บทที่ 3 : ซินเดอเรลล่า

นาเดียกรีดร้องสุดเสียง มองชายหนุ่มตรงหน้าสลับกับร่างเปลือยของตัวเอง นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทุกอย่างมันควรจะเป็นแค่ความฝัน มันไม่ควรจะเป็นเรื่องจริง

“ตกใจอะไร หื้ม?” กระโดดเพียงก้าวเดียวเจคอปก็ไปถึงตัวนาเดีย ชายหนุ่มเอียงศีรษะพลางส่งยิ้มละลายหัวใจแบบที่น้อยครั้งจะได้เห็น อาจเพราะเขารู้สึกสดชื่นเต็มที่หลังจากได้ทานมื้อใหญ่จนอิ่มหน่ำสำราญตลอดทั้งคืน ทำให้เช้านี้รู้สึกอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

รอยยิ้มละลายใจของชายแปลกหน้าสามารถทำให้นาเดียหลงเคลิบเคลิ้มได้หลายวินาที แต่เพียงชั่วอึดใจสติของเธอก็กลับมา

“ถอยไปนะ คุณเป็นใคร แล้วฉันมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง แล้ว แล้ว ฉันกับคุณ...” นาเดียก้มมองเรือนร่างตัวเองสลับกับแผ่นอกเปลือยของเขา

“อ๋อ ฉันกับเธอได้เสียเป็นผัวเมียกันแล้วล่ะ เมื่อคืนเธอร้อนแรงน่าดู ขึ้นขย่มฉันไม่หยุดเลย”

ใครจะไปคิดว่าผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาราวเทพบุตรอย่างเขาจะพูดจาขวานผ่าซากได้น่าทุเรศขนาดนี้ ใบหน้าของคนฟังร้อนผ่าวราวกับจะระเบิดเสียเดี๋ยวนั้น “กรี๊ดดดด หยุดพูดนะ”

นาเดียรีบกระโดดลงจากเตียง ใช้ผ้าห่มห่อหุ้มเรือนร่าง เจคอปยืนมองร่างอรชรเดินทุลักทุเลไปหยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น ก่อนจะลากทั้งตัวทั้งผ้าห่มหายเข้าไปในห้องน้ำ เขาไม่เคยรับมือกับสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน ทุกครั้งหลังตื่นนอน พวกผู้หญิงที่เขาหิ้วกลับมาล้วนเป็นฝ่ายเข้าหาเขากันทั้งนั้น ทุกคนต่างอ้อนวอนขอบทรักแสนเร้าร้อนจากเขา

แต่กับเธอ... ท่าทีแสนรังเกียจรังงอนนี่มันคืออะไร

เจคอปได้แต่นั่งจับเจ่ารอจนกระทั่งนาเดียออกมาจากห้องน้ำ

“นี่...”

“คุณไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เรื่องเมื่อคืนฉันจะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น จากนี้ถ้าฉันกับคุณบังเอิญเจอกันไม่ว่าจะที่ไหนก็ตาม ให้ทำเหมือนเราเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน ตกลงตามนี้นะ” สรุปเองเสร็จสรรพ ก่อนจะวิ่งไปคว้ากระเป๋าสะพายที่ตกอยู่ข้างเตียงนอน เจคอปทั้งงงทั้งอึ้ง ได้ทีก็รีบรวบเอวบางให้นั่งลงบนตัก

“จะทำอะไรน่ะ ปล่อยนะไอ้บ้า”

“ฉันไม่เข้าใจว่าเธอหงุดหงิดอะไร หรือไม่พอใจอะไร หรืองอนที่ฉันไม่ได้กอดเธอตอนตื่น หื่ม?”

