บทที่ 20 ความสนพระทัย

การได้กลับมาใช้ชีวิตเป็นเด็กสาวอีกครั้งทำให้เฉินเจียวเจียวรู้สึกกระปรี้กระเปร่ามากขึ้น อีกทั้งยามนี้สิ่งที่เคยผูกมัดนางเอาไว้ได้เริ่มคลายออกบ้างแล้วโดยเฉพาะเรื่องการหมั้นหมาย ก่อนหน้านี้ทั้งฮูหยินผู้เฒ่าและเฉียวซื่อต่างก็เข้มงวดต่อเฉินเจียวเจียวเป็นอย่างมาก ด้วยกังวลว่าหากนางทำสิ่งใดผิดพลาดไปจะกระทบต่อชื่อเสียงของนางและกระทบต่อจวนโซ่วอ๋องด้วย

แต่ยามนี้เมื่อเฉินเจียวเจียวยังไม่ได้หมั้นหมายกับผู้ใด อีกทั้งยังมีเรื่องของโซ่วอ๋องที่ชี้ให้เห็นว่าต่อให้นางพยายามประพฤติตัวดีเช่นใดแต่หากได้คู่ครองไม่ดีก็ล้วนมีค่าไม่ต่างกัน พวกนางจึงผ่อนคลายกฎระเบียบลงด้วยคิดว่าอย่างน้อยการทำเช่นนี้ก็จะช่วยให้เฉินเจียวเจียวมีความสุขขึ้นอีกสักหน่อย

“วันนี้ก็จะออกไปข้างนอกอีกแล้วหรือ” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยถามพลางขมวดคิ้ว แม้ว่าจะผ่อนคลายกฎระเบียบลงบ้างแล้วแต่การที่หลานสาวเข้าวังแทบจะทุกวันเช่นนี้ฮูหยินผู้เฒ่าก็อดรู้สึกไม่สบายไม่ได้

“วันนี้ไม่ได้เข้าวังเจ้าค่ะ องค์หญิงเก้าได้รับอนุญาตให้ออกจากวังได้แล้ว จึงนัดกันว่าจะไปดื่มชาชมทิวทัศน์ที่หอหลิงฟางเจ้าค่ะ” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้ฮูหยินผู้เฒ่าจึงได้หันไปสอบถามเจียวเหม่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“เจ้าเองก็จะไปกับนางด้วยหรือ”

“เจ้าค่ะ ได้รับอนุญาตจากท่านแม่แล้ว” เมื่อเฉินเจียวเหม่ยเอ่ยเช่นนี้ฮูหยินผู้เฒ่าก็ทอดถอนใจออกมาพลางพยักหน้า

“เช่นนั้นก็รีบไปแล้วรีบกลับเล่า แล้วก็อย่าได้ลืมเรื่องความสำรวมด้วย” เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยเช่นนี้สองพี่น้องสกุลเฉินก็หันไปส่งยิ้มให้กัน แล้วจับจูงกันออกจากเรือนของฮูหยินผู้เฒ่า

“ข้าเองก็อยากไปด้วย” เฉินเจียวมี่เอ่ยออกมาด้วยสีหน้างอง้ำ

“เจ้ายังเล็กเกินไป อีกทั้งวันนี้เจ้ามีเรียนมิใช่หรือ” เฉินเจียวเจียวเอ่ยกับน้องสาวด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้มซึ่งนางก็รีบโอดครวญออกมาในทันที

“ก็เพราะมีเรียนน่ะสิ ข้าจึงอยากไปกับพวกท่าน”

“เช่นนั้นเจ้าก็ควรตั้งใจเรียนแล้วสอบให้ผ่านจะได้ไม่ต้องเรียนอีก” เฉินเจียวเหม่ยเอ่ยชี้แนะตามประสบการณ์ของตนเอง เฉินเจียวมี่จึงทำได้แค่ส่ายหน้า ด้วยความหลงใหลในบทกวีที่มีมากกว่าผู้อื่นมาตรฐานการเรียนของเฉินเจียวมีจึงได้สูงกว่าผู้อื่น แต่เมื่อคิดว่าหากเอ่ยออกไปแล้วมารดาของตนได้ยินเข้าอาจจะเสียใจ เฉินเจียวมี่จึงไม่ได้เอ่ยอันใดออกมา

“ถ้าเช่นนั้นอย่าลืมซื้อขนมที่หอหลิงฟางกลับมาฝากข้าด้วยนะเจ้าคะ”

“เจ้าวางใจเถิดพวกข้าย่อมไม่ลืมเจ้าแน่” เฉินเจียวเหม่ยเอ่ยพลางส่งยิ้มให้น้องสาวแล้วจึงได้หันไปชักชวนเฉินเจียวเจียวด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

“พวกเรารีบไปกันเถิด ไม่ง่ายเลยกว่าข้าจะได้รับอนุญาตจากท่านแม่ของข้าให้สามารถออกมาเที่ยวเล่นได้” เมื่อเฉินเจียวเหม่ยเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็รีบเดินไปดึงแก้มที่ยังคงอวบอิ่มอยู่ของญาติผู้น้องร่วมสกุลแล้วรีบเดินติดตามเฉินเจียวเหม่ยไปขึ้นรถม้าที่หน้าจวนในทันที

“ข้าสังเกตเห็นว่ายามนี้เจ้าหมดความเห็นใจที่มีต่อข้าแล้ว” เมื่อรถม้าออกจากจวนได้ระยะหนึ่งเฉินเจียวเจียวก็หันไปเอ่ยกับเฉินเจียวเหม่ยด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า

“ผู้ใดจะไปนั่งเอ่ยวาจาอ่อนหวานเพื่อปลอบใจเจ้าได้ตลอดไปกันเล่า อีกอย่างยามนี้เจ้าก็ไม่ได้ทุกข์ร้อนอันใดแล้ว เหตุใดข้าจะต้องมานั่งพูดจาเอาอกเอาใจเจ้าอีกเล่า” เมื่อเฉินเจียวเหม่ยเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็หันไปกอดแขนญาติผู้น้องที่มีอายุเท่ากันของตนเอาไว้

“ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม แต่ข้าชอบที่เจ้าเป็นเช่นนี้ที่สุด” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเหม่ยก็ส่งยิ้มออกมา เมื่อพวกนางไปถึงหอหลิงฟางก็ได้แต่ขมวดคิ้ว กว่ารถม้าจะฝ่าผู้คนมาจนถึงหอก็ยากแล้ว แต่ยามนี้เมื่อมาถึงยังพบว่ามีผู้คนรวมตัวกันอยู่อย่างเนืองแน่นอีก

“นานๆ ข้าจะได้ออกจากจวนสักทีก็ดันมามีอุปสรรคเช่นนี้อีก สวรรค์ช่างไม่ยุติธรรมต่อข้าเลย” เมื่อเฉินเจียวเหม่ยเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็แค่เพียงยิ้มออกมาแล้วหันไปเอ่ยกับตงผิงที่นั่งอยู่ด้านในรถม้าด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“เจ้าออกไปดูสิว่าเกิดอันใดขึ้น” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้ตงผิงก็ลงจากรถม้าไปเพื่อจะสอบถามกับผู้คุ้มกันว่าเกิดอันใดขึ้น จังหวะเดียวกับข้ารับใช้จากตำหนักขององค์หญิงเก้าเดินมาแจ้งข่าวในทันที เมื่อตกลงและพูดคุยกันดีแล้วตงผิงจึงได้เข้าไปในรถม้าแล้วรายงานกับเฉินเจียวเจียวด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

“วันนี้หอหลิงฟางจัดงานชุมนุมบทกวีขึ้นผู้คนจึงมารวมตัวที่นี่เพื่อรอดูคุณหนูจ้าวประชันแต่งบทกวีกับบุรุษ องค์หญิงเก้าบอกว่าไม่น่าสนใจจึงส่งข้ารับใช้มาแจ้งข่าวว่าทั้งองค์หญิงและคุณหนูหวังต่างออกไปรอที่หอชิงเยี่ยนที่อยู่นอกเมืองเจ้าค่ะ คุณหนูจะไปที่หอชิงเยี่ยนหรือไม่เจ้าคะ” เมื่อตงผิงเอ่ยจบเฉินเจียวเหม่ยก็รีบเอ่ยตอบในทันที

