บทที่ 19 สกุลเฉินหรือสกุลจ้าว

ในขณะที่ตำหนักขององค์หญิงเก้ากำลังต้อนรับพระสหายอย่างกระตือรือร้น เรื่องราวการเผชิญหน้าระหว่างคุณหนูจวนผิงกั๋วกงและคุณหนูจวนสกุลหลินก็ถูกนำมาถ่ายทอดให้แก่หลี่เซียวหลงฮ่องเต้ที่ตำหนักคังหมิงอย่างไม่มีตกหล่น หลี่เซียวหลงฮ่องเต้แค่เพียงทรงพระสรวลออกมาเบาๆ แล้วก็ทรงหันไปทอดพระเนตรองค์รัชทายาทอย่างมีเลศนัย

“แม่หนูจากจวนสกุลเฉินผู้นี้ เจ้าคิดว่านางเป็นคนอย่างไร” เมื่อได้ยินเช่นนั้นหลี่ไท่หลงก็แค่เพียงยิ้มออกมาเพียงเล็กน้อยแล้วก้มหน้าลงอ่านฎีกาที่พระราชบิดาบังคับให้อ่านโดยไม่คิดจะเอ่ยอันใดออกมา

“แม้แต่สาวใช้ของนางก็ยังรู้จักระมัดระวังเช่นนี้ ข้ายังเคยหลงคิดว่ามีแค่เพียงในวังหลวงแห่งนี้เสียอีกที่เป็นถ้ำเสือถ้ำพยัคฆ์คิดไม่ถึงว่าจวนขุนนางฝ่ายบู๊อย่างจวนผิงกั๋วกงก็ไม่ได้ นางคงฝึกปรือฝีมือมาเป็นอย่างดีจึงได้ไม่คิดจะประมาทเด็กสาวอย่างคุณหนูจากจวนสกุลหลิน” เมื่อได้ยินพระบิดาเอ่ยออกมาเช่นนี้หลี่ไท่หยางก็วางฎีกาในมือของตนเองลงแล้วเอ่ยกับพระราชบิดาของเขาด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย

“หากเสด็จพ่อทรงมีเวลานั่งฟังว่าเด็กสาวเหล่านั้นพูดคุยอะไรกันและทำท่าทางเช่นไรต่อกันบ้างเช่นนี้ ฎีกาเหล่านี้ก็คงไม่ต้องมีลูกมาช่วยสะสางแล้วกระมัง”

“จุ๊ จุ๊ เจ้านี่ช่างไม่รู้จักหาความสำราญให้แก่ตนเองเสียบ้าง อีกทั้งอย่าได้ดูถูกความเจ้าสำราญของสตรีเชียวนะ คำโบราณที่ว่าวีรบุรุษยากจะผ่านด่านสาวงามนั้นพ่อยืนยันได้ว่าเป็นความจริงมากกว่าครึ่ง ส่วนอีกครึ่งหนึ่งนั้นล้วนเป็นเพราะสาวงามพวกเขาจึงได้เป็นวีรบุรุษ” พระดำรัสนี้ของหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทำให้องค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงได้แต่พยักหน้าอยู่ในใจ เรื่องนี้เขาเองก็พอจะรู้ซึ้งถึงความเป็นจริงนี้ เพียงแต่ครั้งล่าสุดที่เขาหาความสำราญด้วยการแทะเมล็ดแตงนั่งฟังอิสตรีพูดคุยกันนั้นมีความทรงจำที่ไม่ค่อยจะดีปะปนมาด้วย

‘พวกนางจะทะเลาะกับผู้ใดข้าก็ไม่ว่า แต่การที่มาข่มขู่ข้าให้ร่วมวงทะเลาะด้วยนั้นมันช่างน่าขุ่นเคืองใจยิ่งนัก’ หลี่เซียวหลงคิดอยู่ในใจด้วยความหงุดหงิด เพราะจนถึงยามนี้เขากับน้องชายคนรองที่ไม่เคยมีเรื่องขัดแย้งกันมาก่อนกลับกลายเป็นคู่พี่น้องที่เข้าหน้ากันไม่ติดไปเสียแล้ว

เมื่อหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทอดพระเนตรเห็นสีหน้าหงุดหงิดของพระโอรสแล้วก็พลันทอดถอนพระปัสสาสะออกมา ทรงไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นนอกวังของพระโอรสแต่เรื่องที่ขึ้นภายในวังของพระโอรสนั้นพระองค์ทรงรับรู้เป็นอย่างดี

“เจ้าใหญ่ข้ารู้ว่าเจ้ารู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมและรู้สึกขัดเคืองพระทัยต่อการกระทำของเสด็จย่าของเจ้า แต่เรื่องนั้นเจ้าอย่าได้ถือโทษโกรธเคืองพระนางเลย เป็นข้าเองที่ปกป้องพระมารดาของเจ้าได้ไม่ดีเอง” หลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทรงตรัสออกมาด้วยสีหน้าเศร้าโศก

หยวนฮองเฮาผู้เป็นภรรยาร่วมผูกผมของเขาและพระมารดาผู้ให้กำเนิดหลี่ไท่หลงต้องสิ้นชีพและตายจากไปอย่างไม่เป็นธรรมเพราะการกระทำของจ้าวไทเฮาผู้เป็นพระมารดาแท้ๆ แม้ว่าจะรู้แต่หลี่เซียวหลงฮ่องเต้กลับไม่สามารถทำอันใดพระมารดาได้นอกจากกักขังพระนางเอาไว้ในตำหนักเย็น แต่แม้ว่าพระนางจะถูกกักขังแต่คนสกุลจ้าวกลับไม่ได้สงบเสงี่ยมและอยู่อย่างเจียมตนเลยสักนิด ยามนี้ตำแหน่งอัครเสนาบดีฝ่ายขวาก็ยังเป็นของจ้าวฉีผู้นำสกุลจ้าวอยู่ดี

