บทที่ 9 เฉียวซื่อลงมือ

เมื่อหลี่ไท่หยางเดินไปถึงโต๊ะที่สองแม่ลูกสกุลเฉินนั่งอยู่พวกนางสองแม่ลูกก็ลุกขึ้นมาแล้วย่อกายคารวะตามธรรมเนียมในทันที บรรดาสาวใช้และผู้ติดตามเองก็เช่นกันพวกเขารีบคารวะหลี่ไท่หยางด้วยท่าทีนอบน้อม

“ไม่ต้องมากพิธีหรอก” หลี่ไท่หยางเอ่ยพลางโบกมือพวกเขาจึงได้ขยับตัวยืดกายขึ้นแล้วถอยออกไปทิ้งไว้เพียงเฉียวซื่อและเฉินเจียวเจียวที่ยืนอยู่เบื้องหน้าของเขา

“คิดไม่ถึงว่าจะได้พบกันที่นี่ ผิงกั๋วกงฮูหยินสบายดีหรือไม่” หลี่ไท่หยางเอ่ยออกมาก่อนพลางจ้องมองเฉินเจียวเจียวอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ละสายตาไป สำหรับเขาแล้วอีกไม่นานสตรีที่มีรูปโฉมงดงามตรงหน้าอีกไม่นานก็จะต้องมาใช้ชีวิตร่วมกันกับเขา ซึ่งเรื่องนี้นับได้ว่าเป็นเรื่องที่แน่นอนแล้ว เขาจึงไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นที่ได้พบนางและไม่ได้รู้สึกผิดอันใดกับการที่นางพบว่าเขาอยู่กับสตรีอื่น เพราะสำหรับเขาแล้วในยามนี้หลินชิงเหมยเป็นเพียงเด็กสาวที่มีชีวิตและความเป็นอยู่ที่น่าสงสารมากเท่านั้น เขาหาได้ทำผิดต่อว่าที่พระชายาในอนาคตผู้นี้ของเขาไม่

“หม่อมฉันสบายดีเพคะ วันนี้อากาศดีก็เลยพาเจียวเจียวมาไหว้พระ คิดไม่ถึงว่าจะได้พบท่านอ๋องที่นี่ด้วย” เฉียวซื่อเอ่ยพลางส่งยิ้มให้เขา ในเมื่อนางไม่ได้ถามเรื่องสตรีที่อยู่กับเขาหลี่ไท่หยางก็ไม่ได้เอ่ยถึง

เขามองไปทางเฉินเจียวเจียวเมื่อเห็นว่านางยังคงมีสีหน้าปกติไม่คิดจะถามเรื่องสตรีที่มากับเขาทำให้เขารู้สึกพึงพอใจมาก ไม่ว่าอย่างไรว่าที่ภรรยาคือคนที่รู้การควรไม่ควรย่อมดีกว่าภรรยาที่ชอบหึงหวงและแย่งชิงความโปรดปรานจากสตรีอื่นทั้งต่อหน้าและลับหลัง เขาเติบโตมาจากในวังหลวงย่อมรู้สึกเบื่อหน่ายและเกลียดชังสตรีเช่นนี้เป็นธรรมดา

“เช่นนั้นข้าคงต้องขอตัวก่อนไม่รบกวนเวลาของฮูหยินและคุณหนูแล้ว” เมื่อหลี่ไท่หยางเอ่ยเช่นนี้ทั้งเฉียวซื่อและเฉินเจียวเจียวก็รีบคารวะอำลาเขาในทันทีซึ่งเขาเห็นท่าทีเช่นนี้ก็ไม่ได้คิดติดใจอันใดรีบเดินกลับไปหาสาวน้อยที่มีท่าทีหวาดกลัวของตนเองและเอ่ยวาจาปลอบโยนนางว่าทางว่าที่พระชายาของเขาไม่ได้ติดใจในเรื่องนี้ และพูดจาปลอบโยนนางอีกหลายประโยคให้นางสบายใจแล้วจึงได้รับปากนางว่าจะเดินไปส่งนางยังที่พักของอี๋เหนียงของนางด้วยตนเอง หลินชิงเหมยจึงได้มีท่าทีผ่อนคลายและยอมเดินติดตามเขาจากไป

ในขณะที่หลินชิงเหมยเดินติดตามหลี่ไท่หยางมีอยู่หนึ่งที่เขาหันมามองเฉินเจียวเจียว ภาพของสตรีวัยแรกรุ่นแต่งกายด้วยเครื่องแต่งกายอันงดงามและประณีต บนใบหน้าอันงดงามของนางมีร่องรอยของความเย้ยหยันและสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังจนหลินชิงเหมยอดตัวสั่นขึ้นมาด้วยความหวาดกลัวมิได้ นางรีบเดินเข้าไปใกล้แผ่นหลังของหลี่ไท่หยางมากยิ่งขึ้นเพื่ออาศัยไออุ่นจากร่างกายของเขาช่วยขับไล่สายตาอันเย็นยะเยือกของเฉินเจียวเจียวให้หลุดพ้นไปจากร่างของนาง

เมื่อหลี่ไท่หยางและคนของเขาเดินพ้นระยะการมองเห็นไปแล้วเฉียวซื่อก็หันมามองบุตรสาวของตนเองด้วยสายตาชื่นชม แม้ว่าจะไม่พอใจมากเพียงใดแต่เฉินเจียวเจียวที่มีอายุเพียงเท่านี้กลับสามารถสงบสติอารมณ์ได้ดีสมแล้วที่เป็นคุณหนูคนสำคัญที่ฮูหยินผู้เฒ่าสกุลเฉินอบรมเลี้ยงดูมาด้วยตนเอง การจัดการอารมณ์ของเฉินเจียวเจียวดีกว่านางที่มีอายุมากกว่าเฉินเจียวเจียวตั้งหลายปีเสียอีก

“พวกเรากลับจวนกันเถิด แม่มีเรื่องที่จะต้องจัดการ เจ้าวางใจเถิดด้วยการจัดการของแม่จะต้องทำให้โซ่วอ๋องรู้สึกเสียใจที่ไม่รู้จักสำรวมตนอย่างแน่นอน” เมื่อเฉียวซื่อเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็ยิ้มออกมา

“ข้าเชื่อในฝีมือการจัดการของท่านแม่เจ้าค่ะ” คำพูดของเฉินเจียวเจียวทำให้เฉียวซื่อยิ้มออกมาได้เช่นเดียวกัน พวกนางจับจูงกันเดินออกจากวัดต้าฝูด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้มทิ้งความไม่พอใจเมื่อครู่นี้ทิ้งเอาไว้อยู่เบื้องหลัง

วันรุ่งขึ้นเฉียวซื่อก็เดินทางเข้าวังไปขอเข้าพบเฉียวกุ้ยเฟยผู้เป็นพี่สาว เฉียวกุ้ยเฟยผู้นี้แม้ว่าจะไม่มีพระโอรสและพระธิดาแต่กลับสามารถครอบครองตำแหน่งกุ้ยเฟยได้นับว่ามีความสามารถที่ไม่ธรรมดาเลย น้อยครั้งนักที่เฉียวซื่อผู้เป็นฮูหยินของจวนผิงกั๋วกงจะขอเข้าพบเมื่อเห็นเทียบขอเข้าพบจากน้องสาวกุ้ยเฟยจากสกุลเฉียวก็รีบตอบรับในทันที

“มีเรื่องใดที่ทำให้เจ้าถึงกับต้องขอเข้าพบข้าด้วยตนเองเช่นนี้ได้” เมื่อพี่สาวเอ่ยเช่นนี้เฉียวซื่อก็ยิ้มออกมาในทันที

“ได้ยินมาว่าช่วงนี้พระนางกับเต๋อเฟยไม่ลงรอยกันมิใช่หรือเพคะ หม่อมฉันมีเรื่องหนึ่งจะเล่าให้พระนางฟังเพคะ แต่พระนางจะใช้ประโยชน์ต่อคำพูดของหม่อมฉันได้มากน้อยสักเพียงใดก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของพระนางแล้วนะเพคะ” คำพูดของเฉียวซื่อทำให้เฉียวกุ้ยเฟยปรับเปลี่ยนอิริยาบถในทันที ยามนี้แม้ว่าจะมีเพียงข้ารับใช้คนสนิทแต่พระนางก็อดรับสั่งออกมาด้วยเสียงกระซิบอันแผ่วเบามิได้

“มีเรื่องใดก็ว่ามา”

“เรื่องนี้ย่อมเกี่ยวกับพฤติกรรมอันไม่เหมาะสมของโซ่วอ๋องเพคะ เมื่อวันก่อนโซ่วอ๋องนัดพบกับสตรีอ่อนเยาว์ผู้หนึ่งในวัดต้าฝู แม้ว่าเรื่องนี้จะเป็นเพียงความประพฤติอันเหลวไหลของท่านอ๋องผู้หนึ่ง แต่พระมารดาที่ทรงอบรมเลี้ยงดูมาน่าจะต้องรับผิดชอบต่อเรื่องนี้นะเพคะ” คำพูดของเฉียวซื่อทำให้เฉียวกุ้ยเฟยทอดสายพระเนตรมองเฉียวซื่อด้วยสายพระเนตรที่แสดงออกถึงความรู้ทันในทันที

“ที่แท้เจ้าก็คิดจะยืมมือข้าจัดการสั่งสอนว่าที่บุตรเขยของตนเองนี่เอง” เมื่อเฉียวกุ้ยเฟยเอ่ยเช่นนี้เฉียวซื่อก็หัวเราะออกมาเบาๆ

“หม่อมฉันไม่มีบุตรชายและบุตรสาว จะใช้ชีวิตในช่วงบั้นปลายอย่างมีความสุขได้ก็ต้องมอบความจริงใจอย่างแท้จริงให้แก่ลูกเลี้ยง ยามนี้ลูกเลี้ยงของหม่อมฉันถูกคนผู้หนึ่งมองข้ามและไม่ให้เกียรติ หม่อมฉันในฐานะมารดาเลี้ยงย่อมจะต้องลงมือจัดการคนผู้นั้นเพื่อทวงคืนความเป็นธรรมให้บุตรสาว แล้วพระนางเล่าเพคะทรงวางแผนถึงช่วงชีวิตในยามชราเอาไว้แล้วหรือยัง” คำพูดของเฉียวซื่อทำให้เฉียวกุ้ยเฟยหลุบสายพระเนตรของพระนางลง

“ข้ายังไม่ได้วางแผน แต่ที่แน่ๆ ข้าไม่คิดจะอยู่ภายใต้อำนาจของเต๋อเฟยผู้นั้นเป็นแน่ แล้วเจ้าเล่าหากวันหน้าว่าที่บุตรเขยของเจ้าคิดตั้งตัวเป็นใหญ่ เจ้าก็คงจะไม่ออกหน้าสนับสนุนเขากระมัง”

“พระนางทรงวางใจผิงกั๋วกงสามีของหม่อมฉันตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะไม่สนับสนุนผู้ใดแม้ว่าคนผู้นั้นจะเป็นเขยของจวนผิงกั๋วกงก็ตามที แล้วอีกอย่างยังไม่ทันได้เข้าพิธีมงคลท่านอ๋องก็ประพฤติตนเช่นนี้ อยากจะรับสตีมาเลี้ยงดูก็ทำไปสิเพคะแต่นี่กลับลักลอบนัดพบกันตามลำพังในที่ที่ผู้อื่นสามารถพบเห็นได้ แล้วหากสามีของหม่อมฉันอยู่ในเมืองหลวงแล้วรู้เรื่องนี้ หม่อมฉันคิดว่าพิธีมงคลในครั้งนี้อาจจะมีความเปลี่ยนแปลงอย่างแน่นอนเพคะ”

“ดี! เช่นนั้นข้าจะช่วยเจ้าเอง เจ้าวางใจข้าไม่มีทางทำให้ผู้อื่นรู้แน่ว่าพฤติกรรมอันเหลวไหลของโซ่วอ๋องมาจากปากเจ้า” เมื่อเฉียวกุ้ยเฟยเอ่ยเช่นนี้เฉียวซื่อก็ย่อกายคารวะนางอย่างเต็มพิธีการ

“ขอบพระทัยกุ้ยเฟยเพคะ” เมื่อเฉียวซื่อเอ่ยจบเฉียวกุ้ยเฟยรีบโบกมือไล่ในทันทีพลางเอนกายแล้วหันไปตรัสเรียกนางกำนัลข้างกายมาถ่ายทอดคำสั่ง