บทที่ 18 ผูกความแค้น

ทางฝ่ายโซ่วอ๋องหลี่ไท่หยางนั้นเมื่อได้ยินว่าหลินชิงเหมยได้รับคำสั่งจากมารดาของเขาให้ไปขออภัยคุณหนูใหญ่สกุลเฉินเขาก็รีบรุดไปที่ตำหนักขององค์หญิงเก้าผู้เป็นน้องสาวของเขาในทันที สำหรับเขาแล้วในยามนี้หลินชิงเหมยนับว่าเป็นหนึ่งในความรับผิดชอบของเขาแล้ว เขาคือคนที่ทำให้นางต้องพบกับเรื่องเลวร้าย

แม้ว่าในยามที่ได้ฟังถ้อยคำที่เฉินเจียวเจียวเอ่ยถึงการพบกันระหว่างเขาและนางที่ดูไม่ค่อยจะโปร่งใสนักเขาจะรู้สึกไม่ค่อยจะสบายใจ แต่เมื่อได้พบกับหลินชิงเหมยเขาก็โยนความคลางแคลงใจทิ้งไปทั้งหมด ด้วยคิดว่าเด็กสาวขนาดนี้ก็แค่ทนอี๋เหนียงผู้เจ้าแผนการของนางยุยงมาเท่านั้น เด็กสาวอายุเท่านี้ไม่มีทางคิดวางแผนเข้าหาบุรุษได้ด้วยตนเองหรอกความคลางแคลงใจทั้งหลายก็พลันมลายหายไป

ยิ่งในยามนี้หลินชิงเหมยต้องเข้ามาใช้ชีวิตในวัง ต้องสู้อดทนรองรับอารมณ์เดือดดาลของมารดาของเขาแทบทุกวัน ความรู้สึกผิดภายในใจก็พลันมีมากกว่าความแคลงใจ ความรู้สึกสงสารและอยากปกป้องก็ยิ่งมีมากกว่าทำให้ยามนี้ในหัวของเขาไม่มีเรื่องอื่นให้คิดถึงสักนิดนอกไปจากอยากปกป้องสตรีในความดูแลของตนเองเพียงเท่านั้น

“คุณหนูรองหลิน ให้บ่าวช่วยประคองท่านนะเจ้าคะ คุณหนูของบ่าวเป็นคนมีเมตตานางคงไม่อยากเห็นคุณหนูได้รับความยากลำบากด้วยการนั่งคุกเข่าลงไปหรอกเจ้าค่ะ หวังว่าคุณหนูจะไม่ทำให้คุณหนูของบ่าวต้องลำบากใจนะเพคะ”

“เป็นอย่างที่สาวใช้ของข้าเอ่ยออกไป เจ้าไม่ควรจะมาคุกเข่าให้ข้าโดยไม่มีเหตุจำเป็น ข้าไม่อยากได้ชื่อว่ารังแกเจ้าและคิดว่าพวกเราควรเว้นระยะห่างระหว่างกันให้มากสักหน่อยเพื่อหลีกเลี่ยงข่าวลือต่างๆ ที่จะทำลายชื่อเสียงทั้งของเจ้าและของข้า โดยเฉพาะเจ้าที่จะต้องระมัดระวังตนเองให้มากชื่อเสียงคือสิ่งสำคัญ หวังว่าเจ้าจะเข้าใจในความปรารถนาดีของข้านะ” เสียงของสองนายบ่าวจากจวนผิงกั๋วกงทำให้ฝีเท้าอันเร่งรีบของเขาพลันหยุดลง ความเป็นห่วงเป็นใยที่มีต่อหลินชิงเหมยก็พลันสงบลงเช่นเดียวกัน

เขาหยุดนิ่งอยู่บริเวณหลังพุ่มไม้เพื่อรอฟังว่าคุณหนูใหญ่จากจวนผิงกั๋วกงผู้มีสีหน้าสงบและเยือกเย็นอยู่เป็นนิจจะเอ่ยอันใดออกมาอีก เด็กสาวผู้นี้แม้ว่าจะดูเป็นผู้ใหญ่กว่าหลินชิงเหมยแต่ตัวนางเองก็ยังไม่ถึงวัยปักปิ่นเสียด้วยซ้ำแต่ทั้งคำพูดและการกระทำของนาง กลับทำให้เขาอดรู้สึกว่าตนเองเป็นบุรุษด้อยค่าที่ไม่คู่ควรกับนางอีกทั้งยังวีสายตาที่บางครั้งปิดบังความเกลียดชิงที่มีต่อเขาไม่ได้อีก ทำให้เขาไม่สะดวกใจที่จะเผชิญหน้ากับนางเท่าใดนัก

