บทที่ 63 อยู่มิสู้ตาย

ในขณะที่ทางกรมอาญากำลังไต่สวนอยู่เฉินเจียวเจียวที่นั่งจิบน้ำชาเพื่อรองฟังข่าวอยู่ที่จวนก็อดระบายรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสาแก่ใจออกมาไม่ได้ เดิมทีนางมีวิธีกำจัดหลินชิงเหมยอยู่มากมาย ไม่ว่าอย่างไรหลินชิงเหมยก็เป็นแค่เพียงบุตรสาวที่เกิดจากอนุคนหนึ่ง ขอแค่นางเป่าหูป้าสะใภ้ดีๆ หรือไม่ก็สร้างเรื่องที่ทำให้พระนางเต๋อเฟยเกลียดชังหลินชิงเหมยให้มากกว่านี้ แค่เพียงพริบตาหลินชิงเหมยก็จะถูกกำจัดให้หายไปให้พ้นจากสายตาของนางแล้ว

แต่แน่นอนว่าเมื่อกำจัดได้ง่ายพลังความแค้นภายในใจก็คงจะยังคงอัดแน่นอยู่ในอก ในเมื่อหลินชิงเหมยเคยหักหลังนาง ฉากหน้าแสดงตนเป็นญาติผู้น้องที่ใส่ซื่อบริสุทธิ์ไร้พิษภัยแต่เบื้องหลังกลับคิดร้ายมุ่งหวังทำลายกันจนถึงแก่ชีวิต นางจึงตั้งใจที่จะใช้คนใกล้ตัวที่หลินชิงเหมยให้ความไว้ใจมาโดยตลอดไม่ว่าเป็นชาติก่อนหรือชาตินี้อย่างเหลียนฮวา

ส่วนโซ่วอ๋องเขาเคยเป็นคนที่นางคิดฝากผีฝากไข้ แต่สุดท้ายเขากลับทำลายความไว้วางใจของนาง ทำให้นางต้องรู้สึกอัปยศอดสูจนถึงเสี้ยวนาทีสุดท้ายก่อนที่นางจะตายในชาติก่อน นางจึงได้วางแผนเช่นนี้ ทำให้เขาได้รับรู้ว่าสตรีบริสุทธิ์สดใสที่เขาคิดอยากจะปกป้องแท้จริงแล้วเป็นคนเช่นไร นางมีจิตทะเยอทะยานแค่ไหน มุ่งทำร้ายผู้อื่นเพื่อทำให้ตนเองสาแก่ใจ ซึ่งที่จริงแล้วหลินชิงเหมยก็มีจิตใจแปดเปื้อนโคลนตมไม่ต่างจากผู้อื่นเลย

ส่วนตัวนางนั้นยามนี้นางก็กำลังทำลายผู้อื่นเพื่อความสาแก่ใจเช่นเดียวกัน แต่สำหรับนางนั้นถือคติว่าเจ้าไม่ล่วงเกินข้า ข้าก็จะไม่ล่วงเกินเจ้า หากนางไม่ลงมือกับหลินชิงเหมยชีวิตของนางอาจจะกลายเป็นอย่างชาติที่แล้วก็เป็นได้นางจึงได้ชิงลงมือก่อน แถมยังอาศัยเรื่องนี้ซื่อใจองค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงอีกด้วย

หากไม่มีสิ่งใดผิดพลาดอีกไม่นานจวนสกุลจ้าวก็จะถูกเขาโค่นล้มอยู่แล้ว นางก็แค่เพียงช่วยให้เขาลงมือได้สะดวกขึ้น หนึ่งเพื่อลดความร้ายแรงของสงครามกลางเมืองชาวประชาจะได้ไม่เดือดร้อน สองเพื่อให้เขาเห็นความสำคัญของนางมากยิ่งขึ้น วันหน้าเมื่อได้ใช้ชีวิตร่วมกันก็หวังว่าเขาจะเห็นแก่ความดีของนางบ้าง ทำดีกับนางให้มากสักหน่อยชีวิตในวันหน้าของนางจะได้สบายมากยิ่งขึ้น

