นี่มันไลน์บุฟเฟ่ต์ชัด ๆ

ขณะนี้จินข้ามภพมายังแคว้นต้าจินได้หนึ่งเดือนแล้วและสุขภาพของเธอก็ดีขึ้นมาก ความสัมพันธ์กับองค์ชายรองก็ก้าวหน้าไปมาก โดยองค์ชายรองได้มาร่วมรับประทานมื้อเย็นที่นางลงมือเองที่เรือนริมบึงมาได้หนึ่งสัปดาห์แล้ว ไม่ว่าอาหารที่นางปรุงจะแปลกใหม่สักเท่าใดเขาก็รับประทานทุกอย่างโดยไม่มีติดขัด ทั้งยังสอบถามวิธีปรุงอาหารเหล่านั้นด้วยความสนใจใคร่รู้ ทำให้นางมิได้รู้สึกห่างเหินกับเขาเหมือนที่ตู้จินจินได้รับ

“อาจิน พรุ่งนี้พี่คงพาเจ้าไปไหว้ท่านเทพไฉ่ซิงเอี๊ยะตามที่สัญญาไว้มิได้แล้ว เพราะงานที่โรงย้อมมีปัญหา เจ้ารอพี่อีกสัก 6-7 วันได้หรือไม่” น้ำเสียงของเขาบ่งบอกได้ถึงความสำนึกผิดที่มิอาจทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับนางได้

“ท่านพี่มิต้องห่วง ข้ามิอาจกล่าวโทษท่านได้ ทั้งท่านเองก็มิได้เจตนาให้เป็นเช่นนี้ แต่ว่าพรุ่งนี้ตั่วเอ๋อจะมาตรวจร่างกายให้ข้า ข้าจะขอชวนนางออกไปเป็นเพื่อนเพื่อเปิดหูเปิดตาได้หรือไม่” ตู้จินจินมิได้มีท่าทีไม่พอใจอันใดทั้งยังเรียกเขาว่าท่านพี่ตามที่เขาต้องการ ทั้งนางยังส่งยิ้มเต็มดวงหน้าส่งมาให้เขาจนอดยิ้มตามมิได้

“ได้สิแต่ให้องครักษ์หวังไปขับรถให้เล่า ที่เขามีเงินสำรองอยู่หนึ่งร้อยตำลึง หากมิพอเจ้าให้ร้านค้าเอาของมาส่งที่จวนแล้วมาเก็บเงินที่ห้องบัญชีที่จวนได้เลย มิต้องกังวล” พร้อมกับพูดเขาเดิมมาหยุดด้านหน้าพร้อมทั้งเชยคางให้นางมองหน้าเขา

“มิทรงกลัวว่าอาจินจะใช้เงินทองท่านจนหมดหรือเพคะ” นางตอบกลับด้วยแววตาหยอกเย้า

“ตั้งแต่เจ้าหายป่วยพี่ยังไม่เคยเห็นเจ้าใช้เงินเลยสักเหรียญ หากเจ้าจะใช้เงินจนหมดจวนพี่ก็คงได้แต่ต้องเกาะเจ้ากินเสียแล้ว” ต้าจินหลงรู้สึกขันยิ่งนักกับคำหยอกเย้าของภรรยาซึ่งตอนนี้ยังเป็นเพียงภรรยาในนามเท่านั้น

“สักวันอาจินจะให้ท่านพี่เกาะกินจนอวบอ้วนเลยเจ้าค่ะ” จินมิวายหยอกเย้าเขาคืน

“ค่ำแล้วท่านพี่กลับเรือนไปนอนเสียเถิดเพคะ อาจินก็จะเข้านอนแล้วเช่นกัน ราตรีสวัสดิ์เพคะ” พูดจบก็ผลักสวามีให้เดินไปตามสะพานที่ทอดสู่ฝั่งเพื่อให้เขากลับไปนอนที่เรือนหน้า

“เฮ้อ เจ้านี่นะ” ต้าจินหลงส่ายศีรษะเล็กน้อยด้วยความระอา สตรีนางอื่นจ้องแต่จะลากเขาเข้านอนในเรือนของพวกนาง แต่พระชายาเอกของเขากลับผลักไสให้เขากลับไปนอนยังเรือนส่วนตัว

“ข้าแข็งแรงดีแล้วกระมังตั่วเอ๋อ” หลังสหายดึงนิ้วเรียวออกจากมือนาง ตู้จินจินรีบถามทันที

“จะว่าหายป่วยไข้น่ะก็ใช่ แต่เจ้ายังมิใคร่จะแข็งแรงดีนัก พยายามเดินออกกำลังให้มาก” ฮัวตั่วเอ๋อตอบยิ้มๆ