ยามนี้สกุลจ้าวเปรียบเสมือนหนามตำตาของหลี่ไท่หลง แต่ขาดหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ยังไม่อาจจะกำจัดสกุลได้แล้วหลี่ไท่หลงที่ยังคงดำรงตำแหน่งองค์รัชทายาทอยู่จะสามารถออกหน้าจัดการได้อย่างไร

“กระหม่อมหรือจะกล้าเคืองแค้นเสด็จย่า เมื่อเติบใหญ่ขึ้นมากระหม่อมย่อมสามารถเข้าใจว่าเพราะเหตุใดคนสกุลจ้าวจึงไม่อาจจะกำจัดได้เสียที แต่เสด็จพ่อทรงวางพระทัยเถิดพ่ะย่ะค่ะ ลูกย่อมรู้จักหนักเบาไม่มีทางทำให้เกิดเรื่องราวใหญ่โตจนถึงขั้นกลายเป็นสงครามกลางเมืองอย่างที่เสด็จพ่อทรงเคยกังวลเอาไว้อย่างแน่นอน” เมื่อหลี่ไท่หลงเอ่ยเช่นนี้หลี่เซียวหลงฮ่องเต้ก้พยักหน้า

“ยามนี้เจ้าเองก็อายุไม่น้อยแล้ว เรื่องการไว้ทุกข์ให้อดีตคู่หมั้นก็ใกล้จะสิ้นสุดแล้ว ทางสกุลจ้าวจะต้องสอบถามเรื่องการรับพระชายาองค์รัชทายาทอีกแน่” เมื่อได้ยินพระราชบิดาเอ่ยเช่นนี้หลี่ไท่หลงก็เอ่ยออกมาเสียงเบา

“ไม่ว่าอย่างไรพระชายาขอลูกก็ไม่มีทางเป็นคนสกุลจ้าวอย่างแน่นอน หวังว่าเสด็จพ่อจะช่วยส่งเสริมลูกในเรื่องนี้ด้วย” เมื่อหลี่ไท่หลงเอ่ยจบก็มองสีหน้าของหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ด้วยสายตาหวาดระแวง

“... คุณหนูเฉินผู้นั้นคงจะไม่ได้หรอกพ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ ด้วยฐานะพระชายาองค์รัชทายาท สตรีที่ได้รับเลือกไม่ควรจะเป็นสตรีที่วิ่งโร่มาขอยกเลิกการหมั้นหมายเพียงเพราะจับได้ว่าคู่หมั้นของตนเองใกล้ชิดกับสตรีอื่นในที่สาธารณะ” เมื่อหลี่ไท่หลงเอ่ยเช่นนี้ก็พลันถูกสายพระเนตรอันคมกริบจับจ้องในทันที

“แล้วไม่ดีหรือ สกุลเฉินและสกุลจ้าวระหว่างสองสกุลนี้มิสู้แต่งสกุลเฉินเข้ามาช่วยคานอำนาจจะไม่ดีกว่าหรือ “ หลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทรงตรัสออกมาพลางจ้องมองหลี่ไท่หลงด้วยสายพระเนตรที่จริงจัง

“เจ้าคือบุตรชายที่ข้าเฝ้าฟูมฟักเลี้ยงดูมากับมือของตนเอง มีหรือที่จะไม่เข้าใจในความคิดของเจ้า เพียงแต่เรื่องบางเรื่องไม่อาจจะทำตามใจของตนเองได้ ในฐานะว่าที่ประมุขของแผ่นดินเรื่องบางเรื่องอาจจะต้องใช้คำว่าเสียสละอยู่บ่อยครั้ง แม้ว่าจะปวดใจมาเพียงใดแต่เจ้าต้องพยายามอดทนทำเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นก็แค่เพียงเพื่อปวงประชา”

“แต่บางเรื่องก็ไม่อาจจะใช้คำว่าเสียสละมาใช้อย่างพร่ำเพรื่อ” หลี่ไท่หลงเอ่ยพลางหลุบตาลงเพื่อปิดบังแววตาของตนเอง

“เอาเถอะเรื่องชายาของเจ้ายังมีเวลาให้ตัดสินใจ” เมื่อหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทรงตรัสเช่นนี้หลี่ไท่หลงก็พลันทอดถอนใจออกมา

“เรื่องชายาของลูกย่อมมีเวลา แต่ฎีกาที่วางอยู่ตรงหน้าพระพักตร์ของเสด็จพ่อน่าจะเหลือเวลาให้สะสางน้อยลงไปเรื่อยๆ แล้วนะพ่ะย่ะค่ะ” เมื่อได้ยินประโยคนี้หลี่เซียวหลงฮ่องเต้ก็หันไปส่งสายพระเนตรไปตำหนิในทันที เพียงแต่เมื่อทรงคิดได้ว่าหากไม่สะสางให้แล้วเสร็จ วันพรุ่งนี้ในยามที่อยู่ในท้องพระโรงจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดที่ไม่สามารถสะสางฎีกาให้แล้วเสร็จก่อนที่จะประชุมขุนนางในยามเช้า