ในขณะที่เฉินเจียวเจียวกำลังรอฟังข่าวทางกรมอาญาก็ได้ทำการไต่สวนพยานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จ้าวซีเฉิงเม้มปากแน่นเขาพอจะรู้ถึงแผนการของบิดาแถมยังช่วยบิดาดำเนินการด้วย บิดาต้องการใช้งานโซ่วอ๋องเขาเองก็เห็นดีด้วย จึงได้คอยช่วยสนับสนุนงานของบิดาตลอดมา แต่คิดไม่ถึงว่ายามนี้แผนการต่างๆของบิดาจะหล่นทับตัวเขาจนขยับไม่ได้และดิ้นหนีไม่หลุดเช่นนี้

“แค่จดหมายไม่กี่ฉบับ ก็จะสาดโคลนใส่บุตรชายของข้าว่าคิดก่อกบฏเชียวหรือ” จ้าวฉีเอ่ยพลางเดินเข้ามา ข้างกายของเขามีผู้คุ้มกันติดตามข้างกายมาด้วยอีกหลายคน ผิงกั๋วกงและน้องชายทั้งสองจึงรีบเดินไปยืนเคียงข้างองค์รัชทายาทในทันที

‘ไม่ว่าอย่างไรข้าก็เป็นข้ารับใช้ของฝ่าบาท คงไม่อาจจะปล่อยให้พระโอรสที่ทรงโปรดปรานถูกคนสกุลจ้าวทำร้ายต่อหน้าได้กระมัง’ นี่คือความคิดภายในใจของผิงกั๋วกง

“ท่านลุงจ้าว ข้าไม่ได้สาดโคลน หลักฐานก็มีอยู่โทนโท่ ยังไม่นับเรื่องที่เขาลักลอบมั่วโลกีย์กับคนของน้องชายของข้าอีก ท่านลุงคงจะไม่เข้าข้างหลานชายจนล่วงเกินราชวงศ์เข้ากระมัง” คำพูดขององค์รัชทายาททำให้โซ่วอ๋องอับอายจนหน้าแดงส่วนหลินชิงเหมยในยามนี้ใบหน้าของนางไร้สีเลือดไปนานแล้ว

“เขาก็แค่ถูกสตรีชั้นต่ำยั่วยวนเพียงเท่านั้น ส่วนเรื่องการวางแผนทำร้ายคุณหนูจวนผิงกั๋วกงล้วนเป็นเพราะเจ็บแค้นที่ต้องสูญเสียน้องสาวไป คิดไม่ถึงว่าองค์รัชทายาทจะใช้การกระทำในครั้งนี้ของเขาโยนความผิดที่อาจจะส่งผลไปถึงการประหารทั้งสกุลเช่นนี้” คำพูดของจ้าวฉีทำให้องค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงยิ้มเย็นออกมา เขาหันทางเซียวอวิ๋นหยวนที่ในยามนี้เดินถือม้วนหนังสือหลายม้วนเดินเข้ามาในกรมอาญาด้วยสีหน้าเย็นชา

“แล้วถ้าหากไม่ใช่แค่เพียงเรื่องการยั่วยุให้โซ่วอ๋องแตกคอกับข้าเล่า หากว่าข้ามีหลักฐานว่าเขาลักลอบฉ้อโกงภาษี ลักลอบขายเกลือ แถมยังซ่องสุมกำลังคนเล่า” คำพูดขององค์รัชทายาททำให้จ้าวฉีหรี่ตาลงในทันที

“องค์รัชทายาทเรื่องอื่นทรงล้อเล่นได้ แต่เรื่องการก่อกบฏจะทรงนำมาล้อเล่นไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ” จ้าวฉีเอ่ยพลางจ้องมองม้วนหนังสือในมือของเซียวอวิ๋นหยวนด้วยสีหน้าอึมครึม

มีคนขโมยม้วนบัญชีของเขา ทำให้เขาทั้งตามฆ่าและตามสืบว่าเป็นฝีมือของผู้ใด จนสุดท้ายก็หาไม่พบว่าเป็นฝีมือของคนกลุ่มไหน สุดท้ายจึงได้ลงมือกับคนสะเปะสะปะไปทั่ว ตามกำจัดทุกคนที่เขาสงสัยว่าจะมีม้วนบัญชีของเขาอยู่ในมือ แม้แต่คนสกุลหยวนเขาก็ไม่คิดจะละเว้น มีเพียงองค์รัชทายาทที่เขาเข้าถึงได้ยาก แล้วก็เป็นไปอย่างที่เขาเคยคิดเอาไว้เด็กหนุ่มผู้นี้เขาไม่ควรจะไว้ชีวิตเลย เขาน่าจะกำจัดไปพร้อมกับหยวนฮองเฮาเสียตั้งแต่ตอนนั้น หากทำเช่นนั้นยามนี้ก็คงจะไม่มีเรื่องวุ่นวายเช่นนี้เกิดขึ้นแล้ว