“เดินอยู่แต่ในเรือนก็ออกจะน่าเบื่อ พวกเราออกไปเดินเล่นภายนอกกันเถิดหากได้เปลี่ยนบรรยากาศบ้างข้าอาจจะเดินได้มากขึ้น” ตู้จินจินเอ่ยด้วยแววจามีนัย

“องค์ชายรองจะมิตำหนิข้าเอาได้หรือ ได้ข่าวว่าช่วงนี้ทรงเสด็จมาเสวยมื้อเย็นที่เรือนนี้ทุกวัน หากเจ้าออกไปเดินเที่ยวเล่นกับข้าแล้วกลับมาไม่มีเรี่ยวแรงทำมื้อเย็นถวาย ข้ามิอาจแบกความรับผิดชอบไหวดอกนะ” ระหว่างที่องครักษ์หวังพานางมาตรวจร่างกายของพระชายาตู้ทุกวันเว้นวัน นางสอบถามเสี่ยวมี่เกี่ยวกับกิจวัตรของสหายที่ทำเป็นประจำเพื่อลดเวลาในการซักอาการเพราะส่วนใหญ่พวกนางมักสนทนาสัพเพเหระเรื่องทั่วๆ ไปเสียมากกว่า

“เจ้าก็พูดไปนั่น ทรงมีเหตุมีผลพอดอกน่า เมื่อวานข้ายังขอออกไปเดินเล่นช้างนอกอยู่เลย ว่าแล้วเราก็ไปกันเลยดีกว่า ข้าอยากออกไปชิมร้านอาหารด้านนอกดูบ้าง” พูดเสร็จก็หันไปสั่งปี้หรูให้ไปสั่นกระดิ่งที่องครักษ์หวังได้มาติดตั้งไว้ในห้องนอนของนาง เพื่อให้นางสามารถเรียกใช้เขาได้หากมีเหตุจำเป็นยามดึกดื่นหรือรีบด่วน

“เช่นนั้นข้าพาเจ้าไปไหว้ท่านเทพไฉ่ซิงเอี๊ยะบนเขาเทียมเมฆดีกว่า จะได้ให้เจ้าออกกำลังกายเสียให้เข็ด” ฮัวตั่วเอ๋อยิ้มเย้าสหาย

“โอ้ว ข้าเห็นศาลเจ้าตั้งแต่เรายังไม่เข้ามาใกล้ตีนเขานึกว่าต้องเดินจนหอบเสียแล้ว มีกระเช้าโดยสารด้วยรึนี่” จินเกือบหลุดคำว่าลิฟท์โดยสารเสียแล้วเพียงแต่หันไปเห็นป้ายใหญ่ติดอยู่ที่ทางขึ้นกระเช้าว่า “กระเช้าโดยสาร” เสียก่อน

“ไปกันเถอะ กระเช้านี้ขึ้นได้เพียงครั้งละสองคนและไม่ควรมีน้ำหนักรวมเกินหนึ่งร้อยจิน¹ เจ้าอย่าลืมนำเสื้อคลุมไปด้วย ข้างบนอากาศเย็นอีกทั้งมีละอองจากระหัดวิดน้ำที่แม่นางไป๋ใช้เพื่อเป็นเครื่องฉุดกระเช้าโดยสารนี้แทนแรงงานคน” ฮัวตั่วเอ๋อไม่ลืมเพิ่มเสียงให้ดังขึ้นเพื่อแข่งกับเสียงน้ำที่ดังแว่วๆ มาจากด้านหลังเขา

ระหว่างที่กระเช้ากำลังเคลื่อนขึ้นสู่ยอดเขาที่เป็นที่ตั้งของศาลเจ้าตู้จินจินไม่วายคิดถึงลิฟต์โดยสารในภพเดิม เพียงแต่นางมิได้สอบถามฮัวตั่วเอ๋อให้หายข้องใจ ด้วยเสียงน้ำกระทบโตรกหินที่เป็นช่องเขาด้านหลังนั้นดังจนหูอื้อ หากจะสนทนากันคงต้องตะโกนจนเสียงแห้ง นางจึงถือโอกาสเงียบเสีย

“แตร๊งๆ แตร๊งๆ เสียงระฆังดังมาจากอาคารทางด้านซ้ายมือหลังจากลงจากกระเช้าโดยสาร ตู้จินจินหมายจะไปสักการะท่านเทพไฉ่ซิงเอี๊ยะเสียก่อน ค่อยไปเดินชมบริเวณโดยรอบ

“ไปเร็วอาจิน โรงทานของศาลเจ้าเปิดแล้ว ไม่ต้องห่วงปี้หรูกับท่านหวัง ประเดี๋ยวเสี่ยวม่านคงพาพวกเขาไปหาพวกเราเอง” ฮัวตั่วเอ๋อฉุดแขนสหายไปทางโรงทานของศาลเจ้าเพื่อรับอาหารมื้อกลางวัน โดยเป็นอาหารมังสวิรัติที่ทางศาลเจ้าจะมีจัดไว้แจกจ่ายให้แก่ผู้มากราบไหว้สักการะท่านเทพไฉ่ซิงเอี๊ยะวันละสองมื้อ คือเช้าและกลางวันช่วงละหนึ่งชั่วยาม

ตู้จินจินถึงกับตะลึงเมื่อเดินเข้าไปในโรงทาน นอกจากโต๊ะตัวยาวหลายสิบตัวที่มีเก้าอี้ไม้วางไว้ทั้งสองด้าน ด้านที่จัดวางอาหารสำหรับจากจ่ายนั้นมีกลุ่มคนต่อแถวสองฝั่งของโต๊ะอาหาร ที่โต๊ะมีป้ายเขียนไว้ว่า “ห้ามพูดคุยขณะตักอาหาร” คาดว่าเพื่อสุขอนามัย น้ำลายจะได้มิได้กระเด็นลงไปในถาดอาหาร หัวโต๊ะมีถาดหลุมกระเบื้องเคลือบขนาดใหญ่ ทั้งสองฝั่งของโต๊ะมีกระจาดเรียงช้อนโลหะและกระบอกใส่ตะเกียบวางไว้ เมื่อเดินถัดไปจะพบกับข้าวประมาณสามอย่าง ซึ่งวันนี้มีผัดผักกาดขาว, ยำแตงกวา, ซุปเต้าเจี้ยวและเครื่องเคียงอีกสองอย่างคือถั่วลิสงทอดโรยเกลือกับผักดอง โดยแต่ละถาดจะมีทัพพีสำหรับตักวางไว้ในจานด้านหน้าทั้งฝั่งซ้ายและขวา อีกทั้งด้านล่างของถาดอาหารยังมีเตาอุ่นอาหารใส่ถ่านไว้ครึ่งหนึ่งเพื่อให้กับข้าวอุ่นร้อนอยู่เสมอ นี่มันไลน์บุฟเฟต์ในภพเก่าของจินชัดๆ

เมื่อตักอาหารได้แล้วสามารถเลือกที่นั่งได้ตามใจชอบ โดยที่เสาแต่ละต้นของโรงทานจะมีถังไม้ใส่น้ำดื่ม และเตาตั้งหม้อน้ำเต้าหู้วางสลับกันไปตลอดทางซ้ายขวาของเสาริมใกล้แถวที่นั่งในโรงทาน

“เราต้องไปจ่ายเงินตรงไหนหรือ” ตู้จินจินแอบถามสหายเสียงเบา

“ที่นี่ไม่ต้องชำระเงินค่าอาหารเพราะมีผู้มีศรัทธาบริจาคค่าอาหารให้กับทางศาลเจ้าอยู่แล้ว หากเจ้าอยากบริจาค ในศาลเจ้าใต้แท่นของท่านเทพจะมีตู้บริจาคให้เลือกทำบุญตามความประสงค์ เจ้าค่อยไปร่วมบุญตามใจเถิด” ฮัวตั่วเอ๋อพาสหายไปหาที่นั่งโดยอาจินสังเกตว่าบางกลุ่มจะมีทั้งเจ้านายและสาวใช้นั่งรวมกัน แต่อีกโต๊ะถัดไปมีเฉพาะสาวใช้แต่เมื่อมองอีกฝั่งก็จะเป็นคุณหนูหรือนายหญิงของพวกนาง ทางโต๊ะอีกฝั่งของโรงทานจะมีเฉพาะผู้ชายซึ่งเหล่าคุณชายและบ่าวก็มีทั้งที่นั่งร่วมโต๊ะและนั่งแยกโต๊ะแต่อยู่ใกล้ๆ กันเหมือนฝั่งของเหล่าสตรี

“เจ้าสงสัยใช่หรือไม่ว่าเหตุใดจึงมีเหล่าสาวใช้ที่นั่งร่วมกับเจ้านายและที่มิได้นั่งรวมกัน รอเสี่ยวม่านกับปี้หรูมาถึงก่อนข้าจะอธิบายให้เจ้ากับปี้หรูฟังทีเดียว” ฮัวตั่วเอ๋อยั่วให้สหายอยากรู้แล้วจึงแกล้งอมพะนำ ทั้งยังนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนอาจินอยากจะตีนางสักเพียะ