บทที่ 17 ขออภัย

ระยะนี้โซ่วอ๋องหลี่ไท่หยางนับว่าเป็นอ๋องที่ถูกผู้คนกล่าวถึงมากที่สุด หากจะเอ่ยถึงในทำนองยกย่องให้เกียรติก็ถือว่าเขาคือโอรสที่มีชื่อเสียงมากที่สุดของฝ่าบาทในเวลานี้ แต่หากจะให้เอ่ยถึงในแง่ความเป็นจริงเขาก็คือโอรสที่มีพฤติกรรมเหลวไหลมากที่สุด

ข่าวการลักลอบนัดพบกับสตรีที่วัดยังไม่ทันจืดจาง ก็มีข่าวเรื่องที่เขาถูกคุณหนูจวนผิงกั๋วกงขอถอนหมั้น แถมยังมีข่าวลืออีกระลอกออกจากในวังที่ระบุว่าในครั้งนี้ฝ่าบาททรงเห็นดีเห็นงามที่จะให้โซ่วอ๋องยกเลิกการหมั้นหมายในครั้งนี้ แถมฝ่าบาทยังชื่นชมคุณหนูจวนผิงกั๋วกงว่าเป็นสตรีที่ดีงามพร้อมและยึดมั่นในความถูกต้อง แม้แต่การแต่งงานที่คู่ครองสูงศักดิ์กว่าก็ยังสามารถละทิ้งได้เมื่อเห็นว่าคู่หมั้นของตนนั้นทำผิดครรลองครองทำ

“นี่ออกจะใช้คำพูดที่รุนแรงมากเกินไปสักหน่อย ถึงอย่างไรโซ่วอ๋องก็นับว่าเป็นเชษฐาร่วมอุทรขององค์หญิง ท่านไม่คิดว่าคำพูดเหล่านี้ออกจะรุนแรงมากจนเกินไปหรือเพคะ” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางยกถ้วยชาตรงหน้าขึ้นมาจิบเพื่อดับกระหาย ช่วงนี้องค์หญิงเก้าหลี่ถังหรูไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากวัง นางและหวังฮุ่ยหลิงจึงได้ถูกเชื้อเชิญให้เข้าวังมาพบองค์หญิงอยู่บ่อยครั้ง

“เขาทำกับเจ้าถึงขั้นนั้นแล้ว เจ้ายังออกหน้าช่วยปกป้องเขาอีกหรือ” หลี่ถังหรูเอ่ยพลางมองสหายด้วยสายตาตำหนิ

“ใช่ที่ไหนกันเล่าเพคะ หม่อมฉันก็แค่เกรงว่าหากใช้คำพูดรุนแรงมากจนเกินไปวันหน้าโซ่วอ๋องอาจจะย้อนกลับมาคิดบัญชีกับท่านได้ต่างหาก” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้สีหน้าของหลี่ถังหรูจึงได้ดีขึ้น

“เขาไม่มีเวลามาคิดบัญชีกับข้าหรอก ยามนี้เขามัวแต่โต้เถียงกับเสด็จแม่ของข้าอยู่ ข้าไม่เข้าใจเลยเพียงเพื่อสตรีคนหนึ่งไม่ได้มีคุณงามความดีอันใดเลยแต่เสด็จพี่รองของข้ากลับทุ่มเทจิตใจปกป้องคุ้มครองนางแถมยังกล้าปะทะคารมกับเสด็จแม่อย่างไม่เกรงกลัว ทั้งที่นางก็ไม่ใช่สตรีที่มีรูปโฉมมากสักเท่าไหร่อีกทั้งยังไม่เติบใหญ่เพียงพอที่จะทำให้คนรักใคร่ชอบพอได้”

“นั่นย่อมเป็นเพราะหลินชิงเหมยผู้นั้นมีบางอย่างที่โซ่วอ๋องคิดว่าดีแต่พวกเราไม่คิดว่าดีอย่างไรเล่า” หวังฮุ่ยหลิงเอ่ยพลางยกพัดที่ถืออยู่ขึ้นมาปิดบังรอยยิ้มของตนเอง ทั้งเฉินเจียวเจียวและหลี่ถังหรูต่างเห็นแววตาที่ขบขันจนแทบจะปิดชิดกันของนางแล้วก็ได้แต่หัวเราะออกมาเบาๆ โดยไม่คิดจะปิดบัง

