ให้เขาช่วยทวงหนี้2

น้ำเสียงไร้เยื่อใยตอบกลับไปจ้าวเฟยเฟยมองหน้าเขากำหนวดเขาแน่นขึ้นไปอีก   โคนหนวดถูกดึงจนตึงจนเฉินมู่หยางนิ่วหน้า  ยายเด็กบ้านี่เป็นคนหรือปีศาจกันแน่นะ  กระทั่งนางเอ่ยถามเขา

"ทำไมไม่ช่วย  ข้าต้องการเงินนะ  เจ้าไม่อยากได้เงินที่ยายจิ้งจอกแม่เลี้ยงข้ามายืมไปหรือ"

"ไม่อยากได้  ข้าต้องการคนมาดูและเด็กๆเรื่องนี้ข้าไม่ช่วย"

จ้าวเฟยเฟยถึงบางอ้อทันที   กลัวนางคืนเงินแล้วจะทิ้งเขากับเด็กทั้งสองคน  นางจึงสัญญากับเขา

"เอาอย่างนี้นะตาเฒ่าเฉิน  ท่านช่วยข้าทวงเงินกลับมา  ข้าสัญญาว่าจะอยู่เลี้ยงลูกให้ท่านจนกว่าท่านจะกลับ  ที่สำคัญอย่าเดินโง่ๆไปให้ใครเขาเอาดาบเสียบเหลือแต่เถ้ากระดูกกลับมาล่ะ"

เฉินมู่หยางมองหน้านาง  ตั้งแต่นางถูกตีที่ศีรษะฟื้นขึ้นมาก็เปลี่ยนไป  หรือนิสัยจริงๆของนางไม่ได้ร้ายกาจ  แต่เพราะบ้านใหญ่ของเขาทำให้นางต้องต่อสู้  เท่าที่เขารู้อยู่บ้านเดิมนางก็ก้มหน้ายอมแม่เลี้ยงกับน้องสาวตลอด  จากนั้นก็เอ่ยกับนาง

"เจ้าต้องรู้นะหากหนีแต่งงาน  มีชู้  หรือว่าสวมหมวกเขียวกฎหมายเป่ยเยี่ยนบอกว่า  ต้องเอ่อ"

"ต้องถูกชำเราจากม้าและสุกร  หากรอดตายค่อยถ่วงน้ำ    ระหว่างที่ใช้แซ่เฉินของท่านข้าไม่ทำอย่างนั้นหรอกน่า  ว่าไงข้าจะไปทำกับข้าวต่อ  ช่วยไม่ช่วย"

"เรื่องเช่นนี้เจ้ากลับกล้าเอ่ยออกมาอืม..ก็ได้"

"อะไรนะ  ไม่ได้ยิน"

"อืม  ข้าจะช่วยเจ้าทวงหนี้"

จ้าวเฟยเฟยปล่อยมือจากหนวดยาว   แต่คนตัวโตยังไม่ยอมปล่อยมือจากเอวนาง  สายตาเขียวปั้ดส่งมาหาเขา  มือหนาจึงยอมคลาย  หนวดนี่เก็บไว้ไม่ได้แล้ว  เจ็บชะมัดยายตัวแสบนี่ปราดเปรียวจริงๆ  เขาไม่เคยเสียเปรียบใครมาก่อน  แต่ต้องมาเสียเปรียบสตรีผอมแห้งเพราะหนวดนี่นะ  รู้ถึงไหนอายถึงนั่นจริงๆ

เมื่อเขาปล่อยมือจากนาง   จ้าวเฟยเฟยก็เดินไปเพิ่มฟืนในกระบะดิน  น้ำที่ตั้งไว้เมื่อเพิ่มไฟก็เริ่มเดือด  นางเอาเกลือใส่ลงไปพอประมาณจากนั้นก็นำไก่ที่สับไว้มาลวกช้อนฟองทิ้ง

  ขิงอ่อนหั่นแว่นบางๆก่อนจะซอยเป็นเส้นเล็กๆราวกับเส้นหมี่  ต้นหอมตัดโคนออกนำมาหั่นท่อนสั้นๆ  รอเฉินมู่หยางทำปลาเรียบร้อยนางจะทำน้ำแกงปลาเพิ่ม   มีไก๋ผัดขิง  ผัดผักตีนเป็ดใส่ไข่  กับน้ำแกงปลามื้อเช้าก็เรียบร้อย

เฉินมู่หยางปล่อยคนตัวเล็กจากอ้อมกอดจากนั้นก็ไปทำปลาให้ตามที่นางสั่ง   ประตูเรือนแพเปิดออกมา  เฉินโม่หวายจูงมือน้องสาวเเห็นผิงผิงเดินออกมา  ใบหน้าเล็กงอง้ำท่านพ่อกอดสตรีชั่วร้ายนี่ได้อย่างไรกัน  นางต้องเป็นปีศาจแน่ๆถึงทำให้ท่านพ่อแตะต้องนาง