“ย่อมต้องไปหอชิงเยี่ยนอยู่แล้ว จ้าวซีอินผู้นี้ก็ช่างกระไรปิดบังรูปโฉมมาแข่งแต่งบทกวีกับบุรุษ แต่ต่อให้ปิดบังรูปโฉมแต่มีผู้ใดบ้างไม่เคยเห็นนาง ก็แค่แต่งบทกวีจะยากเย็นอันใดหากข้าส่งเจียวมีมาประชันนางยังจะมากความสามารถกว่าจ้าซีอินเสียอีก” เมื่อได้ยินญาติผู้พี่เอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็ยิ้มออกมาในทันที

“นางคงจงใจอยากจะสร้างชื่อเสียงว่าตนเองคือสตรีโฉมงามที่มากความสามารถให้โด่งดังมากยิ่งขึ้นเพื่อกระตุ้นความสนพระทัยจากคนในตำหนักบูรพาเจ้าอย่าได้สนใจนางเลย พวกเรารีบไปหอชิงเยี่ยนกันดีกว่าป่านนี้องค์หญิงเก้าและฮุ่ยหลิงคงจะไปรอพวกเรานานแล้ว พวกเราไปกันเถิดหากมีคนมากกว่านี้น่าจะลำบาก” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้คนสกุลเฉินจึงได้นั่งรถม้าออกนอกเมืองเพื่อไปที่หอชิงเยี่ยน

“ที่เจ้าเอ่ยมาเมื่อครู่นี้เป็นความจริงหรือ จ้าวซีอิงคิดจะดึงความสนพระทัยจากตำหนักบูรพาเช่นนั้นหรือ แต่ข้าได้ยินมาว่าคู่หมั้นที่องค์รัชทายาททรงประกาศไว้ทุกข์ให้คือคุณหนูใหญ่สกุลจ้าวพี่สาวแท้ๆ ของนางมิใช่หรือ” เฉินเจียวเหม่ยเอ่ยถามเมื่อรถม้าเริ่มออกห่างจากกลุ่มผู้คนหน้าหอหลิงฟางแล้ว

“เป็นเช่นนั้น ไม่ว่าอย่างไรตำแหน่งชายารัชทายาทก็คือสิ่งที่คนสกุลจ้าวเพ่งเล็งเอาไว้นานแล้ว น่าเสียดายที่คุณหนูใหญ่สกุลจ้าวไร้วาสนา พอจะเปลี่ยนเป็นจ้าวซีอินองค์รัชทายาทก็ใช้เรื่องการไว้ทุกข์มาบอกปัด ทำให้จนป่านนี้จ้าวซีอินก็ยังไม่ได้ออกเรือนเสียที ยามนี้ใกล้พ้นกำหนดไว้ทุกข์แล้วนางคงอยากจะใช้เรื่องความสามารถทางด้านกวีของตนเองดึงดูดพระทัยองค์รัชทายาท” เมื่อเฉินเจียวเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเหม่ยจึงได้พยักหน้าแล้วจึงได้เอ่ยถามด้วยความอยากรู้

“แล้วเจ้าคิดว่านางจะสามารถดึงความสนพระทัยจากองค์รัชทายาทได้หรือไม่”

“น่าจะดึงดูดได้นะ คนอย่างองค์รัชทายาทชื่นชอบความครื้นเครงเป็นอย่างยิ่งไม่แน่ว่ายามนี้แขกที่จองห้องพิเศษของหอหลิงฟางอาจจะมีองค์รัชทายาทเป็นหนึ่งในนั้นก็ได้” …พร้อมด้วยเมล็ดแตงอีกหลายถุง แน่นอนว่าประโยคนี้เฉินเจียวเจียวไม่ได้เอ่ยออกมา แต่เมื่อรถม้าไปถึงหอชิงเยี่ยนแล้วเฉินเจียวเจียวกลับอดประหลาดใจไม่ได้ เมื่อคนที่ลงจากรถม้าอีกคันหน้าหอชิงเยี่ยนจะเป็นองค์รัชทายาทที่นางพึ่งจะเอ่ยถึงไปเมื่อครู่นี้