บทที่ 10 ลิขิตฟ้าหรือจะสู้มานะคน

หลายวันถัดมาเมืองหลวงแคว้นต้าเยียนก็มีเรื่องราวเล่าลืออันโด่งดังที่ทำให้ผู้คนต่างพากันพูดถึง อีกทั้งคราวนี้ยังเป็นเรื่องราวของเชื้อพระวงศ์ชั้นสูงอย่างโซ่วอ๋อง ต่อให้เป็นเรื่องพยายามปกปิดมากสักเพียงใดแต่หน้าต่างล้วนมีหูประตูล้วนมีช่องไม่อาจจะปกปิดความอยากรู้ของผู้อื่นได้ ยิ่งพยายามปกปิดก็ยิ่งก็กระตุ้นให้ผู้อื่นยิ่งอยากจะรู้เรื่องราวมากยิ่งขึ้น

โซ่วอ๋องลักลอบนัดพบสตรีอื่นในวัดต้าฝูทำให้ฝ่าบาททรงไม่พอพระทัยกับความประพฤติของโซ่วอ๋องเป็นอย่างมากจนต้องเรียกโซ่วอ๋องเข้าวังมาตำหนิ เรื่องนี้แม้แต่เต๋อเฟยเองก็ยังพลอยโดนหางเลขไปด้วย ในฐานะที่อบรมพระโอรสได้ไม่ดี การออกพระโอษฐ์ตำหนิในครั้งนี้ถือว่าสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งวังหลังในทันที เต๋อเฟยจำต้องคุกเข่าสำนึกผิดหน้าพระตำหนักนานถึงสองชั่วยามกว่าจะทำให้ฝ่าบาททรงคลายความพิโรธลงได้

เมื่อข่าวลือเอ่ยถึงวัดต้าฝูก็มีหลายคนเอ่ยปากออกมาว่าพวกเขาต่างก็เคยเห็นว่าโซ่วอ๋องมักจะมีสตรีอ่อนเยาว์ผู้หนึ่งอยู่เคียงข้างกายในวัดต้าฝูจริงๆ เมื่อมีการยืนยันหลายเสียงเช่นนี้หลายคนต่างพากันคาดเดากันใหญ่ว่าสตรีผู้นั้นคือผู้ใด เป็นคุณหนูจากสกุลไหนหรือเป็นเพียงเด็กสาวชาวบ้านธรรมดาที่ท่านอ๋องลักลอบเลี้ยงดูเอาไว้ข้างนอก

“เสด็จพี่ของข้าทรงเสียสติไปแล้ว หากว่าอยากจะรับเลี้ยงดูสตรีสักคนก็ควรจะรับเข้าจวนอย่างถูกต้องไปเสียสิ ไม่เห็นจะต้องลักลอบนัดพบกันแล้วทำให้เกิดเรื่องเกิดราวลุกลามจนใหญ่โตเช่นนี้เลย เสด็จพี่ของข้าทำไม่ถูกข้ารู้ดีแต่เพราะเหตุใดเจ้าจึงต้องขอให้ข้าช่วยเจ้าโหมกระพือข่าวลือของเสด็จพี่ของข้าเช่นนี้ด้วย” องค์หญิงเก้าหลี่ถังหรูเอ่ยกับสหายทั้งสองที่นั่งจิบน้ำชาในห้องส่วนตัวของหอหลิงฟางด้วยอารมณ์กรุ่นโกรธ

“นั่นสิ! เจียวเจียวไม่ว่าจะช้ำใจมากสักเพียงใดแต่เจ้าก็ไม่ควรขอให้องค์หญิงเก้าช่วยโหมกระพือข่าวลือออกมาจนทำให้ผู้คนภายนอกต่างรับรู้ไปจนทั่วเช่นนี้ ไม่ว่าอย่างไรว่าที่พระชายาของโซ่วอ๋องในเมื่อโซ่วอ๋องได้รับผลกระทบต่อชื่อเสียงเช่นนี้เจ้าเองก็ใช่ว่าจะไม่พลอยโดนหางเลขไปด้วย” หวังฮุ่ยหลิงเอ่ยพลางยกน้ำชาขึ้นมาจิบ ส่วนเฉินเจียวเจียวที่ยามนี้เปิดหน้าต่างแล้วชะโงกใบหน้าอันงดงามออกไปรับลมจากภายนอกก็หัวเราะออกมาเสียงเบา

“ข้าคงจะเศร้าโศกจนเสียสติไปจริงๆ นั่นแหละ แต่ช่างเถิดไม่ว่าอย่างไรยามนี้ชื่อเสียงของข้าก็ยังดีอยู่มิใช่หรือนอกจากจะถูกเอ่ยถึงมากขึ้นอีกนิดและถูกมองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเวทนาหน่อยๆ แต่ยามนี้ข้าก็ล้วนพึงพอใจต่อผลลัพธ์เช่นนี้อยู่ดี” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางมองออกไปนอกหน้าต่างพลางชื่นชมทิวทัศน์อีกฟากฝั่งของแม่น้ำด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม แน่นอนว่าเมื่อมีคนเอ่ยถึงสตรีอ่อนเยาว์ที่อยู่เคียงข้างโซ่วอ๋องในวัดต้าฝูป้าสะใภ้ผู้เป็นฮูหยินใหญ่ของสกุลหลินย่อมทำการตรวจสอบหลินชิงเหมยและอี๋เหนียงของนาง แม้ว่าเด็กสาวอย่างหลินชิงเหมยอาจจะใช้ข้ออ้างว่ายังเด็กและผลักความผิดทั้งหมดไปให้โซ่วอ๋อง แต่อี๋เหนียงที่เป็นมารดาแท้ๆ ของนางไม่อาจจะพ้นผิดได้

อี๋เหนียงผู้หนึ่งถูกส่งให้ไปสำนึกตนในวัดแต่กลับไม่ยอมสำนึกตนแต่โดยดี ออกอุบายยุแยงบุตรสาวที่ยังไม่โตเต็มวัยให้ทำตัวสนิทสนมและลักลอบนัดพบกับโซ่วอ๋องในที่ลับตาคนหลายครั้ง ต่อให้ไม่ได้ทำเรื่องเสื่อมเสียแต่ยามนี้ก็ไม่อาจจะหนีพ้นความผิดไปได้ ความตายของอี๋เหนียงผู้หนึ่งย่อมเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู ไม่เพียงกำราบอี๋เหนียงคนอื่นๆ ไม่ให้มีความคิดทะเยอทะยานแล้ว ยังเป็นการข่มขู่เด็กสาวอย่างหลินชิงเหมยได้เป็นอย่างดี หากวันหน้านางยังกล้ามีความคิดทะเยอทะยานจนเกินตัวอีก ฟางเจียอีผู้เป็นฮูหยินใหญ่และได้ชื่อว่าเป็นมารดาของนางย่อมไม่มีทางจะปล่อยนางไปเป็นแน่

แน่นอนว่าเพียงเท่านี้ยังไม่ทำให้เฉินเจียวเจียวพึงพอใจ เพราะไม่ว่าอย่างไรโซ่วอ๋องก็ออกหน้าปกป้องหลินชิงเหมยเอาไว้แล้ว อีกทั้งเขายังออกหน้ารับผิดแถมยังออกหน้าช่วยปกป้องชื่อเสียงหลินชิงเหมยเอาไว้ด้วยการสัญญากับจวนสกุลหลินว่าหลังจากแต่งชายาเอกเข้าจวนแล้วเขาจะส่งเกี้ยวมาไปรับหลินชิงเหมยอย่างแน่นอน ทำให้หลินชิงเหมยรอดพ้นการถูกลงโทษจากฟางเจียอีไปได้

“ยังไม่ทันได้เข้าพิธีก็มีสตรีอื่นรอแต่งเข้าจวนอ๋องพร้อมเจ้าแล้ว แม้ว่าเสด็จพี่รองจะเป็นเชษฐาของข้า แต่ข้าองค์หญิงเก้าผู้นี้ก็อดรู้สึกอยากลงโทษเขาไม่ได้อยู่ดี เจียวเจียวเจ้าคงไม่คิดจะใช้เรื่องนี้มาตัดสัมพันธ์ความเป็นสหายระหว่างเรากระมัง” หลี่ถังหรูเอ่ยพลางขยับกายไปนั่งลงเคียงข้างเฉินเจียวเจียวที่เอนกายพิงหน้าต่างด้วยท่าที่ออดอ้อน

“หากหม่อมฉันคิดตัดสัมพันธ์กับองค์หญิงยามนี้พวกเราจะยังได้นั่งดื่มชาและต่อว่าผู้อื่นร่วมกันเช่นนี้หรือเพคะ” เฉินเจียวเจียเอ่ยพลางหยิบพัดกลมขึ้นมาโบกให้ตนเองเบาๆ

“ให้ข้าออกหน้าไปจัดการกับเด็กสาวคนนั้นให้เจ้าดีหรือไม่ ยังไม่เติบใหญ่เต็มที่ก็สามารถยั่วยวนเสด็จพี่ของข้าได้แล้ว หากนางเติบใหญ่เต็มที่เจ้าคงจะต้องน้ำตาตกเป็นแน่” คำพูดของหลี่ถังหรูทำให้รอยยิ้มของเฉินเจียวเจียวจางหายไปในทันที

“เจียวเจียวข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เจ้าไม่สบายใจ แต่ข้าสามารถกำจัดหลินชิงเหมยให้เจ้าได้นะ”

