บทที่ 9 กำไรหรือขาดทุน

วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ชิงชิงจะอยู่ในยุค 70’ ในรอบแรกเธอเลยคิดจะไปสำรวจดูว่ามีที่แปลงไหนที่น่าซื้อเก็บไว้บ้าง ถึงแม้จะยังไม่มีการเปิดค้าขายอย่างเสรีแต่ก็มีบางคนเริ่มทำตัวเป็นนายหน้าแบบลับๆ เมื่อไม่รู้จะไปถามหาคนได้จากที่ไหนเลยได้แต่ไปถามหากับพี่จงหัว ได้ความว่าลุงของพี่จงหัวเองที่เป็นนายหน้าค้าขายที่ดินแต่แกไปต่างเมืองอีกหลายวันกว่าจะกลับเสี่ยวชิงเลยกลับไปอยู่บ้านเป็นเพื่อนพี่กิมฮัวแทน

          ก่อนเข้านอนชิงชิงขอเหรียญหนึ่งหยวนมาจากพี่กิมฮัวโดยอ้างว่าจะเอาไปใส่ไว้ใต้หมอนเพราะเธอฝันร้านมาสองคืนแล้วและเคยได้ยินว่าถ้าเอาเงินวางไว้ใต้หมอนจะช่วยให้ฝันดี มู่กิมฮัวแม้จะไม่เชื่อเรื่องพวกนี้แต่ก็เห็นว่าเป็นเงินของเด็กสาวเสี่ยวชิงจะทำอย่างไรกับมันก็ได้ และเด็กสาวก็คงยังจะหวาดกลัวเรื่องที่จะถูกนำไปขายให้แม่เล้าอยู่ก็เป็นได้จึงหยิบเงินออกมาให้ทันที

          ทางด้านชิงชิงหลังจากที่พี่กิมฮัวหลับไปแล้วก็เอาเหรียญที่ได้มาใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อแล้วล้มตัวลงนอนเตรียมตัวทำสมาธิเพื่อกลับไปยังยุค 2000 ทันที      

          ติ๊ดติ๊ดติ๊ด ติ๊ดติ๊ด ติ๊ดติ๊ด

          “ฮ้าวววววววววว ตื่นแล้วๆ” ชิงชิงรีบกดปิดเสียงปลุกนาฬิกาที่นอกจากจะทำให้เธอตื่นนอนแล้วยังทำให้ให้รู้อักด้วยว่าเธอกลับมายังยุค 2000 แล้ว

          หลังจากอาบน้ำแต่งตัวออกมาทำงานจนหมดวัน ก่อนกลับบ้านชิงชิงลองเอาถ้วยน้ำชาหยกที่ได้มาไปให้ร้านขายวัตถุโบราณบนถนนเยาวราชตีราคา

          “อั๊วให้ได้หนึ่งหมื่นสี่พันบาท ถ้ามีครบชุดจะได้ราคาดีกว่านี้เยอะ” อาแปะเจ้าของร้านที่เป็นทั้งหลงจู๊และคนตีราคาเอ่ยเสียงดังเกินความจำเป็น

          “หนูขอหมื่นห้าได้มั้ยคะ” ชิงชิงลองขอเพิ่มดูเผื่อฟลุ๊ค

          “ลื้อว่าอะไรนะ พูดดังๆ อั๊วไม่ได้ยิน” อาแปะยังคงพูดด้วยเสียงอันดังเกินความจำเป็นอยู่ สงสัยแกจะหูตึง

          “หนูขอเพิ่มอีกพันนึงได้มั้ยคะ” ชิงชิงเพิ่มเสียงให้ดังขึ้นอีก

          “อ้อๆ ถ้าลื้อสัญญาว่าจะหาของมาขายให้อั๊วอีกอั๊วก็จะเพิ่มให้ก็ได้”

          “ได้ค่ะหนูจะหาของมาขายให้อาแปะอีกแน่นอน” อาแปะใจดีแล้วยังไม่ถามหาที่มาที่ไปของสินค้าชิงชิงเลยตกลงสัญญากับแกไปตามที่แกต้องการหลังจากนับเงินแบ้งค์พันสิบห้าใบใส่ประเป๋าสตางค์เรียบร้อยแล้วก็ถือโอกาสเดินไปยังตลาดที่คนแถนี้เรียกว่าตลาดเก่าเพื่อหาอาหารที่ใกล้เคียงกับยุค 70’เพื่อตระเตรียมไว้ไปขายเอาเงินเหมาไว้ใช้จ่ายในยุคโน้น

