ตอนที่ 12 ยากจะลืมเลือน

นับเป็นคราที่สองในรอบวันที่หานกงกงต้องระเห็จตนเองออกจากห้องทรงอักษรขององค์ชายรอง กงกงวัยกลางคนที่อ้วนท้วมเล็กน้อยยืนลอบเช็ดเหงื่อจากใบหน้าเรียกเสียงซุบซิบจากเหล่านางกำนัลที่เดินผ่านจนเสียสนุกปาก

“นางพวกนี้ อย่าคิดว่าไม่รู้นะว่ากำลังด่าอะไรข้า พวกเจ้า หน็อย คอยดูเถอะไม่มีงานการทำรึไงกันห๊ะ” หานกงกงบัดนี้โมโหพวกนางกำนัลที่นินทาเข้าหูให้ได้ยินแต่ไม่ชัดเจนนักจึงต้องเท้าสะเอวเสียงดุพวกนางกำนัลที่ผ่านไปมา

“อ้าวหานกงกง” เหยียนเฟิงที่เดินลาดตะเวนกลับมาเห็นหานกงกงยืนเช็ดเหงื่อตนเองอยู่จึงแกล้งแซวขึ้น

“เฮอะ” หานกงกงส่งเสียงคล้ายแง่งอนออกมาเพียงเท่านั้นก็กลับมามีท่าทีนิ่งสงบก้มหน้ารอรับใช้เฉกเช่นยามปกติ

“หยิ่งซะด้วย ฮ่า ๆ” เหยียนเฟิงเมื่อเห็นว่าหานกงกงมิได้สนใจตนแล้วจึงกอดอาบเดินเข้าไปหาองค์ชายรองเพื่อรายงานสิ่งที่ได้รู้มาให้ทรงทราบ

“องค์ชายรอง” เหยียนเฟิงทำความเคารพ

“ลุกขึ้นเถอะ เป็นเช่นไรบ้าง”

“กระหม่อมได้ยินมาว่าเสนาบดีหลินตัดสินใจให้คุณหนูใหญ่ไปพักกับญาติฝั่งฮูหยินรองที่ชนบทเพื่อทบทวนตนเองพ่ะย่ะค่ะ”

จ้าวหยางเมื่อฟังคำรายงานก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย นี่ไม่ใช่ว่าลงโทษเฆี่ยนตีแล้วหรอกรึ เหตุใดต้องให้นางออกจากจวนด้วยเล่า แม้เช่นนั้นก็ยังคงว่างท่าราวกับมิใส่ใจเท่าใดนัก

“เสนาบดีหลินนี่ก็นับว่าใจแข็งพอสมควรนะพ่ะย่ะค่ะ ทั้งเฆี่ยนตีซ้ำยังให้ลูกสาวระเห็จออกจากจวนใหญ่อีก” เหยียนเฟิงรายงานแต่ตากลับลอบมององค์ชายรองที่ยังคงมีท่าทีนิ่งเงียบคล้ายไม่สนใจ

“แล้วเช่นไร”

“ท่านอ๋องมิทรงช่วยนางรึพ่ะย่ะค่ะ”

“แล้วมีเหตุอันใดที่ข้าต้องช่วยนาง”

“ก็ท่านอ๋อง...” เหยียนเฟิงถึงกลับพูดไม่ออก คราแรกนึกว่าหากมารายงานแล้วท่านอ๋องเองคงมิใจดำจนเกินจะไม่คิดช่วยนาง นี่กะไรกันรึตัวข้านั้นคิดผิดรึไร สรุปองค์ชายรองพึงใจในนางรึไม่ รึแท้จริงแล้วคิดแต่งคุณหนูรองแทนผู้เป็นพี่จริง ๆ เช่นนั้นรึ

“ช่างเถอะไปเตรียมม้าให้ข้าดีกว่า”

“ท่านอ๋องจะเสด็จไปที่ใดพะย่ะค่ะ”

“ค่ายทหาร”

เหยียนเฟิงรับคำสั่งก็เดินลิ่วออกไปตระเตรียมม้า ซึ่งเป็นที่รู้กันว่าหาก หยางจวิ้นอ๋องเสด็จไปค่ายทหารนั้นก็ต้องใช้เวลาอยู่ที่ค่ายไม่ต่ำกว่าเกือบสัปดาห์ จึงถือโอกาสบอกกล่าวหานกงกงให้ตระเตรียมของใช้ส่วนพระองค์ไปด้วย

ณ จวนตระกูลหลิน

ชิงเยว่วันนี้รู้สึกอารมณ์ดีเป็นพิเศษนางเดินชมดอกโบตั๋นที่แข่งกันแบ่งบานในสวนข้างเรือนใหญ่เดินเพลินจนเข้าเขตเรือนเยว่หลันของผู้เป็นพี่สาว ใบหน้างดงามอ่อนหวานคลี่ยิ้มแฝงแววร้ายกาจเดินตรงเข้าไปยังตัวเรือนพร้อมกับสาวใช้คนสนิทสองคนในใจหมายจะได้เห็นสภาพน่าสมเพชของซูเหยาเป็นยิ่งนัก

“หลบไป”

“คุณหนูรอง” เยว่ถานที่ชิงเยว่มองเหยียดก็ทำความเคารพเงียบ ๆ เดินเข้าไปรายงานผู้เป็นนายของตนเมื่อที่เรือนมีแขกมาเยือน

“ลมอะไรเล่าหอบน้องรองมาเหยียบเรือนของข้าได้” ซูเหยายื่นมือให้      เยว่ถานประคองขึ้นนั่งด้วยมาดนางพญา ใบหน้าเชิดขึ้นมองเมินราวมิได้มีใจต้อนรับนางนัก

