ตอนที่ 11 ถ้อยความในใจ

“โอ๊ย เยว่ถาน ๆ โอ๊ย ๆ เบา ๆ ซี้ด ” ซูเหยาร้องโอดโอยเมื่อเยว่ถานเปิดผ้าพันแผลที่หลังขึ้นแต่มันกับเกี่ยวติดเนื้อบางส่วนของนางขึ้นไปด้วย ด้วยแผลยังมิได้สมานดีนัก

“ฮื้อ คุณหนูเจ็บมากรึไม่เจ้าคะ คุณหนูอดทนอีกนิดนะเจ้าคะ เยว่ถานจะใส่ยาให้” เยว่ถานเลือกหยินยาแก้อักเสบไป๋เซี่ยนเกาที่ท่านหมอให้มาค่อย ๆ เคาะเทลงบนบาดแผล ในใจได้แต่เฝ้าภาวนาให้แผลที่แผ่นหลังของผู้เป็นนายหายไปเสียทีนี่ก็ร่วมสัปดาห์แล้วแต่แผลยังดูเหมือนจะยังใหม่อยู่ตลอดเวลา และเมื่อเสียงของผู้เป็นนายเอ่ยถามแล้วนั้นนางยิ่งมีสีหน้าลำบากใจ

“เยว่ถานนี้ก็เกือบสัปดาห์แล้ว แผลข้าใกล้หายแล้วใช่รึไม่ แต่เหตุใดข้ายังเจ็บมาก ๆ อยู่เลยเล่า” ซูเหยาพลิกหน้ากลับมามองเยว่ถาน และเมื่อเห็นว่าสีหน้าเยว่ถานนั้นดูคล้ายกึ่งร้องไห้กึ่งยิ้ม คิ้วเรียวงามก็พลันขมวดมุ่น และซูเหยามิใช่คนโง่ที่จะไม่รู้ว่าตอนนี้แผลตนนั้นเป็นเช่นไร ซูเหยาบัดนี้ในใจนางรู้สึกเดือดดาลซูฉี นางจะทำลายกันให้ได้เลยใช่รึไม่ ข้าอยู่ของข้าดี ๆ กลับทำร้ายกาจเช่นนี้กับข้าได้ ได้สิ!

“เยว่ถานเอายานี่ไปให้อาเจิ้น ให้เขาตรวจดูหน่อยว่ายานี่มีสิ่งใดผิดปกติ และเจ้าออกไปหาซื้อยาที่ตลาดมาให้ข้าใช้แทน แต่เยว่ถานเจ้าต้องทำแบบเงียบ ๆ ห้ามให้แม่รองของข้านางรู้ทำได้รึไม่”

“ได้เจ้าค่ะคุณหนู แล้วเหตุใด รึว่า หา! นี่พวกนางหึ! ช่างร้ายกาจนัก คุณหนูเยว่ถานจะรีบไปจัดการให้เดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ” เยว่ถานที่เดินใกล้พ้นประตูกลับต้องชะงักเมื่อคุณหนูของนางเขียนสิ่งหนึ่งลงกระดาษแล้วฝากให้นางไปส่งที่ตำหนักหยางจวิ้นอ๋อง

ซูเหยามองจดหมายที่ส่งให้เยว่ถานอย่างชั่งใจเพียงครู่ นางนั้นลังเลอยู่ในใจทั้ง ๆ ที่คำที่เขียนลงไปนั้นทั้งอยากรู้คำตอบและก็กลัวในสิ่งที่จ้าวหยางจะตอบกลับมา

‘ชั่งเถอะไม่ว่าเช่นไรข้าก็จะยอมรับมัน เฮ้อ’ ซูเหยาถอนหายพรืดใหญ่ก่อนจะตัดใจส่งซองกระดาษลงชื่อตนเองให้เยว่ถานในที่สุด สายตามองตามหลัง      เยว่ถานอย่างคาดหวัง นางได้แต่หวังว่าคำตอบของจ้าวหยางจะตรงกับสิ่งที่ใจนางอยากให้เป็น

“จ้าวหยางข้าหวังว่าเจ้าจะมีความรู้สึกให้ข้าเฉกเช่นข้าที่รักพระองค์เสมอมา ไม่เคยที่จะมองหรือสนใจบุรุษอื่น” ดวงตาเมล็ดซิ่งไหวระริกเมื่อถูกกระแสความอึดอัดเสียใจจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตีรวนขึ้นมาในใจ