          “อาม่าคะมีแป้งหมี่ที่ใส่ในถุงผ้าแบบนี้อีกมั้ยคะ” ร้านแรกที่เดินเข้าไปดูชิงชิงก็เห็นแป้งหมี่ที่บรรจุอยู่ในถุงผ้าใบย่อมคาดว่าจะหนักประมาณหนึ่งกิโลกรัม

          “มีๆ มีทั้งแป้งหมี่ แป้งข้าวเจ้า ถั่วเขียว ถั่วเหลือง มันขายไม่ค่อยดีเลยไม่ได้ให้เด็กเอาออกมาวางหนูจะเอากี่ถุงล่ะ” หญิงชราตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเพราะของพวกนี้ไม่ค่อยมีใครมาหาซื้ออีกแล้วเพราะลูกค้าคิดว่ามันบรรจุในถุงผ้าแล้วจะไม่สะอาดและจะชื้นได้ง่ายแม้ว่าเธอจะอธิบายว่าถุงผ้าที่เห็นมันเป็นผ้าที่ผ่านกรรมวิธีกันชื้นมาอย่างดีคุณภาพไม่ต่างจากถุงพลาสติกก็ไม่มีใครเชื่อ ถ้าขายหมดเมื่อไหร่คงไม่สั่งมาขายอีกแล้ว

          “อาม่ามีเท่าไหร่คะ ถ้าเงินพอหนูเอาหมดเลยค่ะ”

          “ในโกดังมีอยู่อย่างละยี่สิบกว่าถุง มันขายไม่ดีก็เลยจะไม่สั่งมาขายอีกแล้วถ้าหนูเอาหมดอาม่าจะขายขาดทุนให้ถือว่าหนูช่วยอาม่าโล๊ะสต๊อก ทั้งหมดอาม่าคิดแค่ห้าพันถ้วนก็พอ” อาม่าลองยื่นข้อเสนอดูแม้ว่าจะไม่มั่นใจว่าลูกค้าสาวจะมีความต้องการสินค้ามากน้อยเพียงใด

          “หนูเอาหมดเลยค่ะ แต่ว่าหนูคงแบกกลับบ้านไม่ไหวหนูจ่ายเงินไว้แล้วเดี๋ยวไปเหมารถมาเอาได้มั้ยคะ หนูยังต้องไปซื้อของอีกหลายอย่างด้วย”

          “ได้สิ ถ้าเหมารถได้แล้วก็เดินมาบอกอาม่าจะพาไปเอาของที่โกดังจะได้ไม่ต้องขนมาให้เสียเวลา ส่วนเงินค่อยเอาไว้จ่ายตอนรับของเสร็จแล้วก็ได้ ว่าซื้อเยอะขนาดนี้จะเอาไปทำอะไรล่ะ” อาม่าดีใจมากแต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าซื้อไปทำไมเยอะแยะขนาดนี้

          “หนูจะเอาไปแจกที่โรงเรียนตามต่างจังหวัดน่ะค่ะ เผื่อว่าเอาไปใช้ทำขนมหรือนมถั่วเหลืองเป็นอาหารเสริมให้เด็กๆ ได้บ้าง”

          “ดีๆๆ ขอให้หนูได้บุญเยอะๆ นะ อ้อ อาม่ามีนามบัตรของเซลล์อยู่เดี๋ยวจะหาไว้ให้เผื่อหนูจะอยากได้ของพวกนี้อีกไว้ตอนมาเอาของอย่าลืมทวงด้วยล่ะอาม่าแก่แล้ว” ว่าแล้วอาม่าก็ลื้อสมุดใส่นามบัตรเล่มหนาออกมาเตรียมจะพลอกหาให้ตามที่พูดชิงชิงเลยขอตัวไปหาซื้ออย่างอื่นต่อ

          ร้านต่อมาที่ชิงชิงเลือกแวะเป็นร้านของแห้งที่มีทั้งอาหารทะเล ผัก ไปจนถึงใบชา ชิงชิงซื้อมาอย่างละนิดละหน่อยหมดเงินไปอีกห้าพันบาทโดยไม่ลืมขอฝากสินค้าไว้ก่อนแล้วจึงไปเช่ารถกระบะมาขนของทั้งหมดกลับบ้าน

          เมื่อลองคำนวณค่าใช้จ่ายที่ใช้ไปแล้วยังต้องไปซื้อนาฬิกาไปให้พี่จงหัวอีกชิงชิงก็เริ่มไม่แน่ใจว่าการค้าครั้งนี้เธอจะกำไรหรือขาดทุนกันแน่ ได้แต่หวังว่าไปกองขยะครั้งหน้าจะมีของดีๆ มาให้เธอทำกำไรก็แล้วกัน