จ้าวเฟยเฟยเห็นว่าเด็กๆตื่นแล้วนางจึงนำกระบอกไม้ไผ่ที่เลื่อยไว้เมื่อวานมาสองอัน  จากนั้นก็เดินไปตักน้ำในลำธารครึ่งหนึ่งก่อนจะผสมน้ำร้อนที่นางต้มเอาไว้  กระบอกหนึ่งส่งให้เฉินโม่หวาย

"นี่น้ำอุ่นล้างหน้าเสีย  มอมแมมเชียวเจ้าไม่อาบน้ำมากี่เดือนแล้ว  โสโครกยิ่งนัก"

"ข้าไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน  อาบไม่ได้"

"ตัวเท่ากำปั้นนอนแก้ผ้า  ซักตากไว้คืนเช้ามาก็แห้งใส่ได้แล้ว  ขี้เกียจสิไม่ว่าแล้ว"

"เจ้า เจ้า เจ้า   สตรีปากร้ายเจ้ามันนางปีศาจจิ้งจอก"

"เพ้ย..ก็ยังดีกว่าไอ้เด็กตัวเหม็น  บางทีในรูก้นเจ้าอาจมีหนอนนอนหลับอยู่ก็ได้  ยี้...น่าขยะแขยง  ไปกันเถอะผิงผิงแม่จะเช็ดหน้าให้   คนงามของแม่ต่อไปต้องล้างหน้าแปรงฟันขยันอาบน้ำรู้ไหม"

"เจ้าค่ะท่านแม่  แต่ว่าท่านแม่อย่าว่าพี่ชายเลยนะเจ้าคะ  พวกเราไม่มีเสื้อผ้าจริงๆเจ้าค่ะ"

แม่หนูน้อยพยายามไม่ให้ท่านแม่เกลียดพี่ชายของตน  จ้าวเฟยเฟยมองหน้าเจ้าตัวน้อยยิ้มให้อย่างอ่อนโยนก่อนจะก้มลงไปอุ้มนางขึ้นมาแล้วหอมแก้มตอบๆนั่นจากนั้นจึงเอ่ยกับนาง

"ผิงผิงของแม่งามเพียงนี้  ต่อไปแม่จะตัดชุดใหม่ให้หลายๆชุดลูกว่าดีหรือไม่"

"ดีเจ้าค่ะ  แล้วพี่ชายจะมีชุดใหม่เหมือนผิงผิงไหมเจ้าคะ"

จ้าวเฟยเฟยหันไปมองไอ้เด็กแสบที่ยืนหน้างออยู่ก็เอ่ยกับแม่หนูน้อย

"บางคนนะเขาไม่รับความหวังดีจากเราหรอก  อีกอย่างหน้าตาก็หงิกงอทั้งวัน  แค่มีกางเกงปิดก้นก็ถือว่าดีแล้ว  มาเถอะแม่จะล้างหน้าให้"

นางอุ้มเฉินผิงผิงมานั่งตักและใช้ผ้าผืนเล็กที่เหลือเอาไว้จากการกั้นผนังบ้านมาเป็นผ้าเช็ดหน้า  จ้าวเฟยเฟยเทน้ำอุ่นจากกระบอกไม้ไผ่ลงบนผ้าจากนั้นก็บีบผ้าเช็ดหน้าให้สะเด็ดนำค่อยๆบรรจงเช็ดใบหน้าเล็กของยายหนูน้อย 

 จ้าวเฟยเฟยเช็ดหน้าจนหมดคราบดำๆ   ผิวขาวนวลปรากฏตรงหน้า  เด็กคนนี้หน้าตาดีจริงๆ  โตมาต้องเป็นสาวงามแน่ๆ    แต่มีบางอย่างไม่ถูกต้อง  เหตุใดเด็กสองคนนี้กลับไม่มีส่วนไหนละม้ายคล้ายเฉินมู่หยางเลยสักนิด   เมื่อเช็ดเรียบร้อยก็ให้แม่หนูน้อยเข้าไปในบ้าน

"แม่รินน้ำข้าวไว้ให้ลูกเอาไปดื่มรองท้องก่อน  น้ำข้าวอุ่นๆมีประโยชน์มากมาย  ทั้งทำให้อุ่นท้อง  ไม่ป่วยง่ายต่อไปลูกต้องดื่มทุกวันรู้หรือไม่"

"แต่ว่าท่านแม่  บ้านเราไม่มีเงินซื้อข้าวสาร  จะมีน้ำข้าวได้อย่างไรเจ้าคะ"

"มีแม่อยู่  ลูกกลัวไม่มีข้าวกินหรือ  เข้าบ้านได้แล้ว ข้างนอกยังมีละอองหมอกเดี๋ยวจะป่วยได้"

"เจ้าค่ะ"  เด็กน้อยรับคำจ้าวเฟยเฟยตะโกนลอยๆเสียงดัง

"ผิงผิงถ้ามีคนบางคนอาจจะไม่อยากกินของคนอื่น  ลูกก็อย่าไปฝืนเลยนะ  อย่างไรเสียนี่ก็เป็นเงินที่บิดาของลูกหามาอย่างลำบากเพื่อให้ลูกได้มีข้าวกิน  ส่วนใครจะไม่เห็นคุณค่าก็ช่างเขาเถอะ"