32 - ไร้น้ำยา

ไร้น้ำยา

ตกเย็น

ทางด้านของพัสกร ชายหนุ่มเมื่อออกมาซื้อของตามที่หญิงสาวต้องการจนครบแล้ว ก็นำกลับมาให้หญิงสาวที่ห้อง ที่หญิงสาวรออยู่ คือห้องทำงานของเธอนั้นเอง

“พี่พัด!” หญิงสาวเอ่ยเรียกชื่อของชายหนุ่มขึ้น เมื่อแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“ครับ”

“พี่ซื้อชุดอะไรมาให้นุ่นใส่ค่ะ” หญิงสาวพูดขึ้น พร้อมกับสำรวจร่างกายของตัวเอง และหมุนไปมา ดูชุด ที่ชายหนุ่มซื่อมาให้ใส่ เป็นแค่เสื้อยืดสีขาวธรรมดา กับกางเกงยีนส์ขาสั้น แถมรองเท้าแตะมาอีกหนึ่งคู่

“พี่ว่าแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบน่ะ สวยใสๆ น่ารักมากเลยครับ นุ่นไม่ชอบเหรอ” เสียงนุ่มเอ่ยชม ขึ้นมา เพราะไม่เคยเห็นหญิงสาวแต่งตัวในลุคแบบนี้

“นุ่นแค่ไม่ค่อยชินนะค่ะ”

“ไปกันเถอะครับ กลับบ้านกัน ปวดท้องไหมครับ” เสียงนุ่มเอ่ยบอก พร้อมกับถือถุงเสื้อผ้าของหญิงสาวให้ แล้วเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เพราะหญิงสาวเป็นรอบเดือนเมื่อไหร่ หญิงสาวจะชอบบ่นให้ฟังตลอดว่าปวดท้องทุกครั้ง

“ไม่ค่ะ” ปุยนุ่น เอ่ยตอบ พร้อมกับพากันเดินออกจากห้องไป

“อ้าว...พวกพี่ยังไม่กลับกันอีกเหรอครับ ง้อกันไปถึงไหนล่ะ พึ่งจะออกมาเอาจนป่านนี้ แถมยังเปลี่ยนชุดอีกด้วย” ยังเดินออกไปได้ไม่ไกล ก็มีเสียงเอ่ยแซวทักทายของปุยเมฆดังขึ้นมาตามหลัง

“นายหยุดพูดบ้างเถอะเมฆ นี้หัดเป็นคนพูดมากตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” พัสกรจ้องมองหน้าปุยเมฆทันที ที่ชายหนุ่มเอ่ยแซวขึ้นมา แถมเริ่มเป็นคนที่พูดมากเสียด้วย จากเมื่อก่อนที่ถามคำตอบคำ

“ก่อนจะพูดอะไรออกมา เมฆก็มองดูนุ่นด้วยน่ะ” ปุยนุ่นหันมาเสริมอีกคน

“เมฆแค่แซวเล่น...พี่พัดก็พานุ่นไปหาหมอด้วยน่ะหน้าซีดมากเลย” ปุยเมฆหันมาทางปุยนุ่น แล้วหันไปสั่งทางพัสกรต่อ

“ไม่ต้องไปหรอกเมฆ นุ่นไม่ได้ปวดท้องแล้ว” ปุยนุ่นรีบเอ่ยห้าม

“แต่นุ่นหน้าซีดมากเลยน่ะ” ปุยเมฆถามขึ้นด้วยความแปลกใจ เพราะปกติพี่สาวจะปวดท้องตลอดถ้ารอบเดือนมา

“แค่ซีดเฉยๆ แต่นุ่นไม่ปวดท้องจริงๆน่ะเมฆ” ปุยนุ่นเอ่ยยืนยันกับปุยเมฆอีกที

“แน่น่ะ”

“อื้ม...” ปุยนุ่นพยักหน้าให้กับน้องชาย เพื่อยืนยันอีกที

“พี่รีบพานุ่นกลับบ้านเถอะ...หึ ไม่มีน้ำยานี้หว่า สู้ต่อไปน่ะพี่พัด ตอนนี้ไอ้โน่ก็นำหน้าพี่ไปแล้วน่ะ” เมื่อได้รับคำยืนยันจากพี่สาวแล้ว ว่าเธอไม่ได้เป็นอะไร ปุยเมฆจึงหันมาพูดกับพัสกรแทน และเอ่ยแซวชายหนุ่มไป

“นำหน้าอะไร นายอธิบายทีสิ พี่ไม่เข้าใจในสิ่งที่นายพูดหรอกน่ะเมฆ” พัสกรเลิกคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจในคำพูดของปุยเมฆ

“มีอะไรหรือเปล่าค่ะ พี่พัด เมฆ” ปุยนุ่นหันมาถามทั้งสองหนุ่ม

“เพื่อนนุ่น กำลังท้อง” ปุยเมฆเอ่ยตอบพี่สาวออกไป แต่ไม่ได้อธิบายความยาว

“เพื่อนนุ่น...อลินเหรอ” ปุยนุ่นคิดตามคำพูดของน้องชาย แล้วคิดตาม และถามขึ้นมา

“นุ่นมีเพื่อนกี่คนกันล่ะ” ปุยเมฆถามกลับไป เพราะเท่าที่รู้มา พี่สาวของเขามีเพื่อนแค่คนเดียวตั้งแต่โตมา และเข้าเรียนที่เดียวกันอีก

“นุ่นก็มีเพื่อนคนเดียวที่เมฆรู้นั้นแหล่ะ”

“นุ่น...คนอื่นเขานำเราไปหมดแล้ว” พัสกรเมื่อรู้ทุกอย่าง จึงหันมาพูดกับปุยนุ่น ด้วยน้ำเสียงที่ปนความหมดหวัง พร้อมกับทำหน้าที่สลดลงเล็กน้อย

“กลับบ้านกันเถอะค่ะ...งอแงน้อยใจเป็นเด็กไปได้” ปุยนุ่นเอ่ยชวนพัสกรกลับบ้าน แล้วต่อว่าชายหนุ่มด้วยความเอ็นดู

“เฮ้อ...” เสียงถอนหายใจยาว อย่างหมดหวังของพัสกรดังขึ้น เมื่อทั้งคู่เดินออกไป

“โชคดีน่ะพี่พัด สู้ๆ” ปุยเมฆเอ่ยขึ้นให้กำลังใจตามหลังที่พัสกรเดินไปแล้ว

“พี่เมฆ ก็หาแซวแต่พี่ชายข้าวน่ะค่ะ” ต้นข้าวเอ่ยขึ้นมา เมื่อเดินออกมาจากห้องทำงาน และเตรียมตัวจะกลับบ้าน

“ก็มีพี่พัด ให้แซวคนเดียวนี้ครับ เค้าไม่กล้าไปแซวคนอื่นหรอก” เสียงนุ่มเอ่ยพูดกับหญิงสาว

“สงสารพี่แกหน่อยค่ะ ยิ่งแต่คาดหวังไว้เยอะอยู่ด้วย”

“ครับ...อ้วนปวดขาไหมครับวันนี้” ปุยเมฆจึงหันมาสนใจต้นข้าว แล้วถามด้วยความเป็นห่วง เพราะหญิงสาวเท้าเริ่มบวมแล้ว

“ไม่ค่ะ”

“เค้าบอกให้นอนอยู่บ้าน ก็ไม่ยอม กลัวสามีเถลไถลไปที่อื่นหรือครับ หืม...” เสียงนุ่มของปุยเมฆ หันมาแซวต้นข้าว ที่บอกให้พักผ่อนอยู่ที่บ้าน แต่หญิงสาวก็ตามเขามาทำงานด้วยตลอด

“กล้าไหมล่ะค่ะ” หญิงสาวหันมาภาม พร้อมกับจ้องตาอย่างอาฆาต

“ไม่ครับ ทุกวันนี้ ทำงานหนัก จนเกือบไม่มีเวลาให้อ้วนเลย ขอโทษน่ะครับ ที่ทุ่มเทกับงานหนักไปหน่อยช่วงนี้ พออ้วนคลอดแล้ว เราก็จะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันนานๆน่ะ” เสียงนุ่มเอ่ยขอโทษหญิงสาว ที่ตอนนี้ทำงานหนักจนแทบไม่มีให้กับเธอเลย เพราะเขาอยากเคลียร์งานให้เสร็จก่อนที่หญิงสาวจะคลอด

“ขอบคุณน่ะค่ะ” เสียงหวานของต้นข้าวเอ่ยขอบคุณร่างสูงตรงหน้า พร้อมรอยยิ้มหวานๆบนใบหน้าที่ส่งไปให้แก่ชายหนุ่ม

“วันนี้เราแวะไปหาพ่อไตร กับน้ำกันไหมครับ เพราะถ้าอ้วนคลอดแล้ว อีกนานน่ะครับ กว่าจะมีเวลาไปหาพ่อกับน้อง” ปุยเมฆเอ่ยชวนต้นข้าวขึ้นมา เพราะนานมากแล้ว ที่เขาไม่ได้พาต้นข้าวไปหาไตรภพกับต้นน้ำเลย ตั้งแต่ที่หญิงสาวท้อง และมาอยู่บ้านหลังใหญ่กับพ่อที่เป็นสายเลือดเดียวกัน

“ดีเหมือนกันค่ะ ป่ะ ไปกัน” ต้นข้าวตอบรับทันที ที่ปุยเมฆเอ่ยชวน และรีบชวนปุยเมฆออกไปทันทีอย่างรีบร้อน

 ณ บ้านปัญญาพิวัฒน์

“ทำอะไรอยู่ครับ ฟอด... หอมจัง” เสียงนุ่มเอ่ยถาม พร้อมกับหอมแก้มหญิงสาวไปหนึ่งฟอด เมื่อเดินมากอดหญิงสาวทางด้านหลังที่ยืนทำอาหารอยู่ที่ครัว

“โน่...” อลินยกมือขึ้นมากุมแก้มของตัวเองที่โดนขโมยหอมแก้ม และหันมาทางชายหนุ่ม ที่ยืนทำหน้ามึนอยู่ด้านหลังเธอ แถมไม่ยอมคลายวงแขนออกจากเอวคอดของเธออีก

“คุณโน่ค่ะ ลืมไปแล้วหรือค่ะ ว่าบ้านหลังนี้ ไม่ได้อยู่กันแค่สองคนน่ะค่ะ” เดียน่าเอ่ยแซวขึ้นมาทันที ที่ชายหนุ่มทำอะไร ไม่อายใครเลย

“โทษทีครับ พอดีเคยชิน แล้วอาจจะลืมตัวไปหน่อย” ชีโน่หันไปมองหน้ากับทุกคนที่อยู่ตรงนั้นด้วย รู้สึกอายๆ ที่ทำอะไรลงไปต่อหน้าคนตั้งมากมาย

“ดีน่ะค่ะ ที่จีน่าไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย” เดียน่าพูดขึ้น พร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ ให้ชีโน่เล็กน้อย

“ไปรอที่โต๊ะได้แล้วค่ะ” อลินเอ่ยบอกคนตรงหน้า

“คุณลิน ก็ไปรอที่โต๊ะได้แล้วค่ะ ที่เหลือเดียร์กับแม่บ้านจัดการเองค่ะ คนท้องยืนนานไม่ดีน่ะค่ะ” เดียน่าพูดเสริมขึ้นมาทันที เมื่อเห็นว่าอลินไม่ยอมไป

“แต่ว่าลิน...” หญิงสาวกำลังจะเอ่ยขึ้น

“ไปครับ” ชีโน่จูงมือของอลิน แล้วชวนเธอออกไปรอที่โต๊ะอาหาร