ไม่แตกต่างกันนัก ณ ตำหนักเทียนจื่อซึ่งเป็นตำหนักเดิมขององค์ชายใหญ่รัชทายาทผู้ล่วงลับ บัดนี้นั้นมีองค์ชายรองจ้าวหยางมาประทับอยู่แทนก็เกิดวุ่นวายเมื่อเหล่าขันทีและนางกำนัลมิอาจมีผู้ใดเข้าหน้าองค์ชายติดเลยซักคน ไม่รู้ว่าพระองค์ไม่พอพระทัยในสิ่งใดจึงเอาแต่บึ้งตึง มิพูดมิจาหนำซ้ำสิ่งที่มักให้หานกงกงทำอยู่เป็นประจำก็กลายเป็นว่าไม่ถูกใจไปซะทุกอย่าง จนบัดนี้หานกงกงกลัดกลุ้มใจจนหลายวันมานี้ร่างกายผ่ายผอมลงไปมากเลยทีเดียว

“ไงกงกง ไฉนมายืนเป็นไม้ใกล้ฝั่งอยู่เช่นนี้เล่า”

“หยุดเลยเหยียนเฟิง เจ้าลองมาเป็นข้าสินี่ข้ากลุ้มจะอกแตกตายอยู่แล้วนะ เหอะ” หานกงกงเอ่ยเสียงเล็กสูงทำท่าทางฟึดฟัดใส่เหยียนเฟิง ทั้งสองกำลังยังมิทันได้สนทนากันดีเสียงทุ่มเข้มก็เรียกหานกงกงให้เข้าไปหาในห้องทรงงาน สิ้นสุดเสียงหยางจวิ้นอ๋องทั้งกงกงและองครักษ์ก็ลอบมองหน้ากันก่อนที่เหยียนเฟิงจะส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้กงกง แล้วเดินไปตรวจจุดอื่นของตำหนัก ทิ้งให้กงกงต้องสูดหายใจ ลึก ๆ เพื่อเรียกขวัญกำลังใจก่อนรีบเดินเข้าไปด้านในด้วยใจหวาดหวั่น

“องค์ชาย”

“เรื่องที่ให้ทำไปทำแล้วรึยัง” หยางจวิ้นอ๋องเงยหน้าจากฎีกาที่อ่านมองหานกงกงด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง และนั่นยิ่งทำให้บรรยากาศทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบจนหานกงกงรู้สึกเย็นไปถึงสันหลัง

“เอ่อ กระหม่อมให้คนนำไปวางที่ร้านเถ้าแก่ชิงเป็นที่เรียบร้อยแล้วขอรับ”

“เช่นนั้นก็ดี หมดธุระแล้วเจ้าออกไปเถอะข้าอยากอยู่คนเดียว” จ้าวหยางเมื่อได้ยินว่าสิ่งที่ตนต้องการนั้นได้จัดการเรียบร้อยก็ถึงกับลอบยกยิ้ม

“พ่ะย่ะค่ะ”

‘พรู่’ หานกงกงถอนหายใจเฮือกใหญ่พลอยโล่งใจที่เห็นว่าผู้เป็นนายเริ่มมีเคล้าว่าอารมณ์ใกล้กลับมาเป็นปกติ และคล้ายสวรรค์กลั่นแกล้งเมื่อไม่ถึงครึ่งชั่วยามก็มีนางกำนัลนำจดหมายจากคุณหนูใหญ่จวนเสนาบดีหลินมาส่ง คุณหนูที่องค์ชายทำให้นางถูกลงโทษจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ความรักช่างซับซ้อนเสียจริง หานกงกงนึกขอบคุณที่ตนนั้นถูกตอนเสียจนอารมณ์ตายด้านไร้ความรู้สึกไม่เช่นนั้นแล้วเขาก็อาจจะวุ่นวายไปเสียหมดเช่นองค์ชายเป็นอยู่ในเวลานี้

“องค์ชาย”

“ว่ามา”

“คือว่า จดหมายจากคุณหนูใหญ่สกุลหลินพ่ะย่ะค่ะ” หานกงกงเอ่ยเสียงกล้า ๆ กลัว ๆ

“จริงรึ! อะฮึ่ม เอ่อนางเขียนว่าเช่นไร” จ้าวหยางเผลอแสดงอาการลิงโลดดีใจเพียงครู่ก็กลับมาเป็นนิ่งขรึมปกติเช่นเดิม แต่เมื่อเห็นกงกงงก ๆ เงิ่น ๆ ไม่ทันใจก็เกิดนึกขัดใจยิ่งนักช่างขัดหูขัดตาเสียจริง

