บทที่ 62 หักหลัง

เมื่อเฉินเจียวเจียวกลับมาถึงจวนบรรดาผู้อาวุโสของนางก็รออยู่ที่โถงกลางกันอย่างพร้อมหน้า ผิงกั๋วกงจ้องมองไปยังสาวใช้ร่างใหญ่สามคนแล้วก็พลันแค่นหัวเราะออกมา ส่วนฮูหยินผู้เฒ่าเมื่อมองเห็นหลานชายทั้งสามแล้วก็ได้แต่ภาวนาอยู่ภายในใจว่าขออย่าให้คนในจวนของว่าที่หลานสะใภ้ของนางได้เห็นหลานชายทั้งสามของนางในสภาพเช่นนี้เลย

“ยังไม่รีบไปเปลี่ยนเครื่องแต่งกายอีก” คำพูดของผิงกั๋วกงทำให้คุณชายทั้งสามรีบขอตัวกลับไปเปลี่ยนเครื่องแต่งกายที่เรือนของตนในทันที ส่วนเฉินเจียวเจียว เฉินเจียวเหม่ยและเฉินเจียวมี่ยืนก้มหน้าเพื่อรอรับถ้อยคำตำหนิจากผิงกั๋วกงในทันที

“พวกเจ้าช่างกล้านัก คิดกระทำการใดๆ โดยไม่คิดจะปรึกษาผู้อาวุโสเลยสักนิด โดยเฉพาะเจ้าเจียวเจียวเหตุใดเจ้าจึงได้พาน้องสาวของเจ้าออกไปเสี่ยงเช่นนี้” คำพูดของผิงกั๋วกงทำให้เฉินเจียวเจียวรีบคุกเข่าเพื่อขออภัยในทันที

“ข้าไม่อยากทำให้คนชั่วไหวตัวทัน ในเมื่อเทียบเชิญที่ส่งมามีชื่อของเจียวเหม่ยและเจียวมี่ ข้าก็เลยจำเป็นต้องพาพวกนางไปเจ้าค่ะ”

“ท่านลุงใหญ่อย่าได้โทษเจียวเจียวเลยนะเจ้าคะ เป็นข้าที่อาสาไปเองเจ้าค่ะ” เฉินเจียวเหม่ยเอ่ยพลางคุกเข่าลงข้างกายเฉินเจียวเจียว

“ท่านลุงใหญ่ หลานเองก็อยากไปกับพี่เจียวเจียวเจ้าค่ะ ไม่ว่าอย่างไรหลานก็ไม่มีทางปล่อยให้พี่เจียวเจียวไปที่นั่นคนเดียวอย่างเด็ดขาด” เฉินเจียวมี่เอ่ยพลางคุกเข่าลงเคียงข้าพี่สาวทั้งสอง

“ในเมื่อพวกนางล้วนปลอดภัยเจ้าก็อย่าได้ตำหนิพวกนางนักเลย อย่างน้อยการที่พวกนางพาพี่ชายของพวกนางไปด้วยก็เป็นการแสดงให้เห็นแล้วว่าเรื่องนี้พวกนางใคร่ครวญมาดีแล้ว” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ไม่ว่าอย่างไรการที่พวกนางไม่คิดจะบอกเรื่องนี้กับผู้ใหญ่ในจวนก็ล้วนไม่เหมาะสม” ผิงกั๋วกงเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“หากพวกนางบอกพี่ใหญ่จะให้พวกนางไปหรือ พี่ใหญ่ท่านก็อย่าได้เคร่งครัดกับพวกนางนักเลย พวกนางไม่ใช่ทหารในกองทัพของพวกเราเสียหน่อย แล้วอีกอย่างกลับมาคราวนี้เจียวเจียวก็รู้ความมาก การจัดการของนางแม้แต่ข้าเองก็ยังคิดว่าจัดการได้ดีมาก” เฉินเฟิงนายท่านสามเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

“นั่นสิพี่ใหญ่ การจัดการของเจียวเจียวนับว่าดีมากทีเดียว หากพวกเราไปกระตุ้นที่กรมอาญาเสียหน่อย ไม่แน่ว่าอาจจะสามารถใช้เรื่องนี้ทำให้จวนสกุลเจ้าต้องแบกรับความอัปยศเพิ่มขึ้นอีกก็ได้ คุณชายใหญ่จวนสกุลจ้าวเพราะเจ็บแค้นคุณหนูในสกุลของพวกเราก็เลยวางแผนสร้างมลทินให้แก่พวกนาง แถมเขายังทำให้ญาติผู้น้องจากสกุลหลินของเจียวเจียวต้องสูญเสียความบริสุทธิ์อีกด้วย” เฉินคุนนายท่านรองที่ยืนอยู่อีกด้านเอ่ยด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม ทำให้ผิงกั๋วกงเฉินคังอดนิ่วหน้าไม่ได้

