บทที่ 9 มาแล้วจ้าภูเก็ต

บทที่ 9

เปรมาได้ยินเสียงสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบกระเส่า กายสาวตอบรับสิ่งที่ได้ยินโดยไม่รู้ตัว เธอหายใจกระชั้นขึ้นและใบหน้าชื้นเหงื่อทั้ง ๆ ที่อยู่ในห้องเย็นเฉียบ

“ผมจะให้เลขาส่งสัญญาไปให้ และเราจะเดินทางกันในอีกสองวัน”

“เดี๋ยว! อย่าเพิ่งวาง ฮิวส์!”

พนักงานหน้าร้านตกใจเสียงตะโกนของเจ้านายสาวจนต้องวิ่งเข้ามาดูภายในแผนกเบเกอรี่ด้านหลัง เห็นเพียงภาพใบหน้าคมโกรธเกรี้ยว ดวงตารีจ้องโทรศัพท์ดั่งจะกินเลือดกินเนื้อ

“เกิดอะไรขึ้นคะพี่เลิฟ”

“ไม่มีอะไร ไปดูหน้าร้านเถอะ”

“ติ๊ง”

เสียงแจ้งเตือนอีเมลเข้าทำให้เธอฉงน เอกสารทำไวขนาดนี้เชียวหรือ? เธอเปิดออกดูคาดว่าเป็นอีเมลส่วนตัวของแซคเองจากที่อยู่อีเมล

เอกสารไม่กี่หน้าแต่ครอบคลุมแม้กระทั่งค่าชดเชยรายวันที่เธอต้องปิดร้านถึงเจ็ดวัน และเขาจะเป็นออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดในการเดินทางไปภูเก็ตของเธอ

แต่นั่นไม่ได้ทำให้เธอสนใจไปมากกว่าข้อตกลงที่ระบุระยะเวลาการหมั้นหมายของแซมและลิฟเป็นเวลาสองปีนับจากวันลงนามในสัญญา

ส่วนข้อสุดท้ายที่ทำให้ดวงหน้างามของเธอตกตะลึง ระบุห้ามอีกฝ่ายเผยแพร่ภาพถ่ายส่วนตัวของอีกฝ่าย ห้ามมิให้พูดถึงข้อตกลงนี้ไม่ว่าทางใดทางหนึ่งต่อบุคคลที่สามโดยเด็ดขาด และห้ามแพร่งพรายถึงรสนิยมการร่วมเพศของอีกฝ่าย หากละเมิดข้อตกลงในข้อใดข้อหนึ่งสัญญานี้จะถือว่าสิ้นสุดเป็นโมฆะโดยทันทีและต้องชดใช้ค่าเสียหายเป็นจำนวนเงิน

สิบล้านบาท!!

เปรมาอุทานในใจ ดวงหน้าคมนิ่วคิ้วขมวด ใจเธออยากโทรศัพท์ไปถามชายหนุ่มเสียเดี๋ยวนี้ว่าข้อนี้หมายถึงอะไร แต่เมื่อนึกไปถึงน้องสาวของเธอ อีกทั้งยังไงสะเธอคงไม่เที่ยวเป่าประกาศให้ตัวเองเสียหายฉะนั้นคงไม่มีทางที่เธอจะทำผิดในข้อสุดท้าย

เธอส่งอีเมลตอบกลับไปต่อรองเรื่องราคาชดใช้เจ็ดวัน และเพิ่มข้อสุดท้ายเลียนแบบเขา ในทางกลับกันถ้าเขาละเมิดข้อนั้น เขาจะต้องเป็นฝ่ายชดใช้ค่าเสียหายให้เธอในจำนวนเท่ากัน

เลขาทรงประสิทธิภาพของแซคทำงานรวดเร็วไม่ถึงสิบนาที เปรมาก็ได้นั่งมองลายเซ็นอิเล็กทรอนิกส์ในมือแล้วกดส่งทันที

ถึงมันจะทำให้เธอต้องสูญเสียความสาวไป แต่มันก็ทำให้เธอไม่ต้องผิดคำสัญญาหน้ารูปในงานศพพ่อและแม่

แซคนั่งมองสัญญาที่ถูกส่งกลับมาทางอีเมล ลายเซ็นขยุกขยุยน่ารักผิดไปจากนิสัยห้าวกล้าได้กล้าเสีย

เธอไม่ทำให้เขาประหลาดใจเมื่อต่อรองราคาและได้ให้เพิ่มไปมากพอสมควร ส่วนข้อสุดท้ายที่ขอมาถ้าเขาแพร่งพรายเรื่องของเธอเขาต้องเป็นฝ่ายชดใช้ค่าเสียหายให้เธอในจำนวนที่เท่ากันเช่นกัน

มุมปากหยักยิ้มเล็กน้อย ใจอดคิดภาพร่างอวบอิ่มนอนทอดกายบนเตียงกว้างไม่ได้

อีกเพียงสองวันเลิฟ ภูเก็ตจะเป็นดั่งสรวงสวรรค์ของเรา

เปรมาลงจากรถไฟฟ้าที่ใช้ภายในโรงแรมกึ่งรีสอร์ทหรูระดับห้าดาวราคาหนึ่งคืนไม่ต่ำกว่าแสนบนเนินเขายื่นทอดยาวของภูเก็ต