เดิมทีก่อนหน้านี้เขาเคยคิดว่าจะใช้โซ่วอ๋องมาเป็นด่านหน้าให้เขาสามารถผลักดันขึ้นมาแทนที่องค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงได้ เขาจึงได้ให้ที่ปรึกษาติดต่อกับเด็กสาวไม่ได้เรื่องผู้นี้ แต่ยามนี้เมื่อได้เห็นท่าทางของโซ่วอ๋องแล้วเขาก็ได้แต่แอบผิดหวังอยู่ในใจ พลางคิดในใจว่าหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ช่างเจ้าแผนการเสียจริง สตรีที่เขารักที่สุดก็คือพระนางเต๋อเฟยแต่เขากลับไม่ยกย่องนางจนอยู่สูงเหนือผู้อื่นให้เพียงความโปรดปรานแต่ไม่ให้พระราชอำนาจ แม้แต่โอรสของพระนางเขาก็เลี้ยงดูออกมาเสียจนใสซื่อบริสุทธิ์ ไร้ซึ่งความทะเยอทะยานไร้ซึ่งความสนใจในตำแหน่งและอำนาจเช่นนี้ ทำให้เขาสามารถใช้ชีวิตได้อย่างปลอดภัยและไร้ซึ่งภัยคุกคาม

ส่วนพระโอรสองค์นี้ทรงฝึกฝนและลับสมองเสียจนคมกริบ ยกทั้งอำนาจและทุกอย่างที่มีให้อย่างเต็มที่ เฝ้าตามอกตามใจเสียจนไม่เกรงกลัวผู้ใดและที่สำคัญยังบ่มเพาะความเกลียดชังที่มีต่อสกุลจ้าวมาที่พระโอรสองค์ผู้นี้อย่างเต็มที่ ตนเองไม่สามารถทำได้เพราะติดคำว่ากตัญญู แต่กับพระโอรสองค์นี้หลี่เซียวหลงฮ่องเต้กลับไม่เคยใช้คำว่ากตัญญูมาเหนี่ยวรั้งการกระทำของพระโอรสเลย

“องค์รัชทายาท ทรงคิดดีแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะที่จะลงมือกับกระหม่อมในยามนี้ ไม่ทรงเฉลียวพระทัยสักนิดบ้างเลยหรือว่าสักวันพระองค์จะกลายเป็นเหมือนหยวนฮองเฮา” คำพูดของจ้าวฉีทำให้ทุกคนที่อยู่ภายในกรมอาญาอดสั่งสะท้านไม่ได้ เท่าที่ทุกคนรู้หยวนฮองเฮาต้องตายจากไปเพียงเพราะแย่งชิงอำนาจการปกครองวังหลังกับองค์ไทเฮา ถ้าจะพูดตามแบบฉบับชาวบ้านก็คือแม่สามีกำจัดลูกสะใภ้ แต่สำหรับคนที่เป็นขุนนางระดับสูงย่อมรู้ดีว่าเบื้องลึกเบื้องหลังย่อมไม่ใช่เพียงแค่นั้น สำหรับจ้าวไทเฮาที่เคยออกว่าราชการหลังม่านจะมามัวแย่งชิงความเป็นใหญ่ในวังหลังกับพระสุณิสาของพระองค์ได้อย่างไร

“จะเป็นเช่นนั้นหรือไม่ก็คงจะต้องลองดูก่อน” เมื่อองค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงเอ่ยเช่นนี้หลี่ไท่หยางก็อดเอ่ยออกมาไม่ได้

“เสด็จพี่” แม้ว่าจะเป็นคนซื่อตรงอย่างไรแต่ยามนี้ก็เริ่มจะมองเรื่องราวออกบ้างแล้วว่านี่ไม่ใช่แค่เพียงความบาดหมางธรรมดา ในฐานะที่เป็นคนในราชวงศ์เช่นกันโซ่วอ๋องย่อมจะต้องกังวลถึงความปลอดภัยขององค์รัชทายาทอยู่แล้ว

“เพียงแต่เกรงว่าเรื่องนี้ท่านเจ้ากรมอาญาคงจะไม่อาจจะชี้ขาดความถูกผิดได้แล้ว พวกเราคงจะต้องนำเรื่องนี้ไปพูดคุยกันต่อหน้าพระพักตร์ของฝ่าบาทแล้ว” เมื่อจ้าวฉีเอ่ยเช่นนี้องค์รัชทายาทก็พลันพยักหน้าในทันที

“ได้! เช่นนั้นท่านเจ้ากรมโม่รบกวนท่านช่วยกุมขังคุณชายใหญ่สกุลจ้าวให้ข้าด้วย อ้อ สตรีสกุลหลินผู้นี้พวกเราควรจะจัดการกับนางเช่นไรดี” คำพูดขององค์รัชทายาททำให้สายตาทุกคู่ล้วนมองไปที่หลินชิงเหมย ส่วนนางกลับส่งสายตาอ้อนวอนมาที่โซ่วอ๋อง ซึ่งโซ่วอ๋องไม่เพียงไม่มองหน้านางกลับเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าเย็นชา

"นางทำผิดก็ว่าไปตามความผิดเถิด" คำพูดของโซ่วอ๋องทำให้หลินชิงเหมยร่ำไห้ออกมาส่วนสีหน้าของโซ่วอ๋องเองก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวดอย่างปิดบังเอาไว้ไม่มิด

"จะลงโทษสตรีผู้นี้เช่นไรก็ได้ แต่สำหรับบุตรชายของกระหม่อมนั้นกระหม่อมคงต้องขอพาตัวเขากลับไปด้วย" จ้าวฉีเอ่ยพลางส่งสัญญาณให้คนของตนเข้าไปช่วยจ้าวซีเฉิง แต่คนของกรมอาญากลับชักกระบี่ออกมา

"หากท่านเสนาบดีจ้าวคิดจะพาคุณชายใหญ่ไป ข้าก็จะถือว่าท่านจงใจล่วงเกินกรมอาญา" โม่เจาเอ่ยด้วยสีหน้าสีหน้าอึมครึม จ้าวฉีมองคนของตนและของกรมอาญาแล้วก็พลันทอดถอนใจออกมา เขาหันไปมององค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงแล้วก็เอ่ยออกมาเสียงเบา

"อย่าได้ทรงบีบบังคับกระหม่อม" 

"ข้าไม่ได้บีบบังคับ แต่เป็นท่านที่กำลังทำให้ตนเองมาถึงทางตัน" คำพูดขององค์รัชทายาททำให้จ้าวฉีเม้มปากแน่นมองบุตรชายคนโตครั้งสุดท้ายแล้วก็ตัดสินใจเดินออกจากกรมอาญาโดยไม่มองบุตรชายของตนเองอีก

"ท่านพ่อ" จ้าวซีเฉิงเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ แต่เมื่อมองเห็นคนของกรมอาญาและคนของจวนผิงกั๋วกงแล้วเขาก็เก็บงำคำพูดของตนเองเอาไว้ เขาหันไปมองหลินชิงเหมยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บแค้นแล้วจึงได้เอ่ยกับนางด้วยสีหน้าข่มขู่

"ข้าขอแนะนำให้เจ้ารีบละทิ้งชีวิตอันต่ำต้อยของเจ้าไปเสีย ไม่เช่นนั้นวันหน้าเจ้าจะได้รู้ซึ้งถึงคำว่าอยู่มิสู้ตาย" เมื่อเอ่ยจบเขาก็ตัดสินใจกลืนยาพิษที่ซุกซ่อนเอาไว้แล้วจบชีวิตของตนอย่างรวดเร็วจนผู้อื่นไม่สามารถช่วยเหลือหรือลงโทษเขาได้อีกแล้ว หลินชิงเหมยได้แต่นั่งมองร่างที่ไร้ลมหายใจของเขาด้วยสายตาเหม่อลอย

'อยู่มิสู้ตาย' คำพูดสุดท้ายของจ้าวซีเฉิงยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของนาง จวบจนนางหมดสติทิ้งตัวลงไปบนพื้นของกรมอาญาที่แสนจะเย็นเยียบแล้ว ถ้อยคำนี้ของจ้าวซีเฉิงก็ยังตามหลอกหลอนนางอยู่แม้ในยามที่นางสิ้นสติไปแล้ว