“ยังเด็กเช่นนั้นจะไปยั่วยวนผู้ใดได้ เต็มที่ก็แค่ร้องไห้ให้มากหน่อย ทั้งกุเรื่องทั้งแต่งเรื่องเพื่อให้ตนเองดูน่าสงสารให้มากเข้าไว้ เรื่องพรรค์นี้มีผู้ใดในวังหลังแห่งนี้ไม่เคยทำบ้างกันเล่า” เมื่อหลี่ถังหรูเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย ตามความรู้สึกของนางแล้วหลินชิงเหมยน่าจะมีความสามารถมากกว่านั้นแต่นางก็ไม่ได้เอ่ยอันใดออกมา ด้วยรู้ดีว่าที่นี่คือวังหลวง นางจะต้องระมัดระวังคำพูดของตนเองให้ดีและคอยชักจูงให้สหายทั้งสองของนางพูดถึงแต่เรื่องดีๆ อีกด้วย

“เมื่อหลายวันก่อนหม่อมฉันไปที่หอฝูหรงมามีแป้งชาดชุดใหม่เข้ามาอีกแล้วก็เลยซื้อมามอบให้กับองค์หญิงชุดหนึ่ง ส่วนอีกชุดหนึ่งข้าเตรียมเอาไว้ให้เจ้าแล้ว หลังจากออกจากวังไปแล้วเจ้าอย่าลืมทวงข้านะ” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางหันไปส่งสัญญาณให้ตงผิงที่ติดตามนางเข้าวังมาด้วยนำของที่เตรียมมานำไปมอบให้แก่นางกำนัลคนสนิทขององค์หญิง

“ยังมีอารมณ์ไปเดินเลือกซื้อของได้อีกหรือ เจ้าไม่เกรงกลัวสายตาของคนนอกบ้างหรือหากพวกเขารู้ว่าเจ้าคือคุณหนูใหญ่จวนผิงกั๋วกงผู้โด่งดังเจ้าย่อมกลายเป็นจุดสนใจของพวกเขาแน่” องค์หญิงเก้าเอยพลางส่งสัญญาณให้นางกำนัลนำชุดแป้งชาดมาให้นางดู

“แน่นอนว่าพวกเขาย่อมจะไม่รู้ว่าหม่อมฉันคือผู้ใด เพราะหม่อมฉันสวมหมวกที่มีผ้าปิดบังใบหน้าเอาไว้ อีกอย่างเวลาหม่อมฉันไปไหนมาไหนก็ไม่มีข้ารับใช้ตะโกนบอกว่า องค์หญิงเก้าเสด็จ… เหมือนองค์หญิงนี่เพคะ” เฉินเจียวเจียวเอ่ยด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้มแล้วก็ได้รับการตวัดสายตาส่งค้อนมาให้ ส่วนหวังฮุ่ยหลิงนั้นได้ยกพัดขึ้นมาแล้วก็หัวเราะ

พวกนางนั่งพูดคุยกันได้ครู่หนึ่งก็มีนางกำนัลจากตำหนักของเต๋อเฟยถือจานขนมและกล่องอาหารเดินเข้ามาทางพวกนาง

“ถวายพระพรองค์หญิงเก้าเพคะ พระสนมทรงทราบว่าวันนี้คุณหนูเฉินและคุณหนูหวังเข้าวังมาตามคำเชิญขององค์หญิง พระนางจึงมีรับสั่งให้หม่อมฉันนำขนมและของว่างมามอบให้แก่คุณหนูทั้งสองเพคะ ขนมในจานนี้คือขนมที่คิดค้นขึ้นมาใหม่ ส่วนในกล่องไม้คือขนมที่คุณหนูเฉินและคุณหนูหวังชื่นชอบ พระนางจึงประทานให้คุณหนูทั้งสองนำกลับไปด้วยเพคะ” เมื่อเอ่ยจบนางกำนัลผู้นั้นก็วางจานขนมลงบนโต๊ะน้ำชาส่วนนางกำนัลอีกคนนำกล่องอาหาไปมอบให้แก่ตงผิงและสาวใช้ของหวังฮุ่ยหลิง ทุกคนต่างไม่ได้สนใจเรื่องขนมแต่กลับสนใจเด็กสาวที่มากับบรรดานางกำนัลเหล่านั้น

