สร้างเรื่องให้ถูกหย่า

ซูเว่ยหรานเดินกลับลงมาจากบนเขา นางได้ของดีมาพอสมควร เสียดายที่ร่างนี้อ้วนเกินไปและยังไม่ฟื้นดีจากการที่ถูกตีศีรษะ แวะเก็บกระเทียมป่ามากับหอมป่ามาได้กำใหญ่ ที่ดินของบ้านมีแต่ไม่ได้ทำประโยชน์ มีแต่หญ้าขึ้นรก บนเขายังเขียวชอุ่มแปลว่าดินที่นี่ก็น่าจะปลูกพืชได้

ซูเว่ยหรานเอาปลาที่ขอดเกล็ดเสร็จแล้วมาหมักเกลือก่อนจะเดินไปหาหม้อดินเผามาล้างทำความสะอาด นางกำลังทาเกลือที่ตัวปลาและเอาต้นหอมยัดใส่ในท้องเพื่อดับกลิ่นคาว นางหลิวเห็นนางโรยเกลือก็กรีดร้องเสียงดังลั่น

"กรี๊ดดด....นางตัวล้างผลาญ เกลือแพงขนาดไหนเจ้าไม่รู้หรือ เหตุใดถึงสิ้นเปลืองนัก ทำอาหารไม่เป็นก็อย่ามาทำให้เสียของ หลี่เย่าฟางนางคนใกล้ตาย วันนี้ของก็ขายไม่ได้ อาหารก็ยังไม่ทำปล่อยคนล้างผลาญเช่นนี้มาผลาญเสบียงข้าได้อย่างไร"

"ทะ ท่านแม่ คือข้า..โอ๊ย"

เพี๊ยะ!! นางหลิวตบหน้าหลี่เย่าฟางเสียงดัง นางแน่ใจว่าสามีเอาอวนไปล่งแล้ว แต่นางไม่ทันตั้งตัวกลับถูกถีบจากด้านหลังอย่างจัง เป็นหลี่ต้าหยางที่ลืมของแล้วกลับมาทันเห็นบุตรสาวถูกตบหน้า    ซูเว่ยหรานคนนี้จงใจให้เขากลับมาเพราะหลานชายวิ่งไปตามบอกกับเขาว่าท่านปู่เอาอวนไปผิดเขาจึงเดินกลับมาทันได้เห็น

"นางหลิว..เจ้าตบหน้าเจ้าเล็กหรือ เจ้าด่าทอหยาบคายข้ายังพอทน นี่ถึงขนาดตบหน้าอยากตายใช่หรือไม่"

"ไม่ใช่นะพ่อเย่าฟาง คือข้า ข้าแค่โมโหที่นางหมูตอนที่ใช้เกลือของเราหมด ของนี่ราคาแพงนักท่านก็ทราบนี่"

ซูเว่ยหรานเดินไปหาหญิงชราช้าๆ ก่อนจะคว้ามวยผมนางลากออกมาลานด้านนอกเรือนแล้วตะโกนเสียงดังให้คนมาดู นางมาอยู่ที่นี่ยุคโบราณนี้หากสตรีถูกหย่านั้นไม่ดีต่ออนาคตแน่ๆ นางไม่ได้จะหย่ากับหลี่จื่อหานจริงๆ แต่กับนางหลิวไม่เหมือนกัน ยายแก่น่าเกลียดนี่สมควรถูกหย่า   ตีเหล็กตอนร้อนนี่แหละไหนเมื่อเช้าก็รอบหนึ่งแล้วรอบนี้เอาให้สุดไปเลย

ร่างเหี่ยวย่นถูกลากออกมาก่อนจะโยนนางไว้นอกประตูรั้ว ซูเว่ยหรานเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยะเยือกจนคนที่ได้ยินถึงกับขนลุก

