บทที่ 10 ชิงชิงมีมิติ

          ‘เฮ้อซื้อมาซะเยอะแยะจะเอาเข้าบ้านยังงัยล่ะทีนี้ หมดนี้ต้องไป-กลับกี่เที่ยวจะขนหมดกัน เอ๊ะทำไมมีแสงสีแดงกระพริบที่รอยแหวนบนนิ้วล่ะ’ ขณะที่กำลังกังวลเกี่ยวกับปริมาณของสินค้าที่ซื้อมาก็มีแสงสีแดงกระพริบขึ้นที่รอยแดงบนนิ้ว ชิงชิงจึงมองหาที่จอดรถเพื่อทดสอบข้อสงสัยในใจทันที

          “เย้ เป็นอย่างที่คิดจริงๆ ด้วย รอยแดงนี้เป็นช่องว่างมิติ แถวนี้ปลอดคนพอดีลองเก็บของเข้าไปดูดีกว่า” หลังจากเพ่งสมาธิเข้าไปในแหวนหยกครู่หนึ่งก็เห็นช่องว่างมิติแล้วเธอก็ของทั้งหมดเข้าไปในมิติได้จริงๆ ด้วย แม้ว่าจะอยากลองเข้าไปดูด้านในก็กลัวว่าจะมีใครมาเห็นเข้าแล้วเสียก่อน เพราะตอนนี้เริ่มมีคนเดินผ่านไปผ่านมาบ้างแล้ว

          ‘เอ๊ะ มีร้านขายนาฬิกาด้วยนี่นา ลืมไปเลยว่าแถบวรจักรนี่มีของพวกนี้เยอะเลยแถมราคาไม่แพงมากอีกด้วย’

          “มีนาฬิกาแบบที่ใช้กันในยุค 70’ บ้างมั้ยคะ” ภายในร้านมีนาฬิกาวางขายอยู่หลายแบบ ในเมื่อไม่มั่นใจว่าควรเลือกแบบไหนดีก็ถามคนขายมันไปเสียเลย

          “มีๆ ช่วงนี้แฟชั่นย้อนยุคกำลังมา ซื้อไปขายหรือไปใช้เองล่ะ เรือนละหนึ่งร้อย โหลละหนึ่งพัน ถ้าซื้อทั้งแบบผู้ชายและแบบผู้หญิงอย่างละโหลคิดแค่พันเก้าร้อย” พ่อค้ารีบเสนอราคาทันทีวันนี้ทั้งวันเพิ่งขายของได้แค่สามร้อยแค่ค่าข้าวเขาก็หมดไปสองร้อยกว่าบาทแล้ว

          “เอาค่ะพี่ช่วยเลือกให้ด้วยนะคะ” ‘หนึ่งพันเก้าร้อยบาทได้นาฬิกาตั้งยี่สิบสี่เรือนน่าจะไม่ขาดทุนแล้วล่ะชิงชิงเอ๋ย’

          หลังจากออกจากร้านนาฬิกาชิงชิงขับรถไปคืนร้านเช่ารถแล้วขึ้นแท็กซี่กลับบ้านทันที

          เช้าวันต่อมาชิงชิงไปทำงานตามปกติ เงินที่เหลือเธอซื้อสบู่หอมยี่ห้อดังและน้ำตาลอ้อยจากซุปเปอร์มาเก็ตที่เธอทำงาน หลังเลิกงานเธอเรียกรถแท็กซี่ไปสำเพ็งเพื่อมองหาแพคเกจจิ้งมาเปลี่ยนให้กับน้ำตาลทรายและสบู่ที่ซื้อมาหลังจากกลับถึงบ้านเงินที่ได้จากการขายหยกก็หมดลงพอดี

          คืนสุดท้ายชิงชิงใช้เวลาก่อนเข้านอนเปลี่ยนแพคเกจสบู่จากกล่องพิมพ์ลายรูปลักษณ์ทันสมัยและถ่ายน้ำตาลอ้อยจากถุงพลาสติกเป็นถุงผ้าดิบกว่าจะเสร็จก็ปาไปเกือบสี่ทุ่ม ชิงชิงรีบเก็บของทั้งหมดเข้าไปในมิติก่อนจะอาบน้ำเข้านอนเพื่อเดินทางข้ามภพอีกครั้ง

