บทที่ 11 โทสะของโซ่วอ๋อง

นิ้วมือเรียวชาวของบุรุษชุดดำขยับหมากในมือพลางยิ้มออกมาด้วยสีหน้ารื่นรมย์แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนที่ชอบแอบฟังผู้อื่นพูดคุยกันแต่ยามนี้การแอบฟังกลับกลายเป็นความบันเทิงอีกรูปแบบหนึ่ง ส่วนบุรุษชุดขาวที่นั่งตรงข้ามกับเขากลับยังคงนั่งเดินหมากประดุจเหมือนไม่ได้ยินสิ่งใดทั้งสิ้น

“เคราะห์ดีที่ข้ายังไม่มีสัญญาหมั้นหมายกับผู้ใด เสด็จแม่ของข้ายังหาบุรุษที่จะขายข้าออกไปเพื่อช่วยค้ำจุนฐานะของเสด็จพี่รองของข้าไม่ได้ ไม่เช่นนั้นข้าเองก็คงจะทุกข์ใจไม่ต่างจากเจ้าหรอก” เมื่อหลี่ถังหรูเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็ขยับกายอีกครั้งแล้วหันไปมองใบหน้าของสหายรัก

พวกนางสนิทสนมกันมาตั้งแต่เยาว์วัย นางเข้าออกตำหนักในของเต๋อเฟยอยู่บ่อยครั้งทำให้สนิทสนมกับองค์หญิงเก้าผู้นี้เป็นอย่างมาก ส่วนหวังฮุ่ยหลิงนั้นมาสนิทสมกันในตอนหลัง หวังฮุ่ยหลิงคือคุณหนูสามของสกุลหวังเป็นบุตรสาวคนเล็กที่มากความสามารถของท่านราชครูหวัง เป็นเพราะพวกนางมีความชอบหลายอย่างเช่นเดียวกันจึงได้คบค้าสมาคมกันมานานหลายปี

ในช่วงชีวิตก่อนเท่าที่เฉินเจียวเจียวยังจำได้สุดท้ายหลี่ถังหรูถูกส่งตัวไปแต่งงานยังแดนไกล ส่วนหวังฮุ่ยหลิงได้แต่งกับบุตรชายคนเล็กของผู้บัญชาการเซียวต้องติดตามสามีไปอยู่ตามหัวเมืองชายแดนทางทิศใต้ พวกนางทั้งสามจึงได้เหินห่างต่อกัน ชีวิตในชาติก่อนของสหายสุขทุกข์อย่างไรนางไม่เคยรู้เลย มีเพียงจดหมายที่ส่งถึงกันเดือนละไม่กี่ฉบับที่ล้วนต่างเขียนมาบอกกับสหายว่าพวกตนสบายดี แต่แท้จริงแล้วสบายดีจริงหรือไม่เฉินเจียวเจียวก็ไม่อาจจะล่วงรู้ เพราะแม้แต่ตัวนางเองไม่ได้อยู่สุขสบายเลยสักนิดแต่กลับเขียนจดหมายไปบอกกับสหายว่านางสุขสบายดี

“หรือว่าพวกเราจะพร้อมใจกันทำให้ตนเองแต่งงานออกเรือนไม่ได้ จะได้ไม่ต้องทุกข์ใจกับการแขวนชีวิตของตนเองบนความเมตตาปรานีของสามี”

“... ความคิดกับการกระทำบางครั้งก็มักจะสวนทางกัน พวกเจ้าจะเป็นอย่างไรข้าไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ ข้าคงไม่อาจจะยกเลิกการหมั้นหมายของตนเองได้ ไม่ว่าอย่างไรการหมั้นหมายกับคนสกุลเซียวในครั้งนี้ก็เป็นความต้องการของท่านพ่อของข้า เขาคงไม่อยากจะให้ข้าแต่งเข้าตำหนักในเหมือนพี่สาว จึงได้จงใจจะส่งข้าแต่งออกไปกับสกุลเซียวที่อยู่ห่างไกลออกไปเช่นนี้” คำพูดของหวังฮุ่ยหลิงทำให้บุรุษชุดขาวที่นั่งอยู่อีกห้องถือหมากค้างเอาไว้ แต่เมื่อได้สบเข้ากับสายตาของคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาก็รีบวางหมากของตนเองลงในทันที