“จะกำจัดนางไปไย เรื่องเช่นนี้ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอก” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางวางพัดของตนลงแล้วก็หันไปถามองค์หญิงเก้าหลี่ถังหรูด้วยสายตาจริงจัง

“หากหม่อมฉันไม่อยากแต่งเข้าจวนอ๋องแล้ว องค์หญิงจะทรงยินยอมช่วยหม่อมฉันหรือไม่” คำถามนี้ของเฉินเจียวเจียวทั้งจริงจังและกลั่นออกมาจากใจ หลี่ถังหรูนิ่งงันไปครู่หนึ่งแล้วสุดท้ายก็ยิ้มออกมา

“เจียวเจียว ไม่ว่าอย่างไรเสด็จพี่รองก็คือเชษฐาร่วมอุทรของข้านะ” เมื่อหลี่ถังหรูเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็ก้มหน้าลงเพื่อปิดบังแววตาของตนเอง

“เจียวเจียวเรื่องนี้คือเรื่องใหญ่เจ้าจะใช้อารมณ์มาตัดสินไม่ได้นะ” หวังฮุ่ยหลิงเอ่ยออกมาเสียงเบา

“เจียวเจียวไม่ใช่ว่าข้าไม่เห็นใจเจ้า แต่เจ้าจงคิดให้ดีหากเจ้าขอถอนหมั้นกับเสด็จพี่ของข้าวันหน้าเจ้าก็คงจะไม่อาจจะแต่งงานให้ผู้อื่นได้อีกแล้ว ในฐานะที่เจ้าเคยหมั้นหมายและเคยมีรายชื่อว่าจะแต่งเข้าราชวงศ์แต่กลับไม่ได้แต่งแล้วจะมีบุรุษที่มีฐานะธรรมดาทั่วไปคนใดบ้างที่จะกล้าออกหน้าแต่งงานกับเจ้าอีก” คำพูดของหลี่ถังหรูทำให้เฉินเจียวเจียวยิ้มออกมา

“เช่นนั้นหม่อมฉันก็ไม่คิดจะแต่งงาน จะอยู่เป็นสาวเทื้อแก่คาเรือนให้พี่ชายของหม่อมฉันเลี้ยงดู” คำพูดของเฉินเจียวเจียวทำให้ทั้งหลี่ถังหรูและหวังฮุ่ยหลิงต่างทอดถอนใจออกมา

“เจ้าคิดว่าจะสามารถยกเลิกการหมั้นหมายได้อย่างง่ายดายหรือ” เมื่อหวังฮุ่ยหลิงเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็พยักหน้า

“ลิขิตฟ้าหรือจะสู้มานะคน ข้ามั่นใจว่าหากข้าพยายามอีกนิดต้องยกเลิกการหมั้นหมายในครั้งนี้ได้แน่” เฉินเจียวเจียวเอ่ยออกมาด้วยสีหน้ามั่นอกมั่นใจ ในเมื่อยามนี้หลี่ไท่หยางมีข่าวลือว่าเป็นคนประพฤติตนนอกกรอบ หากทางนางเป็นฝ่าขอยกเลิกการหมั้นหมายก็ย่อมจะมีคนเข้าใจและรู้สึกเห็นอกเห็นใจนางอยู่บ้าง แต่ที่แน่ๆ เต๋อเฟยจะต้องออกหน้าคัดค้านเต็มกำลังเป็นแน่

คำพูดของบรรดาเด็กสาวที่อยู่ข้างห้องทำให้บุรุษสองคนที่กำลังนั่งเดินหมากกันอยู่ได้ยินอย่างชัดเจน แม้ว่าผนังของโรงน้ำชาแห่งนี้จะสามารถเก็บเสียงได้ แต่ดูเหมือนว่าสตรีเหล่านั้นจะไม่รู้ว่าเมื่อพวกนางเปิดหน้าต่างและคนที่อยู่ภายในห้องด้านข้างห้องเปิดหน้าต่างเช่นกัน เสียงพูดคุยของพวกนางจะสามารถหลุดลอดออกมาจนคนที่อยู่ข้างสามารถได้ยินคำพูดของพวกนางได้อย่างชัดเจน

“ลิขิตฟ้าหรือจะสู้มานะคน” คำพูดนี้ของนางทำให้บุรุษทั้งสองต่างนิ่งงันไปครู่หนึ่ง แต่แล้วบุรุษที่สวมใส่ชุดสีดำก็เป็นฝ่ายวางหมากก่อนเขาส่งยิ้มให้บุรุษที่นั่งอยู่ตรงข้ามโดยไม่ได้เอ่ยอันใดออกมา แต่คนตรงข้ามกลับไม่ได้สนใจเขาสักนิดยังคงเดินหมากต่อด้วยสีหน้าเรียบเฉย