          “ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำมากินข้าวพี่ทำไว้ให้แล้ว ท่าทางจะเหนื่อยมากเลยนะเราตื่นสายเชียว” เสียงพี่กิมฮัวดังขึ้นทันที่ที่เห็นเสี่ยวชิงขยับตัว เธอสงสารเด็กน้อยที่ต้องออกไปทำงานหาเลี้ยงตัวเองเลยปล่อยให้นอนได้เต็มตื่นเพราะอาหารสำเร็จรูปที่เสี่ยวชิงได้มาเตรียมง่ายไม่ยุ่งยากเธอจึงทำกินเองและเตรียมไว้ให้เสี่ยวชิงด้วย

          “ขอบคุณมากค่ะพี่กิมฮัว อ้อหนูลืมพี่ไปเลยว่าพี่อ่านหนังสือออกมั้ยคะ ถ้าพี่อ่านออกเขียนได้หนูอยากให้พี่ช่วยสอนหนูอ่านเขียนจะได้มั้ยคะ เผื่อว่าจะหางานที่ค่าแรงสูงๆ ได้บ้างน่ะค่ะ” ชิงชิงถามลองเชิงพี่กิมฮัวทันทีเพราะเธอลืมเล่าเรื่องการสอบเกาเข่าเสียสนิท ครั้นจะให้บอกไปตรงๆ พี่กิมฮัวคงจะไม่เชื่อเลยต้องถามไปแบบนี้แทน

          “พี่เรียนจบชั้นมัธยมปลายเชียวนะเสี่ยวชิงสบายใจได้ แต่พี่ไม่มีหนังสือเรียนเลยนี่สิ”

          “เดี๋ยวหนูลองไปดูที่กองขยะก็ได้ค่ะ หนูไปอาบน้ำกินข้าวก่อนนะคะ” ครั้งก่อนที่ไปกองขยะชิงชิงพอจะเจอหนังสือเรียนอยู่บ้างแต่ตอนนั้นเธอยังไม่ได้ให้ความสำคัญกับมันเพราะตัวเธอเองก็ไม่ได้อยากเรียนจริงๆ สักหน่อย

          “มาแล้วเหรอของเพิ่งมาเมื่อเช้า เข้ามาก่อนสิชั้นจะให้เธอเลิกของก่อนใครไว้เธอเลือกเสร็จค่อยเปิดประตู” ชายชราที่แง้มประตูรออยู่นานแล้วรีบบอกก่อนจะงับประตูปิดลง

          “มีหนังสือแบบเรียนมาบ้างมั้ยคะคุณตา”

          “อยู่ด้านนั้นแน่ะ กิโลกรัมละหนึ่งหยวน ส่วนของที่เธอน่าจะชอบน่ะอยู่หลังฉากกั้นนี่ชั้นแยกเอาไว้ให้แล้ว” มองตามมือที่คุณตาชี้ไปก็เห็นฉากกั้นบานใหญ่ชิงชิงเลยเดินอ้อมไป

          “ของดีๆ ทั้งนั้นเลยค่ะคุณตา ขอบคุณมากนะคะ”

          “ก็คงมีแต่เธอเท่านั้นแหล่ะที่คิดว่าพวกมันเป็นของดีน่ะเลือกตามสบายนะ เดี๋ยวตากลับมา”

          เมื่อเห็นชายชราเดินเข้าไปที่ห้องด้านหลังคาดว่าน่าจะเป็นส่วนที่พักชิงชิงเลยเริ่มหันมาพิจารณาสิ่งของตรงหน้าก็พบว่ามีทั้งลังใบใหญ่ที่บรรจุภาพวาดโบราณหลายภาพ ด้านข้างมีหีบไม้ขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือผู้ใหญ่เล็กน้อยที่ในรูกุญแจมีแท่งเหล็กเก่าๆ หักคาอยู่คาดว่าคงมีใครพยายามเอาไขเปิดแต่ไม่สำเร็จ สังเกตดูมีรอยงัดแงะเต็มไปหมดด้านในน่าจะมีของมีค่าใส่ไว้ชิงชิงลองหยิบมาดูด้วยความสงสัย