“พี่หญิงเจียวเจียว อันที่จริงข้าก็แค่อยากจะมาขออภัยต่อท่าน เป็นเพราะข้าประพฤติตนไม่ดีจนเป็นต้นเหตุที่ทำให้การหมั้นหมายระหว่างพี่หญิงและท่านอ๋องต้องยกเลิกไป” หลินชิงเหมยเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ทำให้หลี่ไท่หยางที่ยืนฟังอยู่อีกด้านยังอดรู้สึกสงสารนางไม่ได้อยู่เช่นเดิม แต่เฉินเจียวเจียวกลับหัวเราะออกมาเบาๆ

“เรื่องวาสนาคู่ครองย่อมไม่มีสิ่งใดแน่นอนอยู่แล้ว ขอคุณหนูรองสกุลหลินอย่าได้ใส่ใจ อย่างที่เจ้าเห็นข้ายังคงสบายดีแม้ว่าจะแคล้วคลาดจากคู่ครองที่สูงศักดิ์อย่างโซ่วอ๋อง แต่ข้าเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าตัวข้าไม่ได้ทำสิ่งใดผิด อย่างที่ฝ่าบาททรงเคยตรัสเอาไว้ แตงที่ฝืนเด็ดย่อมไม่หวาน โซ่วอ๋องไม่ได้มีความรู้สึกดีต่อข้า ตัวข้าเองก็ไม่สมควรที่จะฝืนใจผู้อื่น ยามนี้เรื่องราวทุกอย่างได้จบลงอย่างลงตัวแล้ว เจ้าเองก็อย่าได้ยกเรื่องนั้นขึ้นมาอีกเลยซึ่งมันไม่ส่งผลดีต่อผู้ใดทั้งนั้นแม้แต่ตัวของเจ้าเองก็ตาม” คำพูดของเฉินเจียวเจียวทำให้หลี่ไท่หยางที่ยืนฟังอยู่อดรู้สึกผิดต่อนางไม่ได้ ยามนี้เมื่อสามารถสงบสติอารมณ์ของตนเองได้แล้วเขาเองก็ไม่ได้มีความโกรธเคืองและไม่พอใจในตัวของเฉินเจียวเจียวอีก ในทางกลับกันเต๋อเฟยผู้เป็นพระมารดาของเขาก็เคยเอ่ยเตือนให้เขาลองมองในมุมมองกลับกันของเฉินเจียวเจียวบ้าง

นางหมั้นหมายกับโอรสของฝ่าบาทมาตั้งแต่เด็ก เมื่อเริ่มเติบใหญ่ก็พยายามเรียนรู้และฝึกฝนตนเองเพื่อเตรียมตัวแต่งเข้าราชวงศ์ แต่ยามนี้เล่าการหมั้นหมายก็ถูกยกเลิกไปแล้ว แถมการแต่งงานของนางก็ตกอยู่ในดุลพินิจของฝ่าบาท เขาเองก็เป็นอ๋องผู้หนึ่งแม้ว่าจะไม่ได้ฉลาดปราดเปรื่องเฉกเช่นผู้อื่นแต่เขาย่อมรู้ดีว่ายามนี้การแต่งงานของคุณหนูใหญ่ของจวนผิงกั๋วกงจะกลายเป็นหมากสำคัญของฝ่าบาทในการควบคุมกองทัพสกุลเฉินในอนาคต เพียงแต่ไม่รู้ว่าเด็กสาวผู้นั้นจะรู้ตัวหรือไม่ว่าการแต่งงานของตนกำลังจะกลายเป็นการชี้ชะตาให้แก่จวนผิงกั๋วกงในอนาคต

เมื่อเขาคิดได้ความสงสารที่เคยมีก็ถูกย้ายจากตัวหลินชิงเหมยไปไว้บนตัวของเฉินเจียวเจียวในทันที ความรู้สึกเกลียดชังและไม่พอใจที่มีต่อเฉินเจียวเจียวก็พลันจางหาย ความรู้สึกผิดต่อนางก็พลันเคลื่อนเข้ามาแทนที่อย่างไม่รู้ตัว เมื่อไม่ได้เกลียดชังก็ไม่มีความจำเป็นต้องหลบหน้าจากที่เมื่อครู่นี้ยังซ่อนตัวแอบฟังพวกนางพูดคุยกันอยู่เขาก็ตัดสินใจก้าวเท้าเดินตรงไปยังจุดที่เฉินเจียวเจียวและหลินชิงเหมยยืนอยู่ในทันที

