ผิดสัญญารักเพื่อนสมัยเด็ก

ทันใดนั้นแม่ก็เปลี่ยนเรื่องพูด: "จริงสิซินซิน คือว่า... เดี๋ยวคู่ดูตัวของซิงเหอจะมาแล้วนะ ครั้งนี้คุณลุงสวี่กับทุกคนให้ความสำคัญมาก เห็นว่าซิงเหอวางแผนเตรียมการมานานแล้ว ซิงเหอยังบอกอีกว่า กลัวฝ่ายหญิงเขาจะอึดอัด ถ้ามีลูกที่เป็นผู้หญิงอยู่ด้วย เธอคงจะไม่เกร็งเท่าไหร่""แม่กับน้าสวี่สนิทกันมาตั้งกี่ปี วันนี้มาแล้วก็เลย..." แม่มองหน้าฉันอย่างลำบากใจ ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็กลืนลงคอไปฉันขานรับ "อืม" แล้วฝืนฉีกยิ้มกว้าง: "วางใจเถอะแม่ ก็แค่ช่วยบิ๊วบรรยากาศ พูดเชียร์ๆ หน่อย หนูรู้งานน่า"แม่มองฉันด้วยสายตาปวดใจ ใช่สิ... ก็รูปคู่ของฉันกับสวี่ซิงเหอยังวางอยู่บนหัวเตียง ของทุกชิ้นที่เขาให้ ฉันเก็บรักษาไว้อย่างดีราวกับสมบัติล้ำค่า ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสมุดบันทึกที่เขียนระบายความรักไว้ยิบยับจนปิดไม่มิดเล่มนั้น แม่จะไม่ดูออกได้ยังไง?พวกเราเดินกลับบ้านกันเงียบๆ จังหวะที่เปิดประตูบ้าน ฉันก็พูดโพล่งขึ้นมาว่า: "เดือนหน้าพ่อจะเกษียณแล้ว เราย้ายไปอยู่ที่ไห่หนานกันเถอะค่ะ"ฉันมองแม่ที่กำลังตกตะลึง แล้วยิ้มอ้อนวอน: "ก็พ่อกับแม่วางแผนจะไปเกษียณที่นั่นอยู่ตลอดเลยไม่ใช่เหรอคะ อีกอย่างห

"เธอไปมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่?" เท้าซ้ายฉันก้าวพ้นประตูไปแล้วแท้ๆ แต่สวี่ซิงเหอกลับคว้าตัวฉันไว้ "ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่อง?"ต่อหน้าคนเยอะขนาดนี้ แถมยังมีหลินอีอยู่ด้วย หน้าฉันร้อนผ่าวด้วยความอาย ฉันสะบัดตัวออกอย่างแรง: "ฉันจะมีแฟนหรือไม่มีแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย?"ฉันตะคอกกลับด้วยความโมโห "พ่อแม่ฉันยังไม่เห็นว่าอะไรเลย นายมายุ่งอะไรด้วย!""ซิงเหอ!" คุณลุงสวี่กดเสียงต่ำ ดุอย่างจริงจัง "นั่งลงเดี๋ยวนี้! ทำตัวไม่รู้กาละเทศะเลย"ฉันถือโอกาสโค้งลาพวกผู้ใหญ่ "คุณลุงคุณน้า สวัสดีค่ะ"เสียงหวานใสแฝงความนัยของหลินอีดังไล่หลังมา: "จูซินสวยขนาดนี้ แถมยังขึ้นเวทีแสดงบ่อยๆ รอบตัวคงมีหนุ่มๆ มาจีบไม่ขาดสายแน่ๆ...” "เรื่องมีแฟนก็คงเป็นเรื่องปกติแหละเนอะ เมื่อกี้ฉันยังเห็นรอยจูบแดงๆ ที่ใต้ผ้าพันคอของน้องเขาอยู่เลย"เหมือนจะรู้ตัวว่าพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกไป เธอชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะทำท่าเขินอายแล้วแก้ตัว: "พวกเราเด็กศิลปะนิสัยอาจจะไม่เหมือนกันน่ะค่ะ พวกเราวาดรูปก็จะเงียบๆ เรียบร้อยหน่อย ส่วนพวกเด็กนาฏศิลป์เขาก็จะค่อนข้างเปิดเผยน่ะค่ะ...” "แต่ฉันก็เคารพการตัดสินใจของลูกผู้หญิงทุกคนนะ"หลังจ

ขอบตาของฉันร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีหนึ่งชั่วโมงให้หลัง ฉันตรวจสอบจนแน่ใจแล้วว่าในบ้านหลังนี้ไม่มีของชิ้นไหนที่ฉันอยากจะนำติดตัวไปด้วยอีกแล้ว สวี่ซิงเหอก็ทำกับข้าวเสร็จพอดี ยกออกมาวางเต็มโต๊ะ กับข้าวมากมายวางเรียงรายอยู่ตรงหน้าฉันยังแอบคิดในใจว่า บางทีวันหน้าเราอาจจะยังเจอกันในฐานะเพื่อนธรรมดาได้ เพราะถึงยังไงก็มีความผูกพันกันมาตั้งหลายปีฉันยื่นมือออกไป จังหวะที่ตะเกียบกำลังจะคีบอาหาร ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อสวี่ซิงเหอตะโกนขึ้นมาว่า "อย่าเพิ่ง!"เขาวิ่งเหยาะๆ เข้ามาหาอย่างรีบร้อน ก่อนจะยื่นจานแบ่งใบเล็กๆ ทรงกลมให้ฉัน: "เธอกินแค่อย่างละคำก็พอนะ ที่เหลือฉันจะรีบห่อไปให้หลินอีตอนที่มันยังร้อนๆ อยู่"สวี่ซิงเหอชูจานใบจิ๋วที่เส้นผ่าศูนย์กลางยังเล็กกว่าฝ่ามือขึ้นมา: "เธอรีบชิมสิว่าอันไหนอร่อยที่สุด อันไหนอร่อยฉันจะได้ตักไปเยอะหน่อย” "ส่วนอันไหนที่เธอกินแล้วไม่อร่อย ฉันก็จะไม่ห่อไป ทิ้งไว้ให้เธอกินก็แล้วกัน..."เพล้ง! ฉันขว้างตะเกียบลงบนโต๊ะอย่างแรง มือของเขายังค้างอยู่กลางอากาศฉันลุกขึ้นยืนพรวดพราด ขาเก้าอี้ครูดไปกับพื้นส่งเสียงกรีดแหลมบาดหู น้ำเสียงของฉันสั่นเครือ: "สวี่ซิ