“พวกเจ้าก็เอาแต่ตามใจพวกนาง ช่างเถิดขอแค่พวกนางปลอดภัยข้าก็วางใจ แต่ตอนนี้พวกเราควรจะไปที่กรมอาญาอย่างน้องรองเอ่ยมาน่าจะดี เรื่องในคราวนี้ข้าจะต้องดึงจวนสกุลจ้าวมากแปดเปื้อนให้ได้มากที่สุด ทางที่ดีผลักดันให้เป็นเรื่องใหญ่โตยิ่งว่าบุญคุณความแค้นระหว่างสองจวนได้ยิ่งดี” ผิงกั๋วกงเอ่ยกับน้องชายทั้งสองด้วยสีหน้าจริงจัง แล้วจึงได้หันไปมองสาวน้อยทั้งสามด้วยสีหน้าดุดัน

“ช่วงนี้พวกเจ้าทั้งสามจงเก็บตัวอยู่แต่ในเรือน ห้ามก้าวเท้าออกจากเรือนอย่างเด็ดขาด รอจนกว่าจะมีอนุญาตจากข้าพวกเจ้าจึงจะสามารถออกจากเรือนได้” เมื่อผิงกั๋วกงเอ่ยเช่นนี้คุณหนูทั้งสามของจวนผิงกั๋วกงก็ล้วนรับคำอย่างพร้อมเพรียงกัน เมื่อเห็นเช่นนั้นผิงกั๋วกงและน้องชายทั้งสองจึงได้เดินทางไปที่กรมอาญา

เมื่อไปถึงกรมอาญาผิงกั๋วกงจึงได้รู้ว่าไม่จำเป็นที่จะต้องออกหน้าองค์รัชทายาทก็จัดการยัดเยียดข้อหาคิดก่อการกบฏให้จ้าวซีเฉิงไปเสียแล้ว เฉินคุนที่เดิมทีคิดจะมายัดเยียดข้อหาให้คุณชายใหญ่สกุลจ้าวถึงกับต้องรีบหันไปกระซิบกับพี่ชายด้วยความคาดไม่ถึงไปในทันที

“นี่ออกจะยัดเยียดข้อหาที่ใหญ่โตเกินเรื่องไปหรือไม่ ไม่ใช่ว่าบาททรงยกยอว่าพระโอรสพระองค์นี้ฉลาดหลักแหลมที่สุดในบรรดาพระโอรสหรอกหรือ เหตุใดจึงได้สร้างเรื่องที่ดูไม่น่าเชื่อถือมายัดเยียดให้แก่คุณชายใหญ่จวนสกุลจ้าวเช่นนี้เล่า” คำพูดของน้องชายทำให้ผิงกั๋วกงแค่นหัวเราะออกมา เขาจ้องมององค์รัชทายาทที่ใช้คำว่าคู่หมั้นของคุณหนูจวนผิงกั๋วกงมาเรียกร้องความเป็นธรรมให้แก่บุตรสาวของเขา ส่วนอดีตคู่หมั้นอย่างโซ่วอ๋องนั้นยามนี้ได้แต่ยืนทำสีหน้าซีดเซียวอยู่ทางด้านหลังขององค์รัชทายาท

“องค์รัชทายาทข้อหานี้จะไม่ดูหนักหนาเกินไปสักหน่อยหรือ กระหม่อมก็แค่สั่งให้ลูกน้องสร้างสถานการณ์เพื่อทำลายชื่อเสียงขอคุณหนูจวนผิงกั๋วกงแต่พระองค์กลับยัดเยียดข้อหาคิดก่อการกบฏมาให้กระหม่อมเช่นนี้ นี่ออกจะเป็นการใส่ร้ายกันมากจนเกินไปหรือไม่” คำพูดนี้ของจ้าวฉีทำให้องค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงหัวเราะออกมาในทันที

“ท่านเจ้ากรมอาญาโม่ ท่านลองสอบถามที่ปรึกษาผู้นี้ดูเสียหน่อยว่าเป็นเพราะเหตุใดช่วงนี้เขาจึงได้ลักลอบส่งจดหมายติดต่อกับคุณหนูรองสกุลหลิน” หลี่ไท่หลงเอ่ยพลางสั่งให้คนพาซ่งมามาและที่ปรึกษาของจ้าวฉีนำเข้ามาในห้องโถงหลักของกรมอาญาด้วย เพราะคราวนี้เกี่ยวกันกับชื่อเสียงของราชวงศ์กรมอาญาจึงได้ทำการไต่สวนเป็นการภายใน เจ้ากรมอาญาโม่เจาจึงได้ทำการไต่สวนคดีในโถงหลักของกรมอาญา

