บทที่ 61 ส่งกรมอาญา

องค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงเดินเข้าไปในห้องกวาดสายตาเย็นชาไปมองร่างเปลือยเปล่าของจ้าวซีเฉิงแล้วก็พลันแค่นหัวเราะออกมา ส่วนจ้าวซีเฉิงที่ยามนี้เริ่มได้สติแล้วก็รีบปกปิดร่างกายท่อนล่างอันเปลือยเปล่าของตนเองในทันที เขาหันมองสาวใช้ที่ยามนี้แล้วก็ยังสลบไหลไม่ได้สตินอนอยู่กับพื้น แล้วจึงได้หันไปมองสตรีที่มีเสื้อคลุมตัวนอกของโซ่วอ๋องปิดบังร่างกายเอาไว้ ในขณะที่กำลังสับสนและงุนงงว่าเมื่อครู่นี้ตนเองทำสิ่งใดลงไป เสียงขององค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงก็พลันดังขึ้น

“ข้าบอกเจ้าแล้วว่าสตรีผู้นี้เชื่อถือไม่ได้ ถูกจับได้คาหนังคาเขาก็ยังไม่ยอมรับ ตนเองทำเรื่องชั่วช้าแล้วก็ยังไม่พอยังคิดจะยัดเยียดความชั่วช้าให้ผู้อื่นอีก” คำพูดขององค์รัชทายาททำให้หลินชิงเหมยส่ายหน้าปฏิเสธในทันที โซ่วอ๋องขมวดคิ้วหันไปมองเหลียนฮวาที่นอนหลับใหลไม่ได้สติอยู่แล้วจึงได้ถามหลินชิงเหมยด้วยน้ำเสียงตึงเครียด

“เจ้ามาทำอันใดที่นี่ แล้วเหตุใดจึงได้เข้ามาอยู่ในห้องหับมิดชิดกับคุณชายใหญ่สกุลจ้าวเช่นนี้” เมื่อถูกถามเช่นนี้หลินชิงเหมยก็พลันนิ่งงันไป

“นางย่อมตอบไม่ได้ เจ้าดูเอาเองก็แล้วกันช่วงนี้ไม่ใช่ว่านางคอยยุแยงความสัมพันธ์ระหว่างเจ้ากับข้าอยู่หรือ แล้วเหตุใดนางจึงได้มานั่งดื่มชาและทำเรื่องไม่ดีในห้องนี้กับคุณชายใหญ่สกุลจ้าว เฮอะ! ถามนางไปก็คงจะไม่ได้เรื่อง ผู้ใดอยู่ข้างนอกเข้ามาทำให้สาวใช้ผู้นี้ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้” คำพูดขององค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงทำให้หลินชิงเหมยรู้สึกหวาดหวั่น นางหลั่งน้ำตาออกมาพลางหันไปมองโซ่วด้วยสายตาอ้อนวอน

ตงจื้อเดินเข้ามาแล้วเข้าไปปลุกเหลียนฮวา ใช้เวลาครู่หนึ่งเหลียนฮวาจึงได้รู้สึกตัว เมื่อเหลียนฮวาเห็นว่ามีผู้อื่นอยู่ภายในห้องโดยเฉพาะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าขอนางคือคนของคุณหนูใหญ่จวนผิงกั๋วกง นางก็รีบหันไปมองคุณหนูของตนเองในทันที

“คุณหนู” เหลียนฮวาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาหลินชิงเหมยรีบหันไปมองนางแล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือในทันที

“เหลียนฮวา เจ้ารีบบอกกับโซ่วอ๋องเร็วว่าข้าถูกผู้อื่นล่อลวง” เมื่อหลินชิงเหมยเอ่ยเช่นนี้โซ่วอ๋องก็ขยับกายออกจากนางแล้วเดินไปทำร้ายจ้าวซีเฉิงในทันที ส่วนจ้าวซีเฉิงที่ถูกโซ่วอ๋องทั้งเตะและต่อยก็คิดได้ว่าเด็กสาวตรงหน้าคงคิดจะโยนความผิดมาให้เขา เขาจึงได้พยายามป้องกันร่างกายบางส่วนของตนเองให้พ้นจากการทำร้ายของโซ่วอ๋องแล้วก็รีบส่งเสียงปฏิเสธในทันที