สวี่ซิงเหอมองสำรวจฉันที่ไร้รอยขีดข่วน: "ทำไมเธอถึงไม่เป็นอะไรเลย? อีกอย่าง นิสัยเธอฉันยังไม่รู้อีกเหรอ? ตอนเด็กๆ ก็ห่วงเล่น ลากฉันไปอยู่สวนสนุกจนพ่อแม่ต้องแจ้งตำรวจ สุดท้ายก็เป็นฉันไม่ใช่เหรอที่ต้องคอยตามเช็ดตามล้างให้ตลอด!" "เธอเป็นพวกเจ้าคิดเจ้าแค้น โกรธที่หลินอีแย่งของของเธอไป... เธอเลยทำเรื่องบ้าๆ แบบนี้!" "ขอโทษหลินอีเดี๋ยวนี้!"สายตาของผู้คนรอบข้างที่มองมาทางฉัน เต็มไปด้วยความสงสัยและดูถูกเหยียดหยามฉันแค่นหัวเราะออกมาหนึ่งที "ได้สิ ฉันจะขอโทษ"สวี่ซิงเหอมีท่าทีอ่อนลง: "เธอก็บอกเองว่าไม่มีแฟน ครั้งที่แล้วเธอก็แค่ประชดว่า...""ฉันขอโทษนะ" ฉันพึมพำเบาๆ ก่อนจะตะโกนลั่น: "ขอโทษพ่อแกสิ!"ฉันง้างมือเล็งไปที่แก้มอีกข้างของหลินอีที่หลบอยู่หลังสวี่ซิงเหอ แล้วตบฉาดลงไปเต็มแรงฉันสะบัดข้อมือเบาๆ: "เดี๋ยวฉันจะส่งคลิปเสียงลงในกลุ่มแชท"ฉันเสยผมที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อยให้เข้าที่ เผยรอยยิ้มการค้าที่เป็นเอกลักษณ์: "เชิญทุกคนรับฟังและพิจารณากันได้ตามสบายเลยก็แล้วกันนะ"คืนนั้นฉันกลับบ้าน ต่อมาฉันก็นัดไปหาอาจารย์เป็นการส่วนตัว เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อย ความมั่นใจในใจก็เต็มเปี่ยม ฉ

"เราเคยคุยกันเรื่องแต่งงานไม่ใช่เหรอ?” "เธอลืมไปแล้วเหรอ? เราเป็นเพื่อนรักที่โตมาด้วยกันนะ สัญญาว่าจะแต่งงานกันตอนโต ตอนเล่นพ่อแม่ลูก เธอก็เป็นแม่ ฉันเป็นพ่อ...” "แถมเรายังคบกันเกือบปี ช่วงเวลานั้น เรา... มีความสุขกันมากไม่ใช่เหรอ..."ความเย่อหยิ่งจองหองที่มีเมื่อครู่พังทลายลงจนหมดสิ้น สวี่ซิงเหอเริ่มมีน้ำเสียงสะอื้น: "พวกเรา... เกือบจะได้แต่งงานกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?” "ครั้งนี้เธอต้องแกล้งพูดประชดเหมือนคราวที่แล้วแน่ๆ ใช่ไหม?"พ่อตบโต๊ะดังปัง ลุกขึ้นยืนทันที: "นี่แกหมายความว่าซินซินโกหกแกงั้นเรอะ? จะบอกว่าพวกเราทั้งบ้านรวมหัวกันหลอกแกหรือไง?” "ฉีเหยียนน่ะเป็นคนดีมาก ให้เกียรติพวกเราเสมอ ถึงแม้ซินซินจะเพิ่งตอบตกลงคบหากับเขา แต่พวกเราทั้งบ้านก็เชื่อมั่นว่า สองคนนี้จะคบกันไปจนถึงขั้นแต่งงานแน่นอน..."ฉันกลัวพ่อจะโกรธจนล้มป่วย เลยรีบเข้าไปลูบหน้าอกพ่อเบาๆ ให้ใจเย็นลง: "สวี่ซิงเหอ ต่อไปอย่าได้เอาเรื่องสัญญาหมั้นหมายวัยเด็กมาพูดอีกเลย" "มันก็แค่เรื่องล้อเล่นในวงเหล้าของผู้ใหญ่ ถือเป็นจริงเป็นจังไม่ได้" "นายเป็นคนพูดเองนะ ลืมไปแล้วหรือไง?"สุดท้ายงานเลี้ยงก็จบลงอย่างไม่น่าอ