“องค์รัชทายาทนี่คือผู้ใด” โม่เจาเอ่ยถามพลางขมวดคิ้วเดิมทีเขาคิดว่าเป็นแค่เพียงการแก้แค้นไปมาระหว่างสองสกุลใหญ่ที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับราชวงศ์ แต่ยามนี้องค์รัชทายาทกลับตั้งใจจะทำให้กลายเป็นคดีใหญ่เช่นนี้แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังอดรู้สึกตื่นตระหนกไม่ได้

“ชายผู้นั้นคือที่ปรึกษาของท่านเสนาบดีจ้าวฉี ส่วนสตรีผู้นั้นคือมามาที่สอนมารยาทให้แก่คุณหนูรองสกุลหลิน ส่วนนี่ก็คือจดหมายที่ที่ปรึกษาของเสนาบดีจ้าวส่งโต้ตอบกับคุณหนูรองสกุลหลินโดยผ่านซ่งมามา” คำพูดนี้ขององค์รัชทายาททำให้หลินชิงเหมยที่ในยามนี้แต่งกายเรียบร้อยดีแล้วอดส่ายหน้าเพื่อปฏิเสธไม่ได้

“จดหมายอันใดข้าไม่รู้เรื่อง” เมื่อแม่ว่านางจะเอ่ยเช่นนี้แต่องค์รัชทายาทกลับไม่สนใจหันไปสั่งให้คนนำจดหมายที่นางเขียนโต้ตอบและวางแผนให้ยั่วยุโซ่วอ๋อง และวางแผนให้ร้ายเฉินเจียวเจียวนำไปมอบให้แก่ท่านเจ้ากรมอาญาโม่เจา

“หลักฐานแน่นหนาจนถึงขั้นนี้เจ้ายังคิดจะปฏิเสธอีกหรือ” คำพูดขององค์รัชทายาททำให้หลินชิงเหมยหันไปมองสาวใช้ของตนในทันที นางจดจำได้ว่าจดหมายทุกฉบับนางล้วนจัดการเผาทิ้งกับมือของตนเอง จุดผิดพลาดเพียงอย่างเดียวก็คือจดหมายทุกฉบับล้วนผ่านมือสาวใช้ของนาง

ส่วนเหลียนฮวานั้นรีบหลบสายตาของเจ้านายของตนเองในทันที ที่นางสามารถเป็นสาวใช้ข้างกายของหลินชิงเหมยได้ก็เพราะว่านางมีความแตกฉานทางด้านอักษร หลังจากรับเงินจากคนของจวนผิงกั๋วกงแล้วจดหมายทุกฉบับที่ผ่านมือนาง นางมักจะเก็บฉบับจริงเอาไว้แล้วคัดลอกจดหมายออกมาอีกฉบับเพื่อทำเป็นจดหมายปลอมนำไปส่งให้เจ้านายและคัดลอกจดหมายของเจ้านายเพื่อนำไปส่งให้แก่ซ่งมามา เพื่อที่ซ่งมามาจะได้สามารถนำจดหมายปลอมฉบับนั้นไปส่งให้แก่ที่ปรึกษาของจ้าวฉีอีกที จดหมายที่ทั้งหลินชิงเหมยและที่ปรึกษาได้รับจึงล้วนเป็นลายมือของนาง ส่วนจดหมายฉบับจริงนางลักลอบส่งมอบให้แก่คนของเฉินเจียวเจียว ซึ่งเฉินเจียวเจียวก็รวบรวมแล้วนำไปมอบให้แก่องค์รัชทายาทผ่านทางหอเมฆา

จดหมายฉบับจริงที่นำมาเป็นหลักฐานจึงล้วนแล้วแต่เป็นลายมือของหลินชิงเหมยและลายมือของที่ปรึกษาของจ้าวฉี หลินชิงเหมยได้แต่จ้องมองสาวใช้ของตนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่นางไว้ใจที่สุดจะหักหลังนางได้เช่นนี้

“ข้าคิดว่าเรื่องนี้เห็นทีว่าคงจะไม่ใช่แค่เพียงความขัดแย้งระหว่างจวนผิงกั๋วกงและจวนสกุลจ้าวเสียแล้ว” เฉินเฟิงกระซิบเอ่ยกับพี่ชายทั้งสองด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาส่วนผิงกั๋วกงที่ยามนี้กำลังจับจ้องการกระทำขององค์รัชทายาทอยู่ถึงกับมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาอีกหลายส่วน

‘บุตรสาวของข้ากำลังช่วยเขากำจัดสกุลจ้าว’ นี่คือความคิดของผิงกั๋วกงและเขาเชื่อว่าองค์รัชทายาทไม่มีทางหยุดเพียงเท่านี้แน่ เพียงแต่คงต้องรอดูว่าบุตรสาวของเขาให้ความร่วมมือกับองค์รัชทายาทไปจนถึงขั้นไหนแล้ว...