“หลินชิงเหมยเจ้าอย่าได้คิดว่าโยนความผิดมาให้ข้าแล้วเจ้าจะรอดตัว โซ่วอ๋องเป็นนางที่เชิญกระหม่อมมา พวกเรานั่งดื่มน้ำชาด้วยกันแต่น่าจะเพราะในน้ำชามียาบางอย่างผสมอยู่ กระหม่อมจึงได้ทำเรื่องเช่นนั้นลงไป” คำพูดของจ้าวซีเฉิงทำให้หลินชิงเหมยรู้สึกเดือดดาล นางเคยคิดว่าเขาจะฉลาดแล้วช่วยแก้ต่างให้แก่คนทั้งคู่ว่าเขาและนางถูกผู้อื่นกลั่นแกล้ง คิดไม่ถึงว่าเพราะความอยากเอาตัวรอดของเขาจึงทำให้เขายัดเยียดความผิดมาที่นางเช่นนี้

“รอบกายข้ามีสตรีงดงามอยู่มากมาย แล้วเหตุใดคนเช่นข้าจึงจะต้องมาทำเรื่องชั่วช้าเพื่อล่วงเกินสตรีที่ยังไม่โตเต็มวัยเช่นนี้ด้วย” คำพูดของจ้าวซีเฉิงทำให้พวกของเฉินเจียวเจียวยังคงยืนรอที่หน้าประตูถึงกับหันไปส่งยิ้มให้กัน

“ท่านอ๋องเพคะ อาเหมยถูกผู้อื่นให้ร้าย” หลินชิงเหมยเอ่ยพลางก้มหน้า แต่เฉินเจียวเจียวกลับไม่คิดจะเสียเวลาที่จะได้กำจัดนางอีกต่อไป จึงได้สั่งให้คนโยนคนส่งเทียบเชิญและบรรดาชายชุดดำที่จับได้ทั้งหมดเข้ามาในห้อง

“เจ้าถูกใส่ร้ายหรือไม่ข้าไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ ข้าถูกคนลักลอบเล่นงานอยู่ฝั่งโน้น และก็ตั้งใจจะมาเอาเรื่องเจ้าที่ฝั่งนี้คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะกำลังเริงรักอยู่กับคนชั่วเช่นนี้อยู่แล้วยังกล้าร้องขอความเมตตาว่าตนเองถูกผู้อื่นให้ร้ายอีก” คำพูดของเฉินเจียวเจียทำให้หลินชิงเหมยขมวดคิ้ว นางจ้องมองคนของนางแล้วก็หันไปมองเหลียนฮวาในทันที

ส่วนจ้าวซีเฉิงยามนี้เขารู้แล้วว่าตนเองพ่ายแพ้เขาหันไปมองหลินชิงเหมยด้วยสายตาไม่พอใจ วางแผนลอบทำร้ายผู้อื่นไม่สำเร็จตนเองโดนคนเขาเล่นงานกลับแล้วยังคิดจะโยนความผิดมาให้เขาทั้งหมดอีก เด็กสาวคนนี้เขาเคยคิดว่านางปราดเปรื่องแต่กลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น ครั้งนี้จ้าวฉีบิดาเรื่องนี้เขาเลือกใช้คนผิดอีกแล้ว ซึ่งเขาคิดว่าตนเองไม่มีความจำเป็นที่จะต้องช่วยหลินชิงเหมยอีกต่อไปเขาจึงได้ขยับกายลุกขึ้น จัดแจงเสื้อผ้าของตนเองให้เรียบร้อยแล้วหันไปมองเฉินเจียวเจียวด้วยสีหน้าราบเรียบ