“ลมอะไรเล่าพี่ใหญ่ ข้าเพียงอยากมาเห็นสภาพ อุ๊ยมาดูอาการพี่หญิงว่าเป็นเช่นไรบ้าง ก็เท่านั้น” ชิงเยว่หน้าตึงกับคำกล่าวต้อนรับของซูเหยา ก่อนจะปรับสีหน้าแล้วคลี่ยิ้มเยาะเอ่ยถ้อยคำถากถางนาง

“เจ้าไม่ต้องห่วงข้ายังไม่ตายหรอกนะ ยังอยู่รับมือพวกเจ้าสองแม่ลูกได้สบายเชียวล่ะ” ซูเหยานางกลัวเสียที่ไหนในเมื่อร้ายมานางก็ร้ายกลับก็เท่านั้น

“ฮ่า ๆ ช่างน่าขันเสียจริงนี่พี่ใหญ่ยังไม่รู้อีกรึว่าท่านพ่อหนะจะให้ท่านไปทบทวนตัวเองกับญาติฝั่งแม่ข้าที่ชนบทหนะ ฮ่า ๆ”

“เจ้าว่าอะไรนะ!” ซูเหยาตกใจเหตุใดเรื่องนี้นางถึงไม่รู้ ท่านพ่อเห็นทีครานี้คงลงโทษกันเกินไปกระมังโบยนางแล้วยังไม่พออีกรึ นางเป็นลูกสาวเขานะเหตุใดถึงได้ใจดำเฉกเช่นนี้ ไม่ได้เรื่องนี้นางต้องไปไถ่ถามให้รู้ความไม่ว่าเช่นไรนางก็ไม่ยอมไปแน่ ใกล้งานวันเกิดพระชายาเช่นนี้ไม่แน่ว่าครั้งนี้คงจะใช้งานนี้เลือกว่าที่พระชายาให้องค์ชายรองเป็นแน่ แต่ข้ามิอาจร้อนรนให้ชิงเยว่นางได้ใจ เช่นนั้น      ซูเหยาจึงมีท่าทีปกติมิได้ตกใจรึโวยวายดั่งเช่นชิงเยว่อยากเห็น ซึ่งท่าทางของนางดูเหมือนจะขัดใจน้องรองเช่นนางเป็นยิ่งนักเห็นได้ชัดจากใบหน้าที่เริ่มงอง้ำแววตามีแววขัดใจ

“ทำไมพี่ใหญ่ไม่ยินยอมรึ ไม่ยินยอมแล้วเช่นไรในเมื่อท่านพ่อตัดสินใจไปแล้ว รึว่าท่านรองานวันเกิดพระชายาเช่นนั้นรึ หึ! ยังหวังว่าท่านพ่อจะให้ท่านเข้าวังอีกรึ ก่อเรื่องบัดสีในตระกูลถึงเพียงนี้ยังจะกล้าเสนอหน้าไปอีกรึ พี่ใหญ่!” ชิงเยว่ตั้งใจกล่าวให้ผู้เป็นพี่เจ็บใจเล่น ทำนางจะไม่รู้ว่าซูเหยานั้นปรารถนาสิ่งใด หึ! อย่าได้หวังว่านางจะสามารถโดดเด่นกว่านางไปได้ องค์ชายรองต้องเป็นของนางเท่านั้น

“เจ้าไม่คิดรึบางทีบุรุษที่ข้านอนกกคืนนั้น อาจจะเป็นองค์ชายรองก็ได้”     ซูเหยายกยิ้มมุมปากคล้ายเย้ยหยันส่งให้ชิงเยว่ เมื่อเห็นนางมีสีหน้าซีดเผือดเนื้อตัวสั่นเทา นี่มิใช่ว่าโกรธนางจนเนื้อเต้นเสียแล้วนะ หึ!

“นี่เจ้า! หึท่านอ๋องมิตาต่ำรึกล้าทำเรื่องเช่นนี้หรอก” ชิงเยว่บัดนี้ชี้หน้า       ซูเหยาด้วยมือที่สั่นระริกจากการถูกยั่วโมโห นางโกรธจนปากคอสั่น และนางไม่อยากจะคิดว่าองค์ชายรองจะทำเช่นนางว่า

“หึ! ไม่แน่นักหรอกเจ้าอย่าได้มั่นใจไปเลย เกิดข้าได้แต่งเข้าตำหนักหยางจวิ้นอ๋องขึ้นมาเจ้านั่นแหละที่...น่าสงสารที่หวังอะไรลม ๆ แล้ง ๆ ”

“กรี้ด...หลินซูเหยาไม่มีทางเสียหรอก เจ้า ๆ ข้าอุตส่าห์มีใจมาเยี่ยมเยือนเจ้ากับพูดจากับข้าเช่นนี้คอยดูเถอะข้าจะฟ้องท่านพ่อ ไป! เสี่ยวหลานกลับเรือน ฮึฝากไว้ก่อนเถอะ” ชิงเยว่กรีดร้องกระทืบเท้าอย่างขัดใจ ก่อนจะสะบัดตัวเดินตึงตังออกจากเรือนไปด้วยอาการโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง

“คุณหนู”

“ช่างนางเถอะ” ซูเหยาพูดจบก็ให้เยว่ถานประคองให้นอนคว่ำเฉกเช่นเดิม ดวงตาปิดลงอย่างเหนื่อยหน่ายทั้งในใจหวาดหวั่นจากถ้อยคำของผู้เป็นน้องสาว