เจคอปกอดรัดเอวบางไว้แน่น เขาหรืออุตส่าห์ตั้งใจจะให้โอกาสพิเศษสำหรับเธอโดยเฉพาะ โอกาสที่จะได้กลับมาซ้ำรอบสองรอบสามกับเขา ผู้หญิงทุกคนล้วนอยากได้โอกาสนี้กันทั้งนั้น แต่ใยสาวน้อยตรงหน้ากลับทำท่ารังเกียจเขาเหลือเกิน

แต่นาเดียไม่อยากได้โอกาสนั้น “ปล่อย ปล่อยฉันนะคนลามก”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่เล่นด้วยเขาก็จนใจจะรั้งไว้ อย่างไรคนอย่างเขาก็ไม่เคยอดอยากเรื่องผู้หญิงอยู่แล้ว เพียงแค่เสียดายอยู่ลึกๆเท่านั้น

“แล้วนี่เธอจะไปไหน” เขายอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ

“ฉันจะกลับบ้าน”

นาเดียว่าพลางถอยห่างออกจากชายหนุ่มสองสามก้าว แต่ยังไม่วายถูกมือหนาคว้าข้อมือเอาไว้

“คือฉันจะบอกว่า...”

“นี่คุณ! ปล่อยนะ” หญิงสาวพยายามสะบัดมือ แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ละความพยายาม “ฉันจะบอกว่า...”

“เลิกตอแยฉันสักทีได้ไหม” หญิงสาวคว้าเอารองเท้าได้ก็รีบวิ่งออกจากห้องโดยไม่เปิดโอกาสให้เขาพูดในสิ่งที่อยากจะพูด

“คือฉันแค่จะบอกว่าเธอยังไม่ได้ใส่กางเกงใน...” เจคอปพูดกับความว่างเปล่า เขาเดินกลับมาที่เตียงพลางหยิบของสำคัญที่หญิงสาวลืมทิ้งเอาไว้ เปรียบเสมือนนางซินที่ทิ้งรองเท้าเอาไว้ให้ดูต่างหน้า เพียงแต่ว่าคราวนี้มันเป็นกางเกงชั้นในสีสันสดใสก็เท่านั้นเอง

กว่านาเดียจะรู้ตัวเธอก็ขึ้นแท็กซี่ไปแล้ว

หญิงสาวพาตัวเองมาถึงโรงพยาบาลในเวลาเกือบ 9 โมง มาทำงานวันแรกก็สายขนาดนี้ มีหวังต่อจากนี้ชีวิตการทำงานของเธอคงไม่ราบรื่นแน่

พลั่กก

“อู๊ยยยย/ว๊ายยยย” ด้วยความรีบร้อน นาเดียจึงวิ่งชนเข้ากับร่างกายกำยำของหนุ่มรูปหล่อตรงหน้าห้องผ่าตัดจนตัวเองล้มทับไปบนตัวเขา ชายหนุ่มค่อยๆยันตัวขึ้น ห่วงว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บ

น่ารักดี เจมส์คิดในใจ ก่อนจะช่วยพยุงให้เธอลุกออกจากตัวเขา

“เดียต้องขอโทษจริงๆนะคะ เดียรีบมากจริงๆ ขอตัวก่อนค่ะ”

ไม่ทันได้เอ่ยถาม สาวน้อยน่ารักก็จากไปอย่างไร้ร่องรอย

“คุณ...” เจมส์หยิบโทรศัพท์เครื่องสีดำขึ้นจากพื้น คาดว่าคงจะเป็นของสาวน้อยนิรนามที่ทำหล่นเอาไว้ เขาเก็บมันไว้เพื่อนำไปคืนให้กับเธอ อย่างไรเสียก็คงเจอกันในห้องผ่าตัดอยู่ดี

นาเดียสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะกลั้นใจเปิดประตูเข้าไปในห้อง ภายในมีพยาบาลใหม่นั่งเรียงรายเข้ารับการอบรมอยู่ การปรากฏตัวของนาเดียเรียกความสนใจจากพยาบาลสาวสวยที่กำลังยืนพูดอยู่หน้ากระดานไวท์บอร์ด หล่อนจ้องหน้าคนมาสาย พลางเหลือบมองนาฬิกา