ส่วนโซ่วอ๋องที่ก่อนหน้านี้กำลังจะไปดื่มน้ำชาที่หอหลิงฟางกับองค์รัชทายาท แต่เพราะเป็นเฉินเจียวเจียวและน้องสาวของนางวิ่งมาขอความช่วยเหลือจากองค์รัชทายาทบอกว่านางถูกคนวางแผนให้ร้าย แล้วยังบอกว่านางจับคนที่จะมาทำร้ายนางได้แล้ว ผู้บงการอยู่ที่หอเยี่ยนโหรวที่อยู่ฝั่งตรงข้าม นางจึงขอให้องค์รัชทายาทมาช่วยนางจัดการกับคนที่คิดวางแผนให้ร้ายนาง คิดไม่ถึงว่าเมื่อเปิดประตูเข้ามาจะได้เห็นว่าหลินชิงเหมยกำลังถูกจ้าวซีเฉิงล่วงเกินอยู่ ในตอนแรกเขาก็เข้าใจว่านางถูกจ้าวซีเฉิงรังแก แต่ยามนี้เขากลับรู้สึกสับสนไปเสียแล้วว่าแท้ที่จริงแล้วเป็นผู้ใดที่ถูกรังแกและถูกวางแผนให้ร้ายกันแน่

ส่วนหลินชิงเหมยที่ยามนี้รู้ตนเองดีว่าร่างกายของตนแปดเปื้อนไปแล้ว แถมโซ่วอ๋องยังมาเห็นด้วยตนเองเช่นนี้ต่อให้นางคิดจะปฏิเสธก็ไม่ทันไปเสียแล้ว นางแค่เพียงทำให้ตนเองดูน่าสงสารและขอความเห็นใจก็น่าจะผ่านพ้นเรื่องราวไปได้ แต่ต่อให้สามารถผ่านพ้นเรื่องราวในคราวนี้ไปได้ สายตาที่โซ่วอ๋องใช้มองนางก็คงจะไม่เหมือนเดิมแล้ว นางมองสถานการณ์รอบกายแล้วก็ได้แต่ร่ำไห้ออกมาพลางคิดคำนวณว่านางจะทำอย่างไรต่อไปดี

“อย่าได้มัวเสียเวลา เรื่องนี้ไม่ใช่แค่การวางแผนให้ร้ายกันของสตรีในเรือนหลัง แต่กลับเกี่ยวพันไปถึงการยุแยงความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องของข้ากับโซ่วอ๋อง แถมยังคิดทำลายความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับจวนผิงกั๋วกงด้วย น้องรองเจ้าไม่ใช่คนโง่ น่าจะคิดได้ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่การให้ร้ายกันธรรมดา ห้องที่เจียวเจียวถูกลอบทำร้ายคือห้องที่เจ้ากำลังจะพาข้าไปใช่หรือไม่ แล้วเป็นผู้ใดวางแผนให้เจ้าพาข้าไปที่นั่น” คำพูดนี้ขององค์รัชทายาททำให้โซ่วอ๋องหันไปมองหลินชิงเหมยด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปในทันที

“ท่านอ๋อง…” หลินชิงเหมยเอ่ยพลางส่ายหน้าแต่องค์รัชทายาทกลับไม่คิดจะปล่อยให้นางได้เอ่ยวาจาชักจูงโซ่วอ๋องอีกเขาหันไปสั่งคนของเขาด้วยสีหน้าตึงเครียด

“นำคนเหล่านี้ไปส่งที่กรมอาญา ให้ท่านเจ้ากรมโม่เจาดูแลคดีด้วยตนเอง เรื่องเป็นอย่างไรขอให้เขาเร่งตรวจสอบความจริงให้ได้โดยเร็วที่สุด” เมื่อองค์รัชทายาทเอ่ยเช่นนี้องครักษ์ของเขาก็เดินเข้ามาจับกุมทุกคนในทันทีหลินชิงเหมยส่ายหน้าพลางส่งเสียงอ้อนวอน