“ท่านอ๋อง” เสียงเรียกอันอ่อนหวานและเจือเสียงสะอื้นของหลินชิงเหมยทำให้เขาอดหันไปมองนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนไม่ได้

“ชิงเหมย ในเมื่อคุณหนูใหญ่เฉินเอ่ยออกมาจนถึงขั้นนี้แล้วเจ้าก็อย่าได้ทำให้นางลำบากใจ คุณหนูเฉินเรื่องนี้ล้วนเริ่มจากข้าที่วางตัวไม่เหมาะสม” เมื่อโซ่วอ๋องเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวถึงกับทำตัวไม่ถูกไปในทันที นางคุ้นชินกับท่าทีเคืองแค้น โกรธเคืองและเบื่อหน่ายจากเขา แต่อยู่ๆ เขามาเอ่ยวาจาดีๆ ต่อนางเช่นนี้ทำให้นางนั้นรู้สึกวางตัวไม่ถูกอยู่บ้าง แต่หลินชิงเหมยกลับไม่ยอมให้ผู้อื่นได้ตั้งตัว อยู่ๆ นางก็หลั่งน้ำตาออกมา พลางหันไปเอ่ยกับโซ่วอ๋องด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร พลางยื่นมือของตนเองที่ยามนี้ถูกปล่อยให้เป็นอิสระแล้วไปเหนี่ยวรั้งชายแขนเสื้อของโซ่วอ๋องเอาไว้ด้วยเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขา

“ไม่เพคะ เรื่องนี้ท่านอ๋องจะเป็นคนผิดได้อย่างไร หม่อมฉันต่างหากที่เป็นคนผิด” ท่าทีของหลินชิงเหมยไม่เพียงทำให้สตรีทั้งหมดที่ยืนอยู่ในบริเวณนั้นจ้องมองนางด้วยสายตาไม่ชอบใจแม้แต่หลี่ไท่หยางเองก็ยังอดขมวดคิ้วไม่ได้

“ชิงเหมย ต่อหน้าผู้อื่นเจ้าอย่าได้ทำเช่นนี้สิ” ไม่เพียงเอ่ยวาจาตำหนิออกมาเขายังดึงชายแขนเสื้อของตนเองออกจากมือของนางด้วย ในการก่อนเขามองว่านางเป็นเพียงเด็กน้อยคนหนึ่งจึงไม่ได้คำนึงถึงเรื่องนี้ แต่ยามนี้นางกำลังมาเรียนรู้เพื่อเตรียมตัวแต่งให้เขา อีกทั้งเขายังพึ่งจะต้องถอนหมั้นกับคู่หมั้นเพราะเรื่องของนาง เขาจึงรู้สึกว่าไม่งามเท่าใดนักที่จะทำตัวสนิทชิดเชื้อกันจนเกินงามต่อหน้าของดีดคู่หมั้นและน้องสาวของตน

“ท่านอ๋อง…” หลินชิงเหมยเอ่ยออกมาเสียงเบาพลางก้มหน้าลงด้วยท่าทางน่าสงสาร ในใจก็ลอบคิดว่าวันนี้โซ่วอ๋องเป็นอันใดไปไม่เพียงไม่ออกหน้าปกป้องนางดังเช่นในกาลก่อนแต่กลับมีทีท่าเสมือนกับว่าไม่ชอบใจในตัวนางแถมยังกล้าตำหนินางต่อหน้าเฉินเจียวเจียวอีกด้วย

ในยามนี้ในใจหลินชิงของหลินชิงเหมยมีแต่ความร้อนรุ่ม นางยังคงโกรธแค้นเฉินเจียวเจียวในเรื่องที่เฉินเจียวเจียวมีส่วนอยู่ไม่น้อยที่ทำให้อี๋เหนียงของตนต้องตาย คำพูดของเฉินเจียวเจียวที่เอ่ยออกมาว่านางเพียงเด็กสาวย่อมจะคิดวางแผนไม่ได้แน่แม้ว่าจะเป็นความจริงอย่างที่เฉินเจียวเจียวเอ่ย แต่สำหรับหลินชิงเหมยแล้วถ้อยคำประโยคนี้ของเฉินเจียวเจียวกลับทำให้มารดาผู้ให้กำเนิดนางต้องตาย หลังจากฟางเจียอีกลับจากวังไปในวันที่เฉินเจียวเจียวขอถอนหมั้นกับโซ่วอ๋องแล้ว ฟางซื่อผู้เป็นมารดาเลี้ยงของนางก็นำคำพูดประโยคนี้ของเฉินเจียวเจียวไปโยนใส่หน้าของพวกนางสองแม่ลูก แล้วก็ไม่ลงมือโบยตีอี๋เหนียงของนางจนตายต่อหน้านางและบ่าวไพร่ภายในจวน การตายของอี๋เหนียงของนางทำให้นางสาบานอยู่ในใจว่าจะต้องหาทางแก้แค้นเฉินเจียวเจียวผู้นี้ให้จงได้