พนักงานด้านหน้าโรงแรมกระวีกระวาดช่วยยกกระเป๋าให้เธอเข้าไปในโถงกลางของโรงแรม

“สวัสดีค่ะ คุณเปรมาใช่ไหมคะ”

เสียงหวานใสของพนักงานที่ยืนด้านหลังเคาน์เตอร์เอ่ยถามออกมาเมื่อร่างอวบอิ่มเดินตรงเข้าไปหา

“ใช่ค่ะ”

“คุณฮิวส์โทรแจ้งล่วงหน้าแล้วค่ะ เชิญทางนี้ค่ะ”

เปรมามองการจัดการรวดเร็วของโรงแรมแล้วใคร่อดชื่นชมไม่ได้ พนักงานสาวแต่งกายด้วยผ้าพื้นเมืองเกล้าผมมวยต่ำติดดอกกล้วยไม้นำเธอขึ้นรถไฟฟ้าอีกครั้งเพื่อตรงไปยังบ้านพักที่แยกตัวออกห่างจากเรือนหลัก

เธอลงจากรถเข้าไปยังประตูทางเข้าห้องพักที่ต้องแหวกแมกไม้ เปรมาไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะได้มาพักที่นี่ ระเบียงห้องพักมีอ่างอาบน้ำจากุชี่ขนาดย่อมสำหรับคนสองคนเข้าไปนอนได้สบายยื่นออกจากตัวบ้านดั่งกำลังยืนบนเหลี่ยมเขา มองลงไปเห็นป่าทึบสีเขียวตัดกับสีฟ้าของท้องทะเล

“สวยมากเลยค่ะ”

“หลังนี้เป็นหลังเดียวที่สามารถมองเห็นพระอาทิตย์ตกดินค่ะ      โรแมนติกมากค่ะ ขอให้เป็นสุดสัปดาห์ที่มีความสุขนะคะ”

เปรมารีบหยิบกระเป๋าเตรียมควักเงินออกมาส่งทิปพลันชะงักมือเมื่อพนักงานสาวแจ้งว่าทางแซคได้จัดการทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้ว

เธอเดินสำรวจภายในห้องพักหรูหราตกแต่งแนวป่าแบบพื้นเมืองทางใต้ ห้องพักกั้นแบ่งเป็นสัดส่วนได้อย่างลงตัวพอดีสำหรับพักสองคน

เปรมาลากกระเป๋าไปยังตู้เสื้อผ้าภายในห้องแต่งตัว เธอเห็นเสื้อผ้าผู้ชายแขวนอยู่แล้วหลายชุด

เขามาแล้ว!

สายตากวาดสังเกตชุดที่เขานำมาส่วนใหญ่เป็นเสื้อเชิ้ตสีขาว มีเสื้อยืดสีเข้มบางสองสามตัว เธอปิดตู้เสื้อผ้ายั้งใจยังไม่เอาชุดของเธอออกแขวน

เธอกลับมาโถงกลางอีกครั้งมองไปรอบห้องที่น่าเบื่อ ถ้าในวันปกติป่านนี้เธอคงกำลังสาละวนกับขนมตรงหน้า วุ่นวายอยู่หน้าเตาอบ จึงตัดสินใจออกไปเดินเล่นเพื่อผ่อนคลายความตึงเครียด

ถนนเล็ก ๆ ที่รายล้อมด้วยต้นไม้ทั้งเล็กใหญ่ทำให้อากาศสดชื่นยิ่งลมทะเลพัดตลอดยิ่งพาให้ผ่อนคลาย เธอหยุดตรงสวนหย่อมดอกไม้ที่ทางโรงแรมตกแต่งไว้อย่างสวยงาม มือหยิบโทรศัพท์ขึ้นถ่ายรูปลงสตอรี่ทันที

เธอมองภาพดอกไม้สีม่วงที่ไม่รู้จักชื่อ ใส่เสียงเพลงลงคลอเบา ๆ บอกอารมณ์สุนทรีที่มีอยู่ตอนนี้

ร่างอวบอิ่มยังเดินเล่นบริเวณโดยรอบของโรงแรมที่กินอาณาบริเวณค่อนข้างมาก เธอเดินตัดสวนตรงไปยังส่วนของบาร์ที่ตั้งอยู่ในไม้สานขนาดยักษ์คล้ายรังนกกระจอกทำเลียนแบบคล้ายห้อยลงมาจากต้นไม้

“รับอะไรดีครับ”

บาร์เทนเดอร์ยิ้มแจ่มใสทักทาย เปรมาจึงนั่งลงตรงโซฟาทรงเตี้ยคล้ายเตียงนอนที่หันหน้ามองทะเล

“ขอค็อกเทลอ่อน ๆ สักแก้วนะคะ”

“ได้เลยครับ”