ไม่ถูกชะตาเอาเสียเลย

ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัวของวาววา เธอเป็นพยาบาลรุ่นพี่ที่รับหน้าที่มากล่าวต้อนรับพยาบาลใหม่ที่พึ่งจะเข้ามาทำงานวันแรก แต่ผู้หญิงคนนี้ กล้ามาสายขนาดนี้ในวันแรกของการทำงาน

“เธอชื่ออะไร” วาววาถามคนมาใหม่เสียงดัง

“นาเดียค่ะ”

“ตามฉันมานี่นาเดีย”

นาเดียจำต้องเดินตามพยาบาลรุ่นพี่ออกไปยังทางเดินอีกด้านของห้องประชุม หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจรับความเฮงซวยที่ถาโถมเข้ามาอย่างต่อเนื่อง

“ไม่มีมารยาท”

“อะไรนะคะ” แทบไม่เชื่อหู ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินประโยคดังกล่าวจากพยาบาลรุ่นพี่

“ฉันบอกว่าเธอเป็นเด็กที่ไร้มารยาทมาก ทำงานวันแรกก็มาสายขนาดนี้ จบจากมหาลัยไหน คราวหน้าฉันจะได้แจ้งหัวหน้าให้ blacklist มหาลัยนั้นไปเลย”

คนถูกต่อว่าหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ เกิดมาก็พึ่งจะเคยโดนด่าซึ่งหน้าแบบนี้ เจอเรื่องผู้ชายเฮงซวยตั้งแต่เช้า ตอนนี้ยังต้องมาเจอผู้หญิงปากร้าย บ้าอำนาจ เผด็จการอีกต่างหาก

“คัดกฏระเบียบของห้องผ่าตัดมา 50 จบส่งฉันพรุ่งนี้ แล้วนับจากวันนี้ให้มาก่อนเวลาทำงาน 1 ชม. เป็นเวลา 1 สัปดาห์”

“เดี๋ยวค่ะ พี่คะ มันจะไม่เกินไปหน่อยเหรอคะ”

“ฉันสั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำ ระบบ seniority ที่คณะเขาไม่สอนมารึไง หรือเป็นเด็กเหลือขอจนรุ่นพี่เขาไม่เอา”

นาเดียกำหมัด เธอสุดจะทนกับพฤติกรรมร้ายกาจของรุ่นพี่ หากไม่มีเสียงของบุคคลที่สามดังขัดจังหวะการสนทนาอันดุเดือดนี้แล้วละก็ คงจะมีใครสักคนเจ็บตัวเป็นแน่

“ขอโทษที่ขัดจังหวะนะครับ พอดีผมได้ยินเสียงดังลั่นเลยเดินมาดู แล้วก็ อ๊ะนี่ครับ น้องทำโทรศัพท์ตกไว้ พี่กำลังตามหาตัวอยู่พอดี”

เจมส์มาร์ ลูกชายคนรองเจ้าของโรงพยาบาลเป็นผู้เดินเข้ามาช่วยนาเดียให้รอดพ้นจากสถานการณ์ตึงเครียดนี้ หญิงสาวเหลือบมองใบหน้าผู้มาใหม่ แววตายังเต็มไปด้วยโทสะ

“ขอบคุณค่ะ” เธอตอบกระแทกเสียง รู้ทั้งรู้ว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขา  เพียงแต่อารมณ์เดือดดาลของเธอมันยังไม่ได้รับการปลดปล่อย

“เอ่อ สวัสดีค่ะคุณหมอเจมส์”

เมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาขัดจังหวะการอบรมรุ่นน้องเป็นใคร วาววาก็รีบเปลี่ยนท่าที

“ผมว่าคุณเลิกใช้คำพูดที่มันรุนแรงจนเกินไปกับพยาบาลใหม่เถอะครับ ไม่งั้นน้องๆเด็กใหม่คงทยอยลาออกกันเป็นว่าเล่น” เจมส์ตำหนิอย่างไม่ไว้หน้า ก่อนเขาจะหันกลับมาสนใจพยาบาลอีกคน

“น้องชื่ออะไรนะ เมื่อกี้พี่ยังไม่ทันได้ถามก็รีบวิ่งมาเสียก่อน” เจมส์หันมายิ้มให้สาวน้อยหน้าตาบูดบึ้ง

“นาเดียค่ะ” สาวน้อยเริ่มคลายอารมณ์คุกรุ่นลงบ้าง

“คุณวาววา น้องเดียเขาไม่ได้ตั้งใจมาสายหรอกนะ พอดีผมขับรถเฉี่ยวน้องที่ลานจอดรถ กว่าผมจะพาไปให้หมอกระดูกดูอาการก็สายอย่างที่เห็นนี่แหละ ทีหลังคุณจะดุด่าว่าใครก็ควรถามสาเหตุเขาก่อน แบบนี้มากกว่านะครับที่เขาเรียกว่า 'ไม่มีมารยาท' น่ะ”

แม้คำพูดที่ได้ยินจะฟังคล้ายตำหนิ แต่ใบหน้าของหมอเจมส์ยังคงฉาบด้วยรอยยิ้มจนวาววาชักไม่แน่ใจว่าเขาหมายความว่าอย่างไรกันแน่ เธอได้แต่พยักหน้ารับและขอแยกตัวออกมา

“ขอบคุณพี่มากนะคะ ว่าแต่ เอ่อ พี่เป็นใครคะ”

“พี่ชื่อเจมส์ เป็นหมออยู่ที่นี่แหละครับ เจอกันก็ทักกันได้นะ น้องนาเดีย” เจมส์ส่งยิ้มหวานให้สาวน้อยก่อนจะเดินจากไป

นาเดียเผลอยิ้มตอบรอยยิ้มแสนน่ารักของคุณหมอรูปหล่อใจดี อย่างน้อยก็ยังมีเรื่องราวดีๆในวันที่แสนเลวร้ายแบบนี้

“อีเดีย เมื่อกี้ใครอะมึง หล่อมากก” ญาดากระโดดออกมาจากห้องประชุมทันทีที่แม่รุ่นพี่นมโตเดินออกไปจากห้อง

“เขาชื่อเจมส์ เป็นหมอน่ะ” นาเดียตอบแบบขอไปที เพราะรู้นิสัยของเพื่อนสาวดี

“ฉันว่าเขาต้องชอบแกแน่ๆเลยอีเดีย”

“เพ้อเจ้อ”

“เอ้า จริงๆ ดูสายตาสิ เออ แล้วทำไมมาสายขนาดนี้ เมื่อคืนมึงไปไหนมา ทิ้งกูเลยนะ หรือว่ามึง” นาเดียรีบเอามือปิดปากญาดา ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห เธอไม่อยากจะพูดถึงเรื่องเมื่อคืนอีก เก็บพับใส่กล่องแล้วฝั่งดินไปได้เลยยิ่งดี

“นี่ ตอบมาเดี๋ยวนี้นะ อีเดีย เดียยย นาเดีย”

“ไม่รู้ไม่ชี้ ไปเปลี่ยนชุดเร็ว เดี๋ยวอีป้ามหาภัยนั้นก็หาเรื่องจิกกัดฉันอีก”

“เอ้า แล้วเรื่องหมอเจมส์ล่ะ แกจะเอาไหม”

“บ้า ไม่เอาว๊อย”

“ไม่เอาฉันเอานะ”

“เรื่องของแกเถอะ” นาเดียได้แต่ส่ายหน้าให้กับความบ้าผู้ชายของเพื่อน แม้เธอจะรู้สึกถูกชะตากับหมอเจมส์ แต่เธอก็ยังไม่พร้อมจะเปิดใจรับใครเข้ามาทั้งนั้น รักแรกที่ถูกหักหลังทรยศยังคงสร้างบาดแผลลึกไว้ในหัวใจของเธอ