สายตาแค้นเคืองของหลินชิงเหมยไม่อาจจะหลุดรอดไปจากสายตาของเฉินเจียวเจียวไปได้นางเพียงยิ้มออกมาอย่างเย็นชาแล้วเอ่ยกับโซ่วอ๋องด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“คำพูดของคุณหนูรองหลินล้วนถูกต้อง เรื่องนี้นางเองก็มีส่วนผิด ดูจากความประพฤติและการวางตัวของนางแล้วแม้แต่ข้าที่เป็นคนนอกก็ยังอดคิดไม่ได้ว่านางออกจะขาดความสำรวมตนอยู่บ้าง ยังคงเป็นฝ่าบาทที่มีพระปรีชาที่ทรงเสนอว่าคุณหนูรองหลินควรจะต้องเข้าวังมารับการสั่งสอนเสียบ้าง อืม ดูท่าแล้วนางคงจะต้องเรียนรู้อีกมากจริงๆ ด้วย” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางส่ายหน้า หลี่ไท่หยางได้แต่ทอดถอนใจออกมาแล้วจึงได้หันไปเอ่ยกับหลินชิงเหมยเสียงเบา

“ที่เสด็จแม่ทรงเข้มงวดกับเจ้านั้นนับว่าถูกต้องจริงๆ ข้าไม่ดีเองที่ไปแทรกแซงการอบรมเจ้าของเสด็จแม่ นางกำนัลซ่งรบกวนเจ้าพานางกลับตำหนักของเสด็จแม่ด้วยและอย่าได้ลืมบอกกับเสด็จแม่ด้วยว่าต่อไปนี้ข้าจะไม่มารบกวนการอบรมสั่งสอนนางของเสด็จแม่แล้ว” เมื่อหลี่ไท่หยางเอ่ยเช่นนี้หลินชิงเหมยก็ส่ายหน้าพลางจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความน้อยใจ

“ข้าหวังดีต่อเจ้านะชิงเหมย ..ข้าคงต้องไปแล้ว ละเลยราชกิจที่ได้รับมอบหมายมาตั้งหลายวันแล้วสมควรจะต้องกลับไปสะสางเสียที” เมื่อเอ่ยจบเขาก็หันไปพยักหน้าให้เฉินเจียวเจียวและหวังฮุ่ยหลิงที่ย่อกายคารวะอำลาเขาแล้วจึงได้เดินจากไปในทันที หลี่ถังหรูที่กำลังยืนดูเหตุการณ์เหมือนคนนอกหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วจึงได้หันไปเอ่ยกับนางกำนัลของพระนางเต๋อเฟยด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“ได้ยินที่เสด็จพี่รองของข้าตรัสแล้วใช่หรือไม่ พานางกลับตำหนักของเสด็จแม่ไปเสียเถิด อย่าลืมถ่ายทอดถ้อยคำประโยคนั้นของเสด็จพี่รองให้แก่เสด็จแม่ด้วยล่ะ” เมื่อหลี่ถังหรูเอ่ยจบนางกำนัลผู้นั้นก็ย่อกายพลางขานรับด้วยน้ำเสียงนอบน้อมแล้วจึงได้เดินไปเอ่ยกับหลินชิงเหมยด้วยสีหน้าอึมครึม

“คุณหนูรองหลินเชิญ” เมื่อนางกำนัลซ่งเอ่ยเช่นนี้หลินชิงเหมยก็ไม่คิดจะดื้อดึงอยู่ที่นี่ต่อ นางรีบเดินออกจากบริเวณนี้ไปภายใต้สายตาสาแก่ใจของเฉินเจียวเจียวและสหาย

‘คิดจะผูกความแค้นกับข้าหรือไม่ต้องดิ้นรนหรอก เพราะความแค้นของข้าผูกมัดตัวเจ้ามาตั้งแต่ชาติที่แล้วแล้ว’ เฉินเจียวเจียวได้แต่คิดในใจแล้วจึงได้นั่งลงจิบน้ำชาแล้วชิมขนมที่เต๋อเฟยทรงประทานมาให้ด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม