ตอนที่ 6 ฉันชื่อฝนแก้วค่ะ

“รามคะ สูบบุหรี่เสร็จหรือยังคะ ริชชี่รอนานแล้วนะคะ” สาวเซ็กซี่แต่งตัวเปรี้ยวเข็ดฟันมายืนโอบต้นคอของชายหนุ่มที่กำลังทักทายสาวข้างบ้านอยู่ 

“เสร็จแล้วครับ งั้นเช็กบิลกลับกันเลยดีไหม ผมจะไปส่งคุณเอง” ชายหนุ่มเดินโอบเอวหญิงที่มาด้วย โดยเดินตามหลังฝนแก้วมาห่างๆ

“ไม่พาริชชี่ไปบ้านใหม่ของรามเหรอคะ ริชชี่อยากไปค่ะ”

“ไม่ได้ครับ” เขาพูดเสียงเข้มโทนต่ำใส่หญิงสาว

“ก็ได้ค่ะ งั้นไม่ไปก็ได้ ริชชี่รู้ค่ะว่าสถานะของตัวเองเป็นแบบไหน” สาวเจ้าทำเสียงน้อยใจจนฝนแก้วต้องหันหลังมามองคนทั้งสอง ที่ผู้หญิงทำเสียงน้อยใจแต่ก็เกาะแขนของเขาไม่ปล่อยด้วยเช่นกัน ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ เธอคิดในใจ

และระหว่างที่ฝนแก้วกำลังไปนั่งที่โต๊ะก็ถูกสายตาของรามสูรมองตามหลังเธอตลอด และเห็นว่าเธอมากับผู้ชายและผู้หญิงอีกคน 

“ชักจะอยากรู้จักแล้วสิ หึๆ ถ้าเธอมีแฟนฉันก็จะถอยออก แต่ถ้าไม่ก็อยากจะจีบสักครั้ง” เขาพูดไหวไหล่เชิงเหนือชั้น ทำให้หญิงสาวที่มากับรามสูรถึงกับมองตามฝนแก้วที่กำลังเดินออกจากร้านไป

“รามคะ” ริชชี่พูดตะคอกใส่เขาจนดังลั่นร้าน ทำให้เขาขมวดคิ้วใส่เธอและเดินออกมานอกร้านทันที 

“ริชชี่ขอโทษค่ะราม ต่อไปจะไม่ทำแบบนี้กับรามอีกแล้วค่ะ” เธอวิ่งมาจับแขนของเขาที่กำลังเปิดประตูฝั่งคนขับ

“เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่บ้านก่อนแล้วกัน ผมเหนื่อยๆ น่ะ” ริชชี่รู้ดีว่าเขาไม่ชอบให้ใครมาพูดตะคอกใส่เขา และเธอเองก็เสียงดังจริงๆ แต่สถานะของเธอเขาบอกชัดเจนแล้ว ว่าไม่ใช่แฟนหรือคนรักเป็นเพียงคนแก้เหงาในตอนกลางคืนเท่านั้น และเธอรู้มาว่าเขาไม่เคยควงใครเกินสามเดือนเลย เพราะไม่อยากผูกพันกับใคร 

และเธอก็แก้เหงาให้เขามาสองเดือนครึ่งแล้ว

 ในด้านของฝนแก้วที่แยกกับจินและซันที่ร้านอาหาร เธอก็ตรงดิ่งนั่งรถประจำทางมาลงตรงปากทางเข้าที่ห่างจากบ้านของเธอสองร้อยเมตร ในซอยที่มีบ้านสวยหรูระหว่างทาง สลับกับสวนสาธารณะคั่นไว้ถึงจะมีบ้านคนอีกที

“บ้านเราทำไมอยู่ลึกจังรู้งี้นั่งแท็กซี่มาก็ดีแล้ว” หญิงสาวถือกระเป๋าเครื่องสำอางกับสะพายกระเป๋าใบเล็กสีดำสะพายข้าง ผมถูกรวบขึ้นสูงแบบลวกๆ เสื้อเชิตแขนยาวสีชมพูอ่อนเอาเข้าในกางเกงขายาวรัดรูปที่เห็นสัดส่วนเด่นชัด 

เมื่อเหลือบดูนาฬิกาที่ข้อมือเล็กก็ยิ่งทำให้เธอรีบเดินก้าวเท้าให้เร็วขึ้นกว่าเดิม เวลาเกือบจะห้าทุ่มแล้วจนเธอเดินผ่านสวนสาธารณะของหมู่บ้านก็เห็นกลุ่มวัยรุ่นชายนั่งดื่มเหล้ากันอยู่สี่คน

“วี้ด วิ้ว” เสียงผิวปากของวัยรุ่นชายในกลุ่มแซวเธอ ฝนแก้วได้ยินดังนั้นก็ยิ่งรีบกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปให้เร็วจากตรงนั้น

“ให้ผมไปส่งไหมครับพี่สาว” ชายสี่คนลุกขึ้นและรีบเดินเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว ซวยชัดๆ เลยทุกทีก็ไม่ยักรู้ว่าจะมีกลุ่มวัยรุ่นมานั่งกันตรงนี้ เพราะเธอไม่เคยกลับบ้านดึกขนาดนี้แล้วอีกอย่างเธอเองก็ขับรถยนต์ทุกครั้งแต่ครั้งนี้เพราะรถของเธอเสียไง เลยซวยซ้ำซ้อนแบบนี้

 “ให้ผมไปส่งไหมครับ ดึกแล้วนะ” ชายวัยรุ่นมาดักเธอตรงหน้าทำให้หญิงสาวชะงักตกใจกลัวจนตัวสั่นเทา พร้อมกับน้ำตาคลอเบ้าในทันที

“ฉะ…ฉันกลับเองได้” เธอรีบเดินออกมาจนสะดุดขาตัวเองล้มลง

“ฮือๆ” เธอร้องไห้ตัวสั่นไหว

ปี๊นๆๆ เสียงแตรรถยนต์บีบดังลั่น พร้อมกับเปิดไฟสูงใส่กลุ่มวัยรุ่นพวกนั้น เขาก้าวลงจากรถยนต์และเดินตรงมาหาหญิงสาวทันที

“คุณรามสูร” ฝนแก้วเรียกชื่อของเขาอย่างลืมตัวและรีบลุกมาเกาะแขนของเขาจนแน่น ชายหนุ่มที่ถูกหญิงสาวเกาะอยู่จึงก้มหน้ามองหญิงสาวที่น้ำตาไหลนองหน้า

“บ้านอยู่ไหนกัน พ่อแม่รู้หรือเปล่า” รามสูรถามกลุ่มวัยรุ่นด้วยสีหน้านิ่งเรียบแต่แววตาซ่อนความดุดันและความโกรธเอาไว้

“พี่เกี่ยวอะไรด้วยครับ” เด็กวัยรุ่นเดินตรงมาหารามสูรแต่เขาก็เอาตัวเองบังร่างเล็กของหญิงสาวจนมิด และฝนแก้วก็รู้ได้ว่าแผ่นหลังของเขากว้างจังเวลามายืนอยู่ข้างหลังของเขาแบบนี้

“ไม่เกี่ยวได้ไงนี่มันแฟนพี่ พี่ว่าพวกนายเอาเวลาไปเตรียมตัวสอบปลายภาคกันเถอะ ท่าทางน่าจะยังไม่จบมอปลายกัน” ชายหนุ่มเอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้มเก็บอารมณ์ความโกรธเอาไว้ แถมเขายังกัดฟันจนสันกรามขึ้นเด่นชัด

“ถ้ายังไม่เข้าใจ เดี๋ยวจะเอาลูก…อมให้กิน รออยู่นี่นะอย่าไปไหน มันอยู่ในรถอยากกินไหมล่ะ” รามสูรไม่พูดเปล่ากับเดินล้วงกระเป๋ากางเกงโดยมีฝนแก้วจับข้อศอกของเขาไม่ปล่อย

“คุณ นี่ถึงขนาดจะยิงกันเลยเหรอ” ฝนแก้วถามชายหนุ่มที่กำลังเปิดประตูรถยนต์ฝั่งคนขับแล้วหยิบบางสิ่งออกมาจากช่องคอนโทลหน้ารถ

“เฮ้ย เผ่นดิวะ แม่งมีปืนว่ะ” ชายวัยรุ่นต่างพากันวิ่งไปคนละทิศคนละทาง

“อ้าว ไปไหนกันหมดแล้ว” รามสูรเงยหน้าขึ้นมาจากประตูรถยนต์หลังจากหยิบบางสิ่งออกมา

เขาแบมือให้ฝนแก้วดู

“ลูกอม” เธอพูดกับเขาทำหน้าแปลกใจ

“ใช่ ก็บอกจะให้กินลูกอม แล้วนี่อะไรบอกว่าผมมีปืน กลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่หึ่งขนาดนั้น วัยรุ่นพวกนี้ปล่อยตัวจริงๆ จะแบ่งลูกอมให้สักหน่อย” เขาจึงเก็บใส่ช่องเข้าไปตามเดิม 

“คุณ เล่นอะไรของคุณเนี่ย ฉันกลัวจนหัวใจจะหยุดเต้นอยู่แล้วนะคะ” หญิงสาวพูดและหัวเราะออกมาอย่างลืมตัวโดยลืมไปว่าสองแก้มของเธอนั้นยังคงเปียกไปด้วยคราบน้ำตาที่เธอร้องไห้เพราะตกใจวัยรุ่นเมื่อกี้นี้ เขามองหญิงสาวเชิงพินิจอีกครั้ง เธอดูสวยและน่ารักมากจริงๆ น้ำตาที่เปียกสองแก้มค่อยๆ แห้งหายไป เหลือไว้แต่รอยยิ้มที่รู้สึกโล่งใจที่ระบายอยู่บนยิ้มหวานของหญิงสาวเท่านั้น 

เมื่อรามสูรเห็นว่าหญิงสาวรู้สึกผ่อนคลายจึงสบายใจขึ้นมานิดหน่อยเมื่อกี้เธอคงตกใจมาก ถ้าเขาไม่มาเจอเธอจะเป็นยังไงบ้างนะ มันทำให้เขารู้สึกอยากปกป้องเธอเข้าไปอีก

“เมื่อกี้คุณถามผมว่าอะไรนะ” ชายหนุ่มดึงสติกลับมาอีกครั้ง

“ฉันถามว่าคุณเล่นอะไร เกิดพวกนั้นมารุมคุณจะเป็นยังไงคุณจะเจ็บตัวเอาได้นะคะ” ฝนแก้วก้มหน้าพลางใช้กระดาษทิชชูเช็ดใบหน้าที่เขาส่งให้เธอเมื่อกี้

“พวกนั้นเด็กน้อย เขาสู้ผมไม่ได้หรอกกระดูกมันคนละเบอร์กัน ไม่รู้กินข้าวกินปลากันบ้างหรือเปล่า” รามสูรพูดเชิงขบขัน แต่ฝนแก้วก็เห็นว่าสิ่งที่เขาพูดไม่ผิด เขาดูตัวใหญ่กว่าเด็กพวกนั้นมาก ไหล่ที่กว้างน่าซบขนาดนี้ คงจะอุ่นไม่น้อย หญิงสาวสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปทันที

“ขอบคุณ คุณรามสูรมากนะคะที่ช่วยฉันไว้”

“ครับ แล้วคุณชื่ออะไรครับ ยังไม่บอกผมเลย” 

“คือฉัน ชื่อฝนแก้วค่ะ” หญิงสาวคงต้องบอกไป เพราะถ้าไม่บอกคงต้องเสียมารยาทแน่ๆ แล้วอีกอย่างถ้าไม่ได้เขาวันนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างไม่รู้

“เดี๋ยวผมไปส่งครับ บ้านใกล้กัน” รามสูรพยักหน้าให้หญิงสาว พร้อมกับเธอที่เดินไปเปิดประตูรถยนต์อีกฝั่ง เขาจึงรีบปิดลิ้นชักที่ข้างในมีปืนอยู่อย่างรวดเร็วพร้อมกับถอนหายใจเพราะกลัวว่าหญิงสาวจะเห็นมันเสียก่อน ส่วนเรื่องลูกอมนั่นเขาทำให้เป็นเรื่องขำขันก็เพื่อปลอบใจหญิงสาวเท่านั้น ยังไงก็ต้องแจ้งตำรวจให้มาสอดส่องหมู่บ้านนี้บ้างแล้ว

คาสโน่ว่ารักสนุกก็มีมุมอบอุ่นเหมือนกันนะ เอ๊ะหรือว่าอยากจะ(ทำ) สวนกับฝนแก้วกันนะ 

ขอขอบคุณทุกคนที่กดเพิ่มเข้าชั้น กดใจและติดตามนะคะ 💕😚🙏🙏