บทที่ 10 พ่อหื่นไม่ไหว

บทที่ 10

ร่างอวบอิ่มเอนกายลงบนเบาะกึ่งนอนกึ่งนั่งไขว้ข้อเท้ากันไว้ ยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเท้าของตัวเองที่ฉากหลังคือท้องทะเลอันดามัน

อันที่จริงมันก็มีข้อดีเหมือนกัน เธอไม่ได้พักร่างจากการทำงานเพื่อหาเงินมานานมากจนจำไม่ได้แล้วว่าครั้งล่าสุดนั้นเมื่อไร

มือเรียวหยิบเครื่องดื่มที่พนักงานนำมาวางไว้ให้ขึ้นจิบ รสขมของแอลกอฮอล์ถูกกลบด้วยเหล้าทริปเปิ้ลเซคที่ผสมมาสองตัวเติมช็อตจินประดับด้วยร่มเล็ก ๆ ด้านบน

เมื่ออยู่ท่ามกลางสิ่งเร้าธรรมชาติทำให้เธอนึกไปถึงการเปลือยกายอาบแดดทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่สิ่งที่เธอนิยมทำสักเท่าไร เพราะสีผิวของเธอเป็นสีน้ำผึ้งอยู่แล้ว

“เลิฟ ถึงนานแล้วเหรอครับ”

เปรมาหันมองตามเสียงทุ้ม ร่างสูงของแซคนั่งลงที่เตียงข้างในมือถือแก้วเหล้า เขานั่งหันหน้ามาทางเธอดวงตาจดจ้องล้ำลึก

“ก็สักพักค่ะ”

สายตาเขาดั่งจะเปลือยร่างเธอ จึงยืดร่างขึ้นนั่งจากการเอนกาย แสร้งหยิบแก้วค็อกเทลขึ้นจิบแก้เขิน วันนี้แซคแต่งตัวแปลกไปกว่าทุกวัน เสื้อคอโปโลแขนสั้นสีน้ำเงินเข้มเน้นมัดกล้ามโชว์ผิวสีทองแดงจากการเล่นกีฬากลางแจ้ง มือเขาแกว่งแก้วไปด้วยขณะยกขึ้นจิบ

เปรมาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ ๆ แซคยกมือขึ้นปัดผมทัดใบหู แล้วลูบปลายนิ้วตามกรอบหน้าจนจรดปลายคางมนที่มีรอยบุ๋มเล็กน้อยตรงกลางอย่างคนดื้อรั้น

“คุณหน้าแดง”

“คงเพราะค็อกเทลหรอกค่ะ”

เปรมายกความผิดทั้งหมดให้ค็อกเทลในมือเบือนใบหน้าหนีมือร้อน เขายังตามติดใช้นิ้วโป้งลูบไปถึงริมฝีปากเย้ายวน

“ทำอะไรก็อย่ารุ่มร่ามสิคะ นี่มันกลางโรงแรม”

“ถ้าอย่างงั้นก็กลับห้องกันเถอะ”

เปรมาหน้าเหวอ เธอแค่แกล้งพูดเพื่อให้เขาหยุดแต่ดูตอนนี้สิ เขาดึงมือเธอฉุดให้ลุกขึ้นเดินตามเขากลับห้อง

“นี่มันกลางวันนะคุณฮิวส์”

เธอทักท้วงมองไปรอบ ๆ ไม่มีพนักงานคนไหนสนใจ ทั้งโรงแรมแบบรีสอร์ตหรูค่อนข้างมีความเป็นส่วนตัวสูง ยิ่งทำให้คนบางตา ร่างสูงใหญ่หยุดกะทันหันรอให้เธอเดินมาทันเขาแล้วเปลี่ยนเป็นโอบเอว

“เรียกแซคได้แล้วเลิฟ มันคงจะตลกถ้าคุณเรียกนามสกุลผมทั้งๆ ที่เรากำลังจะมีเซ็กซ์กัน”

เปรมาหน้าแดงก่ำ แปลกใจที่วันนี้ตัวเธอเองหมดแรงโต้เถียงทำเพียงยอมเดินตามอย่างว่าง่ายกลับไปยังห้องพัก

คงเพราะค็อกเทลแก้วนั่นแน่ ๆ

“ปัง”

เปรมารีบสาวเท้าก้าวเข้าห้องพักก่อนเขาแล้วพลันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงประตูปิดตามหลัง เขาเดินมาสวมกอดแนบแน่นจากด้านหลัง กลิ่นบุหรี่คละเคล้ากลิ่นโคโลญจน์ผู้ชายชวนให้เธอหวั่นไหว

“คุณแซค เออ ฉันว่า อุ๊ย เดี๋ยวค่ะ”

แซคปัดผมยาวสลวยออกจากท้ายทอยโน้มศีรษะลงจูบต้นคอ เขาหมดความต้านทานต่ออารมณ์เสน่หาที่พุ่งกระแทกเข้าใส่เมื่อเห็นเธอกำลังเอนกายบนเตียงขณะยกแก้วค็อกเทลขึ้นดื่ม

ร่างอวบอิ่มในชุดเดินทางธรรมดาไม่อาจบดบังความงามเย้ายวนที่โดดเด่น

“เรียก แซค สิเลิฟ”

เสียงทุ้มต่ำพร่าข้างใบหู มือร้อนไม่อยู่นิ่งอ้อมมาด้านหน้าเพื่อแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตเนื้อบางสีครีม เปรมาพยายามยื้อมือเขาไว้

“แค่ไม่กี่วันผมเกือบจะลงแดงเลยเลิฟ แทบรอไม่ไหว”

“เดี๋ยว มันยังกลางวันนะคะ!”

“คุณถือเหรอคนสวย แต่ผมไม่ ผมรอถึงตอนกลางคืนไม่ไหวแล้วเลิฟ อยากจะเอาคุณจนแข็งโด่เลยเห็นไหม”

มือเรียวบางถูกมือแกร่งร้อนดึงไปจับแก่นกายชายแข็งชูชันดันกางเกงยีนส์จนโป่งพอง

“อา แซคน้อยอยากจะเข้าแล้วเลิฟ”

แซครีบดึงเสื้อเชิ้ตออกจากกางเกงขายาวสีครีม ปลดกระดุมแทบกระชากไม่ฟังเสียงประท้วงหวานใส

“อืม ใหญ่จังผมชอบ”