“หานกงกงเจ้านี้ช่างชักช้าเสียจริง เอามาให้ข้าเจ้ามีสิ่งใดก็ไปทำเสียเถอะ” จ้าวหยางที่อยากรู้ว่านางเขียนสิ่งใดมาเกิดใจร้อนที่นึกขัดตาที่หานกงกงช่างชักช้ากว่าจะเปิดจึงแย่งมาเปิดดูเสียเอง

เมื่อเห็นว่าหานกงกงออกไปแล้วมือใหญ่ก็รีบหยิบซองจดหมายขึ้นมาเปิดด้วยท่าทางภายนอกเงียบสงบแต่ในใจกลับร้อนรุ่มตื่นเต้น

‘หากพระองค์เป็นดั่งจันทรา ข้าจะขอเป็นเมฆาคอยติดตามมิร้างรา หากพระองค์เป็นผกาข้าก็จะขอเป็นผีเสื้อที่คอยติดตามไม่ห่างหาย...ได้รึไม่’

จ้าวหยางเมื่ออ่านจดหมายจบก็ได้แต่นิ่งงัน แต่ใบหน้ากับกดยิ้มน้อย ๆ เฝ้าถามตนเองว่าเขานั้นคิดกับนางเช่นไร แต่ก็ไม่อาจค้นพบว่าหาได้รู้สึกใด ๆ ไม่ เพียงแค่นางปรนนิบัติถูกใจเพียงเท่านั้นจึงได้กินเต้าหู้นางเสียอยู่บ่อยครั้ง แต่นางบอกจะให้เวลาเขามิใช่รึนางเป็นคนเสนอเองนี่ และตอนนี้จ้าวหยางก็ยังมิได้รู้สึกเป็นอื่นนอกจากความรู้สึกเพียงบุรุษปรารถนาในสตรีงามเฉกเช่นนางกำนัลอุ่นเตียงทั่วไป

จ้าวหยางหยิบดอกมู่ตานที่ถูกทับไว้จนแห้งขึ้นมาพลิกมอง หากเขาจำมิผิดดอกไม้นี้คือ

‘ท่านอ๋องดอกมู่ตานนี่งดงามนัก ตั้งแต่ซูหยางเกิดมายังไม่เคยเห็นดอกมู่ตานที่ไหนงดงามเพียงนี้’

จ้าวหยางพลันนึกถึงใบหน้าเล็กพิสุทธิ์ที่คลี่ยิ้มกว้างเต็มวงหน้า ครั้งนั้นจ้าวหยางเองก็ถึงกับนิ่งงันเช่นกัน เขาราวหลงอยู่ในห้วงฝันกับรอยยิ้มของนางที่ช่างงดงามจับใจจนเขาตะลึงงันเลยทีเดียว

‘อยากได้รึ เช่นนั้นข้าอนุญาตให้เจ้าหนึ่งดอก เลือกสิ’

‘จริงรึเพคะ’

‘เห็นข้าเป็นคนเช่นไร’

‘เช่นนั้นท่านอ๋องช่วยเลือกให้ซูหยางได้รึไม่’

เมื่อถูกรบเร้าจากเสียงหวานมิเลิกเขาจึงเลือกเด็ดดอกมู่ตานสีขาวดอกหนึ่งส่งให้นาง ก่อนเลือกนั้นพลันในความคิดเกิดหวนคิดถึงค่ำคืนวสันต์คราแรกระหว่างเขาและนางขึ้นมาพอดี

“หึ” เมื่อคิดถึงความหลังใบหนาคมพลันกระตุกยิ้มขึ้นมาน้อย ๆ อย่างนึกขันในนางที่เพียงบุปผาเพียงดอกหนึ่งกลับทำให้นางแย้มยิ้มไม่หยุดประหนึ่งคนเสียสติ และเขาเองคงเสียสติมิต่างกันกระมังที่ชื่นชอบในรอยยิ้มของนางนัก แถมหลังนางกลับจวนยังให้หานกงกงแบ่งดอกมู่ตานเสียหลายต้นส่งไปเรือนของนางอีก

จ้าวหยางเมื่อมิรู้จะตอบสิ่งใดจึงมิได้ตอบกลับ เขาเก็บจดหมายไว้แต่ดอกมู่ตานแห้งนั้นประทานให้หานกงกงนำกลับไปคืนนาง ในเมื่อเป็นดอกไม้ดอกแรกที่เขาให้นาง เช่นนั้นนางก็ควรเก็บไว้มิใช่ส่งคืนมาเช่นนี้