“ท่านอ๋อง ท่านอ๋องเพคะ” แต่โซ่วอ๋องหลี่ไท่หยางกลับไม่ได้หันไปมองนาง ส่วนจ้าวซีเฉิงที่ยามนี้รู้แล้วว่าตนเองถูกวางกับดักก็หันไปมององค์รัชทายาทและเฉินเจียวเจียวด้วยสีหน้าอาฆาตแค้น

“เสด็จพี่ เรื่องนี้หากถึงกรมอาญาชื่อเสียงของอาเหมยก็คง…” โซ่วอ๋องยังไม่ทันได้เอ่ยจบองค์รัชทายาทก็เอ่ยขัดคำพูดของเขา

“เจ้าเป็นห่วงชื่อเสียงของนาง แล้วชื่อเสียงของเจียวเจียวของข้าเล่า หากวันนี้แผนการให้ร้ายของนางสำเร็จลุล่วงข้าจะเป็นเช่นไร นางจะเป็นเช่นไร จวนผิงกั๋วกงกับตำหนักบูรพาของข้าจะเป็นเช่นไรเจ้าคิดเอาไว้หรือไม่ น้องรองเรื่องบางเรื่องอย่าได้ใช้อารมณ์ตัดสินใจ เจ้าสงสารหลินชิงเหมย แล้วเจียวเจียวของข้าเล่าหากนางไหวตัวไม่ทันคนที่ถูกทำร้ายในวันนี้ก็คงจะเป็นนาง” เมื่อองค์รัชทายาทเอ่ยเช่นนี้โซ่วอ๋องก็หันไปมองเฉินเจียวเจียวด้วยสีหน้าจืดเจื่อน

“เจ้าวางใจเถิดกรมอาญาคงจะไม่ทำให้แม่นางน้อยคนหนึ่งต้องลำบากใจหรอก หากหลินชิงเหมยไม่ผิดนางย่อมถูกปล่อยตัว แต่ถ้าหากว่านางทำผิดข้าเองก็ไม่อาจจะละเว้น” คำพูดขององค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงทำให้โซ่วอ๋องต้องยอมจำนน

“พวกเราไปที่กรมอาญากันเถิด เจียวเจียวเจ้าพาน้องของเจ้ากลับจวนไปก่อนผลการสอบสวนเป็นเช่นไรข้าจะส่งคนไปแจ้งให้เจ้าทราบที่จวนผิงกั๋วกงเอง”

“ขอบพระทัยองค์รัชทายาทเพคะ”

“พวกเราไปที่กรมอาญาด้วยกันเถิด เรื่องราวเป็นเช่นไรใครวางแผนทำร้ายใครข้าเองก็อยากได้ความกระจ่างเช่นกัน” องค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงเอ่ยพลางเดินนำหน้าออกจากห้องไป โซ่วอ๋องจึงจำเป็นต้องติดตามองค์รัชทายาทไปที่กรมอาญา ส่วนเฉินเจียวเจียวเมื่อเห็นว่าองค์รัชทายาทรับเรื่องไปดำเนินการต่อแล้วนางก็ไม่คิดจะอยู่ข้างนอกเพื่อในสถานการณ์ที่ล่อแหลมเช่นนี้อีกจึงได้ชักชวนบรรดาพี่ชายและน้องสาวของนางกลับจวนผิงกั๋วกงในทันที ด้วยแน่ใจว่าคนอย่างองค์รัชทายาทเมื่อลงมือด้วยตนเองไม่มีทางพ่ายแพ้ให้แก่ผู้อื่นเป็นแน่ อย่างน้อยก็คงยากที่จะมีผู้ใดสามารถทุ่มเถียงชนะเขาได้ นอกจากพยานหลักฐานแล้วการพูดจากลับขาวให้กลายเป็นดำซึ่งความเชี่ยวชาญเฉพาะตัวขององค์รัชทายาทน่าจะสามารถช่วยทำให้นางจัดการกับหลินชิงเหมยได้ในที่สุด