“พวกเจ้าพานางมาด้วยทำไม” หลี่ถังหรูเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“พอคุณหนูหลินรู้ว่าบ่าวจะนำขนมมามอบให้คุณหนูเฉินก็เลยขอติดตามมาด้วยเพื่อต้องการขออภัยคุณหนูเฉินเพคะ” คำพูดของนางกำนัลทำให้ทั้งหลี่ถังหรูและสหายทั้งสองต่างจ้องมองนางเขม็งนางรีบหันไปเอ่ยอธิบายต่อหลี่ถังหรูด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ซึ่งพระสนมก็ทรงเห็นด้วยเพคะ แถมยังบอกว่าหากคุณหนูเฉินต้องการให้คุณหนูหลินทำสิ่งใดเพื่อไถ่โทษก็ห้ามคุณหนูหลินปฏิเสธเพคะ” เมื่อหลี่ถังหรูได้ยินเช่นนี้ก็ยิ้มออกมาอย่างเหี้ยมเกรียมแต่ทั้งเฉินเจียวเจียวและหวังฮุ่ยหลิงต่างก็รีบส่ายหน้าให้หลี่ถังหรูซึ่งนางก็รีบพยักหน้าในทันทีแม้ว่าภายในใจอยากจะจัดการกับสตรีตรงหน้าให้สาแก่ใจตนเองก็ตามที

“คุณหนูรองหลินระหว่างเจ้ากับข้าไม่ได้มีสิ่งใดที่ติดค้างต่อกัน เจ้าไม่จำเป็นต้องขอการให้อภัยจากข้า” … เพราะข้าไม่มีทางให้อภัยเจ้า แน่นอนว่าประโยคหลังนี้เฉินเจียวเจียวไม่ได้เอ่ยออกมา

“พี่หญิงเจียวเจียว ข้า…” หลินชิงเหมยเอ่ยพลางทรุดกายลงเพื่อจะคุกเข่า แต่ทั้งตงผิงและสาวใช้ของหวังฮุ่ยหลิงต่างรีบช่วยกันเข้าไปประคองนางไว้คนละข้าง หลินชิงเหมยหันไปมองตงผิงและสาวใช้ผู้นั้นด้วยสายตาแตกตื่น นางนั่งใจจะคุกเข่าแต่ก็ไม่อาจจะทิ้งตัวลงได้ตามใจ

“คุณหนูรองหลิน ให้บ่าวช่วยประคองท่านนะเจ้าคะ คุณหนูของบ่าวเป็นคนมีเมตตานางคงไม่อยากเห็นคุณหนูได้รับความยากลำบากด้วยการนั่งคุกเข่าลงไปหรอกเจ้าค่ะ หวังว่าคุณหนูจะไม่ทำให้คุณหนูของบ่าวต้องลำบากใจนะเพคะ” ตงผิงที่รีบฝากกล่องอาหารไว้กับสาวใช้อีกคนแล้วรีบมาขัดขวางการคุกเข่าของหลินชิงเหมยได้ทันท่วงทีเอ่ยออกมาพลางส่งรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ใจให้แก่หลินชิงเหมย

“เป็นอย่างที่สาวใช้ของข้าเอ่ยออกไป เจ้าไม่ควรจะมาคุกเข่าให้ข้าโดยไม่มีเหตุจำเป็น ข้าไม่อยากได้ชื่อว่ารังแกเจ้าและคิดว่าพวกเราควรเว้นระยะห่างระหว่างกันให้มากสักหน่อยเพื่อหลีกเลี่ยงข่าวลือต่างๆ ที่จะทำลายชื่อเสียงทั้งของเจ้าและของข้า โดยเฉพาะเจ้าที่จะต้องระมัดระวังตนเองให้มากชื่อเสียงคือสิ่งสำคัญ หวังว่าเจ้าจะเข้าใจในความปรารถนาดีของข้านะ” คำพูดของเฉินเจียวเจียวทำให้หลินชิงเหมยเอ่ยอันใดออกมาไม่ได้ นางจ้องมองเฉินเจียวเจียวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอึดอัดใจด้วยคิดไม่ถึงว่าเฉินเจียวเจียวจะอ่านแผนการของตนออก ส่วนเฉินเจียวเจียวนั้นแค่เพียงส่งยิ้มให้หลินชิงเหมยอย่างอ่อนโยนส่วนในใจก็กำลังคิดคำนวณว่ากว่าหลี่ไท่หยางจะเดินมาถึงเขาต้องใช้เวลานานเท่าใด จะทันได้เห็นว่านางกำลังมอบทั้งความเมตตาและความเอาใจใส่ในชื่อเสียงของสตรีตัวน้อยของเขาหรือไม่