"ยายแก่...อาเล็กขายปลาได้ทุกครั้งเจ้าจะเอาไปหมด ท่านปู่เองเห็นว่าเจ้าดูแลบ้านจึงไม่ว่าอะไร แต่อาเล็กกินน้ำข้าวบุตรสาวเจ้ากินข้าวขาว บุตรข้าทำงานได้กินข้าวมื้อเดียวยามที่ท่านปู่กับสามีข้าออกทะเลเจ้าจะกลั่นแกล้งพวกเขา หลานสาวเจ้าก็รังเกียจ จะหาเมียใหม่ให้หลิวเหอ ใครจะอยากยกลูกสาวให้บุตรชายเจ้า ขี้เกียจ ติดเหล้ายา ทาสพนันวันนี้มาสะสางกัน เกลือนั่นเงินสามีข้าซื้อมา  ฉะนั้นเงินนี่ไม่เกี่ยวกับเจ้า ท่านปู่เจ้าคะวันนี้ข้าจะพูดให้หมด หลิวเหอแอบเข้าห้องอาเล็ก วันนั้นหากข้ากลับมาไม่ทันจากลูกเลี้ยงคงกลายเป็นลูกเขย   อาเล็กกล้ำกลืนไม่กล้าเอ่ยเพราะนางหลิวทุบตีและข่มขู่เจ้าค่ะ โชคดีที่อาเล็กไม่ได้เสียเปรียบคนเลวนั่น"

นางหวังภรรยาของหลิวเหอที่ได้ยินก็ร่ำไห้  อย่างน่าสงสารทันที

"ฮือๆๆ ...พ่อเสี่ยวจูทำไมท่านทำเช่นนี้กัน ท่านยังเป็นคนอยู่หรือนางเป็นน้องสาวท่านนะ ฮือๆๆ เหตุใดข้าจึงโชคร้ายแต่งงานกับคนเช่นนี้กัน อ๊า..โอ๊ยย"

เพี๊ยะ!! ตุบๆๆ!! ผัวะ!! นางหลิวทุบตีสะใภ้ทันที

"นางตัวดี  นางแม่ไก่ออกไข่ไม่ได้  คลอดมาก็เป็นตัวขาดทุน กล้าใส่ความสามีเจ้าหรือ กล้าด่าเขาหรือบุตรชายข้าจะเป็นคนเช่นนั้นได้อย่างไร"

หลี่ต้าหยางเดินมาถึงคว้าข้อมือนางหลิวแล้วเหวี่ยงกระเด็นไปกลางถนนดิน ชาวบ้านรังเกียจทันที ก่อนจะถ่มน้ำลายใส่หน้า

"ถุ้ย...เจ้าเป็นแม่ประสาอะไรสั่งสอนบุตรเช่นไร  เย่าฟางนางเป็นเด็กดีเพียงนี้ บุตรชายเจ้าอาศัยตอนที่บิดากับหลานชายนางไม่อยู่ทำเรื่องชั่วช้ากับนางได้"

"ทำอะไร ข้าไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ก็แค่หยอกล้อนางเท่านั้น นางไม่ได้เสียหายอะไรสักนิด อายุขนาดนี้ยังไม่ได้ออกเรือน หากข้าช่วยคลายเหงานางอาจพอใจ เอิ๊กก หวังเย่วถิงนางตัวดีข้าหิวแล้ว"

หลิวเหอที่เพิ่งมาถึงและเมามายตอกกลับชาวบ้านอย่างไม่เกรงกลัว และเอ่ยเรียกเมียให้ไปหาข้าวให้กิน หลี่ต้าหยางที่อดทนมาตลอดเมื่อได้รับรู้การกระทำที่เลวทรามจากปากไอ้คนชั่วเอง เขาก็หมดความอดทนทันทีจึงเดินไปแล้วเงื้อเท้าเตะหน้าอกหลิวเหอจนกระอักเลือดออกมา ชาวบ้านเองก็ตกตะลึงเขาอายุหกสิบกว่าแล้วแต่กลับแข็งแรงเพียงนี้เชียวหรือ

"กรี๊ดดด...อาเหอลูกแม่ ตาแก่หลี่เจ้ากล้าเตะลูกชายข้าหรือ ข้าๆ จะหย่ากับเจ้า ฮือๆๆ ลูกแม่เจ้าเจ็บตรงไหนบ้าง"

หลี่จื่อหานที่เพิ่งกลับมาจากซื้อซาลาเปาเห็นนางหลิวลงไปกอดบุตรชายร้องห่มร้องไห้บอกจะหย่ากับท่านปู่   เขาจึงเดินไปยืนข้างๆ ซูเว่นหรานและก็มองหน้าท่านปู่ของตน  หลี่ต้าหยางรู้ว่าหลานชายมีคำถามเขาจึงเอ่ยให้หายข้องใจ

"เวลาที่เจ้ากับข้าออกเรือ  ไอ้คนชั่วเลี้ยงไม่เชื่องนี่มันลวนลามอาเล็กของเจ้า ถ้าเมียเจ้าไม่บอกข้าก็ไม่รู้"

หลี่จื่อหานหันไปทางซูเว่ยหรานทันที นางยักไหล่ก่อนจะเอ่ย

"คนอื่นรังเกียจข้า    แต่ว่าอาเล็กนางดีกับข้าเสมอ  ข้าทนเห็นนางถูกคนเลวทำลายไม่ได้  ข้าช่วยนางไว้สองครั้งแต่คนระวังกับคนจ้องนั้นต่างกัน ข้าไม่รับประกันว่าจะช่วยนางได้ทุกครั้ง ที่สำคัญที่นางไม่ได้ออกเรือนนั้นไม่ใช่ว่านางยังเด็กไม่อยากให้แต่งออกไปหรอก และที่ข้าถูกทุบตีมิใช่เพราะข้าไม่ห่วงสามีและเป็นตัวซวยหรอกนะ  เพราะยายแก่นี่ไม่ได้ห่วงเจ้าเพียงนั้น   และที่สำคัญข้าก็จำได้แล้วว่าข้าถูกตีด้วยเรื่องอะไร"

หลี่จื่อหานเดินมาจับแขนนางก่อนจะคาดคั้น

"พูดมาเรื่องอะไร หลิวเหอทำอะไรอาเล็กข้าบ้าง และพวกเขาตีเจ้าเพราะอะไร เว่ยหรานพูดออกมาวันนี้ข้าจะสะสางให้หมด"

"ไอ้โย่วจุ๊ๆๆๆ ฉลาดขึ้นมาแล้วหรือ ข้าบังเอิญได้ยินยายเฒ่านี่บอกว่าหากได้อาเล็กมาเป็นเมียก็ถือว่าได้คนมารับใช้สบายๆ ไม่ต้องเสียเงินสินสอดไปแต่งสตรีให้สิ้นเปลืองอีกคน ถ้าหากไม้กลายเป็นเรือไปแล้วท่านปู่เองก็คงเอ่ยอันใดไม่ได้ ทั้งสองคนกลัวว่าข้าจะปากมากจึงได้ช่วยกันทุบตีข้า"

"เจ้าๆๆๆ เจ้าโกหกข้าไม่ได้เอ่ยเช่นนั้นเสียหน่อย"

"ก็เจ้าไม่ได้เอ่ยไงข้าเลยพูดแทนเจ้ายายแก่งี่เง่า อย่างไรไอ้ลูกชั่วเจ้าก็ทำจริงๆ ชาวบ้านย่อมเชื่อข้าอยู่แล้ว นางหนูข้าจะแก้แค้นให้เจ้าเอง วิญญาณเจ้ารับรู้หรือไม่มาดูดีๆ เถอะ"

ซูเว่ยหรานเอ่ยออกมาในใจ  เจ้ายอมรับเองว่าลวนลามนางจริง  แถมยังทวงบุญคุณอีกว่าจะช่วยให้นางได้คลายเหงาเปล่าเปลี่ยว  ในเมื่อบุตรชาเจ้าจุดไฟข้าก็แค่เพิ่มฟืนแล้วก็พัดโบกให้ไฟมันโหมไหม้อีกสักหน่อยเท่านั้นเองยายแก่เอ๊ย  ฮ่าๆๆสะใจ  สะใจ