บทที่ 31

ดินไม่ได้มองแค่หน้าของทอรุ้ง สายตาคมยังกรอกมองไปที่พ่อและแม่ของเธอ มันผิดสังเกตแล้ว ..ถ้าไม่ติดที่เธอห้ามไม่ให้บอกใคร เขาก็คงจะไม่คิดมากขนาดนี้

"รุ้งอิ่มแล้วค่ะ" หญิงสาวรีบออกมาเพราะถ้าเธอยังนั่งอยู่ตรงนั้น ยิ่งจะทำให้แม่กับพ่อลำบากใจ

"ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่าเดือน" ธิมาพรเห็นทุกคนดูเงียบไปเมื่อถามเรื่องอาการป่วยของทอรุ้ง

"ผมกลับบ้านก่อนนะครับ" ดินรีบกลับมาที่บ้านของตัวเอง ชายหนุ่มเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่หัวเตียงขึ้นมากดโทรออก

>>สายแรกถูกตัดไป

แต่เขาก็ไม่ละความพยายาม ยังโทรไปสายที่สอง แต่ปลายสายก็ปล่อยให้ดังอยู่แบบนั้นจนตัดไปเอง

{"ถ้าเธอไม่ยอมรับสาย รู้นะว่าอะไรจะเกิดขึ้น"} ชายหนุ่มเลือกส่งข้อความไลน์เข้ามา พอเห็นอีกฝั่งเปิดอ่านเขาก็กดโทรออก

>>{"พูดความจริงมา"}

{"ฉันไม่มีอะไรจะพูด"}

>>{"จะไม่มีได้ยังไง เปิดหน้าต่างซิ"}

ทอรุ้งรีบเดินมาเปิดผ้าม่านดู ก็เห็นเขายืนอยู่นอกหน้าต่างห้องนอนของเธอ

"นายกลับไปซะ" หญิงสาวพูดพร้อมกับมองไปทางประตูห้อง กลัวว่าพ่อกับแม่จะได้ยิน "กลับไป" ทอรุ้งวางสายแล้วพูดกับเขาตรงนั้น

"เปิด!"

หญิงสาวส่ายหน้าเพื่อเป็นการปฏิเสธ

"ได้..ถ้าไม่เปิดเดี๋ยวรู้กัน" ว่