สองแม่ลูกสกุลหลิน

เฉินมู่หยางที่กำลังทำปลาอยู่ก็หันมาทางนางและเด็กๆ   เฉินโม่หวายกระดกแก้วไม้ไผ่ทีเดียวเพื่อเอาน้ำข้าวลงท้อง  นี่เป็นเงินที่ท่านพ่อหามาอย่างลำบากเพื่อซื้อข้าวสารให้เขา  ต้องกินสิเขาไม่ได้กินเพราะนางสั่งให้กินเสียหน่อย  กินเพราะเห็นแก่ท่านพ่อต่างหาก  เฉินโม่หวายดื่มเร็วไปจึงสำลักออกมา

"แค่กๆๆ แค่กๆๆ " มือผอมแห้งทุบหน้าอกตนเอง  จ้าวเฟยเฟยเดินไปลูบหลังให้  เขาผงะในใจยังระแวงนางอยู่  จ้าวเฟยเฟยกลอกตามองบนก่อนจะเอ่ย

"การเกิดเป็นคนนั้นยากยิ่ง  หากเจ้าจะกินมื้อนี้เพื่อสั่งลาข้าก็ไม่ว่า  แต่คนเราน่ะนะถ้าอยากตายอย่างน้อยก็ตายอย่างมีศักดิ์ศรีหน่อย  ไม่ใช่ตายเพราะตะกละ"

เฉินโม่หวายมองหน้านางน้ำตาคลอ  สตรีคนนี้ร้ายกาจยิ่งนัก  เขาสะบัดหน้าวิ่งเข้าเรือนแพไปนั่งร้องไห้  เฉินมู่หยางเดินมาพอดีก่อนจะส่งปลาที่ทำเรียบร้อยให้กับนาง  เขาเอ่ยตำหนิคนตรงหน้า

"โม่หวายยังเด็ก  แต่ละคำพูดของเจ้าล้วนทำร้ายจิตใจ"

"แล้วอย่างไร  จะกระโดดน้ำตายหรือ  หึยายแกนั่นทั้งตบทั้งตี  กระทั่งด่าว่าลูกโสเภณียังไม่เห็นตายเลย  แต่พอข้าพูดกลับรับไม่ได้หรือ  เขาเป็นเด็กผู้ชายอนาคตต้องรับผิดชอบครอบครัวเป็นที่พึ่งให้น้องสาว  นิสัยหยุมหยิมอย่างนี้โตไปจะมีประโยชน์อะไร"

จ้าวเฟยเฟยรับเอาปลามาก่อนจะไปเพิ่มไฟ   นางทอดปลาจนเป็นสีเหลืองทองจากนั้นก็ใส่ขิงที่หั่นแว่นลงไปตามด้วยต้นหอมป่า  ใส่เกลือเล็กน้อย   เติมน้ำแล้วเคี่ยว   เกือบจะยามเฉินแล้วในที่สุดอาหารก็พร้อมสำหรับสี่คน   จ้าวเฟยเฟยยกอาหารเข้าไปในเรือน   จานชามไม่พอนางจะเป็นต้องใช้กระบอกไม้ไผ่มาเป็นที่ใส่อาหารแทน  

น้ำแกงปลาสีขาวน้ำนมช่วยให้มีความอยากอาหารมากขึ้น  เฉินโม่หวายที่ยังงอนจากการที่ถูกนางว่าก็ไม่ยอมลุกมากินข้าว  จ้าวเฟยเฟยเห็นว่าเขาเอาแต่ใจเพื่อเรียกร้องบิดาก็ไม่สนใจก่อนจะเอ่ยกับเฉินมู่หยาง

"ข้าจะไปชายป่าสักหน่อยน่ะ"

"ไปชายป่า?....ที่นั่นมีอะไร"

"บ้านแม่หม้ายหลิน  นางป่วยอยู่กับบุตรชายแค่สองคน  ข้าจะเอาข้าวไปให้นางสักมื้อ  อย่าห่วงเลยเงินข้าคืนท่านแน่"

