านกับหน้าต่างห้องนางก่อนจะเอาปลาที่ร้อยด้วยตอกแขวนตาก  จากนั้นก็ไปนั่งย่างปลาต่อ  กลิ่นหอมอบอวน  มือหนาส่งก้อนซาลาเปาสีขาวมาให้ก่อนจะเอ่ย

"กินไปก่อน  กว่าปลาจะสุกคงอีกนานเจ้าคงหิว"

ซูเว่ยหรานเลยหน้ามองเขาปกติไม่คุยกับร่างเดิมเท่าไหร่  วันนี้อีตานี่เกิดพำิศวาทอะไรมาทำดีด้วย  แปลกๆอยู่นะวางยาพิษเจ๊หรือป่าววะ  หลี่จื่อหานยัดซาลาเปาใส่ในมือนางก่อนจะเอ่ยถามนางถึงเหตุการณ์เมื่อตอนสาย

"เรื่องวันนี้เจ้าจงใจใช่หรือไม่ซูเว่ยหราน"

ร่าวอ้วนฉุหยายามที่จะลุกขึ้นมา  แม้จะลุกยากแต่ก็ดีกว่าเงยหน้าคุย  เพราะมันเมื่อยคอ  ขนาดลุกแล้วยังต้องแหงนหน้าอีก  ซูเว่ยหรานจึงขึ้นไปยืนบนก้อนทินที่ทำเตาสามเส้าก่อนจะก้มหน้าลงมาคุยกับเขา

"ใช่.....เรื่องวันนี้เป็นข้าที่จงใจสร้างสถสนการณ์ให้ยายแก่ไม่ยอมตายนั่นถูกปู่เจ้าหย่า   ข้าบอกแล้วว่าหากเจ้าไม่หย่าข้า  ก็แยกบ้าน   เพราะข้าไม่มีทางทนอยู่กับยายแก่ปากเหม็นเน่า  เอะอะก็ทุบตีคนชอบใช้ความรุนแรง  ในเมื่อเจ้าไม่อยากแยกบ้านหรือว่าแยกบ้านไม่ได้   ข้าก็มีวิธีเพียงเดียวคือให้ยายแก่นั่นถูกปู่เจ้าหย่าอย่างไรเสียนางก้ไม่ใช่ย่าแท้ๆของเจ้าสักหน่อยข้าต้องเกรงใจทำไมกัน"

 "อีกอย่านะหลี่จื่อหาน...ใครจะคิดเล่าว่าผลลัพธ์มันจะดีเกินคาด  แทนที่จะถูกหย่ากลับกลายเป็นถูกปลดภรรยาเฉยเลย  อ๊า...สะใจจริงๆ  ...เอเจ้าไม่พอใจข้าเรื่องวันนี้หรือ  คงไม่ได้อยากให้ไอ้คนแซ่หลิวลูกติดยายแก่หลิวนั่นเปลี่ยนจากท่านลุงใหญ่ของเจ้ามาเป็นท่านอาเขยสี่หรอกนะ     เฮ้อ..ถ้าหากข้ารู้ว่าเจ้าต้องการเช่นนั้นข้าจะได้ไม่ยุ่งแต่แรกวางแผนให้เหนื่อยหรอก  บอกตามตรงข้าไม่ได้สนใจเจ้าจะคิดเห็นเช่นไร    แต่เพราะหลี่เย่าฟางนางอาเล็กของเจ้าปกติมีแค่นางที่ดีกับข้าๆเองก็เลยอยากปกป้องนาง จากคนเลวเหล่านั้น   เพราะคนที่บ้านนางปกป้องนางไม่ได้   เข้าหายสงสัยหรือยังพูดจบแล้วหรือไม่  คำถามที่เจ้าถามข้าก็ตอบให้แล้ว   ไสหัวไปได้แล้วไอ้คนแซ่หลี่"

นางปากร้ายจริงๆ  ปกติแค่ลักขโมยหรือหยิบฉวยของคนอื่นจนเลื่องชื่อในความหน้าหนา  มาวันนี้ยังรับรู้อีกว่านางปากร้ายเหลือจะทน   แต่นางช่วยอาเล็กของเขาเอาไว้ไม่ขอบคุณนางคงไม่ได้  หลี่จื่อหานถอนหายใจ  นางพูดถูกต้องพวกเขาไม่ได้ปกป้องอาเล็กเลย  เพราะไม่คิดด้วยว่าหลิวเหอกับมารดาจะจะเลวทรามร่วมมือกันได้ถึงเพียงนี้  หลี่จื่อหานเอ่ยกับซูเว่ยหรานเบาๆ

"เรื่องวันนี้ข้าขอขอบคุณเจ้า"

"อืม...กองไว้ตรงนั้นแหละถ้าว่างและไม่ลืมเดี๋ยวข้าเก็บกลับไปเอง"

หลี่จื่อหานสะอึกกับวาจาของนาง เป็นภรรยาแบบไหนกันไม่เคารพสามีสักนิดก่อนจะเอ่ยชื่อนางเน้นๆชัดๆ

"เว่ย ซู หราน เจ้า...หึ..สตรีอัปลักษณ์"

"โอ่ว...ข้าถือว่าเป็นคำชมที่จริงใจ  ถ้าเจ้าบอกว่าข้างามราวเทพธิดาเจ้าก็คือคนที่คบไม่ได้  เป็นพวกชาเขียว"

"ซู  เว่ย  หราน....."

ร่างสูงสะบัดแขนเสื้อเดินจากไปทันที  เขาไม่ได้สนทนากับนางมากนักตั้งแต่เรื่องคืนนั้นที่เขาถูกวางยาจนมีลูกกับนาง  มีเพียงตอนที่นางคลอดลูกเขามาเฝ้าอยู่หน้าเรือน   ไม่เคยรู้เลยว่านางปากคอเราะร้ายเช่นนี้