“เจ้าเคยบอกกับข้าว่าคุณชายหกสกุลเซียวคือสหายร่วมเรียนกับองค์รัชทายาทมิใช่หรือ ในฐานะที่ท่านพ่อของเจ้าเป็นพระอาจารย์ขององค์รัชทายาทก็คงจะเคยสอนเขามาบ้าง คนอย่างท่านราชครูหวังไม่มีทางยอมให้เจ้าที่เป็นบุตรสาวที่เขารักที่สุดแต่งออกไปกับคนไม่ได้ความเป็นแน่ ในเมื่อคุณชายเซียวเคยเป็นศิษย์ของท่านพ่อของเจ้า เขาก็คงไม่ใช่คนเลวร้าย” คำพูดของเฉินเจียวเจียวทำให้หวังฮุ่ยหลิงส่ายหน้า

“จวนขุนนางฝ่ายบู๊ไม่ได้เป็นระเบียบเรียบร้อยดั่งเช่นจวนผิงกั๋วกงของเจ้าเสมอไป เท่าที่ข้ารู้บุตรหลานจากจวนแม่ทัพมักจะรู้สึกดูถูกดูแคลนสตรีที่เอาแต่หมกมุ่นอยู่กับตำราเช่นข้า ข้ากังวลว่าเมื่อแต่งออกไปอาจจะพูดจากับสามีไม่รู้เรื่องแบบอาสะใภ้รองของเจ้าเสียมากกว่า ข้ายังเคยได้ยินคำนินทาว่าท่านอารองของเจ้าไม่ค่อยจะอยากกลับมาเมืองหลวง เป็นเพราะว่าเขาเบื่อหน่ายภรรยาที่เอาแต่หมกตัวอยู่กับบทกวีอย่างอาสะใภ้รองของเจ้ามิใช่หรือ” คำพูดของหวังฮุ่ยหลิงทำให้เฉินเจียวเจียวหัวเราะออกมาเบาๆ

“เป็นเช่นนั้นที่ไหนกันเล่า ท่านอารองของข้าทะนุถนอมและรักใคร่ท่านอาสะใภ้เสียยิ่งกว่าผู้ใด ข้างกายไม่มีทั้งอนุและสาวใช้อุ่นเตียง เพียงแต่ท่านอารองหมกมุ่นอยู่แต่กับเรื่องอาวุธและกองทัพมากเฉกเช่นเดียวกับท่านพ่อของข้า เขาจึงไม่ค่อยจะมีเวลาให้อาสะใภ้ของข้ามากนัก นางก็เลยใช้เพลงพิณและบทกวีเพื่อปลอบประโลมความคิดถึงยามต้องไกลห่างเพียงเท่านั้น” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้หลี่ถังหรูก็พยักหน้า

“ข้าจำได้ว่าท่านอาสะใภ้รองของเจียวเจียวมีบุตรชายถึงสองคนและยังมีบุตรสาวอีกหนึ่งคน ถ้าคนเขาเข้ากันไม่ได้จะมีลูกด้วยกันถึงสามคนหรือ เจ้าอย่าได้คิดมากไปเลย เท่าที่ข้ารู้อย่างน้อยพวกขุนนางบู๊ก็ไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องอนุภรรยาให้ปวดใจ แค่เวลาจะได้อยู่ร่วมกันกับภรรยายังยากเลย คิดในแง่ดีเจ้าก็ไม่ต้องปวดหัวกับเรื่องสตรีอื่นของสามีอย่างไรเล่า” เมื่อหลี่ถังหรูเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็ส่ายหน้า

“ไม่ว่าจะเป็นจวนไหนก็หลีกหนีไม่พ้นเรื่องสตรีอื่นของสามีหรอก” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางทอดถอนใจออกมา

ท่านอาสามของนางก็หมกมุ่นอยู่แต่เรื่องในกองทัพเช่นเดียวกันแต่ข้างกายของเขากลับไม่เคยขาดสาวงาม เคราะห์ที่ที่ท่านอาสะใภ้สามของนางเป็นคนใจกว้าง อีกทั้งยังชื่นชอบการอยู่ร่วมกับสาวงามมากมายเช่นเดียวกัน ประกอบกับนางเป็นคนดุดันและชื่นชอบการฝึกยุทธ์ บรรดาอนุเหล่านั้นจึงหวาดกลัวนางเป็นอย่างยิ่งไม่มีผู้ใดกล้าคิดป่ายปีนเกินฐานะของตนเอง บ้านสามจึงได้อยู่ร่วมกันอย่างปรองดอง เพียงแต่เมื่อเห็นสีหน้าที่ดีขึ้นมาของสหายรักแล้วนางก็ไม่อาจจะบอกเล่าสถานการณ์ของบ้านสามได้ นางจึงไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องบ้านสามของจวนผิงกั๋วกงออกมา

“หากข้าแต่งงานข้าก็ไม่อยากแต่งให้กับบุรุษเจ้าชู้หลายใจ แม้ว่าจะไม่อาจจะมีข้าเพียงคนเดียวได้แต่ก็ควรจะให้เกียรติข้าในฐานะภรรยาเอกให้มากสักหน่อย แต่ทำเยี่ยงไรได้สตรีฐานะอย่างพวกเรามีสิทธิ์เลือกได้หรือ” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางขยับกายเพื่อเปลี่ยนอิริยาบถตงจื้อก็รีบเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าแตกตื่น

“คุณหนูเจ้าคะ โซ่วอ๋องเสด็จมาที่นี่เจ้าค่ะ” ยังไม่ทันที่เฉินเจียวเจียวจะได้เอ่ยอันใดประตูห้องรับรองพิเศษของโรงน้ำชาหลิงฟางก็ถูกโซ่วอ๋องหลี่ไท่หยางเปิดเข้ามาด้วยสีหน้าถมึงทึงในทันที

“เฉินเจียวเจียว เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพราะฝีมือของเจ้าใช่หรือไม่” คำพูดของหลี่ไท่หยางทำให้สตรีที่อยู่ในห้องรีบขยับกายลุกขึ้นยืนแล้วย่อกายคารวะทักทายเขาในทันที

“ต้องขออภัยเพคะ ไม่ทราบว่าเรื่องทั้งหมดที่ท่านอ๋องตรัสถึงคือเรื่องใดบ้างหรือเพคะ” คำถามของเฉินเจียวเจียวทำให้โซ่วอ๋องรู้สึกขัดเคืองจนอดสบถออกมาไม่ได้

“เป็นอย่างที่ชิงเหมยเคยพูดไว้จริง ฉากหน้าเจ้าดูเหมือนว่าจะมีจิตใจโอบอ้อมอารีแต่ลับหลังกลับเป็นคนจิตใจคับแคบ และเจ้าคิดเจ้าแค้นเจ้าคิดว่าการที่เจ้าสั่งให้ถังหรูกระจายข่าวเรื่องวัดต้าฝูเพื่อเอาชีวิตอี๋เหนียงของชิงเหมยข้าจะไม่รู้เท่าทันเจ้าหรือ” คำพูดของหลี่ไท่หยางทำให้เฉินเจียวเจียวหลุบตาลงพลางคิดในใจว่าเรื่องนี้นับว่าเป็นไปตามที่นางวางแผนแล้ว

“ถังหรูเจ้าก็เช่นกันเห็นแก่คนนอกจนไม่คำนึงถึงความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้อง แม้ว่าชิงเหมยจะไม่ใช่สายเลือดของท่านน้าแต่นางก็นับได้ว่าเป็นบุตรสาวในนามของท่านน้าของเจ้านะ” ประโยคหลังหลี่ไท่หยางหันไปตำหนิหลี่ถังหรูด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“พี่ชิงหว่านข้ายังจะพอนับว่าเป็นญาติของพวกเราได้ แต่สตรีที่เกิดจากท้องอนุและมีท่วงท่าดุจนางจิ้งจอกน้อยเช่นนั้น ต้องขอโทษทีข้าฝืนนับญาติกับนางไม่ได้จริงๆ” คำพูดของหลี่ถังหรูทำให้หลี่ไท่หยางระเบิดโทสะออกมาในทันที

“หลี่ถังหรู!”