เฉินมู่หยางไม่เคยรู้เลยว่านางรู้จักใส่ใจคนอื่นด้วย  จากนั้นจ้าวเฟยเฟยก็ตักอาหารบางส่วนใส่กระบอกไม้ไผ่ก่อนจะใส่ตะกร้าแล้วเดินออกไปชายป่า  นางไม่ลืมที่จะเอาน้ำดื่มที่นางแช่จี้หยกลงไปด้วย    ส่วนเฉินมู่หยางรู้ดีว่านางต้องการให้บุตรชายของเขากินข้าวก่อน  มิเช่นนั้นนางคงไม่รีบออกไปจึงเอ่ยกับบุตรชายเมื่อนางไปแล้ว

"ท่านแม่ของเจ้านางอาจจะพูดจารุนแรงไปบ้าง  โม่หวายแต่นางก็หวังดี"

"ขอรับ  ท่านพ่อ  แต่ว่าต่อไปท่านห้ามกอดนางอีกข้าไม่อยากให้ท่านชอบนาง"

เฉินมู่หยางถอนหายใจก่อนเอ่ย

"วันหลังห้ามแอบดูผู้ใหญ่  อีกอย่างพ่อไม่ได้กอดนาง  เราอยู่บนแพบางทีก็มีคลื่นทำให้แพแกว่งโคลงไปมาไม่ยืนมั่นคง  พ่อแค่รับนางไว้กันไม่ให้นางล้มก็เท่านั้น  กินข้าวได้แล้ว"

เฉินผิงผิงไม่เห็นด้วยกับพี่ชายเสียงเล็กๆเอ่ยกับบิดา

"ท่านพ่อ  ท่านแม่เปลี่ยนไปแล้ว  นางใจดีกับผิงผิงมากนักท่านพ่อต้องรักท่านแม่นะเจ้าคะ  ผิงผิงอยากมีท่านแม่"

นี่เป็นครั้งแรกที่น้องสาวเห็นต่างกับเขา  เฉินโม่หวายใบหน้าหงิกงอกว่าเดิม  แต่เด็กน้อยอีกคนไม่สนใจนางไม่ยอมกินจะท่านแม่กลับมา  ซึ่งทำให้พี่ชายต้องรอไปด้วย  ทั้งสามจึงนั่งรอจ้าวเฟยเฟยกลับมากินข้าวพร้อมกัน

ชายป่าห่างจากกระท่อมเฉินมู่หยางสิบจ้างจ้าวเฟยเฟยเดินมาหยุดที่กระท่อมโทรมหลังหนึ่งที่บัดนี้กลับแทบจะไม่ใช่ที่อยู่ของคน  เมื่อคืนลมแรงหลัะงคาไม่เหลือแล้ว  สองแม่ลูกไปนั่งซุกอยู่ใต้เตียงไม้เนื้อตัวเปียกปอน  จ้าวเฟยเฟยร้องเรียกทั้งคู่

"พี่สาวหลิน  เฉินอี้พวกท่านเป็นอย่างไรบ้าง"

เด็กหนุ่มวัยสิบสองปีกับสตรีวัยสามสิบเศษๆคนหนึ่งคลานออกมาจากใต้เตียงเมื่อเห็นคนที่มาแววตาดีใจก็เผยรอยยิ้มทั้งที่เขาหนาวสั่นจนปากเริ่มม่วง

"พี่เฟยเฟยท่านมาแล้ว  ได้ยินว่าท่านถูกป้าหวังตีเป็นอย่างไรบ้างขอรับ"

"พี่หายดีแล้ว   เปียกทั้งคืนเลยหรือ"

"ขอรับ  ท่านแม่เองก็ไม่ไหว  ข้าไม่รู้จะทำเช่นไร  นางไข้ขึ้นตัวร้อนนัก"

"เอาเช่นนี้  พามารดาเจ้าไปบ้านข้าก่อน  นี่เป็นน้ำแร่พอดีเมื่อวานข้าขึ้นเขาสำรวจเลยเจอมันให้นางดื่มอาจมีแรงขึ้นมาบ้าง"

เฉินอี้รับน้ำมาจากนางก่อนจะค่อยๆกรอกปากมารดา  ไม่นานจากที่อ่อนแรงก็เริ่มหายใจสม่ำเสมอ  เปลือกตานางขยับเล็กน้อยก่อนจะลืมตาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

"อี้เอ๋อร์   อาซ้อเฉินท่านมาแล้วหรือ"

"พี่หลินท่านอย่าเอ่ยอะไรเลย  เดิมเอาอาหารมาให้ท่าแต่ดูเหมือนบ้านท่านจะอยู่ไม่ได้แล้ว  ไปพักบ้านข้าก่อนค่อยหาทาง"

