บทที่ 8 อาหารสำเร็จรูป

หลังจากบอกลากับพี่จงหัวเพื่อรีบกลับไปหาพี่กิมฮัวก่อนออกจากตลาดมือชิงชิงได้พบกับคุณยายคนหนึ่งที่นำมาขายเธอเลยซื้อมาทั้งหมดยี่สิบใบในราคาสองหยวน

          “กลับมาแล้วค่ะ พี่กิมฮัวหิวหรือยังคะเดี๋ยวหนูทำอะไรให้กินนะคะ” ชิงชิงเอ่ยทักทาย เมื่อเห็นพี่กิมฮัวกำลังเย็บเสื้อผ้าให้ลูกในท้องเลยอาสาทำอาหารมื้อเย็นทันที

          “พักผ่อนก่อนก็ได้พี่ยังไม่หิวเท่าไหร่หรอก ว่าแต่ได้งานแล้วเหรอถึงได้อาหารกลับมาน่ะ”

          “งานเลี้ยงเด็กมีคนทำไปแล้วค่ะหนูเลยลองไปที่ตลาดมืดดูมีคนต้องการให้ช่วยเฝ้าร้านขายของพอดีแลกกับเงินเงินห้าหยวน กับอาหารสองกล่องหนูซื้อไข่ไปแล้วสองหยวน ได้มียี่สิบฟองเงินที่เหลืออีกสามหยวนพี่กิมฮัวเอาเก็บไว้นะคะ” ถือโอกาสบอกกล่าวพี่กิมฮัวไว้เสียเลยพี่แกจะได้หยิบใช้ได้อย่างสบายใจ

          “จะทำอย่างนั้นได้ยังงัยล่ะ เสี่ยวชิงเอาอาหารมาแบ่งพี่ก็เกรงใจจะแย่แล้ว อย่าเอาเงินมาให้พี่เก็บเลย”

          “เก็บไว้กับพี่กิมฮัวน่ะดีแล้วค่ะ หนูเป็นเด็กจะให้พกเงินออกไปนอกบ้านคงไม่สะดวก ถ้าใครมาแย่งไปหนูคงรักษาไว้ไม่ได้ อีกอย่างก็ไม่รู้ว่ามีพี่จะกลับมาวันไหนถ้าถึงวันจ่ายค่าเช่าบ้านแล้วไม่มีให้พวกเราจะไปอยู่ที่ไหนกันได้อีกจริงมั้ยคะ” ชิงชิงได้แต่ชักแม่น้ำทั้งห้ามาเกลี้ยกล่อมมู่กิมฮัวให้ยอมรับเงินเอาไว้

          “เป็นพี่ที่คิดน้อยไปหน่อย ต้องลำบากเสี่ยวชิงแล้วนะจ๊ะไว้พี่เขยเรากลับมาพี่จะชดเชยให้เราแน่นอน”

          “งั้นหนูไปทำอาหารก่อนนะคะ” ชิงชิงรีบปลีกตัวออกมาก่อนที่พี่กิมฮัวจะเปลี่ยนใจอีกครั้ง

          อาหารสำเร็จรูปที่ชิงชิงพกมาด้วยเป็นจำพวกที่ใส่ไว้ในถุงทนความร้อนแค่นำลงไปต้มในน้ำร้อนทั้งถุงเพียงสามนาทีก็เทใส่ภาชนะแล้วนำมากินได้เลย รสชาติและคุณค่าสารอาหารไม่ต่างจากอาหารปรุงสุกเท่าใดนักที่ไม่เอาออกมาขายในตลาดมืดก็เพราะมันแปลกใหม่เกินไปจนยังไม่แน่ใจว่าคนจะกล้าซื้อไปกินหรือไม่นั่นเอง

          หลังจากกินมื้อเย็นชิงชิงเก็บจานไปล้างแล้วนำอาหารสำเร็จรูปออกมาให้พี่กิมฮัวดูพร้อมทั้งสอนวิธีการอุ่นให้เรียบร้อยเพราะหากเธอมีเหตุจำเป็นไม่ได้กลับมาอีกอาหารพวกนี้ก็พอจะช่วยให้พี่กิมฮัวใช้ชีวิตต่อไปอีกได้หลายวันเมื่อเห็นว่าพี่กิมฮัวเข้าใจดีแล้วจึงได้ผลัดกันไปอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอน

          วันต่อมาชิงชิงฆ่าเวลาด้วยการออกไปเดินหาข้อมูลในเมืองที่เธออาศัยอยู่จนทราบว่าตอนนี้คือเดือนธันวาคม ปี 1976 อีกไม่กี่เดือนก็จะมีประกาศฟื้นฟูการสอบเกาเข่า ไม่รู้ว่าพี่กิมฮัวจะเรียนจบชั้นมัธยมปลายหรือยังหากเธอสนใจจะร่วมเข้าสอบจะได้หาหนังสือมาให้อ่านทบทวนไว้บ้าง นี้ถ้าทำได้เธอก็จะหาเงินเอาไว้มากๆ กว้านซื้อที่ดินเก็บไว้ก็คงดีไม่น้อย สมัยนี้แค่มีเงินจ่ายก็ไม่ต้องมาสนใจเรื่องบรรลุนิติภาวะอะไรนั่นอยู่แล้ว

          “อ้าว หนูนั่นเองจำยายได้มั้ยจ๊ะ”

          “จำได้สิคะ เราเพิ่งพบกันเมื่อวาน” คุณยายที่ขายไข่ไก่ให้เธอนั่นเอง

          “คือว่ามีคนรู้จักของป้าเล่าว่าเธอได้อาหารกึ่งๆ อะไรนี่แหล่ะมาจากเด็กสาวคนนึง ไม่รู้ว่าจะใช่หนูมั้ยจ๊ะ พอดียายอยากได้บ้างน่ะจ้ะ จะส่งไปให้ลูกชายป้าที่ทำงานอยู่ทางใต้ ที่นั่นอาหารร้อนจัด อาหารสดหายากและเก็บไว้ไม่ได้นาน”

          “หนูพอจะมีแบ่งให้ได้บ้างแต่ราคาจะสูงกว่าอาหารกึ่งสำเร็จรูปของคุณป้าคนนั้นนะคะ เพราะที่หนูเหลืออยู่เป็นอาหารปรุงสำเร็จรูปมีสารอาการครบถ้วนและที่สำคัญราคาจะสูงกว่านะคะ” อยู่ดีๆ เงินก็เดินมาหาใครจะไม่อยากได้ ชิงชิงยิ้มไปตอบไปทันที

          “ได้สิยายมีอยู่ห้าสิบหยวนจะซื้อได้เท่าไหร่ล่ะ”

          “ยี่สิบห้าห่อค่ะแต่ละห่อผู้ชายตัวใหญ่กินอิ่มแน่นอนคุณยายไม่ต้องห่วงนะคะ” หลังจากนัดจุดรับของแล้วชิงชิงรีบกลับบ้านไปเอาของในตู้กับข้าวที่บ้านพี่กิมฮัวออกมาให้คุณยายแล้วรับเงินกลับบ้านทันที ก็พกเงินขนาดนี้ไว้กับตัวใครจะกล้าเดินเล่นไปทั่วล่ะ

          “มีอะไรรึป่าวเสี่ยวชิง วิ่งกลับบ้านมาพี่ตกใจหมดนึกว่าเราวิ่งหนีใคร พอกำลังจะถามก็วิ่งออกไปซะอีก” มู่กิมฮัวรีบเอ่ยถามเมื่อเห็นชิงชิงที่กลับมาบ้านแล้วรีบตักน้ำดื่มจนหมดตะบวย

          “ไม่มีอะไรหรอกค่ะพี่กิมฮัว เจอลูกค้าน่ะค่ะ ยายแกอยากได้อาหารส่งไปให้ลูกชายหนูเลยรีบกลับมาเอาให้แกเพราะกลัวว่าแกจะไปไม่ทันไปรษณีย์ปิดน่ะค่ะ ได้มาห้าสิบหยวนพี่กิมฮัวเก็บไว้นะคะ”

          “เอาให้พี่เก็บทั้งหมดมันจะดีเหรอ”

          “กิมฮัวอยู่มั้ย ชั้นมาเก็บค่าเช่าบ้านนี่มันเลยมาหลายวันแล้วนะ” ยังไม่ทันที่กิมฮัวจะเอ่ยจบประโยคเสียงเจ้าของบ้านก็มาเรียกอยู่น่าประตูเพราะเธอไม่ได้ไปจ่ายค่าเช่าบ้านตามเวลาที่กำหนด

          “เห็นมั้ยคะว่าพี่มีเรื่องต้องใช้มากกว่าหนู” ชิงชิงรีบกำเงินใส่มือพี่กิมฮัวก่อนจะพยักพเยิดให้เธอออกไปจ่ายค่าเช่าบ้าน