จ้าวเฟยเฟยเอ่ยขึ้น   ในความทรงจำร่างเดิมแต่งมาที่นี่ได้สามวันก็มาเจอกับสองแม่ลูกที่ลำบากยิ่งกว่านางเสียอีก  วันนั้นนางเจอเข้ากับไข่ไก่ป่า  เดิมจะแอบไว้กินเองแต่เมื่อเห็นแม่หม้ายคนหนึ่งกับเด็กที่กำลังช่วยกันขุดรากไม้นางจึงยกไข่ป่าให้พวกเขา 

 และจากนั้นนางก็แอบเอาอาหารมาให้บ่อยๆเท่าที่จะแอบเอามาได้  สองแม่ลูกที่ได้ยินนางเอ่ยชวนพยักหน้า  จากนั้นหลินเฉินอี้ก็พยุงมารดาเดินตามจ้าวเฟยเฟยไป  เมื่อมาถึงก็ประหลาดใจ  บ้านดินนั้นอยู่ไม่ได้แล้วแต่พวกเขาสร้างแพบ้านและอยู่ในนั้น   

"บ้านอยู่ไม่ได้ข้าเลยสร้างเรือนแพ  พวกท่านแม่ลูกอยู่ไปก่อน    ที่จริงวันนี้ข้าจะเข้าเมือง  ที่ข้าไปหาก็อยากให้อาอี้มาช่วยเฝ้าบ้าน งั้นวันนี้พวกท่านพักที่นี่ก่อน  ข้าเข้าเมืองแล้วกลับมาจะหาทางออกให้อีกที"

จ้าวเฟยเฟยเอ่ยกับคนทั้งคู่  จากนั้นก็มาถึงเรือนแพก่อนจะเรียกหาเฉินมู่หยาง

"ท่านพี่  ท่านออกมาหน่อยเจ้าค่ะ"

เฉินมู่หยางนิ่งเงียบ  เมียเรียกเขาท่านพี่ไม่ใช่คำว่าตาเฒ่า  เขาหูเพี้ยนหรือก่อนจะลุกออกมาก็เห็นว่านางพาคนกลับมาสองคนจึงรีบเดินข้ามสะพานมาหา

"พวกเขาคือ...."

"นี่พี่หลิน  ส่วนนี่บุตรชายของนางชื่อเฉินอี้บ้านพวกเขาพังเพราะพายุเมื่อคืน  อาศัยอยู่กับเราก่อนพอดีเราจะเข้าเมืองต้องมีคนเฝ้าบ้าน  คนบ้านใหญ่ท่านมิใช่ท่านไม่รู้"

เฉินมู่หยางพยักหน้าก่อนจะเอ่ย  

"อาซ้อ  บ้านข้าคับแคบท่านคงจะไม่ถือสานะ"

"ไม่เป็นไร  แค่มีที่หลบฝนก็พอแล้ว"

"ข้าจะไปดูที่นอนให้ท่านพักก่อน  เฉินอี้เจ้าพามารดาเจ้าข้ามสะพานดีๆล่ะ"

เด็กหนุ่มพยักหน้า   สองสามีภรรยาเดินข้ามไปก่อน  หลินเหมยเซียงเกาะแขนบุตรชายค่อยๆเดิน  เมื่อพวกเขาเข้าบ้านไปแล้วหลินเฉินอี้จึงเอ่ยแก่มารดา

"เสด็จแม่   ทรงไหวหรือไม่"

"อี้เอ๋อร์   อาซ้อเฉินนางเป็นคนดีต่อไปลูกอย่าลืมบุญคุณนาง"

"เสด็จแม่ทรงวางพระทัย    ลูกจะต้องล้างมลทินให้ตระกูลท่านตาและทวงความเป็นธรรมให้ท่านแน่ๆ"

"วังหลวงเป็นสถานที่กินคน  พวกเราใช้ชีวิตที่นี่เถอะอย่าไปยุ่งเกี่ยวอีกเลย  เข้าไปกันเถอะพวกเขารอแล้ว"

หลินเฉินอี้ปฏิญาณในใจ  หลี่กุ้ยเฟยข้าสัญญาว่าจะให้พวกเจ้าสกุลหลี่ชดใช้สามร้อยชีวิตให้กับสกุลหลิน  จากนั้นก็พามารดาของตนเข้ามาบังเรือนแพในที่สุด